Rhyme or Reason [Demonslayer]

Na: Kids Again

De weg terug was stil geweest, totdat Seaweedpaw een andere weg had genomen, waarschijnlijk om het ongemak te vermijden. Nu keek Amber zijn grote mate aan met pijn in zijn ogen. Ze kwamen net bij de grens van het woud vandaan, waar Amber zijn roguezus Amare voor het eerst in moons had gezien. Hij had gedacht hij wel heel even met haar kon praten, maar toen waren Seaweedpaw en Demonslayer plotseling komen opdagen en Amare had te benen genomen. Amber voelde een mengeling van verdriet en woede: Demon had geweten van de band die hij met zijn zus had maar had toch besloten om haar weg te sturen. Waarom had hij Seaweed niet mee kunnen nemen om Amber eindelijk de kans te geven het laatste familielid in zijn leven eindelijk weer te zien?

Ze waren nog een flink stuk van het kamp verwijderd toen de rode kater zijn pas inhield en wachtte tot Demon hetzelfde deed. Hij keek de massieve kater recht aan en zijn stem trilde een beetje "Waar heb ik het aan verdient? Waarom mag ik haar niet zien... Waarom stuurde je haar weg" Miauwde hij, op zachte toon zodat ongewilde luisteraars hem niet zouden horen. "Ze is mijn laatste bloedverwant, Demon... Ik heb niet eens kittens, bij haar houd het op" Vervolgde hij op een gebroken toon. Hij hield zielsveel van de kater tegen wie hij praatte, maar nu moest hij gewoon even boos zijn op iemand, en helaas was Demon nu de enige waarvan hij wist dat ie het kon hebben.

De pijn in de ogen van zijn mate brak oprecht zijn hart.. Toch dwong de grote tom zichzelf om achter zijn standpunt te blijven staan, hoe graag hij ook wou dat Amberhunt met zijn familie overweg kon zonder problemen, hoe graag hij sorry wou zeggen dat hij zo had gedaan tegen zijn zus.. Wist de tom dat dit de beste handeling was geweest. Het zal nooit geaccepteerd worden, een clankat mocht geen vriendschappen sluiten met rogue's, de loyaliteit van Amberhunt werd al door vele betwijfeld en hij zal nooit vergeten hoe hij Amare eens het kamp ingebracht had en hierdoor bijna verbannen was. Hij wou niet dat dit realiteit werd. Toen Amberhunt dan ook naar hem uitvloog met woorden bleef Demonslayer rustig. De Shadowclan warrior keek weg toen de rode tom hem vol aankeek, de blik in zijn partners ogen schitterde vermijdend. "Waar heb ik het aan verdient? Waarom mag ik haar niet zien... Waarom stuurde je haar weg" Demonslayer onderdrukte een geïrriteerde zucht. Hij kon zelf toch wel invullen waarom hij Amare niet kon zien of was hij soms alles vergeten wat er gebeurd was al die moons lang? Bij de volgende woorden van Amber schrok hij. De pijn in zijn hard verdubbelde en de massieve tom moest zijn best doen om niet uit zijn vel te springen. "Ze is mijn laatste bloedverwant, Demon... Ik heb niet eens kittens, bij haar houd het op" Onbegrijpelijk van wat hij zonet gezegd had keek Demon naar zijn partner. De woede sidderde langzaam door zijn aderen heen en kort was hij bang dat hij net als zijn vader reageren zal. Toch kon de tom zichzelf in toon houden om niet zijn klauwen uit te klappen en met geweld te reageren. "Wat zeg je me nu?" Zijn brommende stem was zacht maar gevuld met ongeloof en woede. "Jij wilt zeggen dat die rogue meer betekend dan ONZE kinderen? Jij heb verdomme twee nesten rondlopen in Shadowclan! Het zijn onze baby's, ONZE.. En jij.. Jij durft in je mond te nemen dat je niet eens kinderen hebt?" De tom schudde kwaad met zijn brede kop kwaad heen en weer. "Hoe durf je. Jij vind bloed kennelijk belangrijker dan familie vanuit het hart? Hoe vaak zie je haar? 1 keer per twaalf moons? Onze kinderen zie je elke dag. Ze noemen je papa, betekend hun dan niks voor je?" De stem van Demonslayer rees op. "Ik kan niet begrijpen hoe jij alles op het spel wilt zetten voor een 'zus' die amper kent! Shadowclan is je familie, je kinderen zijn je familie, niet deze poes die toevallig met bloed verbonden is omdat je dezelfde vader heb." Nee. Hij accepteerde niet. Echt niet!

Natuurlijk zouden zijn uitspraken een heftige reactie uitlokken. Eigenlijk kon het ook helemaal niet wat hij had gezegd, maar Amber had zich niet kunnen inhouden. Toen reageerde Demon en de rode kater deinsde terug van zijn woede. Maar door de woorden die zijn mate uitsprak besefte hij wel dat hij iets verschrikkelijk verkeerds had gezegd... Dat hij geen kinderen had. Met tranen in zijn ogen keek hij naar de grond, voor het eerst in een ontzettend lange tijd voelde hij zich weer helemaal alleen. Hij opende zijn mond maar er kwam niks uit, hij wist niet wat hij moest zeggen. Zijn adem stokte in een droge snik. Toen kwam de kleine kat waar naar voren, op een snelle manier die als agressief gezien kon worden. Hij begroef zijn gezicht in de brede borst van Demonslayer en begon écht te huilen. Al sinds zijn apprenticetijd was dat niet meer gebeurd. Af en toe had hij een traan gelaten, maar nooit zoals dit. Alles was hem teveel geworden en hij haatte zichzelf voor wat hij zojuist gezegd had... En dat hij geen sorry kon zeggen, omdat hij te zwak was.

Onderwerp: Re: Rhyme or Reason [Demonslayer]