An evergrowing maze

Nieuwsgierigheid had het gewonnen van scepticisme en verstand en Seaweedpaw stond nu voor de ingang van het tunnelstelsel van Shadowclan. Het was verre van een goed idee, en dat wist hij ook, maar dat had hij aan de kant gegooid. Hij zou nergens komen als hij alleen maar twijfelde en bang was om de weg kwijt te raken. De laatste keer dat hij de weg kwijt was geraakt was het ook goed gekomen en hij zou toch niet ver gaan. Het was dit of sociaal gaan doen met de andere apprentices en daar had hij niet echt zin in. Het was niet dat hij niet met ze overweg kon, maar hij was gewoon niet geïnteresseerd in vriendelijke gesprekken over training die hij nu toch niet kreeg, of sociale activiteiten in een groep. Dat was niet zo zijn scéne. Niet dat onbekende plekken trotseren dat wel was, maar het leek hem toch net iets aantrekkelijker dan weer een vrije middag in het kamp doorbrengen. Zijn groene ogen vielen op de donkere, gapende ingang die naar droge aarde rook. Dat was in iedergeval een probleem waar hij niet op moest letten, aangezien regen zich al een lange tijd niet had laten zien. Toch, het zonnetje die de aarde en de moerassen nu langzaam uitdroogde mocht van hem wel wat minder. Het was namelijk akelig warm in de zon met zijn pikzwarte vacht. Hij slaakte een halfhartige zucht en zette zijn eerste paar pootstappen de tunnels in.


Wolfpaw eerst

Toen ze slechts een paar moons oud was, was er een enorme droogte geweest. Enkele maanden daarna, kwam de regen plots zonder einde naar beneden en zorgde ervoor dat een modderstroom het kamp had verwoest. Inmiddels was alles dusdanig hersteld, dat de enige herinneringen aan die tijd onverklaarbare verhogingen hier en daar in het kamp waren die de meeste jongen katten geen aandacht schonken. Wolfpaw was het echter zeer zeker nog niet vergeten, omdat zij de kitten was die tijdens die modderstroom vast had gezeten in de nursery. Nog altijd had ze soms nachtmerries waarin de muren steeds kleiner werden, ze haar staart opnieuw brak en de modder haar keel en neusgaten in schuurde. Daarom vermeed ze deze plek altijd vol verachting, maar soms kon je niet anders dan kort langs de Swamp Cavern lopen. Hoewel de droogte ervoor had gezorgd dat het nu slechts een grot leek, wist Wolfpaw wel beter dan voet daar binnen te zetten. Het idee opgeslokt te worden door een grot van modder en aarde, was een van de weinige dingen die haar oprechte angst aan joeg. Daarom was ze ook van plan om stug door te lopen, toen ze een of andere zwarte, idiote apprentice zag die zijn neus in dat gat stopte. Kort kwam ze tot stilstand. "Moet je dood ofzo?" gromde ze niet al te vriendelijk. Ook hallo. "Tenzij je graag stikt in modder en kikkers zou ik je kont uit die grot halen," tja, ze zou het wel iets aardig verwoord kunnen hebben, maar ze bedoelde het goed, right?

Hij had geen eens tijd gehad om nog een stap te verzetten toen hij iets achter zich hoorde. Een niet al te vriendelijke vraag en opmerking. En dus dook hij uit de grot, wat niet zo moeilijk was aangezien hij er nooit echt helemaal in had gestaan. "Het was niet alsof ik er ver in ging," vertelde hij de ander, die hij nu kon herkennen als Wolfpaw. Nee, hij zou niet ondergronds verdwaald willen raken, dat zou te verstikkend zijn, maar even een nieuwsgierige blik daarbinnen kon geen kwaad. De ingang was droog en zou hoogstwaarschijnlijk niet op hem zijn ingestort, dus echt hij zag het probleem niet. "Maar fijn om te weten dat er iemand om mijn welzijn geeft," merkte hij sarcastisch op. Tja, het was niet alsof hij veel vrienden had die hem van dit idee zouden hebben afgebracht. Ergens was het fijn, want niemand hield hem tegen, maar om die zelfde reden wat het ook een beetje eenzaam. Huh, wat een depressieve gedachte. Eigenlijk had hij zin om Wolfpaw te vragen of er uberhaupt wel kikkers in de tunnel zaten, gewoon om irritant te zijn, maar dat leek hem op dit moment niet het slimste idee. Haar woorden waren immers naar hem toe gegromd.

Het was niet alsof hij er ver in ging, ja ja. Wolfpaw rolde met haar ogen en keek wat ongeïnteresseerd zijn kant uit. Boeide het haar nou hoe ver hij wel of niet wilde gaan, als het aan haar lag moest gewoon geen enkele halvegare die grot in stappen. Nu projecteerde ze voornamelijk haar eigen angst, maar dat was niet iets wat de poes echt bewust door had. Wat zij eng vond, was dan ook echt gevaarlijk. Haar wereld was de wereld van iedereen, punt. "Maar fijn om te weten dat er iemand om mijn welzijn geeft," zijn sarcastische opmerking streek haar wat tegen de haren in. "Oh gun jezelf niet te veel lof," bromde ze hem toe. "Ik wil alleen niet op m'n geweten hebben dat een of andere overmoedige sukkel in de modder stikte waar ik bij stond,"

Het leek er niet op dat Wolfpaw hem geloofde en dat irriteerde hem wel. Want wat ze zei, over in de modder stikte, dat was toch wel een beetje waar hij bang voor was. Seaweedpaw had rationeel proberen te kijken naar de tunnel, die uitgedroogde aarde die de opening omringde moest betekenen dat er in het begin geen modder naar beneden zou vallen en hem zou verstikken, maar toch, hij had een kleine angst om zich dieper in de tunnels te wagen. Toch, hij kwam niet geloofwaardig over voor zijn clangenoot. "Ik ben alles behalve overmoedig," verzekerde hij haar. Hij had immers geen waanzin gedachtes of iets soortgelijk in zijn hoofd zitten dat hij onverslaanbaar was, dat niets hem iets kon maken. "En gezellig om te horen dat je een geweten hebt. Het lijkt namelijk van niet," kaatste hij terug. Twee konden dat irritante spelletje spelen. Dit was nou ook precies de reden waarom de zwarte kater niet graag met clangenoten omging. Hij had allang opgemerkt dat hij vaak botste met de meeste katten uti zijn clan en had dus zijn afstand gehouden in plaats van continu in ruzies te raken.

Waarschijnlijk, als het erop aan kwam, was Wolfpaw de overmoedige van de twee. Impulsiviteit lag wel in haar karakter en echt rationele besluiten kwamen er meestal niet uit, maar de grote apprentice zag dat zelf wat minder in. Voor nu had ze besloten dat die stomme grot onveilig was en dat dit jong maar beter moest weten dat daar kikkers vreten, deed dat dan ergens anders in hun territorium. "En gezellig om te horen dat je een geweten hebt. Het lijkt namelijk van niet," kaatste hij al te dapper terug. Wolfpaw haar pluizige staart zwiepte link heen en weer, haar ogen samen getrokken en haar haren iets overeind. Kijk, deed ze eens aardig, zette dat kleine gut ook nog eens een grote bek op. That being said, Wolf haar 'aardig' was allicht niet bepaald de normale definitie voor 'aardig'. "Ik zou eens heel gauw je muil houden als ik jou was, snotjong," gromde ze hem toe. "Ik kan gerust m'n geweten even aan de kant zetten en je idiote kont die grotten in trappen,"

Dat was misschien niet het slimste om te zeggen, maar het kwaad was al gedaan. Hij werd op zijn beurt een snotjong genoemd, iets wat hij weer niet goed opvatte. Toch, Wolfpaw vertelde hem dat ze gerust haar geweten opzij zou zetten en hem de grotten in zou trappen. Hij snoofde ongelovig bij die zin. "En daarom was je net nog zo bang dat ik mijn kop er in zou duwen. Dat ga je echt niet doen. " Hij klonk zelfverzekerd. Maar Seaweedpaw was er dan ook wel zeker van dat hij de waarheid sprak. De kattin leek zelf ook een beetje bang te zijn voor de tunnels, net als hem. Echter wilde hij zich over die angst heen zetten en leek zij het maar af te reageren op hem. Wat een bitch. "Daarbij, als je mij de grotten intrapt geef je me alleen maar mijn zin," Dat was misschien ook niet het beste om te zeggen, maar dat boeide hem al helemaal niet meer. Wolfpaw wilde een argument, dan zou hij het geven ook.