Coffee

Het was een verschrikkelijk dilemma voor Olivebranch: Aan de ene kant wilde hij streng en boos zijn, maar aan de andere kant was Ardentpaw een vriend.. Een vriend waarbij hij wist dat hij het niet erg op prijs zou stellen als Olive dat deed, zelfs als het voor zijn eigen bestwil was. De apprentice bevestigde dat het inderdaad moeilijker dan dat was, en dat hij er in ieder geval hiér niet over verder wilde praten. De zwarte kater knikte begrijpend en besloot ook niet te vragen om ergens anders heen te verplaatsen om meer uit hem te krijgen. Hij had zo het gevoel dat het niet veel zou opleveren. "Natuurlijk, we houden erover op..." Miauwde hij, opeens zijn moeheid weer merkend. "Je hebt trouwens gelijk, ik moet echt iemand zien voor dat slapen" Miauwde hij weer op gewone toon.

Gelukkig werd de hint ontvangen en hield Olivebranch er over op. Ardentpaw had zeker geen zin in een opvolgend gesprek hierover, maar het zat er waarschijnlijk niet in om die te ontwijken. Misschien had hij gewoon helemaal niets moeten vertellen en dan zouden al deze problemen nooit zijn opgedoken. Hij begon toch zeker wel een beetje spijt te krijgen van dit gesprek. "Dat zei ik toch," vertelde hij zijn warrior vriend. "Die moeheid is niet iets wat je wilt hebben en het helpt je zeker niet. Dus jij gaat mooi straks naar de medicine cat den hiervoor," ging Ardentpaw verder, blij dat het ondewerp van hem even gauw naar de gezondheid van zijn vriend was getild.

Alleen Silverpaw moest het nog zeggen, hield hij zichzelf voor. Dan zou hij zich laten onderzoeken. Natuurlijk was er geen enkele goede reden om te wachten, Silverpaw was ook geen medicine cat, zij wist er niet meer van dan de anderen die hem al verteld hadden dat hij moest gaan. De enige echte reden dat Olivebranch wachtte was dat hij niet wilde toegeven dat er echt iets mis was. "Ja, ik ga morgen als het dan niet over is" Miauwde hij om Ardentpaw gerust te stellen. Olivebranch was ook wel van plan om de volgende dag te gaan, maar uiteraard was er nog steeds een redelijke kans dat hij als nog zou flaken.

Hij moest wel gaan, Ardentpaw maakte het meer dan duidelijk dat Olivebranch anders een groot probleem met hem zou hebben. En op zich was hij ook wel blij dat de ander zich zo om hem bekommerde, hij gaf duidelijk iets om hem. "Ja, Ardentpaw" Miauwde hij en hij glimlachte een beetje. "En ik zal jou ook in de gaten houden, maak je daar maar geen zorgen om" vervolgde hij op ene iets serieuzere toon. Als hij zich beter voelde zou hij proberen uit te vinden wat er nou precies aan de hand was.