Explorers of the world?

  'Echt?' miauwde de kitten, met ogen vol verwondering.
  De zwarte kater grinnikte en knikte. 'Ja, echt waar.'
  Gorsekit keek hem toen onzeker aan. 'Is het daar net zo fijn als hier?' miauwde hij, zijn stem een beetje angstig.
  Shade knipperde even met zijn gele ogen en glimlachte geruststellend naar hem. 'Het is daar net zo fijn als hier. Het gaat in het begin wel even wennen zijn, maar ik denk dat je, tegen die tijd dat je je Apprentice tijd hebt afgerond, daar super graag wilt gaan slapen,' vertelde hij hem. 'Ik in ieder geval wel. Natuurlijk is het wat spannend, maar het is ook super leuk. En je gaat ook wel vrienden hebben waar je samen mee naar de Warriors Den kan gaan verhuizen. Dat gaat super gezellig worden,' miauwde hij met een brede glimlach.

Shadefeather miauwde dat hij ook ooit daar zou slapen. Zijn blik ging weer even terug naar de nursery, die zo warm en zacht was en zoet rook. Hij hield van deze plek, hij kon zich nu nog gewoon niet voorstellen dat hij ooit zou verhuizen! Shadefeather zei dat hij eraan zou wennen. Maar als hij klaar was met training, daar maar al te graag heen zou willen verhuizen. Hij vertelde dat het wel spannend zou zijn, waardoor Gorsekit wat ineen dook en bij de gedachte alleen al in een vreemde plek slapen, zonder mama, zonder papa. Maar Shadefeather vertelde hem dat hij vriendjes zou hebben. Oh, misschien was hij dan toch niet helemaal alleen. ‘Oh, oké,’ miauwde hij zachtjes. ‘Dat is vast leuk,’ prevelde hij stilletjes. Maar toch, Gorsekit was nog niet helemaal overtuigd. ‘Wanneer dan?’ vroeg hij toen. Hopelijk niet snel hoor! Daar was hij nog lang niet klaar voor!!  

  'Oh, oké,' miauwde Gorsekit zachtjes. 'Dat is vast leuk,' prevelde hij stilletjes.
  De zwarte kater knikte. Gorse was nu nog best angstig, maar tegen die tijd zou het vast allemaal wel meevallen. Shade had het ook spannend gevonden toen, maar nu was het de normaalste zaak van de wereld. Gorse ging er ook echt wel aan wennen.
  'Wanneer dan?' vroeg de kitten toen.
  'Oh, dat duurt nog wel een tijdje hoor,' stelde Shadefeather hem gerust met een lachje. 'Eerst ga je groot en sterk worden, zodat je een Apprentice kan worden. En daarna wordt je getraind. Maar die training wordt pas afgerond zodra je mentor zeker weet dat je het ook echt aankan. Dus maak je maar geen zorgen, je wordt echt niet zomaar in het diepe gegooid.' En als dat wel zo zou zijn, zal hijzelf er persoonlijk voor zorgen dat het allemaal niet te snel zou gaan voor hem. Hoe, dat wist hij niet, maar hij zal hem zo veel mogelijk bijstaan, zodra Gorse daar behoefte aan had.

Al snel kwam een antwoord op zijn brandende vraag. Shadefeather vertelde hem dat het nog heel lang zou duren. Dat hij eerst ook nog eens apprentice moest worden. Dat hij pas daar zou slapen als hij er echt echt echt klaar voor was. Gelukkig maar, dan hoefde hij zich er niet zorgen over te maken. En hij zou getraind worden. Oké, dan zou het vast goed komen. Hopelijk zou papa hem trainen, of mama! Dan zouden die het heel goed weten wanneer hij klaar was. Gorsekit wreef weer met zijn pootjes over elkaar heen. ‘Maar ik wil eerst nog even hier blijven denk ik,’ miauwde hij stilletjes. Hij was zelfs nog niet zo groot als de andere kittens in hier. Dus hij had vast nog wel eens even tijd.

  Gorsekit was verder stil en Shadefeather keek met een glimlach het kamp in. Hij vond het leuk om met de kitten te praten, het gaf hem ook een gevoel dat hij iets bijdroeg aan zijn opvoeding en daar de Clan ook mee hielp. Het was natuurlijk ook niet zo handig om een Warrior te hebben die nog steeds bang was van mos ballen. Die gedachte deed hem even zachtjes grinniken.
  'Maar ik wil eerst nog even hier blijven denk ik,' miauwde Gorsekit toen stilletjes. Shadefeather keek omlaag naar de kitten en knikte.
  'Dat mag ook. Je moet nog lekker groeien,' miauwde hij. 'Maar dat komt allemaal op zijn tijd.'

Gorsekit fronste even toen de kater moest grinniken, maar het zou wel. Blijkbaar dacht hij aan iets grappigs. Dat had Gorsekit soms ook wel! Maar toen hij vertelde dat hij liever nog even in de nursery bleef werd dat hartelijk ontvangen. Het mocht nog wel! Hij moest nog groeien en hij had tijd genoeg. Tevreden snorde hij en drukte zich tegen de poot van de zwarte kat aan. ‘Fijn,’ miauwde hij zachtjes. Ja, hij vond zelfs het kamp nog wel heel spannend. De andere katten zouden hem vast niet zien! Tegen hem aanlopen, of misschien zou hij dan wel iemand laten struikelen! Dat wilde hij écht niet. Hij moest eerst groeien. Ja, dat leek hem een beter plan. Maar nu had hij steeds verteld dat de nursery zo fijn en warm was. Misschien was Shadefeather wel heel erg jaloers! Nee, dat wilde hij niet. ‘Je mag anders wel eens lojeeren,’ miauwde hij toen voorzichtig. Hij wist niet eens zeker of hij wel zo’n aanbod mocht doen. Maar hij zou het heel gezellig vinden als Shadefeather een nachtje kwam slapen.

  Shadefeather glimlachte toen de kitten snorde en zich tegen zijn poot aan drukte. 'Fijn,' miauwde hij zachtjes. Shade was blij dat hij had besloten Gorsekit toch niet het kamp in te brengen. Hij was nog jong en klein en er nog helemaal niet klaar voor. Hij wist dat als hij te jonge kittens de Nursery uit ging begeleiden hij daar ook erg van op zijn kop kon krijgen. Dat was natuurlijk niet ideaal.
  'Je mag anders wel eens lojeeren,' miauwde Gorsekit toen voorzichtig.
  De zwarte kater keek naar beneden. Logeren? Mocht dat wel? Hij glimlachte. 'Dat is aardig van je Gorse, maar ik weet eerlijk gezegd niet of dat mogelijk is...' Hij zou het wel leuk vinden, om ééns een nachtje door te brengen hier. 'Misschien als je het je moeder heel lief vraagt mag het wel voor een keertje,' miauwde hij. Hij bedacht dat als Gorsekit het zou vragen er dan meer kans zou zijn dat het door mocht gaan.

Gorsekit keek nog even met onzekere oogjes door het kamp. Het was toch nog wel erg groot. Hoe lang zou het duren voordat hij eindelijk zijn pootjes door het kamp durfde te laten stappen. Hij rilde kort en drukte zich tegen de zwarte kat aan. Het aanbod van het logeren werd hartelijk ontvangen, al wist Shadefeather niet of het zeker mocht. Hmm, Gorsekit eigenlijk ook niet. Hij had nog nooit een andere kat dan papa’s of mama’s zien slapen in de nursery. En Shadefeather was nog nooit gebleven, dus blijkbaar was hij geen papa. Maar hij stelde voor om het aan mama te vragen. Gorsekits oogjes lichtten op. Mama zou het vast wel goed vinden! ‘Okeej!’ miauwde hij dan ook opgewekt. Hij zou het snel aan mama vragen. Voor de zekerheid. En het leek Shadefeather leuk om te blijven logeren. Dan kon Gorsekit hem zijn nest laten zien en de geurende bloemetjes die mama en papa hadden verzameld. En dan kon hij al zijn broertjes en zusjes ook ontmoeten. ‘Zal ik doen,’ beloofde hij dan ook plechtig.

  De kitten drukte nog wat dichter tegen hem aan, wat een blije glimlach op Shade's gezicht bezorgde. Hij was blij dat hij in ieder geval iets kon betekenen voor hem. En dat hij hem vroeg om te logeren? Dat was toch prachtig. Maar of het mocht, wist hij niet. Dat is waarom hij ook had voorgesteld aan Gorsekit om het aan zijn mama te vragen. Als hij het vroeg, dan mocht het vast wel, dacht Shade.
  'Okeej!' miauwde Gorsekit dan ook opgewekt. 'Zal ik doen,' beloofde hij plechtig.
  Shadefeather glimlachte en knikte. 'Dat is goed. Ik kijk er naar uit,' snorde hij. Misschien was het een beetje raar, hij wist ook niet of er meer katten die niet een vader of moeder waren hier sliepen. Maar als Gorsekit dat wilde, dan kon hij daar natuurlijk niets tegenin brengen.

Het leek Shadefeather leuk! Oh, dan had hij zeker de goeie beslissing gemaakt! Gorsekit wilde eigenlijk meteen al vragen. Hij stond op en keerde zich om. Maar voordat hij de nursery in wilde rennen keek hij nog even op naar Shadefeather. ‘Het was leuk!’ piepte hij vrolijk. Zijn staartje stond overeind, het kamp nu weer achter zich en enkel de ingang van de vertrouwde nusery voor zich. ‘Ik ga meteen vrage!’ Gorsekit hobbelde nu de nursery in, zoekend naar zijn moeder. Hij trippelde naar zijn nest en sprong met zoveel haast omhoog, dat hij zijn nest in rolde. Verward keek hij op. Geen mama. Oh, maar hij kon wel wachten! Geduldig ging hij midden in het nest liggen en vouwde zijn pootjes onder zijn buikje. Met een tevreden kopje keek hij voor zich uit, niet realiserend dat zijn oogleden langzaam zwaar werden.

  Gorsekit stond opeens op en draaide naar de Nursery toe. Maar voordat hij verder liep keek hij nog om naar Shadefeather, die hem vragend aan keek. Wat was hij nu weer van plan? 'Het was leuk!' piepte hij vrolijk, met zijn staartje overeind.
  Shade grinnikte. 'Dat was het inderdaad.' Ook hij draaide zich om. Gorsekit wilde blijkbaar weer terug naar zijn nest, wat hij wel begreep. Het waren weer allemaal vreemde indrukken geweest.
  'Ik ga meteen vragen!' Daarna hobbelde de kitten de Nursery weer in.
  Shadefeather stak zijn kop in de opening om hem te kunnen volgen. Hij zag hoe hij zijn nest in rolde en verward om zich heen keek. Blijkbaar was zijn moeder er nu even niet. Gorsekit ging in het nest liggen en Shade zag hoe hij langzaam in slaap viel. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij trok zijn kop weer uit de Nursery. Of hij mocht blijven slapen hoorde hij later wel weer.

- topic uit