[Half moon gathering] make a wish

Vrolijk zwaaide ze met haar staart terwijl ze een paar passen voor Mistgaze uit liep. Hoewel het voor het merendeel over serieuze onderwerpen ging, zag de kattin altijd uit naar de Half Moon Gatherings. Het was gewoon een extra kans om even met katten uit de andere clans te kunnen praten. Als een van je beste vrienden in een andere clan zat, greep je natuurlijk elke kans aan om haar te kunnen zien. De weg richting de Highstones was geen leuke. Aan de andere kant was het ook niets vergeleken met hun reis richting de bergen en terug enkele moons geleden. Sinds dien was er weer wat veranderd onder haar rangenoten. Ze had vernomen dat er nieuwelingen bij zouden zijn en zag er natuurlijk naar uit om die te ontmoeten. Vlak voordat ze op de plek van bestemming aan kwamen wachtte de zilvertabby even op Mistgaze. Dat deed ze eens elke zoveel vossenlengtes maar ze vond het wel belangrijk dat ze netjes naast elkaar het laatste stukje zouden lopen.

Chivysniff was alvast vooruit gegaan. Haar apprentice zou haar snel inhalen. Ze voelde zich nog niet zo goed en daarom mocht Coyotepaw het woord nemen. Haar wonden waren nog te vers, hoewel er langs de randjes al littekens vormden. Het suckte dat ze zoveel katten niet had kunnen helpen. Ze had niet kunnen dromen met Starclan om de verloren zielen te zien die ze niet had kunnen rennen. Het maakte haar rot, tot in het bot. Haar humeur reageerde ze dan ook af op haar arme apprentice. Ook al was ze zo trots. Ze glunderde bijna als ze dacht dat ze alles zo zelfstandig had kunnen doen. Maar dan langs de andere kant... ze hadden mensen verloren. Windclan had haar aangevallen en dat was voor haar zo onaards.

Het gebied glooide naar beneden. Ze knipperde en hinkte naar beneden. De wolken dreven uit elkaar en lieten haar de sterren zien. De sterren die haar bijna verraden hadden. Daar aangekomen zag ze Bloodpaw tegen de highrock zitten. Het gericht was lang geleden haar oren al binnengekomen en ze moest even een grimas van haar gezicht laten. Met zijn bloemetjes, het was echt een schatje. Hinkend liep ze erop af. Ze had Rousebell en Mistgaze niet gezien. "Dag bloemenman," miauwde ze schor, maar warm. Haar frons werd dieper toen ze zijn wonden zag. Wat was er gebeurd? Chivysniff stapte dichterbij en zette haar goede poot op zijn wang. "Wat heb jij meegemaakt?"

De hemel was zo donker geweest dat Mistgaze dacht dat StarClan hen niet eens wou zien deze avond. Maar ze was gaan lopen met Rousebell richting de highstones. Het was een lange weg en Rousebell liep voor haar uit. Mist vond het prima, want dan had ze tijd om rustig na te denken. Ze begreep het enthousiasme van haar oud-apprentice goed, ze had dat ook gehad. Elke halve maan keek ze uit naar het moment om Acefray te zien. Nu keek ze er tegen op. Haar hart bonsde in haar keel bij het idee om hem te zien. Het was al weer zo lang geleden geweest toen ze hadden afgesproken bij Fourtrees. Het voelde vertrouwd, maar ook erg onzeker. Een bedrukkend gevoel die in haar borst hing als ze hem zag. Het klopte niet.
Mistgaze was zo in gedachten verzonken dat ze niet zag dat Rousebell gestopt was. Ze schampte haar zachtjes en stopte toen zelf. "Oeps.. sorry Rousebell, ik was in gedachten verzonken." zei ze toen zachtjes en tikte haar kort aan met haar staart. "Zullen we er samen heenlopen?" vroeg ze toen terwijl ze naast haar apprentice richting de ingang van de highstones liep.

Wreed eigenlijk, dat net nu ze eindelijk goed en lekker lag te slapen, ze de Half Moon gathering hadden. Al dagen sliep ze niet goed, sinds de oorlog plaagden nachtmerries en zorgen haar. vrijwel iedere nacht. En juist nu, net wanneer ze midden in de nacht op pad moesten, sliep ze al een blok. Gelukkig was Lizardpath er nog, die ook de laatste tijd meer aangesterkt was, om haar wakker te maken. Wat loom mompelde ze iets onverstaanbaars en snoof nog een keer de vertrouwde lucht van haar warme nest in, waarna ze zich dan toch overeind hief en halfhartig haar wit-bruine vacht plat likte. Tijdens die bezigheid keek ze rond, naar de vele, slapende katten die hun den waren ingetrokken. Het was druk, te druk voor deze tijd van het jaar. Oh, als iedereen maar goed genas. Dat was alles dat ze vroeg. En met die gedachte stond ze op, wisselde een laatste paar woorden met Lizardpath en ging samen met haar vriendin op pad richtig de moonstone.

Gelukkig was het fris buiten. Het lichte windje en de mossige geur van natte aarde verjoegen snel genoeg de slaap en maakte plaats voor enthousiasme. Oh, ze wist haar eerste Half Moon Gathering nog ze vroeg. Toen was ze pas echt nerveus geweest, doodsbang dat starclan zou weigeren om met haar te spreken. Nog al tijd droeg ze die onzekerheid met zich mee dat ze niet goed genoeg was, maar de sterren glimlachten haar toe iedere keer dat ze op bezoek was gekomen. Iedere keer, behalve nu; de hemel was roetzwart. Het baarde haar zorgen, maar ze wilde er niet aan toe geven. Deze gatherings gaven haar energie en ze keek er vooral naar uit om haar beste vriendinnetje weer te zien ook. Daarom probeerde ze haar zorgen achterwegen te laten en keerde ze zich tot Lizardpath, haar ranggenoot en goede vriendin, met wie ze de toch maakte. Nuja, 'tocht', voor hen was het immers lang niet zo ver reizen als de andere clans. Daarom ook duurde het niet al te lang voordat hun bekende, heiige ondergrond plaats maakte voor harde rotsen. Routnose had wat moeite met het klimmen door haar vermoeide ledematen en overal onhandigheid, maar goed, soepel of niet, ze kwamen er. Eenmaal bij de high stones en de mothermouth, kon ze al snel verschillende figuren onderscheiden. "Pfoe, we zijn er," sprak ze opgelucht tegen Lizardpath, blij dat die klim over was. Hoewel ze keurig rustig dichterbij stapten, maakte haar hart een sprongetje toen ze Rousebell zag. Liever zou ze haar meteen bestormen, maar hey, ze was nu volwassen en moest zich aan de regels houden. Eigenlijk. Toch versnelde ze haar pas een beetje en was de grijns niet van haar gelaat te slaan, terwijl ze wachtte totdat de twee Thunderclanners hen zouden bereiken. "Hoi Rouse!" sprak ze vrolijk en zwaaide uitbundig naar haar, voor zo ver een kat dat kon. Misschien net iets té joviaal, maar hey. Mistgaze gaf ze een respectvol knikje, en hetzelfde gold voor de andere aanwezigen. "Dag Mistgaze, Bloodpaw, Chivysniff," sprak ze vriendelijk en goed gehumeurd, totdat ze de wonden van Chivysniff opnieuw zag. Een steek ging door haar hart, niet alleen omdat het een Windclanner was geweest die die wonden had veroorzaakt, maar ook omdat Chivysniff's leader op haar beurt die Windclanner had gedood. Het was een bende, en hoewel ze dergelijke zaken liever buiten haar oordelen hield, was dat lastig wanneer ze het over moord en geweld. Uiteindelijk viel haar op dat ook Bloodpaw gewond was, waarschijnlijk nog van het gevecht met de Bloodclanner. Ze glimlachte hem wat bezorgd toe, al zochten haar ogen naar een ander figuur die ook aanwezig zou moeten zijn. "Waar is Acefray?" vroeg ze wat bezorgd. Hij had toch niet Bloodpaw die weg alleen af laten leggen? Hij was zelfs nog gewond!

Natuurlijk was de poes blij dat het weer zover was. Elke medicine cat keek dan ook uit naar dit moment. Iedereen begreep elkaar dan ook op, medicine cats onder elkaar. Ondanks dat ze uitkeek om iedereen terug te zien, had ze een vreemde kriebel in haar buik als ze dacht aan Chivysniff. De poes had haar tijdens het gevecht toegesnauwd, gezegd dat zij en haar clan Starclan niet meer waardig waren. Dat haar vriendin zoiets had gezegd tegen haar, terwijl ze haar had willen helpen, had niet zo'n goede indruk achter gelaten. Het voelde enorm dubbel aan, wat deze vergadering waarschijnlijk een heel stuk minder maakte voor haar. Het puntje van haar staart wiebelde dan ook strak heen en weer toen ze met Routnose aankwam. "Pfoe, we zijn er," Ze haalde even haar mondhoek op bij de woorden van haar ranggenoot. "Gelukkig," mauwde ze. Ze had haar zorgen en frustraties over het gevecht niet met Routnose gedeeld, wetende dat er genoeg gewonden waren om zich druk over te maken. Toch was de kans groot dat ze afwist, ze was namelijk in de buurt toen Chivysniff mondeling uithaalde naar haar. Ze knikte de andere medicine cats en apprentices toe. "Goedenacht," gaf ze als begroeting en wierp iedereen kort een blik toe. Bij Chivysniff bleef ze even wat langer hangen, waarna haar mondhoeken, die eerst wat naar boven gericht waren, zakten. Ze richtte zich snel op Bloodpaw. Iedereen bleek aanwezig te zijn, behalve zijn mentor. "Kon Acefray niet komen?"

Mistgaze liep haar bijna voorbij maar wist zich nog net op tijd te stoppen. "Oeps.. sorry Rousebell, ik was in gedachten verzonken." Verklaarde de kattin met een tikje van haar staart. "Zullen we er samen heenlopen?" De zilvertabby knikte instemmend voor de twee het laatste kleine stukje van de weg naar de Highstones vervolgden.

De meeste leken ongeveer tegelijk aan te komen. Bloodpaw zat er al, Chivysniff was vlak voor hun komen aanlopen en ze werden al snel begroet door Lizardpath en Routnose die al snel na hun volgden. "Hey Rout", begroette ze de tabby vriendelijk spinnend voor ze zich op de rest van de groep wilde richten. In de verte kwam een flame point hun kant op gelopen dus alleen Acefray miste. Dit werd door zowel Routnose als Lizardpath opgemerkt en aan Bloodpaw gevraagd. De verklaring was dat hij zich niet lekker zou voelen en daarom niet zou komen. Zodra ook Coyotepaw bij de groep stond kreeg de zilvertabby de kans om iedereen even fatsoenlijk te begroeten. "Hallo allemaal", sprak de kattin zodra iedereen bij elkaar stond. Snel keek ze de groep katten rond voor ze opnieuw sprak. "Dan neem ik aan dat we nu compleet zijn."

Er hing een stille en bekrompen sfeer op de gathering. Mistgaze kon het voelen in haar snorharen. Ergens voelde ze ook opluchtig omdat Acefray er niet was, ze hoefde hem nog niet onder ogen te komen en daarmee had ze meer tijd gewonnen om na te denken. Uiteindelijk zou het het uitstellen van het onmogelijke worden. "Dan neem ik aan dat we nu compleet zijn." klonk het toen van Rousebell waarnaar Mistgaze kort knikte. "Klopt, laten we afdalen." zei ze toen kort terwijl ze nog haar ogen een rondje langs de katten liet gaan. Toen ze langs liep veegde ze kort met haar dikke staart over de schouder van Bloodpaw. "Maak je geen zorgen, je doet het goed zonder hem. Wij helpen je als je iets niet snapt." ze wou hem het gevoel geven dat hij niet alleen was nu zijn mentor er niet was. Ze wist veel van Acefray en ook dat hij niet zomaar ziek werd, het was een smoesje. Maar dat zou ze voor zich houden. De reden van de grote kater om niet te komen was zijn eigen, daar had zij niks mee te maken.

Chivysniff wilde antwoorden. Haar mond ging even open, maar andere katten begonnen te arriveren. Ze draaide zich om. Haar donkerroze neus drukte ze in de vacht van haar apprentice. Hoewel ze zich een beetje afzijdig hield had ze veel steun aan haar. Ze knikte de katten ene goede avond. Haar blik ging eventjes langs Routnose en Lizardpath. Bij de gevlekte kattin gaf ze een stijf knikje en voor de zwart-witte kattin was er helemaal niets over. Hun blikken kruisten. Chivy sloeg haar vlammende blauwe ogen neer. Haar lip trilde en ze moest moeite doen om haar nagels binnen te houden. Het was half moon gathering. Nu was het niet de tijd om elkaar in de haren te vliegen. Bij Routnoses vraag keek ze weer op. "Dan neem ik aan dat we nu compleet zijn." Ze wiebelde haar oortjes en stond op. Had Starclan iets te zeggen? Zou Northdrift er zijn of zou die in Dark Forest rond dolen? Vragen die nu niet nodig waren. Ze schudde haar brede kop. "Ik ga wel voor," kraste ze luid. Hinkend wandelde ze naar de ingang. Het gapend zwarte gat slokte haar op en werd algauw smaller.

Natuurlijk was het niet helemaal eerlijk om te zeggen dat ze een favorietje had, maar goed, Rousebell was toch echt wel heel leuk. In haar defense, ze waren al bevriend voordat een van hun ook maar de rang medicine cat apprentice had gekregen. Meant to be! Zelfs in de sterren was geschreven dat ze best friends moesten zijn, en daarom vond Rout het zo jammer dat ze elkaar zo weinig meer spraken. Tijdens de journey had ze vrijwel al haar dagen bij haar twee Thunderclan vrienden gespendeerd, nu moest ze het doen met dergelijke gatherings en ongeplande afspraakjes. Ze drukte wat overdreven enthousiast haar kop nog even langs Rouse, waarna ze ging zitten en de andere med cats aan keek. Toch werd er roet in haar eten gegooid, want waar ze bij haar eerste Half moon gathering zo blij had kunnen zijn en er een veilige sfeer had gehangen, was het nu koud en waren meerderen van hen zwaar gehavend, zoals Medicine cats nooit zouden moeten zijn. Chivysniff kon haar een stijf knikje kwijt, Lizardpath werd niet eens een blik waardig gegund. Ook Coyotepaw leek triest, en Routnose liet haar oortjes wat hangen. Bij de woorden van Chivysniff knikte ze en stapte rustig achter de andere katten aan. "Is alles goed? Ik mis je," murmelde ze zachtjes tegen Rousebell toen ze naast de grijze poes liep.

Chivysniff, de medicine cat van Riverclan, gaf haar geen begroeting. Tijdens het gevecht tussen Riverclan en Windclan was ze aangevallen geweest door een warrior van Windclan en was zij de eerste geweest om de poes te willen verzorgen. In deze drukte en in het moment van de shock was Chivysniff volledig tegen haar gekeerd en dit was nu nog altijd aan haar te zien. Vooral Lizardpath leek de focus te zijn van alle haat. Ze was haar vriendin kwijt geraakt die dag. Ze zwiepte gespannen met haar staart. Het frustreerde haar, de situatie waarin ze zich nu bevond. Ze hield verder haar lippen op elkaar en zei niets. Bij het vertrek, zorgde ze er ook voor dat ze achteraan liep, zover mogelijk weg van de zilvere medicine cat van Riverclan. Ze hield haar kopje laag en focuste zich vooral op de weg voor haar, in een poging om andere gedachten te onderdrukken.

"Klopt, laten we afdalen." Reageerde Mistgaze, waarop ze instemmend knikte. "Maak je geen zorgen, je doet het goed zonder hem. Wij helpen je als je iets niet snapt." Sprak de witte kattin vervolgens tegen de enige apprentice die zonder mentor was gekomen. "Ik ga wel voor," kraste Chivysniff vervolgens voor ze begon te lopen. De groep katten begon te lopen en al vrij snel eindigde Rousebell naast haar vriendin, bijna helemaal achteraan. "Is alles goed? Ik mis je," sprak Routnose zacht. Tijdens het lopen haalde ze wat onhandig haar schouders op. "Met mij wel maar er hangt te veel spanning hier", fluisterde ze terug. Het was vrij logisch gezien de situatie maar dan nog. De situatie zou eigenlijk geen invloed moeten hebben op de Medicine Cats. Dat was wel gebeurd en daardoor nu ook het geval.