Explorers of the world?

  Shadefeather had net al zijn taken voor die ochtend achter de rug en hij dacht dat hij wel even wat rust kon verdienen. Of naja, rust. Rust was voor Shadefeather een vreemd woord. Maar hij had de Nursery weer in het vizier gekregen en dus dacht hij dat het een goed idee was om Gorsekit weer is op te zoeken.
  Hij had wel een goede klik gehad met de kitten en hem van zijn angst voor mosballen af weten te halen. Hij vroeg zich af of zijn angst nu helemaal verdwenen was. Zo niet, dan kwam dat vast wel weer goed snel genoeg, dacht hij tevreden.
  De zwarte kater ging de Nursery binnen en liep naar het nest van Gorsekit. Is kijken of hij in de buurt was. En ja hoor, daar zag hij de rood witte kitten zitten. Hij keek even snel om zich heen voor een mosbal en haalde hem dichterbij met zijn poot.
  'Hey Gorsekit!' miauwde hij naar de kitten en zodra hij omdraaide rolde hij de mosbal zachtjes naar de kitten toe.

+ Gorsebaby <3

  Gorsekit was een andere hobby aan het uitoefenen die hij had uitgevonden. Mosballen maken! Dan hoefde hij niet te gooien, niet te rennen en niet andere kittens lastig te vallen. Maar het bleek nog aan lastig klusje te zijn. Hij had een strookje mos gekregen om mee te oefenen en probeerde het op te rollen in een bal. Die stap lukte meestal nog wel, maar hij kreeg het niet stevig genoeg in elkaar gedrukt om ervoor te zorgen dat het niet direct uit elkaar viel als hij ook maar één zetje ertegenaan gaf. Maar opeens kwam een hele mosbal voor zijn voeten rollen, waarna hij een bekende stem hoorde. Met een lach keek hij op toen hij in het gezicht van zwarte kat keek. Met een giechel sloeg hij de mosbal weer terug, waarna hij naar de zwarte kat trippelde. Hoe heette hij ook alweer? Hij had een moeilijke naam. ‘Sjeedfetter!’ miauwde hij opgewekt.          

  De kitten keek op met een lach en stond met een giechel op, waarna hij de mosbal weer naar hem toe tikte. Shade maakte zich niet op om de bal weer terug te tikken toen de kitten naar hem toe trippelde. 'Sjeedfetter!' miauwde hij opgewekt.
  Shade kon een brede lach niet onderdrukken. 'Heyheyy,' begroette hij de kit met een grinnik. Hij vond het zo schattig hoe Gorse zijn naam uitsprak en hij vond het ook erg leuk hoe hij zijn naam nog onthouden had, ook al was ie nog zo moeilijk. En Shade vond het al helemaal geweldig dat Gorsekit niet bang leek te zijn van de mosbal. Dat had hij mooi voor elkaar gekregen.
  'Hoe gaat het met je? Lekker aan het spelen geweest met de mosballen?'

Gorsekit werd nog eens begroet door Shadefeather toen hij dichterbij was gekomen en hij snorde vrolijk. Shadefeather had hem in laten zien dat mosballen ook leuk waren en helemaal niet eng. Toen had de kater weer vragen en hij knikte instemmend. Goed!’ piepte hij vrolijk. Ja, hij had gespeeld met mosballen met Heatkit en Deathkit. En Eaglekit had hem geholpen om de nursery te ontdekken. Hij werd met de dag een heel klein beetje dapperder. En toen hij had gevraagd of hij met de mosballen had gespeeld knikte hij weer. Ja heel hard! Hij keek weer terug naar zijn mosbal bouwpakket. Maar hij wilde dat de zwarte kat nog niet laten zien, want dat lukte nog niet. Zijn blikje ging weer naar de zwarte kat. ‘Ik heb heel ejg geoefend,’ miauwde hij trots. Met kittens spelen was ook veel makkelijker, want die konden ook nog niet zo hard slaan als Shadefeather. Dus eigenlijk had hij stiekem een voorsprong.

  De kitten knikte instemmend. 'Goed!' piepte hij vrolijk. 'Ik heb heel ejg geoefend,' miauwde hij trots.
  Shade was blij dat te horen. 'Oh, dat is super,' mauwde hij blij. Hij was stiekem toch wel een beetje trots op hemzelf dat hij degene was geweest die hem van zijn angst had geholpen.
  'Wil je nog meer spelen dan? Maar dan met mij?' vroeg de kater en hij rolde de mosbal die hij eerder naar de kitten getikt had weer dichterbij. Hij was benieuwd hoe veel beter Gorse geworden was. Misschien kon hij nu ook harder tikken en het zo nog meer opbouwen. Dat zal ook goed zijn voor zijn coördinatie, dacht hij terwijl hij Gorsekit verwachtingsvol aankeek.

Gorsekit kreeg weer een complimentje van de zwarte kat. Joepie, het was super! Hij was super! Een brede glimlach sierde zijn gezichtje weer. Toen de zwarte kat toen vroeg of hij mee wilde spelen was hij natuurlijk dan ook super enthousiast zijn. Dan kon hij laten zien dat hij goed had geoefend! ‘Jaa!’ piepte hij enthousiast. Bijna meteen zakte hij een beetje door zijn pootjes, bijna een soort jachthouding. Zijn pootjes trilden echter bijna van de ijver. Zijn gele oogjes stonden op de mosbal tussen Shadefeather zijn poten. Hij zou springen zodra hij hem af zou schieten!

  'Jaa!' piepte Gorsekit enthousiast, waarna hij in elkaar zakte met zijn gele oogjes gericht op de mosbal.
  Shadefeather grinnikte en keek nog even of hij er helemaal klaar voor was. Toen tikte hij de bal richting de kitten. Het was een zacht tikje, maar harder dan waar ze ooit mee begonnen waren. Als hij zo enthousiast erover was zou zijn angst vast helemaal verdwenen zijn, dacht Shade. Of in ieder geval voor een groot deel. Hij zal het later moeilijker maken voor hem.

Gorsekit had zich helemaal voorbereid voor de aanval van de mosbal. Het duurde ook niet lang voordat de bal op hem af kwam rollen. Gorsekit kreeg een zelfverzekerde blik op zijn koppie en vernauwde zijn ogen. Daarna toen de bal dichtbij genoeg was sprong hij erbovenop en sloeg zijn klauwtjes in de bal, waarna hij verrukt piepte. Hij rolde op zijn rug met de bal nog tussen zijn klauwen en schopte hem vervolgens met zijn achterpootjes van hem vandaan.

  Shade genoot van de zelfverzekerde blik die hij in de ogen van de kitten zag. Toen de mosbal op hem af rolde sprong hij erboven op en sloeg hij zijn klauwtjes in de bal. Hij piepte verrukt en rolde op zijn rug, met de mosbal nog steeds tussen zijn pootjes. Daarna schopte hij de bal van hem vandaan en Shade moest haasten om de bal nog tegen te kunnen houden.
  Met zijn poot helemaal uitgestrekt lukte het dan toch om de mosbal tegen te houden en een grinnik verliet zijn bekje. De kater kwam weer overeind en rolde de mosbal met zich mee. Daarna, na nog even snel naar de kitten te kijken om te zien of hij er klaar voor was, rolde hij de bal weer naar Gorsekit toe.

Gorsekit had heel hard gegooid, want Shade moest zijn poot heel ver uitstrekken. Zelf al was hij een grote kat! Hihi! Verrukt snelde Gorsekit weer naar het midden van de nursery en sprong vrolijk in de rondte. Zwarte kat was wel een hele leuke kat, want hij was aardig en wilde met de mosbal spelen. En voor hij het wist kwam de mosbal weer zijn kant op. Gorsekit zette zich weer schrap op de nursery vloer, en toen de bal bijna bij hem was gaf hij de bal een kopstoot terug naar de zwarte kat. Lachend rende hij weer achter de bal aan, op de zwarte kat af!

  Hij hoorde Gorsekit rond rennen en lachen, wat hem een heel goed gevoel gaf. Hij was toch ergens bang geweest dat hij kittens zou afschrikken op een of andere manier, zoals lomp doen of iets zeggen of doen wat verkeerd opgevat kon worden. Maar Gorsekit leek hem heel aardig te vinden en ook Heatkit was blijkbaar helemaal dol op hem, hij wilde zelfs dat hij zijn mentor werd!
  Dat kittens hem aardig vonden, vond Shadefeather best belangrijk. Hij wilde ooit graag vader worden, op een of andere manier, en als hij slecht zou zijn met kittens zou dat kunnen betekenen dat hij de band tussen hem en zijn kittens ook slecht zou kunnen worden. Maar misschien liep hij wel een beetje op de zaken vooruit, hij had namelijk nog helemaal geen mate.
  Maar goed, geen tijd om daar nu over na te denken, want Gorsekit had de mosbal al een kopstoot gegeven. Het rolde nu weer naar hem toe, en hij rende er zelf ook achteraan. Hij lachte naar de kitten en vind de bal weer op met zijn poot. Hij wachtte af wat Gorse nu zou doen. Zou hij hem durven aan te vallen?

Gorsekit was achter zijn bal aan gerend, totdat hij opeens zag dat de bal onder Shadefeathers poot zat gevangen. Het jonge katertje sloeg op de rem en kwam vlak voor Shadefeather tot stilstand. Maar er gebeurde niets. De zwarte kat sloeg de bal niet weer weg, niet meer terug. Hij hield hem gewoon, daar. Gorsekit kreeg een verwarde frons op zijn gezicht. Dit was nog niet eerder gebeurd. Iedereen gooide uiteindelijk terug, totdat het spelletje was afgelopen misschien. Gorsekit keek op naar de grote zwarte kat. ‘Stoppen we?’ vroeg hij verbaasd. Gorsekit vond het nog wel leuk! Maar misschien de zwarte kat niet meer. Dat was ook niet erg. Ze konden vast ook wel een ander spelletje verzinnen!

  Een aanval gebeurde echter niet. De kitten stopte, een verwarde frons verscheen op zijn gezicht. Hij keek op naar Shadefeather. 'Stoppen we?' vroeg hij verbaasd.
  Oh jee, dit was niet de bedoeling geweest. Hij wilde de kitten niet teleurstellen, of in de war brengen. 'Oh, oh nee, niet als je nog door wil gaan. Ik dacht alleen... Misschien wilde jij wat anders doen?' Eerlijk gezegd hoopte hij daar wel op, want voor de kitten was met een mosbal spelen misschien wel heel erg super leuk, voor hem werd het op een gegeven moment wel dodelijk saai.

Gorsekit kantelde zijn kopje verbaasd toen de zwarte kat begon te stamelen. Had Gorsekit het ongemakkelijk gemaakt? Zijn oortjes gingen wat naar achteren en onzeker keek hij naar de grond. Maar de kat sprak opeens of hij wat anders wilde doen. ‘Oh!’ zijn blikje klaarde wat op. Ja, natuurlijk! Hij wilde wel wat nieuws leren. Sinds Shadefeather hem had geleerd over de mosballen, waren mosballen zo eng niet meer. Misschien konden ze wel iets nieuws ontdekken? ‘Wat dan?’ Een nieuwsgierige blik kwam op Gorsekit zijn kopje. Hij was normaal gesproken nooit de avonturier, maar Shadefeather was altijd heel lief voor hem. Dus het kwam vast goed!

  'Oh!' Gorsekits gezicht klaarde op. 'Wat dan?'
  Shadefeather zag de nieuwsgierigheid op zijn kopje en hij glimlachte. Mooi zo, ze konden wat anders doen. Hij rolde de mosbal weg van hen en keek om zich heen. Wat was er te doen in de Nursery? Niet veel. Totaal niet veel. Eigenlijk was het enige wat je zou kunnen doen met mosballen spelen. Hij keek weer naar de kitten. Een ideetje vormde in zijn kopje. Gorse was nog jong, maar als ze niet ver weg gingen en hij dicht bij hem bleef zou het allemaal wel goed komen. Alleen bij de rand staan was waarschijnlijk al voldoende.
  'Heb je zin om uit de Nursery te kijken?' opperde Shade met een glimlach. 'Er is veel te zien daarbuiten.'

Gorsekit zijn gezichtje betrok toen Shadefeather voorstelde om buiten te kijken. Maar.. maar hij was nog helemaal niet buiten geweest! Geschrokken keek hij naar de uitgang en weer terug naar de zwarte kat. Maar Gorsekit wilde natuurlijk de pret niet bederven en als Shadefeather dat graag wilde… Gorsekit haalde diep adem, maar de blik op zijn gezicht was alles behalve zelfverzekerd. ‘Oké,’ miauwde hij nerveus. Zijn oortjes waren iets naar achteren gericht, waarna hij wat dichter bij de zwarte kat ging staan. ‘Is dat dan niet eng?’ piepte hij vervolgens muisstil. Hij wilde heus niet Shadefeather zijn idee afkraken. Echt niet! Een wanhopige uitdrukking kwam op zijn gezicht toen hij ook maar dacht om daar buiten te zijn, tussen al die grote, rennende poten. Hij kon omver gelopen worden! Geplet.. en oh en..

  De reactie van Gorsekit had hij ergens wel verwacht. Onzekerheid gleed over zijn gezichtje, maar hij haalde diep adem en keek hem aan. 'Oké,' miauwde hij nerveus, met zijn oortjes wat naar achteren gericht.
  Shadefeather glimlachte hem geruststellend toe. Hij wilde de kitten niet onnodig bang maken, maar de vorige keer had hij hem ook van zijn angst voor mosballen af gehaald, dus dit zou misschien ook wel werken.
  De kitten ging wat dichter bij hem staan. 'Is dat dan niet eng?' piepte hij muisstil. Shade moest wat voorover buigen om hem te kunnen verstaan.
  'Rustig maar, we gaan alleen maar naar buiten kijken.' Zijn eerste idee was om hem mee naar buiten te nemen, maar hij was nog jong en klein en hij vond het ook heel eng. Dus alleen bij de uitgang staan was wel voldoende, dacht Shade. Hij stond op en liep richting de uitgang van de Nursery, telkens om kijkend om te zien of Gorse hem nog wel volgde. Hij ging bij de uitgang zitten en maakte wat plaats voor Gorse zodat hij voor hem kon zitten en zo goed naar buiten kon kijken.
  'Kijk, zo ziet het kamp er uit.'

Shadefeather was ook wel heel lief. Hij geloofde hem wel.. maar. De zwarte kat sprak over dat ze alleen maar even gingen kijken. Oh, dat kon Gorsekit wel. Dat had hij wel eens vaker gedaan. Toen de zwarte kat vertrok, volgde Gorsekit hem dan ook al voorzichtig. Hij volgde hem op de voet, helemaal tot aan de uitgang van het kamp, waar hij dicht tegen de zwarte kat ging zitten. Zijn gele oogjes keken naar het kamp. Hij zag weer heel veel katten lopen, de grond trilde er bijna van! Hij keek naar de verschillende plekken. Het leek wel alsof er meer dens waren als de nursery. Ja, natuurlijk! Alle andere katten moesten ook ergens slapen. Gorsekit kantelde zijn kopje. ‘Waar slaap jij?’ vroeg hij toen uiteindelijk.

  Gorsekit ging dicht tegen hem aan zitten en keek ook naar buiten. Hij kantelde zijn kopje. 'Waar slaap jij?' vroeg hij toen.
  De kater keek even naar beneden en toen weer terug het kamp in. Hij hief zijn poot en wees naar de Warriors Den vlak bij de ingang. 'Zie je dat gat daar bij de ingang van het kamp?' begon hij, terwijl hij wat voorover boog om op soort van ooghoogte te komen met Gorsekit. 'Dat is de Warriors Den. Daar slaap ik. Op een dag zul jij daar ook in slapen,' miauwde hij met een glimlachje.

Het duurde niet lang voordat Gorsekit zijn vraag werd beantwoord. Het roodwitte kittentje volgde de richting van zijn poot en tuurde tussen de takken. Shadefeather vroeg of hij een gat zag, en na kort turen zag  hij hem. Gorsekit piepte verrukt en hij knikte instemmend. Hij zag het! Daarna legde Shadefeather uit toen hij zijn kop naar hem toe had gebracht dat dat de warriors den was. En dat hij daar ooit ook zou slapen. ‘Echt?’ miauwde hij met ogen vol verwondering. Zou hij ooit daar ook sterk en groot genoeg voor zijn? Het leek nog manen ver van hem vandaan. Gorsekit keek toen de kat weer onzeker aan. Maar misschien wilde hij het helemaal niet. Hier was het zo warm en veilig. ‘Is het daar net zo fijn als hier?’ miauwde hij toen een beetje angstig. Zo niet, dan wilde hij niet nooit meer weg! Dit was zijn veilige haven, hij kende niet anders.