something must be wrong

  Hij had haar bijna gedood. Bijna. Hij had zijn nagels op haar keel gehad, uitgeslagen, klaar om haar keel open te rijten. Maar hij had het niet gedaan. Hij had het niet gekund. De ogen die de grijs witte kattin gaf, gevuld met tranen en angst, die maakte het dat hij het niet kon. Hij was zoiezo al de hele tijd aan het twijfelen, of hij dat wel wilde doen, kon doen. Maar het zat in zijn bloed. Hij was een BloodClan member. Hij had eerder gedood. Maar nooit katten. Dat kon hij niet.
  Een diepe, geërgerde zucht verliet zijn bekje. Hij had geen idee wat er gebeurd was. Wat er mis met hem was. Er moest toch wel wat mis zijn met hem? Of was er wat mis met zijn afkomst? Was hij toch niet zo volbloed BloodClan als dat hij dacht?
  Marvel wist het niet, maar wat hij wist was dat hij zich niet prettig voelde. De Elite paste niet bij hem, hij voelde zich misplaatst daar. Met een grauw schopte hij een steentje weg met zijn poot. Hij had ook geen idee wat hij met zichzelf aan moest. Wat hij nou precies was, wie hij was.

+ Hyzaeth

_{In principe had Hyzaeth het prima in het kleine tweebeen gebouw waar haar prille groepje zich bevond. Er was genoeg prooi, er kwamen katten af en aan en ze voelde zichzelf er prettig. Toch was het ook wel fijn om zo nu en dan een wandeling te maken door het gebied heen, door de bossen en de grasvelden. Een tweebeenplaats was toch niet een heel erg geschikt gebied voor een kat naar haar mening. En zo zag ze ook een keertje nieuwe gezichten, zoals bijvoorbeeld een rode kater die ze wat verderop zag. Hij grauwde en gaf een schop tegen een steen, wat nou niet duidde op een hele goede dag. Geïnteresseerd spitste Hyzaeth haar oren naar hem. "Dat is een lang gezicht, gaat het een beetje?" besloot ze te vragen aan de kater. Als hij chagrijnig ging doen kon ze altijd nog doorlopen.}

  'Dat is een lang gezicht, gaat het een beetje?' hoorde hij iemand zeggen.
  Marvel draaide zich om en keek in de blauwe ogen van een zwart-witte kattin, ouder dan hem. Hij bleef haar een tijdje aankijken, zonder te weten wat hij moest doen of zeggen. Waarom was ze geïnteresseerd in hem? Een Rogue, zo te ruiken. Wist ze wel wie hij was, welke geur hij bij zich droeg? Ze was of ongelofelijk dapper, of ongelofelijk stom. Of onwetend.
  'Wie ben jij?' vroeg hij uiteindelijk. Hij had haar nooit eerder gezien, toch terwijl hij regelmatig wandelingen maakt door het leefgebied hier.

_{De kater leek enigszins verrast te zijn dat ze hem aansprak, maar Hyzaeth maakte zich daar weinig zorgen over. Ze had ook de Bloodclan geur geroken die als een dikke deken om hem heen hing, maar ook dat maakte haar eigenlijk vrij weinig uit. Ook Bloodclanners zou ze niet afwenden van ondersteuning en behandeling, ook al leefden ze zo verschillend. Elke kat verdiende een fatsoenlijke behandeling of pijnstilling wat haar betrof. Ze maakte zich ook nog niet zoveel zorgen. Ze kon het altijd nog op een lopen zetten als deze kater foute boel bleek. "Hyzaeth is de naam" reageerde ze kalmpjes, "en wat is jouw naam, Bloodclanner?"}

  'Hyzaeth is de naam,' reageerde de kattin kalmpjes, 'en wat is jouw naam, Bloodclanner?'
  Dus ze wist toch zijn geur te herkennen. Proficiat, ze was niet onwetend, maar dapper of dom. De rode kater was nog even stil, zijn opties aan het overwegend. Maar deze ene Rogue, een oudere dame al, die kon toch geen partij zijn voor hem? Of de BloodClan. Zijn naam mocht ze wel weten.
  'Het is Marvel,' antwoordde hij, ietwat kortaf. Hij moest meteen denken aan Rascal, die hem altijd Wondertje noemt. Gosh, wat had hij een hekel aan die kat. 'Wat moet je van me?' vroeg hij toen.

_{De kater was duidelijk niet in voor een gesprek, maar Hyzaeth liet zich niet zo snel afwimpelen. Als ze dat had gedaan, dan was ze waarschijnlijk allang de rogueplaats uit gejaagd met 'vreemde ideeën'. Zijzelf vond ze niet vreemd natuurlijk, maar daarover waren de meningen enigszins verdeeld. Haar glimlach verviel niet bij zijn woorden. "Aangenaam Marvel," miauwde ze, zonder een verdere opmerking te maken over zijn kortaffe toon. "In principe niks, ik vroeg me voornamelijk af wat eraan scheelde. Soms lucht het op om erover te praten." Ze haalde haar schouders iets op. Misschien was ze ook wel een klein beetje excentriek.}

  Haar glimlach bleef constant op haar gezicht staan. Alsof het bevroren was, maar het leek niet onnatuurlijk. 'Aangenaam Marvel,' miauwde ze. 'In principe niks, ik vroeg me voornamelijk af wat eraan scheelde. Soms lucht het op om erover te praten.'
  Marvel keek haar weer een tijdje aan zonder iets te zeggen, alsof ze gek geworden was. 'Erover praten?' Een schamper lachje verliet zijn bek. 'Praten lost niets op. Het geeft de ander alleen maar meer informatie over hoe zielig je wel niet bent,' miauwde hij kortaf, en in een lichte snauw. Hij had immers nog nooit katten ontmoet die je gevoelens niet tegen je zullen gebruiken, want zo was dat nou eenmaal. Dat was ook de reden waarom hij zo stil en afgesloten was.

Oei, de kater zat wel flink in de knoop. Hyzaeth luisterde naar zijn gesnauw en liet haar hoofdje vervolgens zachtjes scheef hangen in een vragende houding. Ze werd niet agressief, ze was gewoon oprecht verbaasd en geïnteresseerd. Agressiviteit had ze allang een keertje losgelaten. “Je bent zo zielig als je jezelf vindt toch?” miauwde de kattin vragend. Dat zat tussen je oren, wat Hyzaeth betrof. Andere katten konden haar wellicht zielig vinden, maar als ze dat zelf niet vond was er helemaal niks aan de hand.

  'Je bent zo zielig als je jezelf vindt toch?' miauwde de kattin vragend.
  Marvel keek haar aan. Hij begreep eerst niet wat ze bedoelde. Hoezo was je alleen zielig als je zelf vond dat je zielig was? Vond hij zichzelf zielig? Was hij zo zielig dat hij zichzelf zielig vond? De woorden maakte hem alleen maar in de war. Hij schudde zijn kop. 'Weet ik veel,' miauwde hij. 'Ik weet alleen... Dat ik niet... Ik.. Ik snap er eerlijk gezegd helemaal niets meer van,' zuchtte hij en hij ging zitten. Dit hele gedoe, hoorde hij nou wel of niet bij de BloodClan, was zijn bloed wel wat hij dacht dat het was? Hij wist het allemaal niet meer.