ew babies

Wat aarzelend stond ze voor de nursery, een plek waar ze nou echt helemaal niet graag kwam. De enige reden om hier te zijn was Slatefur, die daar nu lag. Wolfpaw had haar éénmaal eerder kort opgezocht toen de kits net geboren waren, maar hield voor de rest haar afstand. Ergens was ze beledigd, op haar heel typische Wolf-achtige manier. Was zij dan niet kind genoeg voor Slatefur? Had ze persé nieuwe bolletjes grijs ongeluk nodig om blij te worden? Het voelde alsof ze niet genoeg was, net als het had gevoeld toen Tallstar opeens thuis kwam met Pepperpaw. Bovendien had ze geen idee waar ze vandaan kwamen, of haar vriendin een man had gevonden en zonder haar kennis en zonder haar toestemming daarmee de bosjes was ingevlogen. Kennelijk was het een hype onder haar ouder figuren om nieuwe, leukere babies te maken. Toch... Wolfpaw miste haar vriendin, zelfs zo erg dat het genoeg was om haar mokken te doorbreken en dan toch maar met een prooidier de nursery in te stappen. Wat ongemakkelijk legde ze de waterrat voor de poes neer en keek neer op de slapende, grijze bolletjes. Ze vond ze niet schattig, ze had er echt helemaal niets mee. Hoe kon dit haar toch gelukkig maken, daar was zij toch veel beter in? "Ik, uh, ik heb eten," mompelde ze wat onhandig.

&Slatefur en eventueel Slate babies

_{Slatefur had zichzelf opgekruld in haar nest terwijl haar kinderen voor de verandering eens rustig aan haar buik lagen. Het mocht als een wereldwonder beschouwd worden dat ze zichzelf een keertje niet in de problemen werkten. Toch kon Slate er absoluut niet moe van worden, ze was gek op haar kinderen. Toch miste ze een ander kind in haar leven. Wolfpaw was nog geen enkele keer langs geweest nadat ze de kittens gekregen had. Slatefur had haar ook niet kunnen vinden als ze naar Wolfpaw zocht, wel geuren vindend maar geen grote kattin. Misschien dat het toeval was, maar ook wel misschien dat Wolfpaw haar vermeed. En dat kon Slate toch absoluut niet aan. Gelukkig, als je het over de duivel had, ze herkende deze pootstappen uit duizenden. "Wolfpaw," miauwde Slate verrukt, haar oren spitstend. Meteen begon de grijze kattin te stralen en te spinnen. "Waar was je? Had je het zo druk? Ik miste je wel hoor."}

Slatefur kon dan misschien niet zien, ze was waarschijnlijk de enige die Wolfpaw haar pooststappen van een afstandje al kon onderscheiden. Toen de grijze poes verrukt haar naam uitbracht voelde Wolfpaw zich ergens een beetje schuldig, totdat ze naar de grijze wormpjes aan haar buik keek. Ze piepten een beetje maar lagen vooral rustig, Wolfpaw vond er dus echt helemaal niets aan. Op momenten als deze was ze blij dat Slatefur blind was, zodat ze niet hoefde te zien hoe ongemakkelijk ze er maar een beetje bij ging zitten.  "Waar was je? Had je het zo druk? Ik miste je wel hoor." afwezig wreef ze met haar nagels over de grond. Ergens haalde het een last van haar schouders dat Slatefur haar wel miste en haar nog niet vergeten was, aan de andere kant was ze nog steeds een beetje beledigd dat ze zomaar zonder overleg babies had gemaakt. Dat deed je toch niet? "Ja, trainingen enzo..." mompelde ze wat vaag, waarna ze toch besloot dat ze het in haar hart had om Slatefur te vergeven, want ze miste haar vriendin ontzettend. "Hoe, uh, hoe heetten ze ookalweer?" probeerde ze interesse te tonen in de kleine balletjes onheil. "...Wanneer mag je eigenlijk weer de nursery uit?" ze wilde haar vriendin weer zien en ze vond het hier absoluut niets, vooral ook omdat haar moeder hier lag en ze haar half broertjes en zusjes écht niet te veel wilde zien.

Slatefur kon enkel warm spinnen in het bijzijn van Wolfpaw. Ze zou het aan niemand toegeven, en zeker niet aan Wolfpaw zelf, maar ze was de oudere apprentice toch soort van als een dochter gaan zien. Een brommerige, zeer verdedigende dochter met een hart van goud. Ze was echter niet dom, ze kon Wolfpaw’s ongemakkelijkheid heus wel aanvoelen. Ze besloot hier echter niks over te noemen. Dat zou Wolfpaw alleen maar in het harnas jagen immers. “Dat kan ik begrijpen, laat Tallstar je erg hard werken?” besloot ze op warme toon te vragen. Hierna ging haar aandacht toch wel enigszins trots naar haar kittens. Ze raakte ze één voor één aan, de geur opsnuivend zodat ze wist welke kitten ze onder haar neus had. “Dit zijn Hoarsekit, Roughkit, Fuzzykit, Loudkit, Littlekit en Chillykit,” miauwde ze zachtjes, de kittens voorstellend. “Ik denk dat ik vanaf deze maan wel weer de nursery uit kan voor wandelingen. Dan zijn ze wel oud genoeg. Wil je me dan een keer vergezellen?” vroeg ze, “voordat ik weer de één of andere Bloodclanner weet te treffen. ”

Gadverdamme, hoe kon iemand ooit babies willen. Wolfpaw was ergens blij dat Slatefur blind was, dan hoefde ze iniedergeval niet de walging en het ongemak op haar gezicht te lezen terwijl ze de grijze wormpjes naar achteren proberen te schuifelen wanneer ze te dichtbij kwamen. Je maakte haar niet wijs dat zij ook ooit zo was geweest. “Dat kan ik begrijpen, laat Tallstar je erg hard werken?” ze knikte, maar herstelde haar fout snel. "Uh, ja," kwam er zonder echt veel aandacht uit. Ze was iniedergeval blij om te horen hoe haar stem nog altijd even warm was, maar dat sloeg over in jaloezie toen Slatefur over haar nieuwe wormpjes begon te praten. “Dit zijn Hoarsekit, Roughkit, Fuzzykit, Loudkit, Littlekit en Chillykit,” daar gaf ze even geen antwoord op. Pijn stak haar bij die trotse toon in de stem van Slatefur, omdat het haar er zo pijnlijk aan herinnerde dat haar moeder nooit zo over haar zou praten. Zou haar grijze vriendin ook zo trots zijn als zij ooit warrior werd? Of ging haar leven nu alleen nog maar om haar eigen, veel lievere grijze babies? Wolfpaw hoorde haar woorden maar half aan en ze bleef stil, geen antwoord gevend op haar vraag. Uiteindelijk brak ze de stilte. "Slatefur?" begon ze met een stem die vreemd breekbaar was. "Ben je ook trots op mij?"

Het gesprek had een zekere afstand en spanning. Slatefur mocht dan wel blind zijn, maar dom was ze absoluut niet. Ze wist dat Wolf dingen dwars zaten, dingen die te ingewikkeld waren voor Slate om te omvatten en dingen die Wolfpaw waarschijnlijk op dit moment haar niet zou kunnen vertellen. Dat was niet erg, Slatefur zou wel wachten. Maar van één ding kon ze wel raden wat eraan de hand was. De kittens die aan haar buik lagen. Ze zou Wolfpaw niet pushen of beschuldigen hierover. Ze wist dat haar band met Wolf sterk was, maar ook fragiel op dit vlak. Wolfpaw was een zeer onzeker meisje immers. Als Slatefur haar redenatie verder trok, zou Wolf bang zijn voor haar positie met deze kittens die nu aan haar buik lagen. Het liefste zou ze Wolfpaw meteen willen zeggen dat er niks aan de hand was. Dat Wolfpaw altijd welkom bij haar was, wat er ook gebeurde. Maar ze wilde Wolf niet pushen, ze wilde haar geen woorden in de mond leggen of in de verdediging jagen. Ze wilde voornamelijk dat Wolf wist dat ze altijd welkom was. De vraag die Wolf stelde bevestigde haar vermoedens alleen maar. Voor een paar hartslagen bleef Slatefur stil, toch lichtelijk verbaasd. Had ze Wolfpaw ooit het idee gegeven dat ze niet trots op haar was? Een warme glimlach brak door op haar gelaat terwijl ze opstond en haar kittens kort achter liet. Ondanks haar blindheid wist ze prima waar Wolf stond. Het geluid van haar stem had haar al een idee gegeven en nu ze dicht genoeg stond vertelde haar ademhaling ook genoeg. Zachtjes drukte Slatefur al spinnend haar voorhoofd tegen die van Wolfpaw, of tenminste, ergens in de buurt van haar voorhoofd. "Waar maak je je zorgen om gekkie? Natuurlijk ben ik super trots op je. Ik zal altijd trots op je zijn," miauwde Slatefur zachtjes, waarna ze haar kop weer terug trok. "Altijd, en daar maken deze kittens geen verschil in. Je bent altijd welkom." Zachtjes begon de kattin te spinnen, in de hoop Wolfpaw gerust te stellen.

Even was ze stil, durfde ze niet eens naar de grijze poes te kijken. Waarom was ze ook zo'n idioot, waarom begon ze over deze onzin. Ze had gewoon omkeer moeten maken en weg moeten gaan van haar gelukkige leventje. Wolfpaw klemde haar kaken op elkaar om niet de emoties meester te laten maken van haar. Ze schrok toen plots Slatefur overeind kwam en haar kopje spinnend tegen haar... Kin aan duwde. Waarschijnlijk mikte ze voor het voorhoofd, maar Wolfpaw deerde het weinig. Bij de aanraking verstijfde ze, niet gewend aan zulk vriendelijk fysiek contact. "Waar maak je je zorgen om gekkie? Natuurlijk ben ik super trots op je. Ik zal altijd trots op je zijn," die woorden sloegen als hamerslagen in. De uit de kluiten gegroeide apprentice slikte een brok in haar keel weg maar kon niet negeren dat haar poten lichtelijk trilden. Niemand had ooit gezegd dat hij of zij trots op haar was. Starclan, als niemand van die verdomde queens haar maar zo zag. "Altijd, en daar maken deze kittens geen verschil in. Je bent altijd welkom." Zachtjes begon Wolfpaw te huilen. Kleine traantjes druppelden over haar wangen en ze hoopte vergeefs dat haar grijze vriendin niet haar gesnotter zou horen. Haastig veegde ze de tranen weg, deed ze alsof er nooit iets gebeurd was, maar gaf toen wel een kopje aan Slatefur. Iets dat ze nog nooit eerder had gedaan. "Als iemand ooit aan jouw babies zit, verscheur ik ze," kwam er wat lomp uit, want ze had geen idee hoe ze haar dankbaarheid onder woorden moest brengen.

_{Ze wist dat Wolfpaw niet zo van het praten over gevoelens was, vandaar ook dat ze het niet echt verwachtte van Wolfpaw dat ze sprak over haar gevoelens. Wolfpaw sprak immers in daden, en niet in woorden. Toen ze echter gesnik hoorde van de jonge apprentice spitste ze haar oren lichtjes. Ze had Wolfpaw geen verdriet willen doen, maar ergens vroeg ze zich af of dit wel verdriet was. Misschien was dit wel iets anders. Snorrend drukte Slatefur haar kop dan ook nog iest dichter tegen Wolfpaw aan om haar te laten weten dat ze er voor haar was. Slatefur voelde zich vereerd en in de wolken toen ze een kopje terug kreeg van de jonge kattin en snorde zachtjes bij haar woorden. “Ik ben blij om dat te horen Wolfpaw, ik denk dat ze geen beteere beschermengel zouden kunnen hebben.” Het was misschien wat lomp, maar ze wist zeker dat het uit Wolfpaw’s hart kwam.}