A House in Cherry Hill

Cherrypaw slikte. Hoewel ze het doodeng vond om zich nog buiten het kamp te begeven, wist ze dat ze haar taken voor haar Clan niet zomaar kon laten liggen. Toch dook daar telkens weer die angst op dat de BloodClanner opnieuw zou opduiken en haar weer zou aanvallen. Dat Thornstar opeens ging aankondigen dat Sparkfur toch haar mentor zou blijven en dat van haar training niets meer terecht zou komen. Sparkfur had geen enkel berouw getoond toen dat hij te weten was gekomen dat ze dankzij het feit dat hij haar verlaten had een BloodClanner tegengekomen was en dat ze aangevallen was geweest. En nu moest ze daar, zowel mentaal als fysiek, de littekens van meedragen. Op haar schouders en haar rug liepen grote krassen en de angst zat diep in haar geworteld waardoor ze een beetje meer afstand hield van haar Clanmates. Enkel als het moest, zou ze tegen hun praten. Ze schrok op toen ze beweging richting haar zag en haar vacht schoot even overeind, maar toen herkende ze algauw de geur van Ardentpaw, de apprentice die samen met haar een nieuwe mentor had gekregen. Ze gaf een zenuwachtig knikje toen hij zich voorstelde en vervolgens begon te bazelen over het feit dat zij zijn naam al kende. Het liefste wilde ze opstaan en weggaan, maar ze wist dat ze daar niet veel meer mee ging bereiken en bovendien zou het haar niet over haar angst heen zetten. “Je zal mijn naam ook wel kennen,” murmelde ze. Zelfs nu ze hier veilig in het kamp lag, had ze nog steeds het idee dat ze elk moment aangevallen kon worden. Ze vroeg zich af waarom Ardentpaw met haar wilde praten. Misschien voelde hij zich een soort lotgenoot samen met haar omdat ze allebei een tweede mentor benoemd hadden gekregen? “Wilde je me ergens over spreken?” vroeg ze aan hem. Ze had geen idee waarom hij hier anders vrijwillig bij haar ging zitten.

Cherrypaw slikte. Alles in haar schreeuwde dat ze juist geen gezelschap wilde. De tom leek zich dat ook te beseffen, want even later voegde hij er een zacht antwoord aan toe die de zandkleurige she-cat nog maar net kon horen. En hoewel ze het liefste wilde zeggen dat hij om die reden weg kon gaan, was er ook iets in haar dat dat tegenhield. Ze had zich open kunnen stellen voor Mallowleaf, dus waarom zou ze zich dan afkeren van haar Clanmates? Als er katten waren in haar leven die haar geen pijn zouden doen, dan waren zij het wel. “Nee,” zei ze dan ook zachtjes. “Je hoeft niet weg te gaan.” Misschien had ze wel nood aan gezelschap, maar drukte zich dat gewoon nog niet duidelijk uit? Ze zou wel even afwachten hoe het gesprek zou gaan. Ze had niet het idee dat Ardentpaw echt ging dringen en als ze echt wilde gaan, kon ze nog altijd gaan. Bovendien voelde ze zich op dit moment meer op haar gemak bij Ardentpaw dan bij haar voormalige mentor, Sparkfur. Ze had het idee dat de tom soms nog kwaad in haar richting keek, alsof het allemaal haar fout was dat hij nu de komende tijd geen apprentice meer mocht hebben. Ze keek op toen Ardentpaw zijn vraag stelde en voelde dat haar spieren zich al wat ontspanden. Dat deden ze altijd als het over Mallowleaf ging. Ze had misschien een verschrikkelijke tijd doorgemaakt toen met die BloodClanner, maar ze had behoorlijk geluk gehad dat Mallowleaf daar was om haar naar het kamp te begeleiden en later om haar training over te nemen. “Mallowleaf is absoluut niet streng,” zei ze zacht. “Hij houdt rekening met me en het is heel aangenaam om samen met hem te trainen.” Ze sprak zo zachtjes mogelijk, want ze had het idee dat Sparkfur overal was om mee te luisteren. Ongemakkelijk keek om zich heen of ze de tom kon vinden, maar dat bleek niet het geval te zijn. “Thornstar is jouw mentor, toch?” vroeg ze toch. Ze schudde haar hoofd. Nee, nu was ze dingen door elkaar aan het halen. Thornstar was Waterpaw’s mentor. “Ik bedoel Swallowflight,” zei ze snel, ongemakkelijk wegkijkend van hem. Het was niet haar bedoeling om de namen door elkaar te halen, maar ze was op dit moment zo nerveus door wat er in haar omgeving gebeurde dat ze het eigenlijk niet kon helpen.

Cherrypaw had ook zeker geen strenge mentor nodig gehad. Nee, ze had nu iemand nodig die begrip voor haar toonde en haar zachtaardig behandelde, maar wel de draad oppakte waar Sparkfur deze achteloos rond had laten slingeren. Ze was blij met haar nieuwe mentor en dat liet ze hem ook duidelijk merken in haar gedrag. Ze vond het fijn hoe ze keihard konden werken en vervolgens op de Sunningrocks uit konden rusten alsof het niets was, al kostte het haar soms wel moeite om aan de vechttrainingen mee te doen omdat het haar te veel deed herinneren aan de aanvaller van de BloodClanner. Maar daar wilde ze het niet over hebben met Ardentpaw. Ze wilde niet laten merken aan haar Clanmates hoe erg ze wel niet was geschrokken van de aanval en wat voor impact het momenteel op haar leven had. De enige aan wie ze dat toe wilde vertrouwen, was aan Mallowleaf. “Ik denk dat het ook wel aan Waterpaw’s gedrag kan liggen dat Thornstar soms streng moet zijn,” bracht ze zacht uit, maar niet op een beschuldigende toon. Ze had al verschillende dingen over Waterpaw gehoord en die klonken niet allemaal even positief. Maar ze wilde natuurlijk geen oordeel over de tom vellen en bovendien kon ze goed begrijpen dat er apprentices waren die hun nieuwsgierigheid over sommige zaken maar amper konden bedwingen. “Waarom ben jij van mentor moeten veranderen?” besloot ze om het onderwerp te veranderen. Misschien leek het zo wel alsof ze zijn beste vriend beschuldigde en dat wilde ze absoluut niet. Het was de bedoeling dat ze zich weer open zou stellen naar haar denmates, niet dat zij ze weg zou jagen door wat commentaar die ze gaf.

Het was misschien een opening geweest voor hem om een wedervraag te stellen, maar gelukkig leek hij eerst een heel verhaal te willen vertellen over waarom hij nu juist een nieuwe mentor nodig had gehad en zou het, als ze geluk had, misschien niet eens in hem opkomen om haar dezelfde vraag te stellen. Ze dacht niet dat ze het verhaal over Sparkfur kon vertellen zonder in huilen uit te barsten. Bovendien zou Ardentpaw ook wel niet blind zijn; de bloederige littekens die de BloodClanner had achtergelaten en het feit dat ze praktisch gezien bijna huilend in hun den had gelegen na de aanval zou niet onopgemerkt gebleven moeten zijn geweest. Ze hoopte alleen dat elke apprentice goed genoeg snapte dat ze er niet over wilde praten en dat ze er ook niet over zouden beginnen als zij geen aanzet zette tot het bespreken van het onderwerp. “Het is natuurlijk altijd vervelend als je je training uit moet stellen en daardoor misschien later warrior kan worden door iets onvoorziens,” besloot ze om op een voorzichtige manier te zeggen. Dat wist zij maar al te goed, alhoewel ze wel al meer training had gekregen dan Ardentpaw. Ze was dan ook een stuk ouder dan hem. Gelukkig voor hem was het snel genoeg opgemerkt geweest om er nog iets aan te kunnen doen. “Ik heb Mallowleaf als mentor,” sprak ze en voor de eerste keer sinds hun gesprek verscheen er een oprechte, gelukkige glimlach om haar lippen. “Ik heb ook ontzettend geboft met hem als mijn nieuwe mentor. Misschien dat ik ietsje later warrior word dan de rest, maar dan heb ik in elk geval wel een fatsoenlijke training gehad.”

Het voelde goed om even over een onderwerp te praten waar ze blij over kon zijn, in plaats van het te hebben over de zaken die haar al de hele tijd bleven achtervolgen. Of Ardentpaw had haar littekens nog niet opgemerkt, of hij had wijselijk besloten om er niets over te zeggen. Cherrypaw had geprobeerd om zich naar een bepaalde kant te draaien zodat de littekens niet al te veel op zouden vallen, maar BloodClanner had zijn nagels over heel haar rug laten gaan en de extreem diepe krassen waren dus vanuit bijna elke hoek zichtbaar. Het was iets wat ze niet kon verbergen en wat de nodige vragen op kon roepen, maar ze hoopte dat de meesten zoals Ardentpaw waren en hun ongetwijfelde nieuwsgierig konden onderdrukken. Het was een traumatische ervaring geweest en Cherrypaw wist niet of ze haar emoties onder controle kon houden als ze het er nog eens over moest hebben. Gelukkig waren Mallowleaf en Thornstar heel begrijpend geweest, maar zou de rest dan ook zijn? Of zouden ze haar maar een aansteller vinden? Ze schudde haar kopje. Niet aan denken nu. Ze mocht niet de draad van het gesprek kwijtraken, niet nu het juist de goede kant op begon te gaan. “Ik kende natuurlijk al een aantal zaken dankzij mijn vorige mentor,” zei ze op een zachtere toon dan daarnet. Haar spieren spanden zich aan en heel even verflauwde haar glimlach. “Maar het klopt dat het nu veel sneller gaat en dat de trainingen ook een stuk aangenamer zijn. Een goede band hebben met je mentor doet echt enorm veel. Ik vind het bijna jammer dat ik binnenkort misschien mijn warriornaam ga krijgen, al kan ik natuurlijk altijd contact met hem onderhouden door samen te gaan jagen en op patrouilles te gaan.”

Cherrypaw merkte dat ze iets begon te ontspannen. Ardentpaw mocht dan misschien wel nieuwsgierig zijn – ze had zijn blik naar haar littekens zien schieten en weer terug naar haar – maar hij wist die nieuwsgierigheid bewonderingswaardig goed te onderdrukken. En daar was ze hem dankbaar voor. Waarschijnlijk meer dan hij zelf wist. Het gaf haar het zelfvertrouwen om het gesprek door te gaan en niet af te kappen. Bij een andere kat, die zijn nieuwsgierigheid wat minder had kunnen bedwingen, was ze misschien allang weggelopen of ingestort, maar bij Ardentpaw was dat niet nodig omdat hij aan leek te voelen dat ze het er niet over wilde hebben. En misschien… misschien was er diep in haar toch dat deeltje dat het er wel over wilde hebben, dat haar bevindingen met hem wilde delen. Hij was echter nog maar een jonge apprentice, veel jonger dan zijzelf. Ze wilde hem niet traumatiseren met wat er gebeurd was, met hoe ze zich soms voelde. Soms voelde het zo extreem aan dat ze dacht dat ze haar leven niet meer op de rails kon krijgen. Dan sprak ze met Mallowleaf, had ze haar training met hem en kwam alles toch weer goed. Ze zou pas echt het idee hebben dat ze haar doel behaald had als ze haar warriornaam zou krijgen, als Thornstar met trots op haar neer zou kijken en haar zijn zelfbedachte naam zou geven. Ze was benieuwd of de Clan haar naam zou scanderen. Ze was geen bekend figuur in haar Clan en haar aanvaring met de BloodClanner maakte dat er niet beter op, al deed ze wel haar best. Ze draaide haar kopje zodat ze Ardentpaw kon aankijken toen hij zijn woorden sprak en zowel de oprechte toon in zijn stem als de blik in zijn ogen miste ze niet. “Dankjewel, Ardentpaw,” zei zij al even oprecht, een echte glimlach spelend om haar lippen. Ze boog zich naar opzij en na heel kort aarzelen gaf ze hem een snelle lik over zijn oor. Ze schrok van het contact, maar het maakte haar niet bang zoals ze eerder gedacht had. Het voelde… goed. Misschien begonnen de lessen van Mallowleaf haar toch zelfverzekerder te maken, al was dat niet altijd even duidelijk. “Misschien kunnen wij ook wel een goede band opbouwen.” Ze fluisterde het bijna, alsof het een voorzichtige suggestie was en al helemaal geen conclusie. En dat was het ook niet. Ze wilde Ardentpaw niet iets opleggen. Plus, als ze echt closer zouden worden, dan zou ze uiteindelijk aan hem moeten vertellen wat haar overkomen was. En ze wist niet of ze daar al klaar voor zou zijn.

Cherrypaw was blij om te zien dat Ardentpaw niet meteen erg enthousiast reageerde. Misschien een tegenstrijdige reactie, maar ze was de laatste tijd niet meer zeker wat haar wel van haar stuk bracht en wat juist niet. Als Ardentpaw te snel zou reageren, dan zou ze misschien weer dichtklappen en zich terugtrekken. Dat wilde ze niet, maar het was nu eenmaal iets waar ze geen controle over had. Ardentpaw gaf aan dat het fijn zou zijn, wat een positief teken was. Het betekende dat ze haar Clanmates niet afschrikte met haar gedrag, dat ze haar niet verantwoordelijk hielden voor wat er was gebeurd. Zouden ze dat ook nog steeds gedaan hebben als ze de BloodClanner over de grens had geleid? Ze was gevlucht. Nee, ze wilde vluchten, maar iets had haar daar op haar plaats gehouden, had ervoor gezorgd dat ze terug wilde vechten. En toen verspreidde de angst zich door haar binnenste en was ze weer weg aan het rennen. Het was chaotisch, maar misschien zou ze het een plekje kunnen geven door erover te praten. Alleen wist ze niet of ze dat nu wel wilde doen. Misschien later, als ze Ardentpaw meer vertrouwde. “Ik zou het wel heel leuk vinden, al lijkt dat misschien niet altijd zo.” Ze glimlachte verontschuldigend naar hem. “Het is een onderdeel van mijn training waar Mallowleaf en ik aan het werken zijn. Het heeft zijn tijd nodig, maar ik weet zeker dat het wel goed zal komen.” Probeerde ze hem gerust te stellen of zichzelf? Misschien beiden. Ze ging voorzichtig iets dichterbij liggen, want ze voelde zich niet helemaal meer veilig in het kamp. Zonder het zelf echt door te hebben, schoten haar ogen van links en naar rechts, op zoek zijnde naar haar voormalige mentor. Maar hij was er niet. En ze wist niet of ze daar opgelucht om moest zijn of niet.

“Bedankt, Ardentpaw,” sprak ze zachtjes. “Binnenkort komt de nieuwe ceremonie eraan. Ik weet niet wat Mallowleaf met Thornstar besproken heeft, maar misschien is dat wel de periode dat ik eindelijk warrior word.” Ze glimlachte naar Ardentpaw. Ze hoopte het echt zo erg, maar om eerlijk te zijn, zou het natuurlijk wel wat vroeg zijn. Ze hadden veel kunnen inhalen en sowieso zaten er al veel zaken goed dankzij Sparkfur, maar haar zelfvertrouwen leed verschrikkelijk onder wat er gebeurd was en haar nachtmerries zorgden ervoor dat ze vaak niet altijd even scherp was als de dag voordien. Gelukkig had Mallowleaf, in tegenstelling tot Sparkfur, wel heel veel geduld met haar en dus knapte ze vanzelf tijdens de training ook wel weer op. Haar ongemakkelijke gevoel zakte weg toen Ardentpaw weer tegen haar begon te spreken en ze deed haar best om zich te concentreren op wat hij zei. “Ik doe wat iedere apprentice zou doen,” zei ze schouderophalend. De beweging zorgde echter voor een trekkend gevoel in haar schouder en zachtjes siste ze van het ongemakkelijke, toch wel pijnlijke gevoel. Het was natuurlijk nog heel gevoelig en als ze zich goed concentreerde, kon ze zowel de geur van de BloodClanner als het gevoel van zijn nagels over haar schouder weer herinneren. Plotseling overspoelde de angst haar weer en drukte ze haar flank snel tegen die van Ardentpaw. “Laten we even uit het kamp gaan,” sprak ze zenuwachtig. “Ik heb het gevoel dat de muren hier op me afkomen en bovendien kan ik wel wat training gebruiken voor mijn final assesment.” Haastig stond ze op en liep al naar de uitgang van het kamp, maar niet voordat ze een blik over haar schouder had geworpen om zich ervan te verzekeren dat Ardentpaw haar niet alleen zou laten gaan. Dat kon ze nu niet aan. Nog niet.