Meet me in the morning sun

Het was vroeg in de ochtend. De dauw lag nog op de bladeren en hij snelde zich door stoffige naaldwouden. De hitte ijsde zijn tol in hun gebied, maar het was nog niet zo erg. Het kon niet voor eeuwig aanhouden. Een dag moest het gaan regenen! Maar Settledpaw wilde gaan jagen voordat het te heet zou worden. Dus hij dook vroeg in de ochtend het woud in, op zoek naar prooi. Maar hij vond niets, niet zo snel. Zou de prooi ook nog slapen? Hij fronste en opende zijn bek. Niets, geen enkele geur. Hmm, vreemd. Hij trippelde verder en zijn reis bracht hem steeds verder naar Fourtrees. Misschien zou Blizzardpaw er wel zijn! Hij versnelde zijn pas en hij kwam in de stoffige open plek aan. Maar er was niemand. Natuurlijk niet, het was ook een goddeloos uur om wakker te zijn. De zon was nog nauwelijks op. Teleurgesteld zuchtte de jonge kater. Misschien moest hij toch maar zijn jacht voortzetten, anders zou het toch niets worden. Dan werd het weer te heet en werd hij sloom. Met sloffende passen wilde hij weer de klif op lopen, totdat hij plotseling een vreemde geur rook.

@Shadefeather eerst

  Shadefeather was, zoals gewoonlijk, al vroeg uit de veren om in zijn eentje zijn dagelijkse jacht rondje in de ochtend te houden. Hij hield van gezelschap, maar bijna niemand in het kamp zou zo vroeg willen opstaan, en op zijn tijd vond Shade het ook wel best om alleen te jagen.
  De afgelopen dagen was het steeds warmer en warmer geworden, iets waar Shade dolblij van werd. Hoe warmer, hoe meer prooi, toch? Maar het werd uiteindelijk wel een beetje erg warm en hij hoopte maar dat het niet nóg warmer zou worden. Dan zou hij minder kunnen jagen op de dag en te veel hitte zou ook niet goed zijn voor de prooi. Het is maar goed dat ik al vroeg in de ochtend jaag, dacht Shade.
  Zijn jacht had hem bij Fourtrees gebracht. De laatste keer dat hij hier was geweest had hij de spraakzame Ardentpaw ontmoet die maar vragen bleef stellen. Hij verwachtte niet dat die al zo vroeg wakker zou zijn, en als hij dat al was zou hij vast niet bij Fourtrees rondhangen.
  Toch was er een andere kat die hier aanwezig was. Het een ShadowClanner, aan de kant waar hij vandaan kwam te zien. Shade schatte hem nog jong in. Of hij was net Warrior geworden, of hij was nog net Apprentice, dacht Shadefeather.
  'Heyhey,' begroette hij de ander, met zijn staart omhoog en het puntje ervan in een vriendelijke knik.

Settledpaw hoorde een stem achter zich en hij trok zijn kop fel om. Ook al had hij zijn geur al eerder geroken voordat zijn stem had geklonken, hoefde dat niet te betekenen dat er meteen een gesprek aangeknoopt hoefde te worden. Maar de zwarte kater had kennelijk wel die intentie. Settledpaw keek de warrior aan en gaf hem een minuscuul knikje. Hij wás zijn oudere, dus een beetje respect mocht ervan af. Maar dat betekende niet dat Settledpaw ook meteen hem aardig moest vinden. Settledpaw was erg gesteld op zijn éigen clan. Iedereen daarbuiten was niet te vertrouwen. Nou ja, op misschien een enkeling na. ‘Goedemorgen,’ mauwde hij dan ook star toen hij naar de zwarte kat keek. Verder bleef het ongemakkelijk stil. Tsja, wat moest hij zeggen? Mooi weer? Lekker aan het jagen? Settledpaw was niet zo goed in small talk.

  De andere kater gaf hem een minuscuul knikje. 'Goedemorgen,' mauwde hij star.
  Shade wiebelde even met zijn oortjes. Blijkbaar was de ander niet in hetzelfde goede humeur als hijzelf was. Maar Shade was dan ook altijd wel vrolijk. Misschien was de ShadowClanner wel humeurig omdat hij vroeg zijn nest uit moest, dat het niet zijn eigen beslissing was geweest. Hoe dan ook, Shade bleef zijn glimlach aanhouden.
  'Heb je al wat kunnen vangen voor je Clan? Ik hoopte al dat hier wat meer prooi zou zijn dan in WindClan territorium, omdat het hier beschut is, weet je wel,' miauwde hij vriendelijk. Het was dan misschien nog wel ochtend, maar dat betekende niet dat de prooien niet hier naar toe zouden verhuizen, naar de beschutting van het bos. Daar is en blijft het altijd koeler dan op de open vlakte van WindClan.

De zwarte kater begreep de hint blijkbaar niet. Settledpaw hield zijn kop en staart laag en zijn oortjes stonden al naar achteren gedraaid. Maar al snel kwam een waterval aan woorden. Hij moest zichzelf blijkbaar verantwoorden waar hij was. Maar het baarde hem nog meer zorgen dat hij dacht dat hij gewoon bij Fourtrees mocht jagen. Alhoewel, ze hadden net een stuk territorium verloren aan RiverClan. Misschien was de prooi ook wel schaars bij hun. Maar greenleaf was er nu weer. De prooi zou goed moeten rennen. Alhoewel, Settledpaw had ook nog niets gevangen. ‘Nee,’ antwoordde hij dan ook kortaf op de eerste vraag of hij al iets had gevangen. ‘En je mag niet jagen op StarClans territorium,’ miauwde hij vervolgens bitser. Dit moest een apprentice toch niet uitleggen aan een warrior?

  'Nee,' antwoordde de ander kortaf. 'En je mag niet jagen op StarClans territorium,' miauwde hij vervolgens bits.
  Shade zuchtte even. Hij had duidelijk geen zin in een gesprek. Het hielp dan natuurlijk ook niet dat hij nog niets gevangen had. 'Ik was ook van plan om in de buurt te jagen,' legde hij uit, zijn stem kalm. Hij wilde geen ruzie hebben met de ShadowClanner. 'Het valt me namelijk op dat de prooi het af en toe toch wat te warm vindt. Alhoewel me dat wel verbaasd aangezien we net een koude periode achter de rug hebben, maar ja,' miauwde Shade en hij haalde zijn schouders even op.

De zwarte kater legde al snel uit dat hij in de buurt wilde jagen. Settledpaw haalde zijn schouders kort op. Hij vertrouwde de WindClan kater voor geen cent. Ze hadden vast een hekel aan ShadowClan na het gevecht. Daarna sprak hij een paar vreemde woorden over de prooi. Te warm? Het was inderdaad vreemd weer geweest. Eerst kwam de prooi moeilijk omdat ze een koude newleaf hadden, waarna er vervolgens een hittegolf kwam en de prooi nog steeds niet in overvloed was. Settledpaw fronste lichtjes. ShadowClan kon altijd nog wat terugvallen op wat er in het moeras leefde, zo lang het niet helemaal opdroogde. Misschien was het voor WindClan wel moeilijker, helemaal nu ze ook nog een stuk territorium misten. ‘Rent de prooi slecht dan?’ vroeg hij, met nieuwe nieuwsgierigheid.

  'Rent de prooi slecht dan?' vroeg de jonge kater. Shade kon nieuwsgierigheid in zijn stem horen. Misschien was hij dan toch in een betere bui dan hij dacht.
  Shade haalde even zijn schouders op. 'Het is meer dan ze níet rennen,' miauwde hij met een korte maar vreugdeloze lach. Het is veel te warm voor ze om te rennen, natuurlijk. 'Hoe is de prooi bij jou dan? Het moet zoiezo al koeler zijn in jullie territorium dan bij ons.' Het WindClan territorium had immers nauwelijks wat beschutting.

Settledpaws vermoeden werd bevestigd. De prooi was schaars bij de WindClanners. Een steek ging door zijn buik. Daar was ShadowClan ook deels verantwoordelijk voor. Veelst te warm, natuurlijk. WindClan had natuurlijk geen bescherming van de zon zoals zij hadden. Settledpaw knikte dan ook toen hij vroeg dat het koeler bij hun was. ‘Ja, iets,’ miauwde hij toen kortaf. Ze hadden het moeras om iets af te koelen, de bomen om schaduw te verschaffen. Maar als alles verdorde en het moeras opdroogde. Maar Settledpaw hoopte daar niet op, het zou vanzelf wel een keer gaan regenen. ‘Maar het kan niet voor eeuwig warm blijven, toch?’ miauwde hij dan ook met een halfhartig lachje. Nee, StarClan kon onmogelijk zo wreed zijn.

  'Ja, iets,' antwoordde de ander kortaf op zijn vraag of het daar koeler was. Shade knikte een paar maal. Dat was ook te verwachten. Maar hij wist ook dat zelfs voor Clans zoals ShadowClan en ThunderClan de hitte verraderlijk en zelfs dodelijk kon zijn. 'Maar het kan niet voor eeuwig warm blijven, toch?' miauwde de ShadowClanner met een halfhartig lachje.
  Shade antwoordde hem ook met een klein lachje en schudde zijn kop. 'Nee, dat denk ik niet. Het zal heus wel weer normaal worden, over een tijdje. Of gewoon net zoals met de kou van de afgelopen moons. Prooi was schaars, maar we hebben het wel overleefd.' Hij hoopte in ieder geval dat de hitte verdraagbaar was, maar StarClan had overal wel een reden voor, toch?

De zwarte kater was ervan overtuigd dat het snel weer “normaal” zou worden. Maar ja, wat was normaal? Settledpaw had niets anders gekend dan koude winters, koele newleaf en vervolgend een bloedhete greenleaf. Misschien was normaal voor de kater wel zoals de oudere warriors vertelde. Zonnige dagen en prooi in overvloed. Daarna beaamde hij dat ze het wel zouden overleven. ‘Ja, we gaan door,’ beaamde Settledpaw. Settledpaw wist zeker dat als hem aan hem lag geen kat honger zou leiden in ShadowClan.  Hij deed zijn stinkende best om iedere dag iets binnen te brengen voor de clan. Settledpaw keek de zwarte kater aan. Wat had hij nog meer te vertellen? ‘Verder nog drama?’ mauwde hij met een lachje. Tsja, als ze hier toch waren… misschien kon hij een paar sappige roddels aftroggelen.

  'Ja, we gaan door,' beaamde de Apprentice. Shade knikte. Het leven gaat altijd door, zelfs na je dood. Dus wat dat betreft stond Shadefeather er heel positief in.
  'Verder nog drama?' mauwde de ander met een lachje.
  Shade keek hem even aan en lachte terug. Veel drama, ja. Maar dat ging hij natuurlijk niet allemaal lopen vertellen aan hem. 'Ach, de Clan komt er wel weer bovenop na het gevecht met RiverClan. We hebben een aantal nieuwe kittens, dus dat moet allemaal wel goed komen.' Dat kon hij toch wel vertellen? Het kwam er in ieder geval op neer dat hij dacht dat de Clan het allemaal wel ging redden. WindClan was niet zoals vroeger, er waren veel ruzies binnen de Clan. Maar over een paar Manen moest dat allemaal wel weer bijgedraaid zijn, dacht Shadefeather.
  'En bij jou?'

Wat had hij anders ook kunnen verwachten. Dat de zwarte kater alle geheimen van WindClan zo naar buiten zou gooien. Hij vertelde over dat ze er wel weer bovenop zou komen. Hij was in elk geval optimistisch. Maar ja, wat konden ze anders doen? Bij de pakken neer zitten? Nee, het hart van een Warrior had strijdlust, dus ook WindClan zou dat hebben. Zo lang ze maar niet hun furie op ShadowClan richtten, dan was alles goed. Ze hadden in elk geval nieuwe kittens. Extra monden om te voedden… Maar Settledpaw glimlachte. ‘Dat is mooi.’
Vervolgens vroeg hij of er wat bij hun aan de hand was. Tsja, nee? En dat was eigenlijk eerlijk. Het was rustig. Geen gekke dingen meer sinds Seagull verbannen was. ‘Nee, het is kalm,’ miauwde hij vervolgens. ShadowClan was verassend stabiel. Op een of andere manier had Tallstar een punt weten te maken.

  De oude kater glimlachte. 'Dat is mooi.'
  Shade beantwoordde die glimlach met een knik. Dat was zeker mooi ja. Natuurlijk zou hij extra moeten jagen voor hun, maar dat vond hij toch geen probleem.
  'Nee, het is kalm,' miauwde de ShadowClanner na zijn vraag hoe het bij hun ging. Hij klonk eerlijk en Shadefeather glimlachte.
  'Ahh, fijn,' miauwde hij. Hij was blij voor hem dat het goed ging met ShadowClan. Daar kon WindClan nog wat van leren, dacht hij. Meestal was er wel wat aan de hand met ShadowClan, maar nu niet dus, dus dat was fijn voor ze.
  'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Shadefeather,' stelde hij zichzelf voor.

Tsja, en toen was het een beetje een dood gesprek. Mooi, leuk, fijn. Wat was het leven toch weer prima. Toch waren katten altijd geheimzinnig over het in de clans ging. Geen moment wilde katten zwakte tonen. Men verhongerde en nog kwamen de haren overeind en klauwen uit hulzen met de mededeling dat Clans sterk waren. Toen vroeg de kater opeens hoe hij heette en stelde zichzelf voor als Shadefeather. ‘Settledpaw,’ miauwde hij toen als antwoord op zijn vraag. Settledpaws ogen namen snel de zwarte kater in zich op en probeerde hem te herinneren. ‘Aangenaam.’ Tsja. Wat kon hij hier verder nog op zeggen? Settledpaw keek om zich heen. Dit was awkward.

  'Settledpaw,' miauwde de ShadowClanner. Dus toch nog een Apprentice. Hij zal wel snel een Warrior worden, dacht Shade. 'Aangenaam.'
  Hij voelde de ongemakkelijkheid tussen hen. Het was inderdaad een beetje awkward. Maar hij bleef glimlachen en toen de Apprentice zijn naam had gezegd had hij nog wel een ideetje om dit gesprek weer op gang te krijgen.
  'Je zal wel snel Warrior worden,' miauwde hij. 'Zin in?' Meestal hadden Apprentices heel veel zin om Warrior te worden. Hij kon in ieder geval niet wachten, dat wist hij nog wel.

Settledpaw nam een respectvol knikje naar de oudere Warrior. Als aangenaam dan. Toen viel er even een stilte, totdat de kater vroeg of hij snel warrior zou werden en of hij er zin in had. Ja, het was inderdaad bijna zover. Acorndust had al een paar keer gehint naar een final assessment. ‘Klopt,’ miauwde hij toen zelfverzekerd, waarna eindelijk een lachje op zijn gezicht kwam en een vonkje in zijn ogen kwam. ‘Ja, ik heb er wel zin in!’ miauwde hij toen opgewekt. ‘Ik word gek van al die jonge apprentices in de den. Kan niet wachten om te verhuizen.’ Settledpaw wilde niets liever dan gewoon in de warrior den wonen. Niet dat hij heel veel warriors kende, maar dat zou vanzelf wel komen!

  'Klopt,' miauwde de Apprentice zelfverzekerd, waarna er eindelijk een lachje op zijn gezicht kwam. Shadefeather zag het vonkje in zijn ogen en hij was blij dat hij het gesprek de goede richting in had geduwd. 'Ja, ik heb er wel zin in!' miauwde Settledpaw dus ook opgewekt. '‘Ik word gek van al die jonge apprentices in de den. Kan niet wachten om te verhuizen.'
  Shadefeather grinnikte. 'Dat kan ik geloven ja. Warrior zijn is heel leuk, je hebt veel vrijheid en je mag veel meer doen,' miauwde hij met een brede glimlach. 'Ik vond Apprentice zijn super leuk hoor, maar Warrior zijn heeft toch z'n voordelen en een bepaald gevoel van dat je écht eindelijk je Clan volwaardig kan dienen.'

Blijkbaar was hij niet de enige die zo dacht. Shadefeather vertelde hem over dat hij dat warrior zijn zoveel beter was. Meer vrijheid, meer mogelijkheden, beter je clan dienen. Dingen die Settledpaw zo graag wilde! Hij kon gaan en staan waar hij wilde, hoefde niet elke dag meer met zijn mentor op stap, die ook nog eens deputy was en betwistbaar de meest gerespecteerde kat in de clan. En toch zou hij trainingen missen, helemaal omdat hij regelmatig ook met Pepperpaw op stap ging. Dat ging nu ook weg. ‘Warrior zijn is sowieso beter,’ miauwde hij toen instemmend. ‘Maar toch ga ik het trainen missen,’ miauwde hij. ‘Ik heb het gevoel dat ik nog zoveel beter kan worden!’ miauwde hij. Negen van de tien keer won Acorndust nog in de gevechten. Hoe moest hij ooit een andere warrior dan verslaan?

  'Warrior zijn is sowieso beter,' miauwde Settledpaw instemmend. 'Maar toch ga ik het trainen missen,' miauwde hij. 'Ik heb het gevoel dat ik nog zoveel beter kan worden!'
  Shade grinnikte en knikte. Ja, dat gevoel kende hij wel. 'Oh, dat had ik ook. Sterker nog, ik denk nog steeds dat ik beter kan worden,' reageerde hij. 'Maar geen zorgen, door het veel te doen ga je het allemaal vanzelf wel leren. En elke keer dat je het doet wordt je weer een stukje beter. En als je dat dan niet wordt dan onderhoudt je je vaardigheden, en dat is ook goed om te doen,' miauwde hij. Elke dag zit vol nieuwe kansen en elke dag leerde Shadefeather wel wat nieuws, hoe kleins ook. Het leven was een groot feest wat dat betreft.