Coffee

Het was vroeg in de ochtend, maar Ardentpaw barste met energie. Toch, er was nu nog maar weinig te doen en hij stond haast te stuiteren om te gaan trainen. Het enigste probleem; zijn mentor was nog niet wakker. En dus had hij maar besloten om zijn vacht nog wat netter te maken, want veel anders was er nog niet te doen. Tenzij hij naar zijn mede apprentices en hun mentoren wilde staren, maar hij had besloten dat dat een beetje raar zou zijn. Toch, hij gaf de poging om zijn vacht net te krijgen meteen op toen hij beweging zag bij de opening van de warrior's den. De tabby hoopte dat het zijn mentor was, maar nee, zoveel geluk had hij niet. Echter was het wel iemand die hij kende. Olivebranch. Tot kort geleden had hij een den met de zwarte kater gedeeld en hij had Ardentpaw zelfs tips gegeven om in de nacht ongezien het kamp uit te komen. Tips die hij later nog nodig zou hebben, maar dat hoefde niemand te weten. Toch, hij hield zijn ogen op de kater gericht. Hij had hem veel zien optrekken rond Silverpaw de laatste tijd en een gekke gedachte was zijn kopje ingekomen. Olivebranch vond Silverpaw leuk. De kater leek zijn blik op hem op te merken en keek hem aan om bijna gelijk weer weg te kijken. Daar naam de apprentice geen genoegen mee en hij stond op van zijn plekje in het midden van het kamp om naar de kater toe te lopen. "Hey," groette hij hem vrolijk, nog voordat hij opmerkte hoe Olivebranch er eigenlijk uitzag. De groene ogen van de oudere kater stonden moe en misschien een tikkeltje ongefocust en overal zag hij er gewoon niet energiek uit. Hm, misschien had hij een slechte nacht gehad, maar dan zou hij hem wel eens gaan opvrolijken. Of niet. Het lag er allemaal aan wat Olivebranch van het onderwerp zou vinden wat zou gaan aanbreken.

Hij had geen keuze in de kwestie, er kwam een gesprek. Ardent was al opgestaan en naar hem toegelopen. En uiteraard was hij een bron van vrolijkheid, wat Olivebranch op ieder ander moment had kunnen waarderen. Maar nu was hij bang voor ongemakkelijke stiltes en onderwerpen waardoor hij wel eens te fel zou kunnen reageren in deze mentale staat. Hij richtte zijn ogen weer op de tabby en slikte om zijn droge keel wat te versoepelen "Goedemorgen Ardent" Wist hij er schor uit te krijgen. Misschien was het beter geweest als hij gewoon in het den was gebleven en had gedaan alsof hij sliep. Dan had hij zichzelf en alle anderen dit soort gesprekken kunnen besparen. Olivebranch zou zich er zelfs niet toe kunnen zetten om nu tegen Silverpaw opgewekt te converseren, en dat zei heel wat. "Is..." Hij probeerde snel na te denken wie Arden's mentor was, maar dat was geen succes "Dawnwhisper er niet?" Oh nee, dat was de nieuwe mentor van Silverpaw "Swallowflight bedoel ik... is ze er niet?"

De woorden die uit Olivebranch zijn mond kwamen waren misschien volledige zinnen, maar ze klopten helemaal niet. Dawnwishper en Swallowflight? Waar zat de kater toch met zijn kop. Ardentpaw schudden van nee. "Gaat het wel goed? Dawnwhisper is Silverpaw's mentor en ik heb een nieuwe mentor gekregen," vertelde hij op lichtelijk bezorgde toon. Ze waren toch vrienden? En hij wilde niet dat een van zijn vrienden niet okay was. "En de waarheid, want anders ga ik Silvepaw erbij halen en die zal dan vast niet blij zijn dat je liegt. Ik heb jullie twee wel gezien," Hij had een veel serieuzere toon aangenomen, eentje die eigenlijk geen tegenspraak duide, maar op het eind kon de apprentice het niet laten om er een plagende ondertoon aan bij te voegen. Nu maar hopen dat Olivebranch dat niet zou zien als uitnodiging om het onderwerp te veranderen, want dat ging hem dus mooi niet worden. Ardentpaw zou dat niet toelaten. Nee, hij wou het op de vriendschappelijke manier oplossen, maar als Olivebranch ging ontwijken dan zou hij hem wel behandelen zoals hij meestal deed als hij iemand probeerde te helpen. Namelijk; blijven pushen tot hij een antwoord kreeg waarmee hij kon werken. Al wilde hij ook nog wel gaan praten over zijn twee vrienden die elkaar overduidelijk leuk vonden.

Dat was ook niet de juiste naam geweest, en nu was natuurlijk zijn hele plan om normaal te doen in rook opgegaan. Ardent vroeg wat er was en vertelde hem dat hij wel wist wat er tussen hem en Silverpaw bezig was. Olive's gezicht vertrok even, hij had het in ieder geval een beetje buiten de algemene jennis willen houden totdat het iets officieels was. Hij zuchtte even en ging wat rechter zitten, liegen of het onderwerp veranderen had geen zin: en Ardent wist blijkbaar dingen waarvan Olive liever niet had dat iedereen ze wist. "Ik slaap de laatste tijd slecht, en ik heb geen idee waarom." dat was de hele waarheid. Behalve dat de slapeloosheid ook gevolgen zoals hoofdpijn met zich meebracht, maar hij wilde niet te erg klagen. "En vertel Silver maar niet wat je gemerkt hebt... daar zal ze je niet dankbaar voor zijn" grinnikte hij zachtjes.

Ah, Olivebranch had dus niet verwacht dat hij van hem en Silverpaw af wist. Nu ja, misschien zou een andere kat het ook niet hebben opgemerkt, maar die twee waren zijn vrienden en dan was het makkelijker te zien. Toch, de zwarte kater leek te merken dat hij het gespreksonderwerp maar beter niet kon veranderen en vertelde hem dat hij de laatste tijd slecht sliep. Ja dat was wel te zien. En als hij het kon zien dan konden anderen dat ook. Plus, Olivebranch zag er uit alsof hij ieder moment kon omvallen, nu hij beter naar de kater keek en hem hoorde praten. Er was dus iets mis en de kater kon zo niet veel langer doorgaan, Besloot Ardentpaw. "Als je niet kunt slapen ga je jezelf de grond in werken en dan ben je van geen nut voor de clan," vertelde hij standvastig. De apprentice had een beetje het gevoel dat Olivebranch hier misschien een weerwoord tegenin wilde brengen, maar het was toch zeker de waarheid. "En als je zelf niet naar Mistgaze gaat dan trek ik je er aan je staart naartoe," kondigde hij dan ook koppig aan. Nee, hij wilde hier geen tegenspraak over. De jonge warrior moest wel aan zijn gezondheid denken en hoe hij hier de clan misschien mee kon tegenwerken. "En als Silverpaw niet wilt dat het opgemerkt word, dan moeten jullie misschien maar niet zo overduidelijk zijn," voegde Ardentpaw er tot slot nog grinnikend aan het laatste wat Olivebranch had gezegd toe. Tja, anderen mochten het misschien nu nog niet opmerken, of al wel en ze zeiden gewoon niets, maar anders zouden ze dat al snel wel gaan doen.

Natuurlijk had Ardentpaw gelijk, maar hij had absoluut geen zin om stil te zitten en niks te doen. En hij dacht nog steeds dat de Medicine cat wel grotere problemen aan haar kop had. "Mag ik het nog een paar dagen aankijken? Als het niet beter gaat, beloof ik dat ik Mistgaze om hulp vraag" Miauwde hij er aan toe. Misschien probeerde hij ook echt wel té onafhankelijk te zijn, Mistgaze was er tenslotte om clankatten zoals hij te helpen. Toen ging Ardent verder wat betrof Silverpaw. Ze waren dus echt overduidelijk geweest, en hoewel Olivebranch hoopte dat niet iedereen het had opgemerkt, was hij wel blij dat Silver blijkbaar dezelfde gevoelens vertoonde. "Oke, en jij dan? Heb jij geen oogje op iemand?" Vroeg hij glimlachend.

Ardentpaw zuchtte. De warrior voor hem was wel erg koppig, bleek het zo. "Okay, een paar dagen en anders trek ik je echt aan je staart er naartoe," gaf hij in. Maar zijn toon duidde wel aan dat het ultimatum dan ook écht maar een paar dagen betekende en dus niet langer, in het geval dat Olivebranch een paar dagen anders zou interpreteren als hem. Toch, zijn vriend leek het gesprek weer een hele draai te geven door een nieuw onderwerp aan te breken. Namelijk, of hij, Ardentpaw, iemand leuk vond? Zijn eerste gedachte was nee, hij had geen oogje op iemand, maar toen begon hij er over na te denken en was hij niet meer zo zeker. Hij had wel iemand waarmee hij goed overweg kon en met wie hij het leuk vond om mee om te gaan. Hij had haar zelfs een bloem cadeau gegeven. Maar dat kon gewoon niet, bedacht hij zich een beetje paniekerig. Hij wist niet wat hij kon zeggen en of hij uberhaupt wel iets moest zeggen, hij kon immers niet goed liegen en de waarheid leek hem ook geen slim plan. En dus schudde hij zijn kop in een nee gebaar. Misschien als hij niets zei zou Olivbranch ook niets merken, hopelijk. Het was ook niet de grootste leugen, want tot een paar seconden geleden had hij het nog niet doorgehad.

Was het wreed om verder te vragen? De leerling had overduidelijk iets te verbergen. Hij was een slechte leugenaar en kon zelfs zonder te praten de waarheid niet voor Olivebranch verstoppen. De warrior dacht even na waarom dat zou zijn: Was hij gewoon in een fase waar hij het beschamend zou vinden? Of misschien was hij bang dat Olivebranch het zou doorvertellen. Toen kwam er een gedachte achter in zijn kop omhoog: het was iets dat niet iedereen zomaar zou accepteren. Zijn eerste ingeving, als dat het was, was dat het een andere kater was. Maar zelf kende Olivebranch niemand die daar een probleem van zou maken... Nee, het was iets anders... Oh nee, het zou toch niet.. "Weet je het zeker? Of kan je het niet vertellen?" Miauwde hij op een veel zachtere, begrijpende toon

Oh nee, nou leek Olivebranch te weten dat er toch iets mis was en hij stelde vragen. Ardentpaw slikte even. Hij zou de oudere kater kunnen negeren, of zijn vragen ontwijkend kunnen beantwoorden. Hij kon ook gewoon proberen te liegen, maar dan zou hij zich nog dieper in de put werken die hij al voor zichzelf had gegraven. "Ik weet niet zeker of ik haar wel leuk vind," mompelde hij toen maar. Het was zeker wel de waarheid, want een paar seconde geleden was hij pas tot de gedachte gekomen dat het wat meer dan vriendschap kon zijn. In ieder geval van zijn kant af dan. Daarbij, hij kon ook maar moeilijk vertellen wat er echt gaande was. Straks zou Olivebranch het doorvertellen omdat hij dacht dat hij niet de Warrior Code volgde. Straks zouden ze hem gaan straffen. Dat wilde Ardentpaw zeker niet. "Ik dacht er pas net aan dat ik haar misschien leuk kon vinden en toen begon jij de vragen en..." Hij dwaalde af. Het was zeker niet het beste antwoord wat hij had kunnen geven, maar het was tenminste de waarheid, dus zou hij er niet op gewezen kunnen worden dat hij aan het liegen was.

Het gesprek had een onverwachte wending genomen, Ardent het duidelijk iets te verbergen. Bij hun eerste ontmoeting had hij ook al zo raar gereageerd toen Olivebranch had gevraagd waar hij heen zou gaan als hij het kamp uit kon komen. En nu hadden zijn vragen er blijkbaar voor gezorgd dat de apprentice zijn gevoelens over een bepaalde kattin helemaal opnieuw moest indelen. "Ik denk dat ik het wel begrijp... Het is oke" Miauwde Olive. Dat was een leugen, maar hij wilde de ander niet onnodig nog ongemakkelijker maken.

Olivebranch zei dat hij het begreep, maar hij kon merken dat het een leugen was. Net als de kater leek te merken dat hij loog. Ardentpaw was er altijd wel trots op dat hij de meeste katten goed kon inschatten en lezen, nu was het alleen pech voor hem dat Olivebranch dat net zo goed leek te kunnen. De apprentice liet een zucht klinken, maar een weerwoord gaf hij nog niet. Hij was bang dat als hij zijn mond open zou trekken, hij zich zou verspreken. Hij ratelde regemaltig door als hij zijn mond opentrok en dat zou nu alleen maar erger zijn omdat hij nerveus was. Hoe kon hij dat ook niet nerveus zijn nu? "Dat geloof je niet," vertelde Ardentpaw hem. Het was geen vraag. Het was immers overduidelijk aan de keus van woorden, de pauze die er tussen zat, dat de zwarte kater hem een leugen had verteld. Hij nam het niet persoonlijk, want het leek hem een leugen om hem beter te laten voelen, maar dat betekende nog niet dat hij het leuk moest vinden. "Je hoeft niet te liegen," zuchtte hij er achteraan.

Oh boy, het had even geleken alsof dit een luchthartig gesprek had kunnen worden, maar nee. De twee hadden elkaars leugens door, en dus had nog meer liegen geen zin. Olivebranch zuchtte en keek om zich heen, er was niemand die op hen leek te letten. "Oke, dan stoppen we met liegen. Ik heb geen idee wat je bedoelt... Maar dat is geen probleem. Als jij het wilt vertellen, dan doe je dat. Niemand gaat erover horen" Miauwde hij voorzichtig. De kater onderdrukte een geeuw, dat zou nu wel héél vreemd hebben gestaan en ging verder: "Ik ben je vriend, weet je nog? En je mag geheimen voor mij hebben, maar weet dat als je het toch wilt vertellen, ik het niet door zal vertellen" Dat was geen leugen, wie deze mysterieuze kattin ook was.

Had de warrior geen zin meer in dit gesprek? Hij liet zeker wel een harde zucht horen en leek hem niet aan te willen kijken... Of was hij aan het rondkijken? Hij vertelde hem toen eindelijk dat ze dan beiden zouden stoppen met liegen en dat hij geen idee had wat hij bedoelde en dat hij het niet hoefde te vertellen. Maar daarna begon hij die stelling weer tegen te spreken door de kaart te spelen dat ze vrienden waren en dat hij niets door zou vertellen. Dat was allemaal wel mooi en aardig in theorie, maar je wist nooit wat anderen zouden doen en Olivebranch had al eens gevraagd of een ander geheim uitstapje wat hij had gepland iets met de andere clans had te maken. Zou de kater hem dan nog wel geloven? Nog wel vertrouwen? Ardentpaw was bang van niet en dat maakte hem dus niet minder twijfelachtig over het willen vertellen aan iemand maar niet zeker weten of hij het wel kon. Het was niet de makkelijkste situatie en hij zou het straks ook nog aan de kattin zelf moeten vertellen. Of zou hij zijn gevoelens gewoon kunnen negeren en vrienden blijven? Dat zou een mooie wereld zijn. "Het is gecompliceerd," mompelde hij uiteindelijk maar zei verder niets. Gecompliceerd, dat woord leek op dit moment wel een understatement. Maar op dit moment waren zijn gevoelens en emoties een grote warboel en wist hij niet meer zeker of hij Olivebranch wel kon vertrouwen. En dat was knap, want ze hadden een maan of twee terug nog bijna samen geplet door een vallende boom. Waarom moesten sommige problemen toch zo moeilijk en onmogelijk op te lossen lijken.

Hij ging geen antwoord krijgen, net als tijdens hun eerste gesprek. Daar had Olivebranch gevraagd waar Ardentpaw dan heen zou willen toen hij hem een tip had gegeven om het kamp uit te komen. Natuurlijk begreep hij dat hij niet alles hoefde te weten, maar het deed wel een beetje pijn dat Ardentpaw zich blijkbaar nog niet gemakkelijk genoeg bij de Warrior voelde om échte geheimen met hem te delen. "Goed, wat jij wilt." Dat kwam misschien een beetje passief agressief over en dus vervolgde hij snel: "Niet dat het erg is, iedereen mag zijn geheimen hebben"

Hij wist wel dat het niet eerlijk was voor Oliverbranch. De kater had hem vol vertrouwd en hij was niets als aardig voor hem en nou hield hij weer geheimen voor hem. Ergens wilde Ardentpaw het ook wel vertellen. De verleiding was zeker groot. Maar waar was de zekerheid? Hij was zelf geen eens zeker. Hij vertrouwde altijd op zijn hart om zijn woorden en daden te kiezen. Maar zijn hard was verward en zijn hoofd moest het overnemen. Het enigste probleem was dat zijn hoofd totaal geen wegwijs kon uit deze situatie. Moest hij het dan toch vertellen? "Ik uhm, ik denk dat ik iemand leuk vind die ik niet leuk mag vinden," vertelde hij Oliverbranch dan na een korte stilte, zijn stem amper boven een fluister. Niemand anders hoefde dit te horen, zelfs als het kamp bijna leeg was wilde hij de kans niet nemen. "M-maar niet doorvertellen!" voegde hij er gauw achteraan. Dat mocht zeker niet gebeuren, dan was hij de pineut! Nee het zou heel erg zijn als iemand dit te weten zou komen die hij niet kon vertrouwen. En hij koos er nu voor om Olivebranch te vertrouwen tegen zekere twijfel in.

Zijn snorharem trilden zenuwachtig toen Ardentpaw zich dichter naar hem toe boog om hem iets on te fluisteren. Even was Olivebranch zijn moeheid vergeten, wat voor geheim had de apprentice als niemand anders het mocht horen?  Hij vond iemand leuk die hij niet leuk mocht vinden. De zwarte kater keek hem verbaasd en met vernauwde ogen aan. Dit kon twee dingen betekenen: een medicine cat of,  in dit was helaas de optie die Olivebranch verwachte,  iemand uit een andere clan. "Oh Ardentpaw.." mompelde hij bezorgd. Hij was best wel iets ouder dan hem en had een beetje het gevoel dat hij beter op had moeten letten.  Maar nu moest hij er voor hem zijn als een vriend "Als het is wat ik denk... Dan kun je het er met mij over hebben" begon hij,  alvorens weer om zich heen te kijken "Maar je moet het laten gaan, hoe moeilijk dat ook is..." Er klonk een breekbare pijn door in zijn stem. Hij wilde deze vriendschap niet kwijtraken.

Ardentpaw wachtte nerveus af op de reactie van de oudere kater. Wat als hij boos zou worden? Of het toch door zou vertellen omdat hij hem niet meer vertrouwde. Hij had een grote sprong van vertrouwen genomen en nu was het afzien. Gelukkig leek Olivebranch niet boos of wantrouwend, maar eerder bezorgd. Hij leek te raden wat het moest zijn en probeerde hem advies te geven. Maar hoe kon je iemand advies geven als die iemand niet eens zeker was van alle zaken die er bezig waren? Toch, de breekbare pijn in zijn stem deed de apprentice wat in elkaar zakken. Hij had hier zelf toch ook niet voor gekozen. Een zucht verliet zijn bekje en hij keek rond het kamp. Het was nog steeds een rustige ochtend, maar de vrolijke sfeer die een warme dag in Greenleaf met zich meebracht was verdwenen voor hem. "Dat snap ik ook wel, anders breek ik de code en dan gaat alles fout," mompelde hij. Maar dat was allemaal wel makkelijker gezegd als gedaan. Hij was er net pas achtergekomen en hij wist niet hoe hij het moest afsloten als hij het de kattin in kwestie niet eens vertelde. Dit was een van de weinige keren waar hij niet wist wat hij moest doen.

De Warrior ging iets dichterbij Ardentpaw zitten om hem gerust te stellen. Olivebranch had niet de hoop in hem verloren of zoiets drastisch, hij was alleen geschrokken en bezorgd. Hij knikte langzaam toen de jonge kater toegaf dat, als hij deze band sterker liet worden, hij de code zou verbreken en dat dan alles verkeerd zou gaan. Olivebranch dacht na over een gepast antwoord, aan de ene kant wilde hij zijn vriend geruststellen over het feit dat het allemaal wel goed zou komen, maar aan de andere kant wist hij niet of het zo makkelijk was. Waarschijnlijk was het voor Ardentpaw moeilijk de onbekende kat zomaar aan de kant te schuiven. "Maar het is ingewikkelder dan dat, of niet?" Miauwde hij, zijn woorden voorzichtig uitkiezend

Olivebranch leek de spijker op zijn kop te slaan. Maar het hielp niet dat zijn vriend het begreep, het bleef net zo ingewikkeld en hij was bang om er meer over te zeggen. Alhoewel het kamp nog aardig leeg was nu, zouden de rest van zijn clangenoten snel genoeg wakker worden en zelfs in de leegte en Olivebranch dichtbij genoeg om een zachte fluister nog op te kunnen vangen, voelde hij zich niet op zijn gemak. Ardentpaw had het idee dat er toch altijd iemand kon meeluisteren. Toch weerhield die gedachte hem niet van een antwoord geven door te knikken. "Ja," bevestigde hij, zijn ambere ogen op de grond gericht. "Maar ik wil er niet over praten, niet hier," besloot de jonge kater. Hij hoopte maar dat zijn vriend dat zou begrijpen en niet zou gaan pushen in de buur van zoveel clangenoten die een stuk harder en strenger en erger zouden kunnen reageren dan hem. Dat betekende niet dat hij er buiten het kamp, ergens op een afgelegen plekje, er wel graag over wilde praten, maar daar zou hij op zij minst meer voor openstaan dan hier.