Cold as Ice

Onderwerp: Cold as Ice do 25 jul 2019 - 2:32

De jonge kater had zijn vangst van de dag stevig in zijn bek geklampt. Hij had aardig veel kunnen vinden nu het warme weer eindelijk was doorgebroken en alle prooidiertjes zich weer uit hun warme holen waagden. Nu duwde Ardentpaw zijn weg door de ingang van het kamp. Toch, hij had niet gerekend om op het einde over zijn eigen poten te struikelen en letterlijk het kamp binnen te vallen. Het maakte ook niet uit hoe sterk hij zijn vangsten had vastgehouden, want door de klap vielen ze zo uit zijn kaken en gleden ze over de grond van de open plek. Oh nee! Gauw krabbelde hij omhoog, de warmte van de pijn negerend, en raapte hij gauw zijn prooi op. Dat was zo genant! Hij snelde dan haast ook naar de prooistapel, klaar om gauw in zijn den te verdwijnen. Iemand zou het vast wel gezien hebben. Waarom was hij dan ook zo onhandig. Kon het universum hem dan ook echt niet gunnen dat hij zichzelf niet vernederde voor zijn clangenoten. Een kat die hij niet kende zou hij nog aankunnen want die zou hij toch waarschijnlijk niet meer zien, maar zijn clangenoten zag hij de hele dag door, iedere dag in zijn leven haast. Niet dat ze het zo lang zouden onthouden, hoopte hij, maar het liefst ging hij niet al te opgemerkt door het dagelijkse leven. Om nog meer vernedering te voorkomen legde hij zorgvuldig zijn prooi op de stapel neer. Een keer op de grond vallen was genoeg, heel erg bedankt!

Icesong eerst