Oh so cool

Hmpf. Het was weer eens té warm, vond hij zo. Het hielp zeker niet dat zijn vacht zo donker was nu er bijna constant een felle, brandende zon aan de hemel stond. Het was dan ook niet gek dat de jonge kater zich een weg naar de little creek baande, om wat verkoeling op te zoeken. De meeste katten in zijn clan zouden hem wel gestoord vinden, maar hij had geen probleem met het water. Zo diep was het nou ook weer niet, want hij kon er immers in pootjebaden. En dat was echt een heerlijk voordeel met dit weer. De weg er naar toe was echter verstikkend warm en Seaweedpaw kon haast zuchten van verlichting toen de stroom dan eindelijk in zicht kwam. Hij versnelde kort zijn pas en doopte zonder twijfel zijn poten met een plons in het water. Het was koud. Erg koud, eigenlijk, maar toch waadde hij er wat verder in. Hij was niet erg bang voor het water, al moest hij af en toe wel moeite doen om stevig te blijven staan, het water was bij lange na niet zo sterk als de rivier van Riverclan. En daar konden katten toch ook in zwemmen, dus waarom zou hij niet in een stroompje kunnen waadden? Niet de meest doordachte blik op de situatie, maar wel een erg logische voor de zwarte kater. Het water kwam nu af en toe met een koude schok en een kietelend gevoel tegen zijn onderbuik aan. Dat zorgde zeker voor verkoeling, al moest hij er nu wel als een gek uitzien.


Ferretpaw eerst

Ferretpaw keek met grote ogen toe hoe de zwarte kater zijn poten in het water zetten. Hij zelf zat verscholen in de struiken aan de overkant van The Little Creek. Hij had willen jagen, maar de paar vogels die aan de oever van het stroompje zaten te drinken waren nu vervlogen. Gezien deze nieuwe gast op het toneel. Seaweedpaw was het niet? Hij gaf de kater geen ongelijk, het was pittig warm vandaag. Maar zwemmen? Dat had Ferretpaw nog bijna nooit iemand zien doen. De zwarte kater liep verder het water in. Even dacht Ferretpaw dat de stroming Seaweedpaw zou mee sleuren. Maar gelukkig leek de kater zijn evenwicht weer gevonden te hebben. En liep nu verder het water in. Bijna tot aan zijn schouders! Nu was dat wellicht een beetje overdreven maar voor Ferretpaw leek het toch echt zo. Voorzichtig kwam hij vanuit de bosjes naar voren gewandeld. “Kan dat zomaar?” Vroeg hij verbaast en gaf een knikje richting de kater in het water. “Waar heb je dat geleerd?” Vervolgde hij, nog steeds verbaasd maar nu toch ook wel nieuwsgierig.

.:Sorry:

Het leek er op dat hij een toeschouwer had. Een verbaasde stem vroeg hem of hij zomaar het water in kon gaan. Uh, ja? Zo speciaal was het nou ook weer niet, hij stond toch gewoon nog op de bodem. "Uhm, door gewoon het water in te lopen?" vertelde hij de ander, Ferretpaw, herinnerde hij zich zo. Nee, hij ging niet veel op met zijn denmates en sociale interactie was dus ook niet zijn sterkste punt. Dat was nu wel te merken. "Het is niet zo eng dat het lijkt, ik sta gewoon nog op de bodem." Tja, het was dan ook helemaal niet diep tot hoever hij wist. Die Riverclanner waren maar gek om zomaar een diep stuk water met snelle stromingen in te duiken. Hij vond water wel okay, zolang hij maar kon staan. "Al heb ik het wel als kitten ontdekt toen ik het kamp uit was geslopen," gaf hij nonchalant toe. Wat gebeurd was, was gebeurd. Het had geen zin om er over te zwijgen want hij was door twee warriors gevonden toen. Het was dus zeker niet onopgemerkt gegaan, maar het had gelukkig ook niet belemmerd dat hij een apprentice mocht worden.