Sound of silence

Onderwerp: Sound of silence wo 31 jul 2019 - 10:13

Hij vond het heerlijk om te rennen. Om te rennen over de vlaktes, de koele bries in zijn vacht te voelen en even alles te vergeten. Om zich helemaal rot te rennen om ergens een keer zwaar uitgeput neer te vallen. De reden waarom hij dit allemaal deed? Het was relaxend. Hij hoefde aan niets anders te denken dan de wind in zijn vacht, de aarde en gras onder zijn poten en dan gewoon te rennen. Zo simpel kon het gewoon zijn en dat was gewoon erg.. fijn. In het kamp had hij rennen al leuk gevonden maar hier? Buiten? Dat was het beste wat hij zich maar kon indenken. Dat hij gewoon lekker kon rennen zonder dat er enige problemen waren. Uitgeput liet hij zich vallen op de koele aarde. Als je stopte met rennen merkte je pas hoe warm de zon echt was. Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen rustig. Eindelijk, rust.

+ Hazelpaw

Onderwerp: Re: Sound of silence wo 31 jul 2019 - 11:07

Haar conditie werd met de dag beter. Met de lange afstanden die ze nu aflegde tijdens haar trainingen, maar ook daarbuiten. Ze was niet veel meer in het kamp te vinden, enkel als het tijd was om te eten en te slapen. Er was zo veel te ontdekken in het territorium en ze wilde rennen, steeds weer rennen. Het was heerlijk en op die manier kon ze ook nog eens alle plekjes vinden. De kleine rood met witte tabby schoot over de vlakte. Ze had haar bek een stukje open want ze had de geur van haar broer opgepikt. Nieuwsgierig naar wat hij aan het doen was volgde ze Falconpaw. Ze ging zo hard, de vaart die Hazelpaw wist te maken was zelfs voor een WindClanner buitengewoon, en omdat ze nog niet zo goed was in het inschatten waar een geur zich dan bevond struikelde ze over haar broer heen. Ze rolde een heel stuk door, voordat ze daadwerkelijk tot stilstand kwam. Op haar rug staarde ze naar de helderblauwe lucht, nog steeds wat beduusd. “Ehm sorry Falcon.” Stamelde ze toen.

Onderwerp: Re: Sound of silence vr 2 aug 2019 - 0:03

De rust die hij had op de koele grond duurde niet lang, want voor één moment hoorde hij geritsel van het gras, alsof er wind door het gras heen ging, en het volgende moment zag hij zijn zusje. Te laat. Want de poes struikelde compleet over hem heen, waardoor er een zachte "Oef-" uit hem kwam op het moment dat ze elkaar aan hadden geraakt. Hij draaide zijn kopje toen hij weer wat lucht terug had in zijn longen, waardoor hij nog net zijn zusje ietwat verder zag rollen. Langzaam kwam hij overeind, wow wat rolde zijn zus ver!! Ze eindigde uiteindelijk op haar rug, terwijl Falcon langzaam dichterbij kwam. "Ehm sorry Falcon." klonk er van de rode poes af, waarop hij grijnsde en door zijn poten zakte. Daar kon hij haar toch niet zomaar mee weg laten komen?? Langzaam sloop hij dichterbij, nog zeer onhandig natuurlijk want zoveel training had hij nog niet gehad, en op een moment besloot hij te springen. Veel te hoog natuurlijk voor een echte pounce, maar wat boeide het ook? Het was toch voor zijn zusje bedoelt. Hij sprong bovenop haar met een grote grijns op zijn gezicht. "Hebbes!" sprak hij met een lichte grijns. "Payback!" declareerde hij vervolgens, waarna hij speels in een pootje van zijn zusje begon te happen. Niet pijnlijk natuurlijk, hij beet totaal niet door. Het waren puur speelse beetjes. Omdat zijn zusje zomaar tegen hem aan was gerend!

Onderwerp: Re: Sound of silence do 15 aug 2019 - 13:58

Ze bleef nog iets wat onbeholpen op haar rug liggen. In haar ooghoek zag ze wel dat Falconpaw haar kant op sloop, maar ze besefte nog niet helemaal wat hij ging doen. Tenminste totdat het te laat was. Hij belandde boven op haar en gaf haar een stomp in haar maag, omdat ze haar buik bloot had liggen. “Oef!” Kwam er uit haar bekje. De grijns van haar broer verscheen in haar blikveld en ze begon zachtjes te giechelen. Ze spartelde met haar poten toen hij erin begon te bijten. “Hé ik ben geen haas die je op kunt eten hoor!” Ze probeerde om te rollen, maar ze was aan de kleine kant en dan was Falcon toch al een hele kluif om van haar af te krijgen. “Falconpaw?” Vroeg ze toen ineens heel random. “Zal mama blij zijn dat ze niet meer op ons hoeft te passen?” Er ontstond een ernstige blik in haar hazelnootkleurige ogen. Zou Amberstorm nu wel gelukkig met hun zijn? Of werkte dat niet zo.

Onderwerp: Re: Sound of silence zo 18 aug 2019 - 14:23

Hij belandde recht bovenop haar! haha! Een 'oef' had de mond van zijn zusje verlaten, waarna hij zachtjes in haar poten begon te bijten. Het was goed om zijn zusje to horen giechelen, soms had hij het idee dat ze dat niet zo vaak deed. Dat was af en toe nog wel moeilijk te bevatten voor hem. Daardoor was hij extra blij als hij een glimlach op haar gezicht kon toveren. Ze begon te spartelen met haar poten, proberen om hem te stoppen van erin te bijten. "Hé ik ben geen haas die je op kunt eten hoor!" hij grinnikte even bij die woorden, maar hield koppig vast. "Maar je bent misschien best wel lekker!! Hamhamhamhamham!" sprak hij plagend tegen haar, terwijl hij speels bleef happen. "Falconpaw?" klonk er echter opeens, een stuk serieuzer, waardoor hij even rustig op keek en stopte met happen naar de poten. "Zal mama blij zijn dat ze niet meer op ons hoeft te passen?" Hazel's ogen stonden ernstig serieus. Hij knipperde even en stapte rustig van haar af. "Hmm..." sprak hij even bedenkelijk. Hun moeder was inderdaad niet zoals alle andere moeders. "Ik denk dat ze ons wel zat was na 6 manen." grinnikte hij even kort. Nu hij vrijheid had gezien snapte hij ook wel dat zijn mama dit had kunnen missen. "Maar ze houdt wel van ons. Net zoals papa doet vanaf Starclan." Oh! Die informatie had hij nog niet eens gedeeld! Burnetbliss had hem dat namelijk verteld tijdens zijn eerste training, over hun papa.

Onderwerp: Re: Sound of silence do 22 aug 2019 - 10:04

Haar broer ging nog even door met plagen, dus bleef ze giechelen. Totdat ze weer serieus werd en hij daardoor ook meteen ophield. Had ze nu de sfeer verpest? Nee toch, het was Falconpaw maar. Over zulke dingen kon ze het hebben met haar broer. “Nou na 1 maan al volgens mij.” Miauwde ze zachtjes. Toen Falconpaw zei dat ze hun zat was na 6 manen. Een echte liefkozing had ze nog nooit van Amberstorm gehad. Alleen maar gemopper en strenge woorden als ze weer iets gedaan had, wat haar moeder niet leuk vond. “Denk je echt dat ze ons lief vind? Volgens mij deden we alles altijd alleen maar fout. Misschien doen we het nu goed nu we apprentice zijn.” Een waterig glimlachje sierde haar lippen na haar laatste zin, dat hoopte ze echt. “Zou oma ook vaak boos zijn?” Vroeg ze toen plots, iets waar ze zich al heel lang mee bezig hield. Ze had het alleen altijd voor zichzelf gehouden. Bang om Amberstorm weer boos te maken, maar haar broer zou haar vast niet verraden.

Onderwerp: Re: Sound of silence di 27 aug 2019 - 14:47

Hij wist niet waarom Hazel zo... voorzichtig was geworden, wat was er met haar gebeurt dat ze zo was geëindigd? Maar hij wist één ding wel, hij zou haar niet verraden, hij zou altijd voor haar klaar staan en haar helpen wanneer nodig. Dat was inclusief van speels, naar serieus, naar speels omzetten als het nodig was. Alles wat ze maar nodig had, zou hij haar geven. Net zoals voor mama. "Nou na 1 maan al volgens mij." miauwde Hazel zachtjes toen hij zei dat Amberstorm hun misschien wel zat was na 6 manen. Hij knipperde even en dacht na. "Mama... voedt ons anders op dan anderen, dat weet ik. Maar ze is loyaal en rechtvaardig. Ze doet wat goed is voor de clan." sprak hij rustig tegen haar. Dat betekende ook opvoeden volgens de regels van de warrior code. "Denk je echt dat ze ons lief vind? Volgens mij deden we alles altijd alleen maar fout. Misschien doen we het nu goed nu we apprentice zijn." klonk er met een waterig glimlachje van haar af, waarop hij even knipperde. "Zolang we de warrior code volgen en goed ons best doen, denk ik dat mama trots op ons zal zijn." sprak hij met een stevige knik. Daar was hij van overtuigd! "Zou oma ook vaak boos zijn?" klonk er plots van Hazel af, waardoor hij even iets met zijn oren trok. Dat leek hem niet, in ieder geval. "Ik weet het niet... misschien omdat zij er niet meer is, is mama zo? Of dat papa er niet meer is.." sprak hij zachtjes terwijl hij iets met zijn oren trekte. Hij wist het niet zeker, maar hij had er wel een gevoel bij. "Volgens Burnetbliss is onze papa Cootsnarl, hij is overleden." besloot hij zachtjes te delen. Het was informatie die ze nog niet wist, maar wel vond dat ze mocht weten. "En ze vertelde dat hij de beste vader zou zijn die we ons zouden kunnen wensen." sprak hij met een zachte glimlach. En dat was ergens wel geruststellend, dat zo'n papa op hen neer keek en voor hen zorgde. "Ik denk dat papa voor ons zorgt, vanuit Starclan." vervolgde hij met een iets bredere glimlach. Hij hoopte dat Hazelpaw er ook misschien iets van hoop of houvast uit haalde.

Onderwerp: Re: Sound of silence vr 30 aug 2019 - 10:56

Ze hield haar kopje wat schuin bij de antwoorden van Falconpaw. “Maar ze is zo vaak boos…” Fluisterde ze. “Ik wil zo graag dat ze zegt dat ze van me houdt.” Er sprongen tranen in haar ogen terwijl ze snel naar haar voorpoten keek. Ze wilde het zo graag horen. Ook al was ze misschien wel trots op ze, kon Amberstorm niet tegen haar zeggen dat ze van haar hield? Dan wist ze het tenminste zeker. Nu twijfelde ze er over. Of ze haar echt wel lief vond, omdat ze zo vaak snauwde. Toen begon haar broer over hun vader. Langzaam keek Hazelpaw weer op, nog steeds met tranen in haar ogen. Hun papa was dood en hij zou de beste vader geweest zijn, maar wat hadden ze daar nu aan? Hij was er toch niet. Dat zei Falconpaw net zelf. Hij was overleden. “Ja maar, hij is hier niet. Dus hij kan ook niet zeggen dat hij ons lief vind.” StarClan. Haar blik ging omhoog naar de lucht. Hij zorgde voor hun vanuit StarClan. Boos stampte ze haar poot op de grond. “Het is niet eerlijk! Hij vind ons misschien lief maar is in StarClan, dan kan hij het niet zeggen. Mama wil het niet zeggen en oma kan het niet want die woont hier niet.” Opnieuw stampte ze haar poot op de grond en begon te snikken. “Nou ik vind jullie wel allemaal lief!” Schreeuwde ze, voordat ze zich oprolde en haar neus in haar staart verstopte.

Onderwerp: Re: Sound of silence vr 30 aug 2019 - 18:24

Hazel hield haar kopje ietwat schuin bij zijn antwoorden, geloofde ze niet dat ze trots op hen zou zijn? "Maar ze is zo vaak boos..." fluisterde ze tegen hem. Ja.. daar kon hij niks anders van maken. Hij probeerde het allemaal beter te maken door over hun vader te vertellen, maar dat bleek ook niet goed te vallen bij haar. "Ja maar, hij is hier niet. Dus hij kan ook niet zeggen dat hij ons lief vind." Hij slikte even, daar had ze gelijk.. maar zolang ze maar wisten dat hij van hen hield? Boos stampte Hazel opeens op de grond met haar poot. "Het is niet eerlijk! Hij vind ons misschien lief maar is in StarClan, dan kan hij het niet zeggen. Mama wil het niet zeggen en oma kan het niet want die woont hier niet." Opnieuw stampte Hazel met haar poot op de grond. Falcon liet zijn oortjes iets hangen, hij wist niet zo goed wat hij hier mee moest. Ze had gelijk, dat wist hij ook wel. Toen ze echter begon te snikken voelde het net alsof zijn hart een beetje brak. Hij wilde niet dat zijn zusje zo verdrietig was. Hij wilde haar pijn en onzekerheden wegnemen en alles wat hij probeerde lukte niet. "Nou ik vind jullie wel allemaal lief!" schreeuwde ze uit, waarna ze zich oprolde en haar neus in haar staart verstopte. Ook bij hem vormden er tranen in zijn ogen, misschien wel de eerste keer in zijn hele leven. Hij legde zich langzaam achter zijn zusje neer en legde zijn kop zachtjes op haar nek neer. "Ik hou van je, Hazel." sprak hij zachtjes met een trillende stem tegen haar. En het deed hem zo, zo verschrikkelijk veel pijn om haar zo te zien. "Zelfs als mama het niet doet, zelfs mocht papa het niet doen... Ik-ik hou van je Hazel. Altijd." sprak hij met een trillende stem, zijn lichaam zachtjes tegen haar aan drukkende. Hij vond het belangrijk dat ze dat wist. Dat ze altijd hem zou hebben.

Onderwerp: Re: Sound of silence do 5 sep 2019 - 13:13

Ze lag te rillen, van het intense verdriet die ze opeens voelde. Ze werd er door overmeesterd. Alle pijn en angst die ze in die zeven manen had opgespaard kwam eruit. Het duurde dan ook even voordat zijn woorden tot haar doordrongen. Haar huilen werd iets minder terwijl ze nasnikkend haar kop in haar staart bleef verbergen. Hij hield van haar. Falconpaw hield van haar en ze zou altijd haar broer hebben om op te leunen. “Ik hou ook van jou Falcon.” Snikte ze zachtjes. Ze haalde haar kop uit haar eigen staart en duwde haar neus vervolgens in de vacht van haar broer. “Ik ben blij dat jij bestaat.” Fluisterde ze daarna. Haar gesnik hield op en maakte plaats voor de liefde die ze voor hem voelde. Falconpaw was er altijd en dat zou hij altijd blijven, dat had hij daarnet beloofd. Dat was goed, dat maakte heel veel goed. Ook al zou Amberstorm nooit iets liefs tegen haar zeggen. Haar broer wilde dat wel doen en dat betekende heel erg veel voor haar. Hij was haar broer, haar grote stoere broer.

Onderwerp: Re: Sound of silence do 5 sep 2019 - 21:21

Voor een tijd kreeg hij geen antwoord van haar en even dacht hij dat hij nooit een antwoord zou krijgen, dat hij haar pijn niet kon verzachten. En dat deed hem pijn. Hij wilde niets liever dan haar pijn bij haar weghalen, haar goed laten voelen.. En nu hij dat niet kon bereiken.. deed het hem dat zoveel pijn. Als het kon zou hij iedereen die haar pijn deed zelf pijn te doen, maar dat was moeilijk. Hij kon niet zijn moeder pijn doen. Al zou hij er misschien wel met haar over gaan praten, vooral omdat het Hazel zoveel pijn deed. "Ik hou ook van jou Falcon." klonk er echter opeens snikkend van haar af, waarna haar neus uit haar staart kwam en in zijn vacht drukte. "Ik ben blij dat jij bestaat." fluisterde ze tegen hem, waardoor hij voelde dat zijn hart zowat brak. Hij snapte niet waarom mama haar niet gewoon wat liefde kon geven. Toen het snikken ophield liet hij een trillerige ademteug los, waarna hij zijn kopje meer tegen haar aan drukte. "Ik ben er altijd voor je Hazel. Echt." sprak hij zachtjes tegen haar, omdat deze woorden alleen voor haar waren. Deze woorden waren voor niemand anders bestemd. "Als je me nodig hebt, je hoeft me alleen maar op te zoeken, ik help je. Met alles." vervolgde hij, een belofte. Alleen voor haar. "Ik zal je beschermen, tegen alles." Hij zou voor haar sterven als het moest, alles om haar te beschermen.

Onderwerp: Re: Sound of silence