(Open) Outsiders and such

Onderwerp: (Open) Outsiders and such zo 2 jun 2019 - 15:32

It's all that I can say. So, I'll be on my way

I kept my whole life in a suitcase
Never really stayed in one place

Vulture leefde nu al zo lang op zichzelf desondanks vond hij zichzelf hier steeds vaker terug. Hij voelde geen verbinding meer met deze plek. Of dat hield hij zichzelf voor. De waarheid was dat hij nu hij steeds ouder werd hij begon te merken dat hij niet altijd meer zin had om eeuwig lang te blijven reizen. Hij kreeg steeds meer een verlangen om dicht bij het bekende te blijven om vervolgens weer verder te gaan als hij het zat was. Zo leefde hij immers al jaren. Hij bleef even en dan ging hij weer. Dat zal vast ook wel de reden zijn geweest waarom hij nooit een verbintenis met een andere kat aan was gegaan. Het dichtste bij hem was een sneeuwwitte poes gekomen met een zacht roze halsband en lieve ogen. Op zijn eigen manier was hij van haar leren houden en bij haar gebleven. Totdat stopte op een dag en hij weer verder trok. En zo leefde hij zijn leven. Als een nomade.

Zijn slanke poten brachten hem deze keer de grens over. Hij wist niet direct waar hij deze nieuwe moed vandaan had maar dat maakte ook niet uit. Hij had dorst en wist dat de riverclan rivier dichtbij moest zijn. Die liep dwars door het shadowclan territorium wist hij. Hij voelde een ongemak terwijl hij tussen de duistere bomen door sloop. De bossen buiten hun territorium waren licht en open. Dit was het tegenovergestelde. De bomen stonden dicht bij elkaar en er groeide veel dichte begroeiing tussen de wortels. Als je niet in de bossen verdwaalde kon je nog wel eens vast blijven zitten in één van de vele verraderlijke moerassen die het hele territorium bedekte. Hij waagde zich daar niet. Hij vertrouwde zijn eigen kunne niet om daar in vast te komen te zitten en dood te gaan.

Het zachte kabbelen van een beekje bereikte zijn oren. Voorzichtig stapte hij tussen zijn beschutting vandaan en zag het ondiepe beekje zachtjes voorbewegen. Hij keek om zich heen maar zag niemand, al rook hij ze wel. Vulture dacht een tel na en besloot toen zijn kans te grijpen. Hij hurkte bij de oever en likte het water naar binnen, zijn droge keel hem eeuwig dankbaar. Om de zoveel likken stopte hij om te luisteren en te ruiken. De kust was nog veilig. Toen zijn dorst gelest was duwde hij zich weer overeind en rekte zich uit. Hij krabde met zijn achterpoot een paar keer langs zijn leren halsband en besloot om maar eens opzoek te gaan naar de weg terug naar buiten. Hij dat hij gedronken had was het tijd voor eten.

Maybe that's the way it should be
You know I live my life like a gypsy

MONTY

Af en toe werden de muren van de nursery je te benauwd. Dan kwamen ze op je af en wilde je even naar buiten. Ze had al zo lang in de nursery gelegen en haar kittens verzorgd. Nu waren ze oud genoeg dat Slatefur af en toe als een bejaarde een toertje door het territorium kon wandelen. In het territorium was dat ook best wel oké, aangezien ze daar de meeste gevaren wel kende. Als je enge, blinde elder ontvoerende Bloodclan katten niet meerekende althans. Daar hield Slatefur nou niet zoveel rekening mee in haar straatbeeld. Ondertussen wel overigens want zoiets overkwam je (hopelijk) niet al te vaak.

Ze had besloten dat haar pad haar naar de Little Creek zou brengen. De kattin kon genieten van drinken van stromend water in plaats van mos wat in water gedoopt was. Ook de heerlijke geuren van het dennenbos die langs haar heen dreven stelden haar gerust. Ze haalde dan ook diep adem om deze nog een keer extra in zich op te nemen en ontspande zichzelf, totdat ze een geur rook die er niet thuis hoorde. Slatefur draaide haar oren naar achteren en twijfelde kort totdat ze haar stem liet luiden. "Ik zou je maar heel snel uit de voeten maken voordat ik en de patrol je van het territorium jaag!" Pure bluf, Slatefur joeg nergens op en ze was alleen. Een elder had geen patrols. Maar als dat genoeg was om de kat van het territorium te jagen, mooi meegenomen toch?

Vulture had nog geen tien passen gezet toen hij zich bewust werd van een tweede aanwezigheid. Hij keerde zich om op hetzelfde moment dat ze tevoorschijn kwam en hem aansprak. Zijn hartslag werd onmiddellijk lager toen hij de blinde poes herkende. Van haar had hij niets te vrezen, ze had immers niet als zo’n kwaaie geklonken toen hij die nacht even bij haar had gezeten. En als er iets mis ging dan kon hij altijd heel hard wegrennen. Hem najagen kon ze toch niet zonder haar ogen. “Hey, jij bent het.” Miauwde hij dus ook vriendelijk, niet op een neerbuigende manier. Hij keerde zich om. “Ik ben het. Vulture. Je weet wel van toen Nevermind je naar onze schuur had gesleept.”

Slatefur's hart bonsde in haar keel terwijl ze afwachtte. Ze hoopte op rennende pootstappen, het geluid van een kat die het hazenpad koos op haar woorden. Helaas was niks minder waar. De kat die ging er niet vandoor, sterker nog, ze hoorde hem dichterbij naderen. De kater sprak haar aan alsof ze hem moest kennen, iets wat Slatefur haar haren iets overeind deed komen. Ze had nooit goede ervaringen gehad met buitenstaanders. Nu was het aan haar om op het punt te staan het hazenpad te verkiezen over een confrontatie, tot hij een zekere naam noemde en haar bloed ijskoud door haar aderen liep. Nevermind, die verschrikkelijke nacht. "Ik h-herinner je. Je hoort niet thuis op Shadowclan gebied." Een lichte beving was hoorbaar in haar stem. Hij was zo erg niet geweest, maar wie weet was zijn buddy hier ook wel in de buurt.

Vulture had een valse hoop gehad dat ze wat openhartiger op hem had gereageerd. Hij voelde zich dus ook enorm dwaas toen hij haar lichaamstaal zag veranderen en hij haar stem heel licht dacht te horen trillen. Hij schudde zijn kop. "Nee, dat klopt." Sprak hij terwijl hij met zijn oren trok. Hij kon het gevoel van teleurstelling maar moeilijk negeren. Wat had hij nou ook gedacht? Ze wist niet af van zijn shadowclan bloed en al zou ze dat wel weten was hij niets minder dan een clan verrader voor haar. En had ze daar zo ongelijk in? Hij was dwaas dat hij had gehoopt op iets anders als wantrouwen. Als hij dat niet had gewild had hij immers een kittypet moeten worden. Vulture schraapte zijn keel. "Ik kan uit je aanwezigheid opmaken dat je zonder problemen thuis bent gebracht dus? Anders draai ik zijn nek nog even om voor je als ik hem weer eens zie." Bood hij aan met een schouderophaal.

Met een overeindstaande pels probeerde Slatefur met zoveel mogelijk zintuigen te volgen wat de rogue kater aan het doen was. Elke stap probeerde ze te registeren, maar in haar zenuwen werd dat lastiger. Kwam hij dichter? Ging hij weg? De nuance verschillen werden mistig. Eén ding wat ze wel zeker wist was dat ze geen clangenoten kon ruiken over de zware, bedrukkende dennenlucht. Ze stond er voor nu dus alleen voor. De kater stelde haar een vraag waardoor Slatefur toch voor een moment verbaasd haar oren spitste, maar ze bleef op haar hoede. "Is hij hier in de buurt?" vroeg ze, huiverig zijn vraag negerend. Het liefste zou ze de ex-Shadowclanner nooit van haar leven meer zien.

Vanaf zijn plek, een aardige paar staartlengtes van haar verwijderd, observeerde de cyperse kater haar. Vulture merkte dat ze zijn vraag negeerde en liet het voor het moment gaan. "Nevermind? Nee," Begon hij hoofdschuddend. "Voor zover ik weet is hij nog in de schuur waar ik hem achter heb gelaten, of is hij verder getrokken. Ik heb hem niet meer gezien sinds ik weer in mijn eentje erop uit ben gegaan." Vertelde hij waarheidsgetrouw. Hij besloot om te gaan zitten en vouwde zijn staart om zijn voorpoten met een zachte ritseling. Als het er op zou lijken dat Slatefur niet op haar gemak ging zijn zou hij wel weg gaan. Of wanneer hij andere shadowclanners rook. Hij wilde immers nog steeds zijn kop behouden. "Geen zorgen, ik ben alleen. Zoals altijd." Probeerde hij haar gerust te stellen. "Gewoon een ouwe rogue op zoek naar water en eten."

Slatefur's pels was toch al iets vlakker gaan liggen, al bleef de kattin licht op haar leigrijze voetjes. Ze vond het maar eng dat de kater hier was, na haar vorige aanvaringen met buitenstaanders. Cobra, Shade en Nevermind hadden niet echt een goed voorbeeld gesteld voor vriendelijke gastvrijheid. "Waarom ben je weggegaan?" miauwde de kattin vervolgens maar te vragen, haar oren wat naar achteren gedraaid en weg van hem leunend. Als er gaten in zijn verhaal zaten zou ze zich uit de voeten maken. "En als een minder blinde kat dan ik je vindt op ons territorium heb je een heel erg groot probleem."

Vulture zijn lichaam spande zich automatisch aan toen ze hem vroeg waarom hij was weggegaan. Het kostte hem een paar hartslagen om te beseffen dat ze had gevraagd naar zijn vertrek bij Nevermind. Natuurlijk bedoelde ze dat. Wat anders? Hij schudde zijn hoofd met een lichte grijns. Vulture, vriend, je moet eens meer chill hebben. Bedacht hij zich. Ja, waarom was hij weg gegaan? Daar was nog eens een vraag voor de eeuwen. Waarom had hij zich bedacht weg te gaan uit shadowclan? Waarom had hij zich bedacht weg te gaan uit de clan territoria? Waarom had hij zich bedacht weg te gaan uit de twoleg stad? Waarom had hij bedacht weg te gaan bij de twolegs die hem die winter hadden verzorgt? Waarom had hij zich bedacht weg te gaan toen Buzzard hem nodig had? En waarom had hij bedacht weg te gaan uit zijn vertrouwde plekje in de twoleg stad? Zijn volgende woorden koos hij met extra voorzichtigheid. "Ik kan nooit lang op één plek blijven," Opende hij tenslotte. "Ik.. ik heb heel mijn leven al gereisd. Van hier naar daar. Naar plekken waar nog geen clan kat is geweest en naar plekken waar clan katten nog steeds leven. Het is beklemmend om lang op één plek te blijven. Ik wil zien, ontdekken. Ik wil verre reizen maken en dingen zien die nog niemand anders gezien heeft. Ik wil niet elke dag dezelfde taken doen en vechten voor een zaak die al eeuwenlang bestaat. Ik denk dat ik daarom weg ben gegaan," Dat laatste zei hij met oog op zijn leven als shadowclanner. Het had toen zo duidelijk geleken, zijn reden om weg te gaan. Er waren dagen geweest dat hij had gedacht het niet tot de volgende ochtend te halen. Maar ook dagen waarin hij de mooiste plekken op aarde had aanschouwd en weer wist waarom hij was weggegaan. "Omdat ik vrij wil zijn." Hij trok met zijn oren.

Het bleef even stil, alsof de kater diep moest nadenken over wat hij ging zeggen. Misschien was het dan ook wel een lastige, misschien zelfs wel onbeleefde vraag van haar geweest. Misschien lagen er persoonlijke dingen aan vooraf. Maar het was haar goed recht om te weten. Hij was hier een indringer, hij woonde samen met een kat die haar ontvoerd had. Dus bring it on met je verklaringen waarom je hier was en niet in je zo geliefde schuur. En die verklaringen kwamen er ook, veel uitgebreider dan Slatefur verwacht had eigenlijk. Hij vertelde over zijn onrust en zijn noodzaak om vrijheid te hebben, over zijn reizen. "En.. voel je je vrij?" besloot Slatefur na een korte stilte te vragen. Was het het daadwerkelijk waard om een rogue te zijn? Om die vrijheid in je pels te voelen?

De vraag van de blinde she-cat was niet eentje die hij graag hoorde. Hij kon nu heel uitgebreid gaan nadenken en een nog langer antwoord geven waarom hij nou juist wel vrij was of juist niet. De waarheid was dat Vulture daar niet echt een antwoord voor klaar had staan. Hij was over één ding wel het eens en dat was dat hij vrijer was dan dat hij als clan kat geweest had kunnen zijn. "Ja." Zei hij dus toch maar, toonloos en duidelijk twijfelend. Daar moest hij het maar mee doen.

~~slate's oude setje/kat<3333~~

Slatefur had haar dikke pels nog iets overeind staan om zichzelf groter te maken maken en hopelijk wat dreigender over te komen naar de kater. Als hij besloot haar aan te vallen, was het einde daarover nog niet gezegd. Het bleef echter een hele tijd stil. De kater leek haar woorden te overdenken. Misschien dat zijn idee van vrijheid nog niet zo eenduidig was? Slatefur durfde het niet te zeggen, maar uiteindelijk had de kaer wel een conclusie getrokken. Hij was vrij. Slatefur boog haar kop vervolgens lichtjes naar hem. "Dan ben ik blij voor je," reageerde ze op zijn woorden.

Vulture moest toegeven dat de lichte buiging van Slatefur hem totaal verraste. Haar vacht was nog steeds zo prikkelig als een egel, haar toon nog onveranderd. Maar hij meende een spoortje van eerlijkheid te herkennen toen ze dat zei. Ook al kon ze dat niet zien, hij boog ook zijn hoofd even. "Dankjewel," Mompelde hij oprecht. Hij voelde op dat moment ook een sterke drang om te vertrekken en de prooi maar gewoon te laten voor wat het was. Hij zou haar prooi niet moeten stelen. Hij moest maar weer eens bij een twoleg naar binnen gaan en daar wat pikken. "Slatefur, dankjewel voor het ophelderende gesprek maar ik denk dat ik maar eens verder ga," Hij stond op en rekte zijn spieren uit. "Ik wens je nog al het beste en zo." Zei hij eerlijk met een zwakke glimlach. Slatefur was nog zo slecht nog niet, als ze eens wat minder hard probeerde gevaarlijk te doen. Hij deed immers niets. Daarintegen, zou hij vast hetzelfde hebben gedaan. Nee, hij deed hetzelfde als hij een indringer op zijn land zag. Hij sloot even kort zijn ogen. Ach, zijn land had hij al lang niet meer.

_{Slatefur voelde haar hart in haar keel kloppen en het bloed door haar gevoelige oren suizen terwijl ze hier met de rogue stond te praten. Verder voelde ze zich enigszins licht in haar hoofd van de stress. Als de rogue, hoe vredelievend hij op het moment ook leek, besloot haar aan te vallen was ze fiks in het nadeel. Ze kon helemaal niks tegen hem beginnen op het moment. Ze kon wat slaan, maar voor de rest had ze geen idee of ze wat raakte. En deze kat wist dondersgoed dat ze stekeblind was. Huiverig haalde Slatefur adem, afwachtend, tot de kater zijn vertrek aankondigde. Wat verbijsterd spitste Slatefur haar oren naar hem en hief ze haar kop in zijn richting. “Ik wens je het beste, maar het beste is wel als je niet meer op Shadowclan gebied komt,” miauwde ze de kater waarschuwend toe.}

Vulture vond het maar het prima zo. Hij had het semi goed afgesloten met de poes en hij verwachtte eerlijk gezegd niet haar ooit nog een keer tegen het lijf te lopen. Hij zou waarschijnlijk vast nog wel eens terug komen om prooi te stelen maar dat hoefde ze niet te weten natuurlijk. "Tot ziens." Miauwde hij dus ook als laatste groot waarna hij zich een laatste keer omdraaide en de she-cat en het beekje achter zich liet.

Topic uit.

_{De kater zei nog een korte vaarwel, waarop Slatefur gespannen knikte. Ze hoorde nog bladeren knisperen onder zijn voeten en het zachte geluid van pootstappen. Ze kon er alleen maar vanuit gaan dat de kater zich er daadwerkelijk vantussen had gemaakt. Het was beter zo, hij had geen plaats in Shadowclan gebied. Voor een moment overwoog Slatefur of ze de clan nog zou inlichten van het feit dat ze hem gevonden had. Na dit kort overwogen te hebben, besloot ze dit niet te doen. Ze wilde het gezeur niet aan haar kop hebben dat het gevaarlijk voor haar was om alleen te wandelen en ergens had ze toch het gevoel dat deze rogue niet zo slecht was.. Zolang hij nu maar weg bleef althans. Met die gedachten draaide ze zich om en liep ze toch maar terug naar het kamp. Gewoon.. Voor de zekerheid.

{Topic uit}}

Onderwerp: Re: (Open) Outsiders and such