ugly crier ; pretty liar

Met harde passen liep Zahida richting het rogue-territory. Ze had zojuist ruzie gemaakt met een andere Elitekat, Mace, en had het mogen voelen ook. Mace had haar prooi willen stelen en uiteraard had zij dat niet laten gebeuren. Hoewel ze uiteindelijk haar prooi had behouden, had ze ook meerdere wonden opgelopen. Hij had echter een halve oor verloren, dus dat scheelde. Nu was ze echter niet in een goede bui, en had ze besloten een halve dag weg te trekken uit de stad. Even de vrijheid in, zo noemde die rogues het hier toch? Vrij. Ze vond de kale vlaktes niks, voelde zich kwetsbaar. Met iedere stap die ze zette dauwde ze haar nagels hard de grond in. Haar oren staken boos naar achteren. Ugh.
- Farai

Na alle gebeurtenissen die zich zo kort op elkaar hadden afgespeeld, had Farai zich kort weer dieper teruggetrokken in de onbekende delen van het rogue gebied. De ontmoeting met haar vader en de vreemde Bloodclanner hadden haar stille leventje een hoop opschudding bezorgd. Deze dorre vlakte en de weinige beschutting die het bood zorgde ervoor dat het geen populair gebied was. Perfect voor eenzame rogues zoals zij, die af en toe de rust op moesten zoeken om de eerdere drukte te compenseren. Alleen, kennelijk ook perfect voor een verdwaalde bloodclanner die stoom af kwam blazen. Waakzaam kwam Farai overeind van waar ze tussen het gras had gelegen. De wind was plots gekeerd, waardoor de geur van de bloodclanner haar kant op was gewaaid, en ze was dichtbij. Haar blauwe ogen vielen dan ook al snel op een bijzondere poes, met een vacht bezaaid met zowel donker en licht bruine vlekken. Ze lekke echter alle behalve op haar gemak, zo ver viel af te lezen van haar donkere oren die in de poes d'r nek lagen en de vage geur van bloed die om haar heen hing. Ze was gewond, al dan niet ernstigs. "Wat moet je zo ver van huis, bloedpoesje?" klonk haar stem lichtelijk vijandig. Dit was haar territorium niet, ze voelde niet de plicht de ander te verjagen. Toch had de mooie rood-witte poes het absoluut niet op Bloodclanners, zelfs als ze een mooi figuur hadden.

Ze hoorde pootstappen en met een ruk draaide ze zich om. Haar spieren waren meteen aangespannen, als reflex. Het leven in BloodClan had haar hard gemaakt, en maar goed ook; anders zou ze nooit overleefd hebben daar. Haar groene ogen versmalden zich naar de kat die haar kant opgelopen kwam. Ongeveer even oud als haar, schatte ze in, en een stukje groter dan zijzelf. Meer spieren wist ze niet zeker, daar kwam ze misschien later wel achter. Een positieve mentaliteit had ze dus sowieso al niet, maar haar irritatie verergerde toen de ander haar bek open trok en haar net verkeerd tegen de haren in streek. Kort trok ze haar lip op. "Wat, heb je er problemen mee, zwerfkatje?" kaatste ze terug. Ze had zichzelf al een keer eerder verdedigd vandaag en zou het met alle liefde nog een keer doen. Haar nagels duwden ongeduldig in de grond. "Dit is jouw gebied niet eens," miauwde ze, doelend op het feit dat het gebied niet gemarkeerd was in de geur van de ander. Tss.

De ander leek al even min blij met haar aanwezigheid als andersom. Mooi, insgelijks dan. "Wat, heb je er problemen mee, zwerfkatje?" kaatste de bloodclanner vijandig terug, nadat ze haar lip had opgetrokken. Zonder een greintje van angst ontmoette ze de ogen van de ander, al bleek aan haar afwachtende houding wel dat ze hoe dan ook op haar hoede was. "Ik heb een probleem met jouw stank zo dicht bij mijn neus," beet ze de ander koud terug.Toen ze zag hoe de ander haar klauwen verder de grond in duwde, spande ze kort haar spieren aan. De aanval bleef echter uit. Gelukkig, want hoewel Farai een prima vechter was wanneer het erop aan kwam, zouden een stel wonden haar rogue leven goed kunnen belemmeren. "Dit is jouw gebied niet eens,"klonk er van de ander. Yeah, so? "Het jouwe wel dan?" klonk er dan ook terug. "Je hebt toch een hele stad waar je in weg kan rotten, waarom moet je dan hier nog je tijd verdoen bij rogues?" ze kwam hier voor haar rust, ja.

Met een boze blik keek Zahida naar de rood-witte she-cat. Ze stonk namelijk helemaal niet. Wat dacht de ander wel niet? Pissig trok ze met haar oortjes, die naar de zijkant wezen. Haar staart zwiepte hard heen en weer van irritatie. Het werd nog erger toen de ander haar erop wees dat dit ook niet Zahida's gebied was. "Nee, als je dat nog moet vragen ben je al helemaal een idioot," siste ze. Ze kwam hier om af te koelen en dit was wat ze kreeg? Één of andere pest-rogue die haar niet met rust laten kon? "Ik kwam hier om in rust af te koelen van een gevecht," beet ze de ander toe. "Maar blijkbaar gunt het universum me ook niks. Alleen de tweede rotkat van vandaag."

De ander was duidelijk niet gediend van haar kwade woorden. Farai snoof luid en weigerde terug te deinzen door deze poes en haar vijandige houding. Op haar vraag kreeg ze dan ook een woest antwoord met een snauw erachter aan dat ze een idioot was. Farai vernauwde haar ogen en zette de haren op haar rug lichtelijk overeind. Hoe durfde ze?"Ik kwam hier om in rust af te koelen van een gevecht," werd haar opnieuw toegebeten. "Maar blijkbaar gunt het universum me ook niks. Alleen de tweede rotkat van vandaag." ze rolde met haar ogen en zette haar klauwen wat in de grond. "Misschien, oh bloedpoesje, als je iedereen om je heen een rothumeur bezorgd, ligt de schuld niet bij het universum, maar aan jou en jouw soort gelijke mormels," Klonk haar stem scherp terug. Woede joeg door haar lichaam en ze spuugde op de grond naast hen. Er was geen plaats op deze wereld voor deze kitten moordenaars die zich bloodclanners noemden, niet als het aan haar lag.

Zahida was niet de beste met dialogue gevechten, en het ergerde haar mateloos dat de ander op alles wat ze zei een nieuw gevat antwoord had. Ze ontblootte snel haar tanden richting de ander toen die de schuld nota bene op haar afschoof. Wat een fvcking onzin! "Alsof ik hier als eerste mijn bek open trok, oh wacht, dat was jij," siste ze met samengeknepen ogen. Dreigend zette ze een stap naar voren, nagels ontbloot, staart geconcentreerd zwiepend en spieren strak aangespannen. Klaar voor een gevecht, die zeker komen zou als roodkatje hier niet heel snel haar excuses aanbood.

"Alsof ik hier als eerste mijn bek open trok, oh wacht, dat was jij," dreigend stapte de andere poes naar voren, maar als ze dacht dat Farai terug zou deinzen had ze het aan het verkeerde eind. Een felle zwiep van haar staart liet haar irritatie zien. "Oh je bent vast gewend dat iedereen maar stilletjes de kop voor je buigt, hé?" Ze snoof en hief trots haar kop op, nee, hoe zwaar het leven het haar ook zou maken, ze zou zich nooit naar een vuilnisbak richten voor voedsel, of zich aansluiten bij een club zonder moralen. Noem het dapper, noem het dom, noem het ijdel. Hoe dan ook was het een levenswijze waar de poes niet makkelijk van af zou stappen. "Well, al die dikke kittypets in je vieze mensenstad doen dat misschien, maar hier in het rogue gebied ben je héél ver van huis, bloedprinses," ze spuugde op de grond naast hen, laat die mooie klauwen van je maar zien.

Dat iedereen normaal de kop naar haar boog had de ander goed gezien. Niet in BloodClan, misschien, daar keek nog lang niet iedereen naar haar op; maar als ze door de straat liep wist men dat ze gevaarlijk was. Ook de meeste rogues wisten op te letten bij de halsband met tanden eraan. Mevrouw tegenover haar had blijkbaar nog niet genoeg ervaring. "Laat maar is zien dat jij anders bent dan een dikke kittypet, want tot nu toe heb ik nog geen verschil gezien," siste ze waarna ze hard met haar uitgeklapte klauw naar de rode kat haar hoofd sloeg. suck my dick bitch x zahida

Farai haar rode staart zwiepte een enkele keer wild van rechts naar links, wat haar irritatie jegens de ander liet door schemeren. Graag maakte de rossige poes zichzelf wijs dat ze onnodige conflicten uit de weg ging, maar de waarheid was dat ze echt niet haar eer in zou slikken voor een poes zoals deze. "Laat maar is zien dat jij anders bent dan een dikke kittypet, want tot nu toe heb ik nog geen verschil gezien," haar woorden verraadde haar aanval en Farai wist half weg te duiken, waarbij ze echter niet de scherpe haken volledig kon ontwijken. Zachtjes siste ze en zette haar haren overeind. "Ik zou je ogen eens laten checken, princess," zonder verdere waarschuwing sprong ze in één sierlijke beweging richting de ander, waarbij ze haar nagels had uitgeklapt.

Hoewel haar klap niet per se raakte zoals ze gewild had, raakte hij nog wel en daar ging het allemaal om. Met een grijnsje keek ze de ander aan, maar dook vlug weg toen deze opeens al op haar af kwam. De woorden irriteerde haar. "Als er iets is wat ik niet ben," siste ze, waarna ze hard naar het oor van de ander hapte, "is het een princess." Vervolgens haalde ze met een harde grom uit naar de onderpoten van het katje.

[/size]

Ze voelde wat druppeltjes bloed van haar kop afrollen en met een scherpe blik keek ze de ander aan. De wonde was niet ernstig, maar het irriteerde haar mateloos. Haar aanval miste, maar de woorden die ze sprak leken de ander op de juiste plek te raken."Als er iets is wat ik niet ben," een stel tanden klapten net voor haar oor dicht toen Farai die in een ruk weg trok. "is het een princess." ze siste opnieuw en verloor haar evenwicht toen de ander haar voorpoten vastgreep. Met een soepele manoeuvre rolde ze mee en sprong weer overeind, hopelijk voordat veel schade aangebracht moest worden. De anders was iniedergeval een stuk sneller dan de meeste lompe rogues. Gelukkig kon zij er ook wel iets van. "Maar natuurlijk," gromde ze sarcastisch, "Misschien moet je dan eens die tiara uit je reet halen," De poes sprong opnieuw naar voren maar richtte zich dit keer op de achterpoten van de ander, die ze onder haar lichaam weg probeerde te slaan, waarna ze hapte naar diens schouder.

Kennelijk zat haar omgeving mee, de ander diens poot bleef hangen achter een tak waardoor ze haar evenwicht verloor. Farai zag haar kans schoon en zette haar tanden in diens schouder. De poes beet hard, maar was niet uit op blijvende wonden. Ze wilde gewoon dat dit kreng oprotte naar haar stinkende stad en al diens gure gebouwen, zodat zij hier in vrede haar tijd kon verdoen. De gevlekte poes zag dat echter niet zo zitten, bleek. Want met haar scherpe klauwen greep ze haar rug vast en gaf hier een behoorlijke ruk aan, waardoor de adem uit haar longen ontsnapte en ze tegen de ander aangetrokken werd. Hun vachten lagen een kort moment zo intiem dicht bij elkaar dat het haast een huivering door haar lichaam heen liet gaan. Kort was haar focus weg toen ze oogcontact maakten, alsof de tijd voor die seconde stil leek te staan. Hier werd ze echter pijnlijk uit ontwaakt toen scherpe klauwen groeven trokken in haar buik. Sissend dook de poes in een, zich met haar omdraaiend voordat er blijvende schade toegericht kon worden. Geen bloedpoesje zou ze ooit de eer geven om haar ingewanden te laten zien, laat staan haar. Geërgerd door de pijn en haar eigen onoplettendheid rolde ze door, zich woest losrukkend van haar greep. Met een ruk draaide ze zich weer om, waarbij ze hoopte sneller te zijn dan de ander, zodat ze die in de oor kon happen alvorens weer terug te springen naar haar eerdere plek. Bloed droop van de wondjes op haar buik en besmeurde haar normaal gefatsoeneerde wit-rode vacht. Dit gevecht had geen enkel nut, maar ze zou niet zomaar met de staart tussen de poten weg rennen van een poes zoals zij. Met een brandende, vast besloten blik keek ze de ander strak aan. "Rot toch op, Bloed prinsesje," spuugde ze haar toe. "Van mij krijg je niet het plezier om een tweede gevecht te winnen," siste ze dreigend.

Er gebeurde iets. Zahida was niet helemaal zeker wat het precies was, maar haar buik kriebelde wat toen de ander plots oogcontact met haar maakte toen ze haar tegen zich aangetrokken had. Maar ze was BloodClan, had geleerd nooit haar aandacht van een gevecht af te halen, en schopte hard met haar achterpoten in de buik van de ander. De rogue draaide zich van haar weg, en Zahida liet haar, al zorgde de beweging er wel voor dat de nagels die ze in de ander haar rug gezet had doorkrasten. Pijnlijk gromde ze toen de ander haar oor beetpakte en met een ruk draaide ze haar kop van haar weg. Ze kwam hierna snel overeind, en duwde haar oren hard naar achter toen ze opnieuw prinses genoemd werd. "Als je zo graag wil dat ik wegga," siste ze, waarna ze een paar dreigende stappen naar voren zette, zodat er nog maar een paar centimeter tussen hen zat. "Waarom blijf je me dan uitdagen?" en met deze woorden probeerde ze haar nagels in de poten voor haar te duwen.

Haar ademhaling was lichtelijk versneld door de inspanning van hun schermutseling, maar het zou haar niet vertragen. Integendeel, het zette een stoot energie door haar lichaam, wat ze niet precies kon plaatsen. Farai was nu eenmaal geboren en getogen als rogue, vechten was voor haar geen plezier. Het leverde slechts verwondingen op die in de weg kwamen te zitten wanneer je moest jagen. De poes haalde dan ook geen plezier uit dit gevecht, maar toch bracht het een vreemde energie teweeg om tegenover een poes te staan die zo aan haar gewaagd was, in plaats van slechts lompe katers die dachten met hun klauwen en andere delen van het lichaam. Haar verstand wist echter wel beter dan dit verder uit te dagen, ze wilde haar weg hebben. Weg van hier, weg van haar. prinses "Als je zo graag wil dat ik wegga," siste de poes, waarna ze stap voor stap de afstand tussen hen overbrugde. Woede vloog op in haar blauwe ogen en ze keek de ander recht aan, nooit zou ze daarvoor terug deinzen. "Waarom blijf je me dan uitdagen?" een stel nagels werd in haar poot geduwd en pijn schoot door haar lichaam heen. Kort twitchte haar oog, maar voor de rest gaf ze geen enkel blijk van pijn. Dat gunde ze de poes niet. "Uitdagen," snoof ze, waarbij ze haar snorharen langs het gezicht van de ander liet strijken. Als ze dichtbij wilde, kon ze dat krijgen ook. Nog altijd had ze haar poot niet weggetrokken. "Ik zeg enkel de waarheid die anderen niet durven te zeggen, dat jij dat niet kan hebben is niet mijn probleem," Ze overbrugde de laatste paar centimeters tussen hen in, waarbij hun neuzen elkaar bijna aanraakten en maakte oogcontact. Dit was een ander soort krachtmeting, een die ze niet zou verliezen. "Laat me met rust, prinses" ze legde de nadruk op die bijnaam die zo diep leek te raken. Met een ruk probeerde ze haar poten los te trekken, waar haar klauwen kleine gaatjes in hadden geboord.

Ze dacht dat de kleine centimeter die nog tussen hun neuzen was intimiderend genoeg zou zijn voor de poes, maar net zoals de vorige keren wist het bloedpoesje haar weer vervelend genoeg te verbazen. Ze duwde haar neus tegen de hare, waarbij er nu helemaal geen ruimte meer was tussen de twee poezen. Farai, die nooit echt veel twijfel had gehad aan haar seksualiteit, voelde een druk op haar borstkas wat ademhalen verstikkend maakte. Kort klemde ze haar tanden op elkaar, waarna ze dan toch haar poten los trok en wat meer afstand nam, mateloos geïrriteerd door haar te snel kloppende hart.  ’Wat, kan je daar niet tegen? Is dat te intiem voor je baby?’ ze spuugde naast zich, zich geërgerd door haar gegrinnik, alsof dit haar allemaal niets deed. Farai was geen vechtersbaasje, normaal kwam ze met scherpe woorden veel beter uit, alleen deze verdomde poes sneed haar op vervelende plekken. Normaal waren het katers die met haar flirten, op een veel minder agressievere manier als nu, en die kon ze makkelijk om haar pootjes binden. Maar deze kat, deze verwarde haar en ze vond het schijt irritant. "Ik hoef jouw vieze stank niet op me, bloed prinsesje," grauwde ze en snoof kort. Haar blauwe ogen keken de ander peilend aan, in de hoop dat ze een blijk van zwakte kon vinden, een aanpak die haar op de juiste plekken zou raken. "Moet je niet die intimiteit bij je Bloodclan katers zoeken, hm?" ze stootte een kort, schofferend lachje uit. "Is dat waarom je je bij hen hebt aangesloten? Voor de aandacht? De bescherming? Grote sterke binken die voor je kunnen zorgen, princess?" Ze schoot in het donker, op zoek naar die onzekerheden. Als het maar raak zou zijn.

Aw, arme rogue vond dat ze stonk? Wat zielig nou voor d'r. De grijns was niet van Zahida's gezicht af te slaan door die opmerking, die hoorde ze vaak genoeg als het om buitenstaanders ging en daar trok ze zich niets van aan. Het was immers niet haar probleem, en ze durfde te wedden dat het niet eens een echte stank was, maar meer een geur waar men niet aan gewend was. Niet erg onder de indruk keek ze het wit-rode katje aan. "Is dat alles wat je hebt?" vroeg ze neerbuigend, waarop ze een nieuwe woordenval ontgrendelde. Helaas voor de rogue waren die woorden net te ver gezocht om haar te raken. Immers was ze in de BloodClan geboren en getogen. "Hmm? Is dat waar je van houdt, zwakke poesjes die bescherming zoeken bij sterke binken? Ik wist niet dat je me prinses noemde omdat dat je kink was," speelde ze er op in, waarna ze een redelijk gedurfde move deed; ze liet zichzelf op de grond zakken en ging liggen voor de ander, met haar buik naar boven getoond. Zo submissive als het maar kon zijn, om te kijken hoe de ander daarop zou reageren. Hopelijk zou deze situatie niet eindigen met een klauw in haar buik.

Haar woorden lieten Farai haar lip kort optrekken, haar ogen vernauwd en haar staart zwiepend heen en weer. Niet zou ze zich gewonnen geven, maar de gevlekte poes stampte op iedere nerve die ze had. Haar kink, hm? Net wilde ze scherp antwoord geven toen de ander zich plots liet vallen, haar zachte buik getoond en zo onderdanig als je vinden kon. Het onbegrip en de verrassing waren voor een enkele seconde niet uit haar ogen te slaan en ze wist dat de Bloodclanner haar precies had waar ze Farai hebben wilde; met een mond vol tanden. Plots werd de blik in haar koude ogen hard en in een fractie van een seconde klapte ze haar vlijmscherpe klauwen uit en bracht die in één soepele beweging naar de borst van de ander, alsof ze van plan was serieuze schade aan te richten, enkel om ze op het allerlaatste moment weer in te trekken en slechts haar poot met lichte druk op de gevlekte huid van de ander te zetten. Nee, zo snel liet ze zich niet kennen."Mijn interesses zijn niets wat jou aan gaat... Prinses," siste ze slechts, haar stem nu ook met iets scherp en... speels? Ze wist dat ze zich om zou kunnen keren en weg kon lopen, maar iets hield haar tegen. De gevlekte rogue bracht haar kop dicht bij de ander, maar net niet dichtbij genoeg. Er was die laatste afstand die ze niet zou overbruggen, omdat het haar een stoot van adrenaline zou geven die ze niet thuis kon en eigenlijk wilde brengen. "Ik zeg het je nog één keer, rot op," siste ze en haalde haar poot van de ander zijn borst af. So we gonna fight or make out?