Young blood.

Een zachte zucht ontsnapte Loudkit’s bek terwijl hij om zich heen keek. Nu hij wat ouder begon te worden, had hij steeds minder behoefte aan slaap. Waarschijnlijk lag dat ook wel een beetje aan zijn energieke karakter; Loudkit sliep het minste van ze alle zes. En als zijn broertjes en zusjes nog sliepen, liep hij meestal een beetje door de nursery totdat hij echt moe werd en weer terug ging liggen, waar de warme buik van zijn moeder op hem wachtte om hem op te warmen. Hij vond het prettig dat zijn moeder bijna altijd bij hun bleef en nooit zomaar wegging zonder iets te zeggen. Hij vond het niet fijn als zijn moeder niet in de buurt was. Dan voelde hij zich onveilig. En hij wist dat er een tijd zou aankomen dat hij zijn moeder zou moeten beschermen en niet andersom, maar voor nu genoot hij nog van het vrije, rustige kittenleven. Alleen was het soms wel saai, zoals op dit moment. Zelfs Fuzzykit leek te moe te zijn om te spelen en voor de rest waren de andere kittens ook niet echt wakker. Dat kon er wel een beetje mee te maken hebben met het feit dat het al tegen de avond begon te worden, maar Loudkit had de hele middag al geslapen en nu was hij echt wel klaarwakker. Plotseling hoorde hij een kuchje naast zich en toen hij zijn hoofd draaide, keek hij recht in de blinde ogen van zijn moeder. Hij wist dat zijn moeder hem niet kon zien, maar toch speelde er een glimlachje om zijn lippen en wiebelde hij vrolijk met zijn oren naar haar. “Mama!” Al snorrend sloot hij zijn ogen en drukte hij zich dicht tegen haar aan. “Mama, ik niet moe zijn,” zei hij met een trotse ondertoon in zijn stem. Want ja, hij als enige die wakker was in de nursery van alle kittens, dat was toch wel een achievement op zich, niet dan?

Loudkit sloot genietend zijn oogjes toen zijn moeder hem een lik over zijn kopje gaf. Hij dacht niet dat hij dit irritant zou vinden, zelfs niet als hij zo oud was als zijn moeder nu was. Hij zou altijd blij zijn met haar aandacht, altijd genieten van haar liefkozingen en er altijd voor haar zijn, net zoals zij er nu voor hun was. Hij zou ouder worden en hij zou leren hoe hij niet alleen zijn Clan moest beschermen, maar ook hoe hij haar kon verdedigen. Niets zou aan haar komen als het aan hem lag en hij had vijf siblings die daar waarschijnlijk hetzelfde over dachten. Hij vond zijn broertje Hoarsekit een ontzettende opschepper, maar als het erop aankwam, zouden ze beiden hetzelfde doel voor ogen hebben voor hun moeder. Maar goed, eerst moest hij haar vraag beantwoorden voordat hij te ver af zou dwalen. “Ik ouder worden, dus ik minder willen slapen,” zei hij op een manier alsof dat de meest logische verklaring was die er maar kon zijn. Zijn blik gleed door de nursery en hij trok met zijn oortjes toen hij zag dat blijkbaar het merendeel van de andere kittens die mening niet deelden. Opeens kwam er een gedachte in hem op en zijn oortjes zakten verdrietig naar achteren. “Mama,” zei hij zachtjes. “Ik jou als mentor willen hebben, maar dat gaat niet, hè?” Zijn blauwige ogen keken haar aan, zijn hart zakkend in zijn keel. Hij stapte voorzichtig over twee van zijn zusjes heen en maakte zich klein zodat hij gemakkelijk tussen haar voorpoten kon gaan liggen, lekker warm en dicht tegen haar aan. “Maar ik jou trots maken!” beloofde hij vervolgens aan haar.