Revealing their secrets

Rascal hing veel rond bij de ThunderClan grens. Hij was nu al eens gespot door een andere BloodClanner, maar dat weerhield hem er niet van om hier te blijven rondhangen. De vorige keer zei Eveningglow dat ze elkaar snel weer zouden zien, en hij maakte zich zorgen om haar. De ThunderClan geur in het BloodClan kamp was hem niet ontgaan. Het was inmiddels vervaagd, maar een gevangene was in het kamp en hij durfde te wedden dat Cobra de ThunderClanner gebruikte als één van zijn zieke spelletjes. In het voorbijgaan had hij gehoord van haar ontsnappingspogingen die direct de kop in waren gedrukt. Rascal sliep niet zo vaak meer in het kamp, maar de verhalen klonken niet prettig.

Rascal sprong over de schuttingen, speurend naar een glimp van de grijze vacht van zijn zus. Hij scande de omgeving, tuurde tussen de bomen als iedere dag. En nu zag hij haar lopen. Zijn dag klaarde op toen hij de sierlijke gedaante van zijn zus zag. ‘Eveningglow!’ riep hij meteen. De BloodClan kater sprong de schutting af en rende naar zijn zus om haar in te halen. Eenmaal bij haar stond een glimlach op haar gezicht, zijn staart goedaardig omhoog en hij groette haar kort door haar een stoot tegen haar schouder te geven. ‘Hoe is het?’ Zijn stem klonk een tikkeltje ernstig. Ergens wilde hij maar al te graag vertellen wat er gaande was in de elite, maar aan de andere kant wilde hij zijn kop ook niet kwijtraken mocht men erachter komen dat híj het lek was. Hij wilde ook niet Eveningglow in gevaar brengen.

Rascal snorde toen zijn zus miauwde dat het goed met haar ging, waarna ze haar kop onder zijn kin liet gaan. Hij wiebelde zijn snorharen tevreden, waarna hij de poes weer aankeek. ‘Ik overleef,’ miauwde hij een tikkeltje sarcastisch. Rascal zijn leven stond altijd in het teken van overleven, balanceren tussen twee werelden. Ondanks dat hij eigenlijk nog steeds niets wist van ThunderClan. Hij kende alleen de deputy, maar die hield haar mond ook wijselijk. Rascal knarste even zijn kaken op elkaar, voordat hij dan toch aarzelend uit zijn woorden kwam. ‘En ThunderClan?’ begon hij. ‘Loopt alles nog op rolletjes?’ Het begon al suggestiever te worden. Rascal wist iets. Ergens wilde hij het zo graag aan haar kwijt. Gewoon, om te bewijzen dat hij te vertrouwen was. Dat hij zo slecht nog niet was. Dat ThunderClan hem kon vertrouwen. Dat zijn zus hem kon vertrouwen. Zenuwen begonnen in hem te ontvlammen. Hij realiseerde dat zijn woordkeuze misschien verkeerd over kwam komen. Hij wilde niet Eveningglow het idee geven dat hij haar gebruikte om informatie door te spelen aan de elite! Wat was hij ook een idioot zo nu en dan.

Hij maakte haar aan het lachen. Tevreden keek hij voor zich uit toen een scheve grijns op zijn gezicht ontstond. Maar al snel verdween die toen de sfeer omsloeg. Hij was echt een idioot geweest. Hij zag de blik op zijn zus haar gezicht veranderen. Rascal beet op zijn tong. Hij had lekker weer een gat voor zichzelf gegraven, hij kon er bijna maar beter in gaan liggen. Eveningglow was namelijk niet achterlijk, dat bleek ook uit de vraag die ze stelde. ‘Nee, ik-’ begon de grote kater eerst vluchtig. Maar al snel staakte hij de leugens. Hij kon maar beter het vertelde. Diep in zijn hart wist hij toch wel dat hij dat wilde doen. Een streepje voor krijgen bij zijn zus. Rascal keek schichtig om zich heen. Hij wilde nu niet afgeluisterd worden. Toen hij zeker van wist dat er niemand was, boog hij zich weer naar de grijs-witte poes toe. ‘Cobra heeft een paar dagen geleden een ThunderClan kat mee naar het kamp genomen,’ bromde hij stilletjes. ‘Ze is daar nu nog steeds.’ Daarna keek hij langzaam op. Een last viel van zijn schouders toen hij dit uitgesproken had. Het was nu de wereld in. Hij wist dat de vragen zouden komen.

Rascal zag meteen in de ogen van zijn zus dat hij raak had. Hij trok kort met zijn lip. Oh jeetje, in wat voor scenario had hij zichzelf nu weer in gebracht? Meteen sprak Eveningglow een naam uit. Hij fronste. Ze waren dus wel degelijk iemand kwijt, en zo te zien was het niet zomaar iemand. Of iemand die ze verbannen hadden of verstoten. Nee, Cobra had de poes vast gestolen. Hij had het hem eerder zien doen. Rascal voelde de kriebels in zijn maag opkomen. Eveningglow leek helemaal van slag, en Rascal keek bezorgd. Oh nee, wat had hij nu in beweging gezet? Meteen werd gevraagd waar ze was. ‘In.. in het kamp,’ begon hij aarzelend. Maar hij wist nu dat hij ook op zijn eigen pels moest gaan letten. ‘Evening.. Ik wou dat ik meer kon doen. Maar als er een Thunderclan patrouille op de stoep staat dan weten ze dat iemand heeft gesproken.’ Zijn ogen schoten nu vol onzekerheid. Hij hoopte niet dat dat haar plan zou zijn om die Mistgaze weer terug te krijgen. Dan zou de maat vol zijn. Rascal was al niet voorzichtig rond de Thunderclan grens.

Even leek het alsof Eveningglow verslagen was, dat hij weer opgelucht adem kon halen. Haar volgende idee was echter gekkenwerk en deed de haren op zijn vacht omhoog komen. Zijn ogen werden groot. ‘Nee,’ antwoordde hij toen resoluut. Dan kon niet, dat mocht niet. Zijn zus mocht zich niet zo in gevaar brengen. Ze groef zo haar eigen graf, liep de dood in. Mistgaze zat opgesloten in een lege schuur in het kamp. Dag en nacht waren er katten in het kamp. Hoe kon Eveningglow daar nou simpel inglippen om vervolgens met een gevangene weer ongedeerd weg te glippen? ‘Het is onmogelijk, Eveningglow. Ze zullen je zien, ze zullen je vermoorden. Ik kan dat niet-’ De woorden stokten in zijn keel. Rascal had meteen spijt dat hij het had gezegd. Hij had het voor zich moeten houden. Niet over onbenullige dingen moeten hebben. Dom, dom, dom. Hij wilde dat er een andere oplossing was, maar dat was er niet. Die ThunderClanner was misschien nu wel voor altijd verloren.

Rascal keek zijn zus aan, en toen zag hij dat ze zich niet zomaar om zou laten praten. Hij zuchtte en schudde zijn kop. Ze stelde plannen voor, dat ze niet omhoog keken, dat ze in dingen zou rollen om haar geur te maskeren. ‘Oké, vooruit dan,’ bromde hij vervolgens. Het zinde hem helemaal niet, maar blijkbaar was die poes super belangrijk. Of misschien was iedereen in een clan even belangrijk. Nog een keer keek hij om zich heen. Het was niet tijd voor pottenkijkers. ‘De poes zit alleen in een kleine schuur aan de rand van het kamp. Meestal houdt er iemand wacht.’ Rascal had zijn stemgeluid zacht en laag. Meteen bekropen de zenuwen hem. Hij wilde dit eigenlijk helemaal niet doen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets zou overkomen. Maar Eveningglow leek zeker van haar zaak. En wie weet kon ze het wel doen, zou het eenvoudig verlopen, soepel als een wel geoliede machine. En om eerlijk te zijn, het was nog altijd beter dan een Thunderclan patrouille op de stoep. Zijn lichte ogen keken zijn zus weer aan, de twijfel nog steeds in zijn ogen te lezen. ‘Is ze zo belangrijk, dat ze meteen gered moet worden?’  

Rascal zag hoe zijn zus er zo blij om werd. Hoe kon hij haar ook afwijzen. Hij knikte langzaam en kwam overeind. Hij zou laten zien waar het was. Hij begon al richting het kamp te lopen, zijn zus volgde hem. En de gevangen ThunderClanner was belangrijk. Heel belangrijk zelfs. Zijn ogen tekenden geschokt toen ze sprak over dat ze geen blokken aan haar poten had dankzij haar. Hij wist meteen wat ze bedoelde. Hij wist hoe erg ze ermee zat en hoe belangrijk voor haar was geweest. Hij knikte direct, zijn pas werd daadkrachtiger. Meteen werd hij opgejut door zijn zus. ‘Ja ja,’ miauwde hij, zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘Dit is mijn turf ja, nu moet je naar mij luisteren, mevrouw de deputy.’ Hij haalde even zijn wenkbrauwen plagend op. Dat zou ze vast niet grappig vinden. Hij seinde toen ze bij de ingang kwam dat ze even afstand van hem moest nemen. ‘Eén van die daken op, dan kun je me wel zien. En houd je schuil,’ opperde hij. Daarna liep hij met druipende schouders het kamp in. Hij probeerde zo normaal mogelijk te zijn, zijn kop laag en hij slofte langs de schuren. Totdat hij bij het kleine schuurtje kwam waar de ThunderClanner opgesloten was. Haar geur was bijna niet meer te onderscheiden als ThunderClan zijnde, maar Rascal wist het. Een minuscuul knikje kwam van zijn kop, wetende dat Eveningglow het gezien zou hebben en dat ze het begreep. Hij liep verder en zonderde zich vervolgens weer af ergens aan de rand van het kamp. Vanavond zou het gebeuren. En hij zou zich afzijdig houden. Hij zou niet vertrekken, hij moest er zijn als het misschien verkeerd zou gaan.

- Topic uit?