Steadfast

Het knaagde aan haar. De onwetendheid, maar ook het feit dat hij nog altijd geen moeite had gedaan om contact met haar te zoeken. Of misschien had iets hem belet om contact met haar te zoeken? Nee, op de één of andere manier vond ze dat lastig om dat te geloven. Niemand kon haar vader aan, zelfs niet na zijn verzwakte toestand. Het was puur geluk geweest voor Cobra dat hij de tom bijna had weten te vermoorden. En het was ook puur geluk voor haar en voor Shark geweest dat Chawl de ballen had gehad om hem openbaar te verdedigen. Agate vermoedde dat de straf mild voor hem zou zijn en daarom had ze zich daar ook niet al te veel zorgen over gemaakt. Chawl was familie van Cobra en hoewel ze wel het idee had dat hij flinke straffen zou kunnen geven, had ze toch wel gehoopt dat de tom zich in zou houden. Maar opeens was Chawl daar geweest met dat gigantische bloederige litteken dat over zijn flank liep en was Agate niet meer zo zeker of een familieband in de Elite ook maar iets betekende, al zeker omdat haar vader niet eens de moeite had genomen om haar op te zoeken. Ze had dan ook een besluit genomen om in de richting van het rogue territory te gaan, maar opeens was daar Hellhound. Hij had samen met Shark de meeste hondentanden verzameld, alleen stond hij nu weer aan de top nu Shark er niet was. Het was bijna ironisch te noemen dat hij niet de opvolger van Shark was geweest voordat Thora benoemd werd. Als Agate eerlijk was, had ze hem een veel betere keuze gevonden. Samen met Chawl leek hij tenminste al zijn hersencellen nog een beetje op een rijtje te hebben. “Hellhound,” sprak ze op een rustige, kille toon. “Een beetje ver van huis, niet dan?” Ze verwachtte wel dat hij die vraag weder zou stellen aan haar, maar het was nog altijd aan haar om daar antwoord op te geven. Ze vroeg zich af of Hellhound ook niet stiekem opzoek was naar Shark, maar verdreef die gedachte meteen. Hellhound had nooit echt interesse in Shark getoond, zelfs niet toen deze leader was geworden.

Het had geen zin om te liegen. En bovendien, als ze dan toch naast Chawl één kat kon aanwijzen om meer te vertellen dan dat ze met iemand anders zou delen, dan was het wel met Hellhound. Want hoewel Shark nooit echt interesse had getoond in de tom en dat andersom ook niet was geweest, kon Agate zich niet herinneren dat Hellhound zich ooit openlijk tegen haar vader had gekeerd. Hij had hem niet geholpen, maar hij was ook niet zoals al die andere verraders blindelings Cobra gaan volgen. Het was een kat met hersens, iemand die zich niet door emoties en blinde haat liet leiden. Een goede opvolger voor Shark, maar misschien ook wel niet goed genoeg. Hij had misschien wel twaalf hondentanden, maar het aantal hondentanden zei niet altijd genoeg over de kat zelf. Dat kon je bij Thora en bij Cobra wel zien. Agate richtte haar amberkleurige blik strak op Hellhound. “Ik denk dat je dat wel weet,” sprak ze kalmpjes. “Ik kom terughalen wat eigenlijk in de Elite had moeten blijven.” Ze wist niet of Hellhound hetzelfde standpunt deelde, maar ze wist wel dat er meerdere katten waren die Shark uiteindelijk waren gaan accepteren in de plaats van Claw en die weldegelijk respect voor hem hadden gekregen. En hoewel ze dat niet openlijk hadden getoond toen hij verbannen werd – wat zij ook niet had gedaan – wilde dat nog niet zeggen dat ze het standpunt van Cobra en Thora deelden. Agate was zelfs niet zeker of Thora überhaupt wel het standpunt van Cobra deelde, maar het getuigde toch van weinig loyaliteit als je geen spier verrekte wanneer je leader die je binnen had gehaald verbannen werd en je stak geen poot uit om het te voorkomen. Nee, Thora had alleen maar aan haar eigen rang gedacht, het domme boskatje. “En dat gaat me lukken, op welke manier dan ook. Cobra is niet de rechtmatige leader van de Elite en hoe meer katten dat zich gaan beseffen, hoe beter. Dan is er misschien toch nog hoop voor dat achterlijke zooi katten hier,” gromde ze.

Agate trok zowel met haar mond als met haar oortje toen Hellhound een klein lachje liet ontsnappen. Ze had namelijk geen enkel idee wat er zo grappig kon zijn. En ook nadat hij zijn woorden had gesproken, vond ze er niets grappigs aan. Misschien was het naïef, misschien was het zelfs wanhopig te noemen, maar voor haar had niemand de Elite beter kunnen leiden dan Shark. En in de periode dat Shark en Claw de Elite nog leidden, was het al helemaal mooi geweest, ook al had ze die periode niet gekend omdat ze toen nog niet eens geboren was. Shark had een fout gemaakt door Thora te benoemen als zijn commander, een fout die hem duur was komen te staan toen de flame point geen poot had uitgestoken nadat Cobra hem verbannen had. Een fout wat Thora uiteindelijk duur zou komen te staan als het aan Agate lag. “Dan hebben jij en ik een andere mening,” antwoordde ze kortaf. “Ik denk dat de Elite prima te leiden valt, maar wel met de juiste kat op de troon. Als jij net zoals al die andere katten braaf gaat luisteren naar Cobra en overal ja op gaat knikken, dan had ik je sterker ingeschat dan je bent.” Ze gromde geïrriteerd en draaide haar kopje weg. “Ik dacht dat jij en een paar anderen Shark steunden, maar blijkbaar had ik het mis.” Nee, ze dacht zelfs dat het Hellhound niet zo veel kon schelen wie aan de troon stond. Als hijzelf maar uit de problemen zou blijven. Wat een zwakke idioot, zeg. Daar had ze niet al te veel aan. En dus stond ze op om weer langs hem te wandelen. Voor haar was het gesprek afgelopen. Ze ging Shark zoeken.

Agate’s vacht begon overeind te staan toen ze zijn woorden hoorde. Het leek net alsof Hellhound haar vader zwak noemde, alsof de rode tom hem ervan beschuldigde dat hij zichzelf en de Elite niet kon verdedigen. En op dat moment was dat ook zo geweest, maar Cobra had gebruik gemaakt van Shark’s zwakte nadat Shark zijn leven had geriskeerd voor Chawl. Misschien dat Chawl zich daarom ook wel zo genoodzaakt had gevoeld om iets terug te doen. Misschien was het niet per se zijn band die hem loyaal liet zijn aan zijn ex leader, maar was het de schuld die hij had moeten aflossen. Ze schudde haar kopje. Nee. Ze mocht niet de enige kat die ze was gaan vertrouwen nu ook nog gaan wantrouwen, niet nadat ze hun gesprek hadden gehad. Niet nadat hij zijn plekje in de barn aan haar had afgestaan, zelfs toen hij wist dat ze niet voldoende hondentanden had om daar te kunnen slapen, legaal volgens de Elite regels gezien dan. Hellhound onderbrak haar gedachten door haar “advies” te geven en met een snuivend geluid wendde ze zich weer tot de rode tabby. “Zie je dit?” Met een knikje over haar schouder gebaarde ze met haar kin in de richting van het lange litteken dat dwars liep over haar schouder naar haar rug toe. “Ik ben een dochter van Shark, Hellhound. Ik ben sowieso al een schietschijf.” Ze snoof. “Ik denk niet dat er veel andere manieren zijn om mijn leven te riskeren. Gewoon al door het kamp lopen en mijn ding doen is al een risico op zich."

Hij wist het. Hij wist wat ze van plan was. Hij wist dat ze Cobra van de troon wilde stoten en dat ze de leaderspositie voor zichzelf wilde claimen zodat ze haar vader weer terug uit kon nodigen in de Elite. En dan kwam de moeilijke vraag. Stel dat ze dat voor elkaar zou krijgen, zou ze dan haar vader weer terug leader laten worden of zou ze de positie zelf behouden? Ze wist in elk geval wel wie ze als rechterhand wilde hebben, al was ze na hun laatste gesprek niet meer zeker. In elk geval maakte Hellhound nu duidelijk dat haar plannen niet goed waren, dat ze gewijzigd moesten worden. Maar hoe kon je plannen wijzigen waar je je zinnen al heel lang op zette? Ze keek hem kort aan met haar amberkleurige ogen. “Ik weet niet wat mijn vader op dit moment graag zou zien,” bromde ze kortaf. “Het is niet alsof hij het me mee is komen delen.” Ze had nu inmiddels wel verwacht dat hij haar opgezocht zou hebben, dat hij haar op de één of andere manier advies zou hebben gegeven. Maar enkele moons waren al vestreken sinds zijn verbanning en hij had nog altijd niks laten weten. “Misschien kun je het eens aan hem vragen als je hem weer ziet,” zei ze op een droge toon, maar misschien toch ook wel met een lichte, nieuwsgierige hint. Want had Hellhound hem nog gezien na zijn verbanning? En zo ja, hoe was die ontmoeting verlopen?

Hellhound liet niet echt merken in zijn opmerking of hij Shark nu wel of niet gezien had, maar hij gaf wel lichtelijk aan bereid te zijn om haar te helpen als ze met een goed argument zou komen. Alle spieren in haar lichaam spanden zich op dit moment aan. Ze was gespannen. Eén verkeerd antwoord zou resulteren in het feit dat Hellhound haar niet zou willen helpen. Het zou opzicht geen ramp zijn, maar misschien wist Hellhound wel beter waar hij moest zoeken dan zijzelf. Aan de andere kant bracht het, zoals de tom al aangaf, risico’s met zich mee. Als Cobra het zou ontdekken, zou de tom misschien zijn reputatie binnen de Elite verliezen en daarmee ook het vertrouwen. Agate wist niet of de rosse tom nog ambities had binnen de Elite, maar een positie als commander zou hij dan wel sowieso op zijn buik kunnen schrijven. Alhoewel… Ze kon het verkeerd hebben, maar ze besloot er toch een gokje op te wagen. “Oh kom op, Hellhound,” sprak ze op een rustige toon. “Het is niet alsof je echt heel veel empathie en sympathie hebt met Cobra of met Thora. Bovendien kan ik me niet herinneren dat hij je ooit een goede reden heeft gegeven om echt een hekel aan hem te hebben.” Ze trok kort met haar oortje. “Hij heeft nog nooit met zijn poten aan je gezin gezeten en ik vermoed dat hij voor bepaalde zaken een oogje heeft dichtgeknepen.” Het was niet bepaald een geheim dat Hellhound’s dochter, Runa, het niet naar haar zin had binnen de Elite, maar zover zij wist had haar vader daar nooit een straf voor geregeld of een extra voorzorgsmaatregel. Nee, als ze Shark goed kende, had hij er zelfs een klein oogje voor dichtgeknepen. Al was het maar om Hellhound aan zijn kant te houden. De dwaas.

“Het is niet omdat een kat je young one is dat je er ook een goede band mee hebt,” bromde ze. Zij had pasgeleden een young one gekregen en het was niet alsof zij ervoor stond te springen om voor de kat in de bres te springen als dat zou moeten. Het was eerder een verplichting die ze moest volbrengen als ze weer een nieuwe hondentand wilde verdienen. Ze dacht niet dat ze ooit nog een goede band met iemand in de Elite op zou bouwen. Met haar siblings had ze niet veel en de enige om wie ze echt een zier had gegeven, dwaalde nu rond in het rogue territorium en liet niks meer van zich horen. Ze draaide haar ogen in de richting van Hellhound nadat hij klaar leek te zijn met spreken. Ze had geen idee waar hij het over had, want ze was natuurlijk nog niet geboren toen Hellhound haar vader net leerde kennen en in haar ogen had haar vader zich altijd goed gedragen, dus begreep ze zijn punt niet. Dit was echter wel een moment waarop ze haar vader beter kon leren kennen en dus spitste ze haar oren geïnteresseerd. “En op welke manier heeft hij je op de zenuwen gewerkt? Hoe was hij voor hij commander werd?” Ze probeerde haar nieuwsgierigheid niet al te duidelijk te laten merken, maar kon het toch ook niet helemaal verhullen.