Acatalepsy

De dikke vacht van haar voorpoten was bedekt in een laagje modder. Ze had een kikker weten te vangen, maar had hier wel diep voor moeten graven. Immers gingen de kleine beestjes in hun winterslaap altijd onder de modder, zodat ze minder makkelijk te vinden waren voor roofdieren. Helaas voor deze kikker was hij net niet diep genoeg gegaan, want ze had hem nog weten te pakken. Ze had het diertje op de prooistapel gelegd, het zou misschien een apprentice kunnen voeden en meer niet, maar alle prooi was welkom in deze koude leafbare. Nu zat ze in een wat meer afgedekt plekje naast de warriors den, zodat ze in alle rust haar poten schoon kon maken. Maar toen ze drie van de vier poten gehad had, werd ze toch gestoord, door een jonge apprentice die ze herkende als Whitepaw. Een kleintje was het ook, het witte katertje. Wasp schudde haar vacht uit, waarna ze hem aankeek. "Hangt er vanaf wat je vraag is," beantwoordde ze op zijn vraag, al nam ze aan dat hij niet zomaar naar haar toe zou stappen. Ze merkte op hoe hij zich wat kleiner maakte, en een goedkeurende blik kwam in haar ogen; immers toonde hij zo respect naar haar, liet hij duidelijk merken dat hij wist dat zij van hogere rang was dan hem. Dat respecteerde zij op haar beurt weer. Ze knikte op zijn verzoek, hij wilde de warrior code leren, en gaf hem een glimlachje. "Dan ben je op het goede adres," grapte ze, waarna ze met haar dikke staart naast zich tikte als uitnodiging voor Whitepaw om daar te gaan zitten. "Waarom beginnen we niet met wat je al weet? Of zijn je nog helemaal geen regels bijgebracht?" Haar stem had niets van een neerbuigende toon, immers was hij nog jong en was er niks ergs aan als hij dingen nog niet wist. Het was juist goed van hem dat hij erover ging vragen.

Het viel haar wel op hoe snel het katertje zich verontschuldigde na haar opmerking. Er was iets speciaals aan hem. Niet per se in een positieve manier, al kon ze haar vinger er ook niet op leggen. Ze schudde haar kop dan ook op zijn woorden. "Je stoort niet, hoor," miauwde ze met een glimlachje. Dit trok hem ietsje uit zijn schelp, wat voor nu beter was dan de terughoudende houding van net. Ze tikte naast zich op de grond om hem uit te nodigen om bij haar te komen zitten, iets wat hij dan ook meteen deed. Haar moederhart verwarmde zich om zijn enthousiasme en ze kreeg de neiging om het katertje op te pakken en hem is een goede knuffelsessie te geven. Waspsting was immers niet alleen streng en eng, maar ook een moeder die drie kittens onder haar hoede had genomen. Ze spoorde Whitepaw aan om haar te vertellen wat hij al wist, en ze kreukte haar neus lichtjes op om de zin dat de 'leider altijd gelijk had'. Nu was het zo dat het woord van de clanleider wet was, maar het was niet zo dat alles wat Tallstar zei ook werkelijk klopte. "Dat klopt, daar was eens ruzie over," miauwde ze dan ook. "Maar Tallstar heeft niet altijd gelijk. Hij heeft wel de uitvoerende stem, wat betekend dat als hij zegt dat wij iets moeten doen, wij dit moeten opvolgen. Echter mogen wij het wel met hem oneens zijn, en dit bij hem ter discussie stellen. De uiteindelijke beslissing maakt hij wel. Of hij dan ook echt gelijk heeft, is een ander verhaal, maar dat is iets wat iedere kat voor zichzelf moet bedenken." Een wijze les, vond ze zelf, want het leerde Whitepaw om voor zichzelf te kiezen tussen goed en kwaad. Niet dat ze Tallstar hiermee vergeleek, maar ze hoopte dat haar woorden deze gedachtes vanzelf zouden aansporen, en dat wanneer het witte katje zich in een moeilijke situatie bevond hij deze zou kunnen toepassen. Ze luisterde naar zijn volgende woorden over de gathering en over het lachen als iemand in pijn was. Hier fronste ze kort op, al zocht ze hier niet teveel achter, maar schoof het af op kinderlijke emoties die af en toe apart konden lopen. "Goed zo!" prees ze de apprentice. "Op een gathering zijn wij één nacht in vrede met alle clans. Er dient niet geruzied te worden en het is inderdaad slim om bepaalde dingen die gebeurd zijn in de clan voor je te houden, in plaats van door te vertellen aan de andere clans. Weet je waarom?" Interactief leren was naar haar ervaring de beste methode, dus die zou ze ook hier toepassen. Ze glimlachte op hoe het katertje opfleurde terwijl hij over zijn mentor sprak. Nu kende ze Nightcurse, een charmante kater maar met een scherp randje eraan. Ze wist niet in hoeverre dat scherpe randje schadelijk kon zijn, maar Whitepaw leek er niks van te voelen, dus dan zou het wel goed zitten. Toch kon het geen kwaad om ernaar te vragen, resoneerde ze. "Bevalt Nightcurse goed als mentor?" vroeg ze het katje, oprecht geïnteresseerd.

De pers begreep heel goed dat wat ze uitgelegd had, een erg moeilijk concept was. Het ging over autonomie, nadenken over jezelf, anderen en de wereld, iets wat kittens nog niet deden en de apprentice tegenover haar was ook nog zo jong. Toch was het iets waar je nooit te vroeg kennis mee kon maken. In haar ogen was het ontzettend belangrijk om je eigen persoon te zijn, om zelfvertrouwen te hebben in je eigen gedachtes en keuzes, en om tevreden te zijn met wie je bent. Dat dit precies lastige dingen waren voor Whitepaw, wist zij niet. Echter was het niet moeilijk om te raden door zijn onderdanige houding en zachte uitspraken. De vraag die ze terugkreeg van de apprentice, was erg filosofisch en toonde aan dat de ander zeer zeker naar haar woorden luisterde en meer dan zijn best deed om deze ook goed te begrijpen. Dit was de reden dat Wasp zo van jonge en leergierige katten hield. Ze knikte bedenkelijk terwijl ze kort glimlachte naar de ander. "Dat is een heel goede vraag. Weet je waarom ik het zo belangrijk vind om voor mezelf na te denken en zelf dingen te beslissen?" Kort liet ze een pauze vallen. "Omdat niemand mij dan kan vertellen wie ik moet zijn. Ik ben hoe ik ben, en dat zal ik voor niemand veranderen. Mijn mening en mijn gedachtes, uitgesproken of onuitgesproken, zijn net zo belangrijk en tellen net zoveel mee als die van bijvoorbeeld Tallstar. Wij zijn allemaal gelijk, Whitepaw, en als ik niet zelf nadenk over bepaalde kwesties, doe ik mezelf ten onder, laat ik de wereld eigenlijk zien dat ik minder ben. En dat is iets wat ik heel erg vind." Opnieuw wachtte ze eventjes, zodat haar woorden even konden bezinken. "En op je tweede vraag.. Er is geen waar of onwaar. Als jij iets denkt, dan is deze gedachte er. Dan heb je de keuze om hier wat mee te doen, deze te accepteren, of hem te veranderen. Soms is het belangrijk dat je aan je eigen waardes vasthoudt; ik vind bijvoorbeeld dat mijn mening net zo hard telt als die van Tallstar. Maar soms moet je ook dingen in je gedachtes veranderen. Het is aan jou om te beslissen wanneer je gedachtes vast moet houden, of moet veranderen. Dit kan niemand anders voor je doen. Maar dit is geen vervelende taak vind ik zelf, ik vind dit altijd interessant en leerzaam. Het is maar hoe je het bekijkt," besloot ze met een knipoogje. Wasp besloot te vragen wat de apprentice al wist van regels, om te peilen hoeveel werk ze voor zich had, en de antwoorden die gegeven werden waren niet allemaal deel van de warrior code, maar wel belangrijk. Het was dan ook helemaal niet het plan om hem te wijzen op zijn weinige kennis van de code, daarvoor was hij immers naar haar toegekomen - nee, ze prees hem juist voor zijn antwoorden, want het feit dat hij het lef had om deze uit te spreken was al heel wat. Ze was altijd trots op welke apprentice dan ook, als deze wilde leren. Het was een ontzettend groot teken van volwassenheid, vond zij altijd, één van de belangrijke eigenschappen van een warrior. Want je was nooit klaar met leren in haar ogen, en leergierige apprentices waren het hier vaker wel dan niet mee eens. Het antwoord die hij gaf op haar vraag, was opnieuw goed, en de senior warrior knikte met een trotse blik in haar ogen. Het verraste haar hoe smalletjes hij het antwoord uitsprak, hoe timide en ingehouden Whitepaw was, hoe onzeker. Het deed haar pijn in haar moederhartje. Wat was er toch met dit katje gebeurd? Hij was nog zo jong, maar ook zo.. Gebroken leek het wel. Ze kon makkelijk raden waarom. Toen Whitepaw nog maar net geboren was, was er nogal wat onenigheid geweest met diens moeder die hem niet gewild had. Iets waar Waspsting toendertijd ontzettend boos over geworden was, immers kon zij niet begrijpen waarom een moeder haar kinderen niet zou willen hebben. Moederschap was een zegen van StarClan en niets anders. Hoe iemand zo'n zegen durfde weg te zetten als oud vuil.. Verschrikkelijk. "Dat klopt, Whitepaw, je hebt dit heel goed beantwoord. Dat is precies de reden waarom we bepaalde dingen voor ons houden. Je hoeft niet bang te zijn om iets fout te zeggen zoon, je bent naar me toegekomen om iets te leren en eventuele fouten horen daarbij." Kort gaf ze het kind een lik over zijn bol. Toen ze over zijn mentor vroeg, leek hij ontzettend op te beuren, en ze grinnikte om zijn enthousiasme. Dat zat allemaal dus wel goed, besloot ze, iets waar ze ontzettend blij mee was. Toch waren zijn woorden ook zo ontzettend verdrietig. 'Toen mama en papa mij niet meer wilde', god, dat waren woorden die nooit uitgesproken zouden moeten worden door een kind van 6 manen. Ze moest haar best doen om haar gezicht in de plooi te houden, in plaats van dat haar mondhoeken naar beneden gingen wijzen en er tranen in haar ogen verschenen. Ze deed iets heel niet-Waspigs, en trok de ukkepuk tegen zich aan, en spinde zachtjes. "Dat is heel goed om te horen, Whitepaw," glimlachte ze warm terwijl ze de knuffel met het jonkie nog iets langer vasthield.