Willow tree march [Trainingstopic]

Ze kwam weer bij zinnen toen de apprentice haar moed in begon te spreken. "'Okay, je kan dit. Het is gewoon een soort trappetje, geen grote sprongen. En elke keer ben je weer dichterbij de grond. En dan valt het ook mee als je er toch uitvalt." zei ze. Dat laatste kon Dawn niet waarderen. Het voedde de angst alleen nog maar meer. Maar haar apprentice had wel gelijk. Het was een trappetje. Ze kon dit. De grijze poes wierp een dankbare blik naar achteren. Zonder haar zou ze nu nog steeds bang vastgeklemd zitten. Dan was ze nooit van haar leven meer beneden gekomen. Ze raapte haar moed bij elkaar en stapte op de tak onder haar. Oké, dit was best te doen. Hierna volgde nog een tak, en nog een, helemaal tot aan de laatste van het trappetje. Ze keek naar beneden en tot haar opluchting duizelde dat haar een stuk minder dan eerst. Ze waren er bijna.

  Ja, dat laatste had ze misschien beter niet kunnen zeggen. Maar het was wel waar. Dawnwhisper wierp een dankbare blik naar achteren en Silverpaw knikte haar bemoedigend toe. Daarna keek ze toe hoe haar mentor van tak naar tak naar beneden ging. Ze volgde haar op de poot, voor het geval ze er tóch uit zou vallen of zo.
  Gelukkig gebeurde dat allemaal niet en uiteindelijk waren ze aangekomen bij de laatste tak. Silverpaw landde naast haar en glimlachte. 'Dat was te doen, toch?' miauwde ze. Ze richtte haar blik naar beneden. 'Nu alleen dit laatste stukje eruit springen. Het is niet hoog, dit kun je,' mauwde ze en ze keek de grijze kattin weer aan. 'Wil je dat ik voor ga?'

Ja, het was te doen. Maar het was allesbehalve een fijne ervaring. Dit was zeker weten de laatste keer dat ze ooit in een boom klom. Als ze Silverpaw nu niet bij zich had, dan had ze nog wel even vast gezeten. Het was nog maar één sprong naar beneden. De gemiddelde kat deed dit zonder moeite, maar Dawn wist het allemaal even niet meer. Straks verzwikte ze haar poot ofzo. Dat betekende een moon lang geen warriortaken meer uit kunnen voeren. Mocht dit nou net Silver's laatste moon als apprentice zijn. Ze wilde absoluut de training afmaken. Er mocht niet opeens iets met haar gebeuren; niet nu ze juist wat closer begonnen te worden. Dawn draaide haar kop en besefte dat de poes haar aankeek. "Wil je dat ik voor ga?" stelde ze voor. De grijze poes knikte dankbaar. Als ze het iemand anders zag doen, dan lukte het misschien wat beter.

  Rustig wachtte ze het antwoord van haar mentor af. Ergens verwachtte ze dat ze het eerst zelf wilde doen, dan was ze er namelijk wel gelijk vanaf. En als er iets mis zou gaan zou ze dat niet als eerst zien en dan echt nooit meer de boom uit durven. Maar ze kon ook wel begrijpen dat ze wilde dat zij als eerste ging, om dan een beetje te spieken van hoe het zou moeten. En het duurde net ietsje langer totdat ze zelf moest.
  Silver vond het dan ook prima en begrijpelijk toen Dawnwhisper aangaf dat ze wilde dat zij eerst de boom uit zou springen. De kattin knikte en ging klaar staan bij de stam. Dit was niets vergeleken met Fourtrees, dus het was een makkie voor haar. Met haar voorpoten liep ze de boom af en uiteindelijk sprong ze naar de grond. Daar landde ze soepel en veerde door haar poten, zodat ze niet met een harde klap neer zou komen.
  Silverpaw keek daarna omhoog en knikte haar mentor bemoedigend toe.

Soepel landde de apprentice op de grond. Zoals zij het deed zag het er wel erg makkelijk uit. Dawn's twijfel werd al minder. Dan moest het voor haar toch wel minstens te doen zijn? En als het fout ging, dan had ze hoogstens wat gekneusd. Oké, hoe ging dit ook alweer? Ze besloot maar gewoon Silverpaw na te doen en mee te veren na het landen. Dat was immers goed gekomen. De poes nam een diepe hap lucht en wierp zich uit de boom. Bij het landen bewoog ze mee met de val en inderdaad, het hielp. Hierna keek ze Silverpaw aan. "Bedankt." bracht ze uit, lichtelijk in shock. "Het spijt me Silverpaw.. dit sloeg nergens op."

  Het duurde net iets langer dan zij erover had gedaan, maar uiteindelijk landde haar mentor toch veilig op de grond. Ze keek haar aan. 'Bedankt,' bracht ze uit. 'Het spijt me Silverpaw..dit sloeg nergens op.'
  Silver zuchtte even. Het sloeg inderdaad niet veel op, maar ze vergaf het haar mentor wel gewoon. 'Ach ja,' ze haalde haar schouders op. 'Volgende keek zeg je het gewoon als je iets eng vind,' grinnikte ze. 'Het is echt niet erg om ergens bang voor te zijn, hoor. En dit is toch niet heel bijzonder, ik leer het vanzelf wel.'

Een ongemakkelijk lachje verliet haar bek. "Dat zal ik zeker doen." Wat had ze toch een geluk met zo'n apprentice. Het was jammer dat ze binnenkort weer zonder zou zitten. Want oh, wat hield ze toch van lesgeven. "Laten we maar weer teruggaan." stelde ze voor. Vandaag was nog best vermoeiend geweest. Maar dan kon ook door alle stress die ze zojuist had ervaren komen.

  Haar mentor lachte wat ongemakkelijk, wat Silver wel kon begrijpen. 'Dat zal ik zeker doen.'
  Silver knikte. Mooi zo.
  'Laten we maar weer teruggaan,' stelde ze voor.
  De Apprentice knikte weer. 'Ja, goed idee.' De training was zeker niet geweest wat ze ervan verwacht had, maar ze was blij dat ze in de toekomst niet meer zoals mee hoefde te maken. Want als het goed is zou Dawnwhisper het haar gewoon vertellen als ze ergens bang voor zou zijn. Silverpaw nam voor om dat jagen in bomen maar te laten voor wat het is, op dit moment. Ze kon het altijd nog blijven oefenen, buiten de trainingen om of wanneer ze Warrior was. Zo belangrijk was het toch niet.

Gelukkig was de apprentice niet het type om haar hierom uit te lachen. En daar was ze op dit beschamende moment best dankbaar voor. "De volgende training zal wat.. leerzamer zijn." grapte ze ongemakkelijk. Dat zou het zeker. Anders was ze een waardeloze mentor. Maar nee, zover zou het niet komen. Dit was één keer. Met een zwaai van haar staart kondigde ze het vertrek aan. En zo ging ze voorop, terug naar het kamp.

- Dawn is het topic uit