Chickenhunt

Langzaam bewoog hij zich voort door het met dou beklede gras. De grijze tabby bevond zich de laatste tijd niet zomaar in het Rogue gebied. Elke keer was hij op zoek naar een nieuwe uitdaging. Een nieuwe manier om zich bijna in de problemen te werken. En zichzelf net op tijd te redden. Hij had meer Elite katten ontmoet. En ondanks dat hij zelf van ShadowClan kwam was het hem toch min of meer gelukt om op neutrale gronden te staan met de meeste. Bleaktail was opweg naar een van de boerderijen aan de rand van het Rogue gebied. Niet bepaald iets wat een Clan kat zomaar zou ondernemen. Maar als hij uit de SchadowClan verbannen zou worden, zou hij vroeger of later een keer op dit ‘jachtgebied’ aangewezen zijn. En dan was het handig om op z’n minst enige ervaring te hebben met het stelen van boerderij kippen. Sinds hij dit soort onvoorspelbare keuzes maakte waren zijn dagen voor hem een stuk dragelijker geworden. En Bleaktail had zowaar weer zin gekregen in zijn leven. In de verte verschenen de enkele bedrijven waar hij naar op zoek was geweest. Een rijtje van drie, ieder redelijk ver van de ander. Al wist hij dat degene in het midden het meeste kippen op het erf had lopen. En dus zou dat vandaag zijn doelwit worden. Eenmaal dichterbij gekomen hield hij zijn pas even in. Had hij dat nou goed geroken? Bleaktail strak zijn neusje in de lucht. Ja hoor, BloodClan hing hier rond. Gelukkig ging het hier maar om een geval. Nu was het met zijn geluk alsnog mogelijk tegen de meest sterke en rivaliserende kater aan te lopen. Maar dat zou hij dan wel weer zien. Voorzichtig naderde hij de boerderij, daarbij van bosje naar bosje sluipende. Ondertussen werd de BloodClan geur steeds sterker. Toen hij eenmaal dicht bij genoeg zat om het huis en daarbij het erf scherp te kunnen zien, wist hij vrijwel zeker nog geen twee bosjes van de ander verwijderd te zijn. Langzaam draaide hij zijn kop naar rechts. Om daar, letterlijk in de struik naast de zijne, een paar ogen te zien oplichten tussen het struikgewas. Wat te doen? Het was wel duidelijk dat ze allebei uit waren op het zelfde doel: de kippen. Nu vond Bleaktail het op zich geen probleem om samen te jagen. Maar wellicht dat deze Elite kat daar anders over. En hoe daar voorzichtig achter te komen? Bleaktail bleef de kater recht in de ogen aankijken totdat hij zeker wist dat deze hem gespot had. Om vervolgens zijn blik naar de kippen af te laten glijden en vanuit daar weer terug naar de kater. Zijn blik was vragend en wellicht ietwat ondeugend geweest. Ondanks dat hij nog geen woord met de kater gesproken had was het duidelijk dat hij iets van hem wilde.  

Hij had een vragende en wellicht ietwat uitdagende blik geworpen richting de ander. De aandacht van de ander? Die had hij zeker wel te pakken. Aangezien deze zijn nekharen opzette en nog geen minuut later richting Bleaktail zijn bosje stoof. De grijze tabby zetten enkele stappen achteruit, verder de blaadjes in. Het was dan ook niet zo’n heel rustgevend gezicht, een Bloodclanner die op je afkwam stuiven. Wel kreeg hij nu de kans de ander eens wat beter te kunnen bekijken. Het betrof een grote zwarte kater met twee verschillende kleuren ogen. Een groen de ander meer oranjebruin. Ook de kater zijn halsband was iets wat Bleaktail haast niet ontgaan kon zijn. Aangezien er maar liefst vijf honden tanden er aan bevestigd zaten. Zo te zien had hij vandaag beslist niet de minste Bloodclanner uitgekozen. “Wat moet jij hier, hebben jullie niet al genoeg territorium geclaimd?” Vroeg de kater hem. Het had redelijk kill geklonken. Echter liet Bleaktail zich niet zo snel meer afschrikken sinds hij steeds vaker met Elite katten optrok. “Ik dacht ik schiet je even te hulp. Het zijn best veel kippen voor een kater.” Zei hij zacht. En grijnsde even. “En als je me echt zat bent dan kun je me altijd nog aan de tweebenen voeren.”

Bleaktail probeerde luchtig te blijven. Te laten weten aan de Elite kater dat er geen kwaad bloed tussen hen was. En dat hij hier eigenlijk alleen aanwezig was om de kater te helpen met zijn vangst. Echter kwamen zijn luchtige antwoorden en grapjes zeer slecht aan bij de zwarte kater. Deze keek hem dan ook nijdig aan. “Om ze dan mee te nemen naar dat moeras van jullie zeker. Ik dacht het niet.” Gromde hij op Bleaktail zijn voorstel om hem te helpen met zijn jacht. De grijze tabby deed een klein stapje achteruit. Dit ging helemaal de verkeerde kant op. “Ik ga je niet aan de twolegs voeren, dan kan ik het helemaal wel vergeten een kip te pakken te krijgen.” Vervolgde de kater al even geïrriteerd. Het was bedoeld als een geintje… maar blijkbaar ging dat er bij deze kater niet in. “Eigenlijk loop je gewoon enorm in de weg. Ik heb geen tijd om een stom boskatje terug te jagen naar waar die hoort. Dus misschien moet ik je maar direct de keel doorbijten.” Bij die woorden keek hij de kater met grote ogen aan. Oh shit, dit was serieus. Geen grap of lichtelijke waarschuwing. Nee, als hij nu nog een verkeerd antwoord zou geven dan zou dat ernstige consequenties hebben. Bleaktail hield zijn staart tussen zijn poten en maakte zichzelf laag. Alles om te laten weten dat hij niet dacht de zwarte kater aan te kunnen. Hij was dan ook oprecht wel bang van diens waarschuwing. Zijn lak aan communicatieve vaardigheden had hem weer eens in de problemen geholpen en nu had hij iets goed te maken. Veel tijd om over zijn woordkeuze na te denken had hij echter niet. “Mijn excuses. Ik bedoelde te zeggen dat ik je wil helpen met je vangst. Ik hoef er niets van te hebben. Ik was slechts nieuwsgierig en wilde een keer samenwerken. Echter wilde ik je niet lastig vallen of beledigen..” Ratelde Bleaktail. Terug kijkende kon hij wel inzien dat zijn eerdere woordkeuze een grote blunder was geweest. Of dat hem nu nog zou helpen was echter nog maar de vraag…

.:Sorry:.:

Gelukkig had de Bloodclanner nog enigszins geduld met hem. En bleef het bij een waarschuwing in plaats van een gevecht.  “Denk dan de volgende keer eerst na, voordat je roept. Dat zal je een hoop ellende schelen. Of blijf op je eigen territorium, dat zou ook al helpen…”Bromde de zwarte kater. Bleaktail knikte, zich ondertussen klein houdende. Hij wilde de kater natuurlijk niet nog verder irriteren. En zou dan ook maar braafjes naar hem luisteren. Natuurlijk was het niet slim om zomaar op andermans territorium rond te lopen. Zijn hobby was ook niet bepaald slim of veilig. Maar hij kon het niet helpen. “Wat doe jij hier dan? Als je geen prooi wilt stelen om naar het bos te brengen?”Vroeg de kater hem. Bleaktail opende zijn mond om te antwoorden, maar de ander was hem al voor. “Ben je een spionnetje?” Hij keek met grote ogen op naar de Bloodclanner. Eerst was hij toch bijna opgelucht met deze vraag. Ja, ja hij was een spion. Maar al snel daalde het op hem neer dat deze kater het waarschijnlijk precies andersom bedoelde. Een spion, voor Shadowclan. Een spion, ja. Voor Shadowclan, nee. Maar hoe legde je zoiets in vredesnaam uit? Gezien hij de kater al redelijk wat geïrriteerd had ging Bleaktail er van uit dat zijn verhaal ongeloofwaardig over zou komen. Maar wat anders kon hij doen? Liegen? Daar was hij al even slecht in als de waarheid te pitchen. “Om eerlijk te zijn geef ik wel eens wat door aan de Elite, ja. Je kunt aan Brat navragen of ik de waarheid hierover spreek.” Zei hij op vrij neutrale toon. Hij wilde natuurlijk nu maar liever niet sassy uit de hoek komen. Aangezien de kater zijn bedreigingen vrij serieus geklonken hadden. Bleaktail riskeerde het liever niet. “Het klinkt waarschijnlijk absurd maar ik was oprecht geïnteresseerd je te helpen met je jacht.” Vervolgde hij. Of de kater zijn hulp zou willen was natuurlijk nog maar de vraag. En tot nu toe leek het er op van niet. Wie wilde het dan ook op zijn reputatie hebben geholpen te zijn door een Shadowclanner? Hij had hier beter over na moeten denken. Maar wat dan nog. Bleaktail wilde zich bewijzen. En uiteraard zou dat niet altijd lukken bij de eerste de beste poging. Helaas, maar waar.