Another scar

Wat was ze ook weer stom bezig. Na al vier jaar aan levenservaring dacht ze dat ze eenmaal wel wat rationeler kon nadenken in sommige situaties. Niet dus. Ze had geprobeerd haar territorium te verdedigen tegen een vos. Een die overduidelijk veel sterker en groter was dan zij. Ze had moeten kunnen inzien dat ze het gevecht nooit had kunnen winnen, maar toch was ze te koppig geweest. Met als resultaat dat ze een gapende wond had op haar schouder én ook nog eens uit haar eigen territorium was verdreven. Met een plof liet ze zich neervallen bij een boom die beschutting bood tegen de stortende regen die op het moment Douce haar pels doordrenkt maakte; natuurlijk moest de regen haar dag nóg rottiger maken. Toen ze eenmaal een beetje comfortabel lag desondanks de immense pijn in haar schouder en de regen, begon ze de wond intensief te likken in de hoop dat ze het ontsmette en het bloeden uiteindelijk zou stoppen. Ze wist immers niet wat ze er nog verder aan zou kunnen doen.

{ Eerste post Hyzaeth!
  Ik heb besloten dat Douce nog niet in de rogue group zit (:

_{Ze had het ergens kunnen weten toen de lucht betrokken raakte met onstuimige wolken. Toch was ze eropuit getrokken voor kruiden, erop staand nog papaverzaden te zoeken voordat slecht weer deze tegen de grond zou slaan. Ze had haar papaverzaden gevonden, ze was echter niet terug gekomen bij de rest voordat de regen in watervallen uit de lucht leek te vallen. Verwoed stapte Hyzaeth dan ook door, haar oren plat tegen haar hoofd gedrukt en zichzelf in stilte verwensend, totdat ze het kleinste vleugje bloed rook in de lucht. Het was sterk gemaskeerd door de regen, maar toch, ze wist zeker dat ze iets geroken had. Ondanks dat het water haar tot aan het bot verkleumde hield ze halt om haar neus in de lucht te steken, waarna ze het zeker wist. Misschien was het wel het lot dat ze hier op dit moment moest zijn. Ze twijfelde slechts een ogenblik, waarna ze de geur volgde. Het duurde niet lang voordat ze haar gevonden had, een gewonde kattin die steunde tegen een boom, nauwelijks beschut van de regen. "Hallo," groette Hyzaeth zachtjes, om de kattin niet te laten schrikken.}

Zorgvuldig probeerde de cyperse kattin de gapende wond op haar schouder schoon te likken. Het schoonlikken lukte naar haar gevoel wel aardig, maar stoppen met bloeden deed het niet snel. Waarschijnlijk moest ze dan ook stoppen met likken, maar haar jeukende intuïtie vertelde haar dat ze moest doorlikken om een infectie te voorkomen. Doordat ze zo druk bezig was met zichzelf en haar wond had ze niet gehoord noch geroken dat een medekat zich had toegetreden tot Douce haar aanwezigheid. De gehavende poes schrok dan ook lichtelijk waardoor ze instinctief zichzelf tegen de boomstronk aandrukte en haar haren recht overeind sprongen met een gebolde rug. Ze kalmeerde echter wat toen ze merkte dat de onbekende kat tegenover haar geen vijandige houding had aangenomen, hopelijk zou dit niet uitlopen op een gevecht. Dat was iets wat Douce momenteel fysiek echt niet aankon, en mentaal eigenlijk ook niet. "Hallo?" vroeg de poes meer terug met een scherpe ondertoon, overduidelijk niet snappend waarom deze vreemde kat besloten had haar te benaderen.  

De wond zag er verschrikkelijk naar uit. Het was een gapend iets en het bloed lekte er eindeloos uit weg. De kattin had goed haar best gedaan om het schoon te houden, maar dit kon alsnog naar gaan infecteren. Best case scenario was eigenlijk dat het een naar litteken werd waar ze nog een hele tijd last van zou hebben. De kattin was verdedigend richting haar en Hyzaeth kon het haar niet kwalijk nemen. Ze was hier waarschijnlijk op haar zwakst, zich misschien wel bedenken dat ze op de deur van de dood aan het kloppen was, zeker nu ze gezelschap had. “Geen zorgen.. ik doe je niks,” miauwde Hyzaeth langzaam, “maar als je wil kan ik je wel helpen..”

Achterdochtig keek de gehavende kattin haar kerngezonde metgezel aan. Ze kon geen kant op, zich niet verweren, niks. De situatie beviel Douce totaal niet waardoor ze de kat tegenover haar lichtelijk had afgesnauwd, niet gediend van haar gezelschap, hopend dat het zou afschrikken. Verward kneep Douce haar ogen tot spleetjes toen de kat beweerde dat ze haar kon helpen als ze zou willen. Douce haar staart zwiepte even ferm in het rond bij het aanbod; ze geloofde er momenteel vrij weinig van. "En hoe zou jij mij meer kunnen helpen dan ikzelf al heb gedaan?" vroeg ze. Ze geloofde het niet, dat het kon, maar was tegelijkertijd ook nieuwsgierig.