A sweet lullaby [ + Gorsekit ]

Opgekruld in zijn nest had hij gelegen. Alleen. Nouja, niet helemaal alleen want hij had nog altijd een extra bewoner in zijn Den die hij gewoon hier liet zijn. Hij duwde zich overeind en knipperde met zijn groene ogen. Het was nog vroeg, de zon was zelfs nog niet eens op maar hij kon de slaap al niet meer vatten. Hij gaf zijn vacht een paar snelle likken en liep naar buiten de open plek op. Alles was nog stil en rustig in het Camp, alleen de Campguard was wakker die hem een een knikje gaf maar duidelijk klaar was om zijn nest op te zoeken. Hij glimlachte even voordat hij in de Nursery verdween om zijn kinderen op te zoeken. In de Nursery was alles warm en beschermd. Tegen de wand van de Nursery aan zag hij Gorsekit, Rubykit, Burningkit en Heatherkit. Iets verderop lag het laatste nest van Oceanstar tegen hun pleegmama aan. Zijn groene ogen stonden zacht toen hij zijn kinderen naderde en bij hen ging liggen. Hij wist niet of er een van hen wakker was en even mee naar buiten wilde. De warmte die van hen afkwam, het dalen en rijzen van hun kleine lichaampjes werkten rustgevend. Ergens zou hij willen dat ze altijd zo zouden blijven.Zijn kleine kinderen.

Gorsekit sliep weer onrustig. Ondanks dat mama zei dat het niet echt was, werden zijn dromen nog altijd geteisterd door enge waterkatten. Maar dit keer waren het slechts glimpen, niet het levensechte beeld dat wat hij soms had. Toch bewogen zijn pootjes en lipjes zachtjes in zijn slaap, terwijl hij in droom wegrende van de enge schaduwen. Het was dan ook geen wonder dat hij wakker werd toen zijn nest bewoog. Gorsekit knipperde in de het zwakke licht. Het was nog zo donker? Maar, wie had hem wakker gemaakt. Schichtig keek hij om zich heen, totdat hij de bekende gevlekte vacht van zijn papa zag. Een verrukt piepje kwam uit zijn bekje en meteen snelde hij zich – ook probeerde hij voorzichtig te zijn om niemand anders wakker te maken – naar zijn papa toe en nestelde zich dicht tegen hem aan. Luid snorrend verborg hij zijn kopje in zijn vacht, zijn droom meteen vergeten. Papa was er, dus dan waren ze super veilig.

Tussen de kittens die vredig lagen te slapen sliep een van hen iets minder vredig. Hij zag Gorsekit flink bewegen in zijn slaap en vroeg zich af of de kleine kitten een nachtmerrie had. Plots leek de rosse kitten wakker te worden en toen de oogjes van hem op hemzelf vielen kwam er een blije piep uit zijn bekje. Gorsekit wurmde zich door de obstakels heen en vloog ongeveer in zijn vacht. Zijn witte bef hing over het kleine kopje van de kitten heen terwijl die luid snorde. Zelf begon Stallionstar ook te snorren toen Gorsekit zo vol vertrouwen tegen hem aan kroop. "Ben jij al wakker ja?" miauwde hij terwijl hij een lik gaf over het oor van Gorsekit. "Kon je een beetje slapen?" vroeg hij en hij keek naar beneden om alleen zijn eigen vacht te zien en het staartje van Gorsekit.

Gorsekit keek tevreden in zijn nestje naar zijn allerliefste papa. Hij vroeg of hij al wakker was en hij knikte wild. Ja, dat kon hij toch wel zien! Gekke papa. Gorsekit giechelde toen hij een lik over zijn kop kreeg. Gorsekit gaf een likje terug in het lange haar van zijn papa, waarna hij de vraag kreeg of hij kon slapen. Hij bevroor meteen voor een paar seconden, waarna hij nerveus met zijn staartje heen en weer ging. ‘Een beetje,’ miauwde hij uiteindelijk. Ja, dan zei hij niet teveel en te weinig. Hij wilde ook papa niet bezorgd maken. Dat was nergens voor nodig. Hij moest al alles regelen met RiverClan… en met.. hij was nu Stallionstar toch? Hij was leider. Dan moest hij allemaal dingen regelen. Enge dingen, waar Gorsekit geen vat op kon hebben. Voor de zekerheid duwde hij zich maar wat dichter tegen papa aan en hield zijn bekje verder wijselijk dicht.

Het zachte gelach van zijn Gorsekit deed de kater breed glimlachen. Het was fijn om te zien dat het goed ging met Gorsekit die ook hard leek te groeien. Slapen en groeien gingen poot in poot dus dit was alleen maar goed. ‘Een beetje,’ hoorde hij zacht. Fronsend keek hij even naar beneden. "Zal ik je een mooi verhaaltje vertellen?" vroeg hij Gorsekit. Hij wist dat het laatste verhaaltje meer iets geweest was dat Rubykit had willen horen dus eigenlijk had Gorsekit er nog eentje van hem tegoed. Gorsekit kroop zo mogelijk nog iets dichter naar hem toe en de frons smolt van zijn voorhoofd af. Hij krulde zijn poten om Gorsekit heen als een beschermend teken van veiligheid. Buiten begon het een beetje licht te worden maar het zou nog even duren voordat iedereen in beweging kwam. Eigenlijk wilde hij Gorsekit al mee naar buiten nemen maar Gorsekit zou echt nog een moon moeten wachten, dan mocht hij buiten de Nursery gaan spelen.

Gorsekit was helemaal blij. Veiliger dan dit kon het niet. Zijn papa die hem vasthield en de dageraad buiten die het nog stil en vredig in het kamp hield. Zijn papa vroeg toen of hij een verhaaltje wilde horen. Hij knikte, maar realiseerde al snel dat papa dat waarschijnlijk niet kon zien. ‘Ja!’ piepte hij opgewekt. Daarna kreeg hij een frons op zijn gezichtje en hij dacht goed na over wat hij wilde horen. Hij wreef nerveus zijn pootjes over elkaar en herinnerde zich de vreemde bijeenkomst die laatst was. Papa die de clan bij elkaar riep, vervolgd door veel onrust. ‘Papa?’ begon de kleine roodwitte kit eerst vragend. Zijn blikje ging omhoog, naar de kin van zijn vader, die inmiddels ook zijn poten om hem heen geslagen had. ‘Iets is… anders.’ Ja, en het had met hem te maken. Hij hoorde dingen over deputy’s en leiders en de manier hoe zijn vaders naam in de rondte vloog was ook anders. Daarbij was er een nest in de nursery gekomen. Zes piepjonge kittens, maar ook daar hing een vreemde sfeer omheen. ‘Toch?’ miauwde hij vervolgens stilletjes. ‘Kan je dat vertellen?’

Zacht snorde de grote gevlekte kater toen Gorsekit tegen zijn borst knikte. Hij voelde een soort kleine kietel door zijn borst schieten toen Gorsekit 'Ja' piepte. Hij deed zijn best naar beneden te kijken maar Gorsekit was compleet opgeslokt door zijn witte bef. ‘Papa?’ piepte de kleine kitten. "Ja, Gorsekit?" miauwde hij. Hij hoorde de aankomende vraag maar wachtte rustig af. ‘Iets is… anders.’ miauwde de kitten en hij knikte. "Dat klopt" antwoordde hij Gorsekit. Hij kon bijna met zekerheid zeggen dat Gorsekit de commotie had gehoord die er was geweest bij de benoeming van Owlbate. ‘Toch? Kan je dat vertellen?’ vroeg Gorsekit hem. Even twijfelde de gevlekte kater. Het was een verhaal met twee kanten en hij had Shatteredice de kleine rode kitten meermaals horen sussen omdat hij slecht had geslapen. "Dat kan ik" miauwde hij en legde zijn kop naast Gorsekit. "Sinds kort ben ik de Leader van WindClan" miauwde hij en hij gaf Gorsekit een lik over zijn flank. "Ik heb samengedroomd met StarClan waar ze mij negen levens hebben gegeven, om voor iedereen in de Clan te zorgen. Oceanstar heeft mij ook een leven gegeven, zij heeft haar levens gegeven voor haar kittens" vervolgde hij en hij bewoog zijn kop een klein beetje naar het nestje van zes dat sinds kort de intrek had genomen in de Nursery. "WindClan is verdrietig omdat Oceanstar zich bij de sterren heeft gevoegd. Maar in StarClan is alles zo ontzettend mooi. Voordat ik kon samendromen moest ik de Moonstone aanraken met mijn neus. Die was koud hoor" miauwde de kater en deed even of hij rilde. "De Moonstone is prachtig blauw, daarna werd ik wakker in StarClan waar alle Warriors naartoe gaan nadat ze niet meer hier lopen" zei hij om vakkundig het woord dood voor nu nog te omzeilen. "StarClan heeft mij ook een nieuwe naam geven. Stallionstar. Maar voor jou blijf ik altijd papa" miauwde hij warm en wreef zijn kop langs de kleine kitten.

Gorsekit wist het, hij was niet gek. Er was iets anders. En al snel wilde papa het wel vertellen. Hij vertelde over dat hij nu de leider was. Gorsekit kroop zich weer dicht tegen hem aan. Waarom? Wilde papa dat wel? Het was natuurlijk wel super stoer, maar dan moest hij ook allemaal dingen bepalen. Was dat dan niet spannend? Wat nou als hij iets verkeerds zei? Vond iedereen hem dan ook stom? Oh nee, dat mocht echt niet gebeuren! Maar zijn gedachtes werden snel afgeleid toen hij begon te vertellen over StarClan. Negen levens? Wow! Dan kon papa voor eeuwig blijven! Maar hij vertelde ook dat Oceanstar daar was. De vorige leidster. En ze vertelde over dat ze die voor kittens had gegeven. De nieuwe kittens! Gorsekit keek even naar het nest waar de zeg piepjonge kittens lagen. Daarom hing er zo’n rare sfeer om hun heen. Ze waren van Oceanstar, die blijkbaar nu in StarClan woonde, waar het mooi was. Maar iedereen was wel verdrietig dat ze was verhuist. Papa vertelde dat hij ook in StarClan was geweest en dat hij de moonstone moest aanraken, die blijkbaar koud was. Gorsekit giechelde even zachtjes toen zijn vader rilde. Hij vertelde verder over de mooie Moonstone en dat hij naar StarClan was gegaan. Waar blijkbaar alle katen waren die hier niet meer waren. Hmm? Kon iedereen daar zomaar heen verhuizen, net als Oceanstar? De mooie plek? En als laatste vertelde hij dat papa nu Stallionstar heette. Maar daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Want hij was papa! Gorsekit glimlachte en drukte zich nog meer tegen zijn papa aan. Hij begreep nog niet alles. Blijkbaar was hij naar StarClan geweest, naar Oceanstar, om levens te krijgen. Én hij was leider. Oof. ‘Was het zo mooi in StarClan?’ miauwde Gorsekit uiteindelijk. Hij wilde het ook wel eens zien. Als het zo prachtig was als papa zei, dan kon hij toch ook blijven. Of kwam hij dan nooit meer terug. Nee dat mocht niet. Papa moest hier blijven! En dan priemde er nog een vraag in Gorsekits gedachten. ‘Vind je het leuk? Leider zijn?’ Onzeker keek zijn kopje omhoog. Hij wilde wel dat papa gelukkig was!

De verwondering in de ogen van Gorsekit was goed te zien. Natuurlijk klonk StarClan als een sprookje. ‘Was het zo mooi in StarClan?’ vroeg de kleine kitten hem toen. De kater glimlachte enkel. "Het is prachtig in StarClan, ooit zullen we daar allemaal zijn, maar voorlopig nog niet. Alles in StarClan is gevuld met sterren, het gras is prachtig groen en er rent volop prooi. Maar ik hoop voorlopig nog even hier te zijn bij jou, ik heb daar immers 9 levens voor" miauwde hij en gaf de kitten een neusje. ‘Vind je het leuk? Leider zijn?’ vroeg Gorsekit hem met twijfel in zijn stem. Geruststellend snorde de gevlekte kater even. "Het is een grote verantwoordelijkheid die ik daag, ik zorg voor de kleinste kit tot de oudste kat in de Clan. Het maakt mij wel gelukkig om leiding te geven, want dan kan ik jou en je broers en zussen beschermen" miauwde hij. "Voor je het weet wordt je alweer Apprentice, heb je al een idee of je een Moor Runner wil worden of een Tunneler?" vroeg hij de rode kitten.

De manier waarop papa over StarClan vertelde, zei hij dat het een prachtige plek was. Daar wilde hij ook wel een keer heen! En allemaal zouden we daar ooit zijn. Gorsekit begreep het nog niet helemaal. Als het daar zo mooi was, waarom gingen ze niet allemaal naar de Moonstone? Maar papa vertelde dat hij nog hier wilde zijn, met zijn negen levens. Met hem! Een gelukkige glimlach kwam op Gorsekit zijn gezicht. Oh wat fijn, dan zouden ze altijd samen zijn! ‘Gelukkig maar,’ snorde hij zachtjes. Toen zijn papa hem een neusje gaf giechelde hij dan ook. Dat kietelde! Toen vertelde papa dat hij voor iedereen moest zorgen. Maar ook dat hij er gelukkig van werd, omdat hij dan hem en zijn familie kon beschermen. Dit deed Gorsekit alleen maar harder snorren. Dat klonk goed. En zo lang papa blij was, dan was hij dat ook. Hij draaide zich wat tussen papa’s poten, zodat hij met zijn ruggetje tegen zijn borst lag en hij zijn kopje op één van zijn voorpoten legde. Toen kwam wel een ingewikkelde vraag. Hij zou snel leerling worden? Even schoten zijn ogen paniek. Nee nee, hij wilde dat nog niet! Hij kende niets anders dan de nursery. En al helemaal toen papa vroeg of hij moor runner of tunneler wilde worden. Oh nee, daar had hij nog helemaal niet in verdiept. Daar waar andere kittens niet over konden ophouden, was Gorsekit liever nog aan het spelen of knutselen. Zoekend naar de goeie antwoorden keek hij weer naar zijn papa. ‘Wat ben jij?’ vroeg hij toen. Want Gorsekit wist één ding wel. Hij wilde net zo stoer en lief worden als papa!

Gorsekit wriemelde net zo lang totdat hij met zijn rug tegen zijn borst aan lag en zijn kopje op zijn voorpoot kon leggen. Toen Gorsekit eenmaal goed lag voelde hij een trilling door het kleine lijfje gaan toen hij begon over Apprentice worden. De paniekerige toon die Gorsekit aansloeg hoorde hij wel toen de kleine kitten hem vroeg wat hij was. "Ik ben een Moor Runner" murmelde hij zacht en zweeg even om een blik naar buiten te werpen. "Het duurt nog wel een paar moons voor jij zo ver bent, maar vast nadenken over die keuze kan geen kwaad" miauwde hij en gaf een knipoog aan Gorsekit. "Voorlopig kun je maar beter jagen op mosballen" snorde hij en hij begon Gorsekit een beetje te wassen. Het was minder werk dan zijn eigen vacht bijwerken dus was hij vrij snel klaar met de poetsbeurt. "Wil je iets moois zien Gorsekit? Buiten komt de zon nu langzaam op. Zullen we samen kijken?" vroeg hij de kleine kitten die er nu piekfijn uit zag.

Papa vertelde vervolgens dat hij Moor Runner was. Gorsekit wist natuurlijk nog niet echt precies wat dat inhield, maar het klonk goed. Dus dan kon hij dat vast ook wel worden. Hij kon wel rennen, ook al was hij toen een keer tegen een kat aan gebotst. ‘Dan wil ik dat ook worden,’ miauwde hij met een glimlachje. Maar papa miauwde dat het gelukkig nog wel even zou duren, dat hij nu eerst nog maar op mosballen moest jagen. Gorsekit giechelde kort. ‘Dat kan ik al!’ miauwde hij toen trots. Ja, hij had er heel hard mee geoefend! Misschien wilde papa het wel een keer zien. Hij kon al gooien, en vangen, en rollen! Maar in plaats daarvan kreeg hij een grondige poetsbeurt. Eerst trok Gorsekit eventjes een nukkig gezicht, maar al snel gaf hij zich over aan het ritmische gelik en begon hij te snorren. Bijna was hij weer in slaap gedommeld, maar papa was klaar en toen vroeg hij of hij iets moois wou zien. Meteen knikte Gorsekit. Natuurlijk! Maar het was buiten. Hij was nog niet buiten geweest… Maar als het mooi was? Onzeker wreef hij met zijn voorpootjes over elkaar, maar hij knikte daarna opnieuw. Hij was met papa, er zou hem niets overkomen! En papa zei dat het mooi was, dus hij geloofde hem meteen. ‘Graag, papa,’ miauwde hij zachtjes, al was hij stiekem wel een beetje zenuwachtig.

Gorsekit was helemaal in zijn sas. Dit was de meest perfecte ochtend óóit. Papa was hier bij hem, ze konden de hele dag samen zijn misschien! En toen papa ook nog aan hem vroeg of hij de beste mosballen vanger van de nursery was, kon hij het niet laten om uitgelaten te knikken. Nou ja de beste, hij had in elk geval hard geoefend.
De beslissing was gemaakt. Hij ging naar buiten. Gorsekit werd opgepakt bij zijn nekvel en hij liet zich gewillig meegedragen door zijn vader. Hij bungelde door de lucht en hij rolde zich zo goed hij zich kon tot een balletje. Hij stikte van de zenuwen, maar voor hij het wist was hij buiten. Ze gingen niet zo heel ver. Hij werd een steen op geholpen en daar werd hij neergezet. Gorsekit trilde nog van de sensatie, maar het was rustig in het kamp en al snel kwam zijn vaders staart beschermend om hem heen. De rood-witte kitten nestelde zich veilig tussen zijn vaders poten. Zijn gele oogjes scanden door het kamp, waar schemerlicht de boel goud deed glanzen, totdat zijn vader zei dat hij omhoog moest kijken. Daar viel zijn bekje van open. Een kleurenballet schitterde door de lucht. Het was het meest prachtige wat hij ooit had gezien! Er waren kleuren die hij nog nooit had gezien. Vol verwondering bleef hij omhoog staren. Ineens was hij blij dat hij mee naar buiten was gegaan. Zijn vader legde uit dat de zon zo kwam en dat ’s nachts de maan alles kwam verlichten. Broer en zus. ‘Is het dan nooit donker buiten?’ vroeg hij toen verbaasd aan zijn vader. ’s Nachts was het soms pikkedonker dat hij zijn eigen pootjes niet eens kon zien. Hij kon zich niet voorstellen dat er iets als de maan was die alles verlichtte. Maar daar boven woonde StarClan! Tussen de mooie kleuren in de lucht. Hij kon zich voorstellen dat papa het daar prachtig had gevonden. Nu kon hij het zelf ook zien!

Gorsekits ogen stonden vol wonder. De maan, de zon, de sterren. Alles leek nog zo onwerkelijk. Zo indrukwekkend en zo eindeloos prachtig. De kleuren in de lucht waren kleuren die hij nog nooit eerder had gezien. De doodse stilte die rond het kamp hing was anders dan hij ooit had gehoord. Geen gepiep, geen gesnurk. Niets. Hij hoorde enkel de ademhaling van hem en zijn vader, en hij kon zweren het kloppen van zijn eigen hart. Papa vertelde over hoe dat er wolken voor de zon en maan konden komen. Gorsekit rilde. Dat wilde hij niet! Maar het zou nooit lang duren. Hij glimlachte. Oké, dan was het goed. Hij sliep ook in het donker. En als hij wakker werd was het donker meestal weg. Dus misschien kon hij het wel verjagen als hij even zijn ogen dicht deed. Net als de nacht. Papa benadrukte maar even dat het altijd weer licht werd na het donker. Gorsekit snorde vrolijk mee, en kwam zelfs een beetje overeind, om zijn kopje nog verder omhoog te strekken, om nog meer van de prachtige lucht te kunnen zien. ‘Ja, ik zie het!’ miauwde hij vol verwondering. ‘Het wordt al meer licht!’ Een halve oranje bal, stralend van fel licht kwam langzaam een beetje omhoog, de kleuren om zich heen verjagend. Het licht was sterker dan alles om zich heen.

Gorsekit zuchtte diep toen hij overladen werd met prikkels. Maar de prikkels waren mooi en prachtig, en hij kreeg er een voldaan gevoel van. Alsof zijn wereld net weer een stukje mooier was geworden. Alsof hijzelf net weer een stukje completer was geworden. De ochtendzon verwarmde zijn pas gewassen pels. Even sloot hij zijn ogen en hield even zijn adem in. Toen hij ze weer opende kwamen katten het kamp binnen stromen. Onbewust ging zijn hartslag alweer wat omhoog. Hij was nog steeds bang voor veel katten tegelijkertijd. Toen papa voorstelde om weer terug te gaan knikte hij dan ook instemmend. ‘Oké, papa,’ miauwde hij stilletjes, waarna hij zich weer iets steviger tegen de poten van zijn vader aan drukte. Hij kreeg nog een lik over zijn oren waardoor hij moest giechelen. Hij strekte zijn kopje weer naar boven en besloot daarna het gebaar terug te keren. Zijn tong ging over het dichtbij zijnde stukje vacht van zijn papa. Daarna snorde hij even kort en bleef hij geduldig wachten totdat zijn papa hem weer terug naar zijn veilige haven zou brengen.

Toen Gorsekit verstrakte bij het zien van andere katten, miauwde hij dat het familie was. Verbaasd keek hij op. Hoe bedoelde hij? Dat ze allemaal lief waren? Hij snapte het niet helemaal, en was nog steeds in zijn hoofd te dubben toen papa hem bij zijn nekvel pakte. Hij snapte dat de clan bij hem hoorde en hij bij de clan. Was dat wat hij bedoelde met familie. Dat ze er voor elkaar waren? Want dat was familie toch? Hij werd terug gedragen naar de nursery. Zijn veilige haventje, zijn bekende land. Hij werd daar neergezet in zijn nest en hij strekte zich uit. Zijn papa pakte toen een mosbal en vroeg of hij goed was met mosballen. Het roodwitte katertje knikte instemmend. ‘Gaat wel,’ zei hij toen toch bescheiden. Er waren vast anderen beter dan hem. Maar hij had een spelletje met Heatkit gewonnen! Hij besprong de mosbal dan ook toen papa hem naar hem toe rolde. Een glimlachje sierde zijn gezicht en hij haakte een pootje om de bal, waarna hij hem met een boogje naar zijn vader wierp. Hij probeerde hem te mikken, midden op zijn kop! Want mosballen waren zacht en deden geen pijn. Dat had hij geleerd van Shadefeather!