Haar hoofd leek spelletjes te spelen met haar. Ze kon zich niet meer concentreren en alles leek de laatste tijd haar zoveel moeite te kosten. Ze was moe, op. Ze wist het niet meer. Niks leek leuk, alles was zwaar. Ze sleurde zich door de dag heen om nadien weer te crashen. Ze was het beu. Het zou beteren, ooit. Het moest. Maar ze wist dat het niet voor vandaag was, of morgen. Haar oceaanblauwe ogen tuurde naar de lucht. Hoofd omhoog. Biddend naar StarClan voor betere dagen, voor dagen waar ze zich beter voelde. Dagen waar ze door kon zonder achteraf te crashen. Zonder weer een eindeloze tocht door hel.
༄ Eerste post voor Pepperpaw.
༄ De hoofdletters werken niet mee wegens het in de codering zo zit of iets. C:
ONCE UPON A DECEMBER
Pepperpaw had zich uitgerekt en was een rondje gaan wandelen. Misschien dat ze haar jachttechnieken nog eventjes bij kon schaven zodat ze Acorndust zou kunnen verrassen. Dan zou haar mentor vast inzien dat hij helemaal geen nieuwe apprentice nodig had en dat ze gewoon goed genoeg was! Maar net toen ze in haar onhandige jachthouding gezakt was, hoorde ze wat. Pepperpaw schoot weer omhoog en spitste haar oren, haar hoofdje wat scheef houdend. Vervolgens liep ze in de richting van de struiken, deze voorzichtig uit elkaar neuzend tot ze de bron van het geluid vond. “Oh, hey Oceanpaw!” miauwde ze op een vriendelijke toon toen ze haar mede apprentice spotte.