And all the people you miss

Het rogueleven wende niet. En hij dacht ook niet dat het ooit zou wennen. Het voelde niet aan als iets waar hij ooit troost in zou kunnen vinden. Nee, dat vond hij alleen maar in de Elite. Als leader. Hij miste zijn rank, hij miste zijn kinderen en hij miste de contacten die hij met zijn katten had gehad, al waren de meeste contacten niet oprecht. En hij haatte dat hij het miste, want dat maakte de drang om toe te geven aan het gevoel om terug te gaan juist des te groter. En soms was het in hem opgekomen om actie te ondernemen, maar hij wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Zelfs al zou hij teruggaan, dan zouden ze nooit meer naar hem kijken zoals ze eerder gedaan hadden. Ze zouden hem altijd zien als diegene die verloren had tegen een jongere kat. In de Elite maakte het niks uit of je al wonden had van eerdere gevechten; je moest jezelf altijd kunnen verdedigen, op elk moment. Normaal gezien was dat voor hem ook geen probleem geweest. Was het zijn leeftijd die een rol had gespeeld? Hij was niet meer zo jong als hij toen hij member was geweest, maar kon hij zichzelf nu ook weer geen oude zak noemen. Hij kwam echter wel in de buurt van de leeftijd dat Claw zijn leven had moeten laten gaan. En soms was dat wel een vooruitzicht; gewoon uit het leven stappen. Het waren donkere gedachten, maar een leven als rogue zijnde was ook donker. Het maakte hem gek. Het gaf hem gevoelens die hij niet wilde hebben en die hij maar amper kon maskeren als hij iemand nieuw ontmoette. En zelfs dat gebeurde niet vaak. Hij had sinds zijn verbanning geen enkele Elite cat nog gesproken. En misschien was dat ook maar het beste. Hij was een zwakke leader, daar hoefde hij niet constant aan herinnerd te worden. Zijn blik gleed naar opzij toen hij geluid hoorde. Het waren nachten zoals deze dat hij er op uit ging om nog wat te jagen of om gewoon alleen te zijn met zijn gedachten. En blijkbaar had hij een goede nacht uitgekozen, want opeens rook hij een bekende geur. Een geur die hij, als hij heel eerlijk was, wel een beetje gemist had, maar die zijn hart ook ijskoud liet worden. Wat deed zij hier? Een klein, achterlijk deeltje in hem dacht dat ze naar hem opzoek was. Maar het was al een hele tijd geleden sinds zijn verbanning en Shark had niet het idee dat iemand opzoek zou gaan naar hem. Maar toch… Hij deed een paar stappen naar voren en zag haar daar, dicht tegen een boom gedrukt om op adem te komen. Hij zag een paar diepe krassen over haar oog lopen en even trok zijn oortje naar achteren. Zijn bovenlip trok naar achteren en hij vroeg zich af wie dat gedaan had. Maar zoals altijd maskeerde hij wat hij voelde en deed enkel een paar stappen naar voren. Op het gebrek aan de halsband na, was hij vrij hetzelfde gebleven. Zijn spierbouw was er beter op geworden en hij leek robuuster dan ooit. Alleen had je daar niet veel aan als je als eenling opgroeide. “Zo zo,” sprak hij op kille toon. “Het ziet ernaar uit dat ook jij niet gespaard bent gebleven.” Toch was een lichte woede te zien in zijn ogen terwijl hij zijn groene ogen langs haar krassen liet glijden. Wie het ook gedaan had, zou boeten. Daar kon je zeker van zijn.

Brat was… Brat. Het was een nuchter antwoord en eigenlijk had hij ook niks anders van haar mogen verwachten. Hij had ook niet echt een idee waar hij op gehoopt had. Brat was redelijk onvoorspelbaar, net als de emoties die ze kon tonen. Hij had gezien hoe ze zich naar hem had opengesteld nadat hij leader was geworden en duidelijk was geweest dat minstens de helft van de Elite het daar niet mee eens was. Ze had hem onverwachts een hart onder de riem gestoken en misschien moest het hem ergens niet verbazen dat ze hier weer voor zijn neus stond, maar toch deed het dat wel. Maar hij vond het niet vervelend. Helemaal niet. Van heel de Elite wilde hij juist haar het liefste weer terugzien, buiten zijn dochters en zijn andere kittens dan misschien. En Chawl. Hij miste Chawl ontzettend, de kat wiens leven hij had gered en die op zijn beurt ook weer Shark’s leven had gered. Maar goed, dat was nu niet van belang. Hij probeerde de chaos in zijn kopje te ordenen terwijl hij haar naderde. Zijn spieren bewogen zich soepel onder zijn pels. Op dat vlak was hij nog steeds dezelfde Shark. Een andere leefstijl wilde voor hem niet zeggen dat hij bepaalde dingen moest gaan aanpassen. Hij wilde nog steeds in conditie blijven, wilde nog steeds alert blijven om te moorden als dat zou moeten. Zijn eerste moord was sinds hij rogue was geworden gepleegd en ergens voelde dat wel goed. Hij wist dat die oude Shark nog ergens in hem schuilde, maar dat dat stevig werd onderdrukt door de situatie die hij had meegemaakt. Maar nu hij over zijn eerste schrik heen was gekomen, lukte het hem eindelijk om betere woorden te formuleren. “Dat klonk alsof je het al opgegeven hebt,” bromde hij. “En de Brat die ik ken is geen opgever.” Eindelijk verwijderde hij de afstand tussen hun en strekte zijn kopje zodat hij zijn kin kort tussen haar oren kon laten rusten. Een klein seintje van affectie die ook weer direct verdwenen was toen hij een stap naar achteren deed. “Wie?” Zijn stem klonk kil terwijl hij naar de krassen keek die haar oog ontsierden. De vraag was wel duidelijk, leek hem.

Shark gaf een kort knikje toen ze haar opties gaf, al was het niet helemaal waar. Ze had nog één optie die ze niet genoemd had, maar iets aan de manier waarop ze sprak liet hem geloven dat ze die optie expres niet noemde. Misschien omdat het haar bang maakte, misschien omdat ze er gewoon niet aan wilde denken voor een andere reden. Maar Shark was nog nooit subtiel geweest en had nog nooit op een goede manier rekening houden met andermans gevoelens en zou dat nu ook niet doen. Als de optie die hij in zijn hoofd had de juiste was en haar kon beschermen van dit soort dingen en van Cobra, dan zou hij het maar wat graag voorleggen. En dat was dan ook precies wat hij deed. “You have one other option,” zei hij op een rustige toon, zijn groengele ogen in haar blauwe ogen borend. “You can become a rogue. You could live with me in the barn I own. I could keep you safe.” En daar zou hij al zijn macht voor gebruiken. Hij was weer terug aangesterkt sinds dat gevecht met Cobra; hij zou haar ook kunnen beschermen als het zou moeten. Nee, hij zou zichzelf niet meer zo snel laten kennen als toen met dat gevecht met de nieuwe leader, maar daar was het nu te laat voor. Hij zou de rang niet meer terugzien en de kans dat hij de andere katten terug zou zien waar hij mee bevriend was geraakt, was ook vrij klein. Niemand wilde met een verbannen ex leader optrekken. En als ze dat al wilden, werd dat stevig de kop ingedrukt door Cobra. Shark wist goed genoeg hoe de jonge leader zou zijn. Hij was nog lang niet wijs genoeg om al zo’n positie in te kunnen nemen. De ambitieuze, bloeddorstige kant die Claw in mate had kunnen onderdrukken, zou de jonge Cobra niet kunnen onderdrukken. En dan was het nog maar de vraag of zijn katten naar hem zouden luisteren. “I think that’s for the best,” zei hij op een kille toon tegen Brat toen ze hem vertelde dat ze nooit de naam had geweten van haar aanvaller. “Whatever kind of death he received will not be worse as the kind of death I would give him.” Nee, de tom zou niet kunnen ontsnappen aan een vreselijke dood als Shark hem gevonden had. “But you should really consider the option I have given you. This kind of life is dangerous, but it’s less dangerous than the life in the Elite."

Shark zag de besluiteloosheid in haar ogen. Hij merkte op dat ze het ergens wel wilde, dit leven. Dat was een slecht teken. De Elite was alles voor hem, zelfs nadat Cobra hem verslagen had. Hij zou er alles voor geven om terug te komen, dus waarom vond Brat het ergens wel oké om het achter zich te laten? Hij vroeg zich kort af of dat soms door hem kwam, maar probeerde zichzelf toen op andere gedachten te brengen. Het was te stom voor woorden om te denken dat het echt aan hem zou liggen dat ze voor dit leven zou kiezen omdat hij verbannen was. Het was hem al duidelijk gebleken dat veel katten in de Elite hem niet eens misten. En als ze hem vonden, dan gebeurde er wel iets waardoor ze zich ver van hem wilden verwijderen. Hij zou hier geen nieuw leven opbouwen. Hij zou geen partner vinden, oud worden en terugkijken met een goed gevoel op de Elite. Nee, hij zou in zijn eentje sterven. En misschien was dat ook wel beter zo. “Of jij mij,” zei hij op droge toon toen ze haar opmerking maakte, maar ergens was er dat verlangen in zijn stem. Hij wilde haar graag aan zijn zijde hebben, al was het maar om wat gezelschap te hebben. Hij dacht niet dat het leven als rogue hem zo… eenzaam zou maken. Hij had gedacht dat hij zich daar wel overheen kon zetten, maar dat was dus duidelijk niet het geval. “De keuze is aan jou, Brat,” sprak hij op een vermoeide toon. “Weet alleen dat als je voor dit leven zou kiezen er geen weg meer terug is. Ze laten je niet meer terug in de Elite.” Hij keek haar peilend aan. “Maar misschien zou ik je wel een stuk gelukkiger kunnen maken.” Hij wist niet of dat een leugen was, want hij had geen idee wat voor een effect hij op haar had. Blijkbaar effect genoeg om ervoor te doen zorgen dat ze hem op kwam zoeken en overwoog om het Elite-leven achter zich te laten, hoewel dat ook om andere redenen kon zijn. “Alhoewel ik geen idee heb wat je op dit moment zo ongelukkig maakt.” Hij keek haar afwachtend aan, ergens wel verwachtend dat ze het hem zou vertellen. Ze had al eerder zwakte getoond en hij ook aan haar. Wat zou haar nu tegenhouden om niet gewoon het volledige verhaal aan hem te vertellen?

Shark gaf een knikje toen ze aangaf dat het een beslissing was die ze nu niet kon maken. Dat begreep hij zeker. Alleen bij haar was het vrije keuze, maar hij was gedwongen geweest om de Elite te verlaten. Hij snapte ook eigenlijk niet van zichzelf waarom hij haar aan het overtuigen was om de rest van haar leven samen met hem te spenderen. Als hijzelf een kans had gekregen om in de Elite te blijven, had hij die met beide poten aangegrepen. En iedereen in de Elite wist wel hoe veel fouten hij had gemaakt, hoe veel kittens hij had rondlopen en hoe moeilijk hij het had gevonden om na Claw’s dood weer verder te gaan. Hij had nu zelfs na zijn verbanning nog niet echt het idee dat hij de Elite had opgebouwd zoals Claw dat bedoelde vlak na zijn dood, vlak voordat alles misliep. Hij had niet het idee dat hij ooit aan Claw’s verwachtingen had gedaan, ook niet als deputy zijnde. Alle sterke beslissingen waren langs de kant van de leader gekomen, hij had enkel orders uitgevoerd en hier en daar wat simpele ideeën toegevoegd aan het al sterke plan van Claw. Voor Shark zou Claw dan ook de beste leader van de Elite blijven. Het was enkel ironisch te noemen dat Claw zijn dood via ThunderClan had gevonden terwijl dat de Clan was die hij met man en macht had willen overmeesteren. Shark vroeg zich af of Cobra’s bloeddorst naar ThunderClan ook zo groot was. Als er ook maar iets van een rouwig gevoel in dat lichaam zat, dan zou hij ThunderClan als eerste pakken. Hij sloeg met zijn staart terwijl hij zich realiseerde dat hij nog niks gezegd had tegen Brat. “Natuurlijk,” bromde hij dan ook, misschien net iets te laat. “Het is een keuze waar je goed over na moet denken.” Vervolgens vroeg ze hem welke naam hij het beste bij haar vond passen als ze rogue zou worden. “Fox,” floepte er onmiddellijk uit, maar na even logisch nadenken bedacht hij zich dat het nog geen slechte keuze was. “Vanwege je pels en je uitmuntende kwaliteiten om katten te misleiden als dat zou moeten. En omdat je zonder aarzelen altijd op zou komen voor diegenen waar je om geeft.” Hij boorde zijn blik in haar. “Je bent qua omgaan met je eigen kittens net zo slecht als ik, Brat, maar zelfs een blinde kat had kunnen zien dat je eigenlijk wel veel van Runa hield.” Runa. Die sowieso op de één of andere manier de Elite ging weten te ontsnappen op de één of andere manier. En zij en Hellhound maar denken dat hij dat niet doorhad. Het zat er duimendik bovenop dat Runa er niet thuishoorde. “Ik zou je aanraden, nu ik toch geen leader meer ben en niks te zeggen heb over de Elite, dat je Runa een vervelende toekomst zou kunnen besparen door haar mee te nemen als je zou besluiten om rogue te worden.” En hij zou er ook nog eens Cobra mee dwarszitten. Vooral dat was geweldig.

Shark keek haar indringend aan terwijl ze duidelijk zijn woorden in overweging leek te nemen. Toen hij zag dat ze verward naar hem keek en haar vervolgens de vraag hoorde stellen over Runa kon hij het niet laten om even te grinniken. En hij maar denken dat bij dit soort dingen hun moederinstincten getriggerd werden. “Oh, Brat,” verzuchtte hij. “Zelfs een blinde kat kan aanvoelen dat Runa’s wil niet binnen de Elite ligt.” Voor zover hij wist, had ze ook nog steeds geen final assesment gedaan. En dat terwijl ze toch weldegelijk die leeftijd begon te bereiken of misschien zelfs al wel bereikt had. “Runa is bang voor alles wat met de Elite te maken heeft. Het moorden, de hondentanden verdienen, het hogerop komen… het is allemaal niks voor haar. Ik heb haar zelfs eens een keertje horen zeggen dat ze liever in een Clan geboren was.” Hij hield maar voor zichzelf dat de young one er ook bij had gezegd dat ze liever in een ander nest met een andere moeder geboren was. Brat mocht misschien gevoelloos over, maar hij wist dondersgoed hoe het was als je eigen kitten je niet wilde erkennen als ouder. En net zoals bij hem lag het misschien ook wel aan het gedrag van Brat, maar dan kon het alsnog hard aankomen. Nee, dat was niet zijn plaats om dat te vertellen. “Jij weet net zo goed als ik dat ze om beter te kunnen slapen en niet vuil aangekeken te worden door andere members beter haar best doet om hondentanden te verdienen. Maar ze is nu al bijna klaar om member te worden en volgens mij heeft ze haar final assesment nog altijd niet gedaan.”

Shark gaf een knikje. Hij ging er voor de rest ook niet echt meer iets over zeggen. Brat was Runa’s moeder en dus moest zij maar beslissen hoe Runa opgevoed moest worden. Bovendien vermoedde Shark dat Hellhound nog steeds zo erg op Runa lette als dat ze geboren was. Nee, er zou Runa niks overkomen met haar ouders in de buurt. Brat mocht zo kortaf doen als ze wilde, maar Shark wist dat ze voor haar dochter op zou komen als er gevaar dreigde. Zo waren immers bijna alle ouders, toch? Hij gedroeg zich ook altijd onverschillig en kortaf, maar van hem mocht niemand ook maar een poot uitsteken naar zijn kittens. Zelfs Rascal had hij beschermd als de situatie zich daartoe gedwongen had. Niemand vermoedde het misschien van hem of geloofde het als hij het zei, maar hij hield weldegelijk van al zijn kittens. Hij liet het gewoon iets minder hard merken dan iemand anders misschien gedaan had in zijn plaats. “Ik heb een schuur verderop,” sprak hij tegen haar, het gevoel in zijn binnenste ondertussen proberend te onderdrukken. Hij herinnerde zich maar al te goed wat er gebeurde als hij iemand uitnodigde op een verlaten, rustige plaats. Hij wilde niet de fouten van vroeger herhalen. Maar Brat was niet zomaar een she-cat en hij ging hier niks laten gebeuren. In tegenstelling tot al die anderen gaf hij weldegelijk om haar. En dat was ook de reden waarom hij hoopte dat er nooit iets meer tussen hun zou zijn dan vriendschap alleen. Hij had nu al wel gemerkt dat alles wat hij aanraakte uiteindelijk kapotging, of het nu katten of voorwerpen waren. Hij onderdrukte een zucht en leidde haar snel naar de schuur die hij voor zichzelf had opgeëist. Hij richtte zijn blik geërgerd op twee magere rogues die overduidelijk een kijkje in zijn schuur aan het nemen waren. “Wat dacht je van een leuke training, Brat?” vroeg hij met een grijns aan haar. “Of denk je dat je ze niet aan gaat kunnen?” Plagerig keek hij haar aan terwijl hij zijn eigen klauwen al uit hun hulzen liet komen. Hier kwamen ze niet mee weg.

“Dat doe ik ook,” zei hij op een kalme manier en wilde daar nog iets aan toevoegen, maar zijn blik werd getrokken door iets glimmend. Hij draaide zijn kopje met een ruk opzij toen hij één van de rogues naar buiten zag lopen. Met in zijn bek de halsband met de elf hondentanden waar Shark zo hard voor had gewerkt om ze te verdienen en die zijn laatste aandenken waren aan de Elite. Een lage grauw verliet zijn keel; de gebruikelijke kilheid die hij als deputy en leader had bezeten kwamen terug in zijn blik en zonder nog iets tegen Brat te zeggen, zette hij zich af en rende naar de rogue toe. Hij sprong en zette daar al zijn kracht in. De uitgemergelde rogue maakte geen schijn van kans; het gewicht van Shark zorgde ervoor dat hij door zijn poten zakte en Shark meende iets te horen kraken. Zonder te aarzelen klemde Shark zijn kaken rond de nek van de tom en beet hard door terwijl hij zijn vier poten hard tegen de grond klemde zodat de tom niet kon ontsnappen. Er klonk een akelig gekraak en de tom zakte onder zijn gewicht door. Shark richtte zijn groengele blik woest op de andere rogue die verschrikt naar zowel hem als Brat aan het kijken was. “Neem deze waarschuwing in je op voor de volgende keer,” gromde hij. “Ga nooit zomaar het domein van een ander binnen, al zeker als je niet weet wat je daar te wachten staat. Maak dat je wegkomt en kom nooit meer terug.” Met een achteloze trap schopte hij het lijk van de rogue in de richting van de tom. “En neem hem mee, wil je?” vroeg hij op een achteloze toon. En even voelde het weer aan alsof hij leader van de Elite was. Even voelde hij weer die dominantie en dat machtsgevoel dat kwam kijken nadat hij een kat gedood had. Maar toen verdween het weer en kwam het sterke, overheersende gevoel dat zijn verbanning een feit was weer terug. Hij richtte zijn aandacht op zijn halsband dat haast op een vernederende manier in het gras lag en ging ervoor zitten, zijn blik richtend op de elf hondentanden. “Al dat werk voor niets geweest,” murmelde hij. “Ik snap zelfs niet eens dat ik het bijhoud. Het lijkt net alsof ik nooit leader ben geweest, alsof alles maar een droom was.” Met een ijskoude blik sloeg hij met zijn poot tegen de halsband zodat het in de richting van Brat vloog. Vervolgens keek hij stuurs in de richting van zijn schuur toen herinneringen van Claw, Chawl en alle andere katten die hij graag had in zijn leven zich aan hem opdrongen. Hij wilde niet dat Brat zag dat hij verstikt was door emotie. Dat wilde hij gewoon echt niet.

Shark klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat de tranen die zich dicht tegen zijn oogleden bevonden over de rand zouden gaan. Hij had nog maar één keer zijn tranen de vrije loop laten gaan en dat was toen het regende en niemand kon zien dat hij huilde. Dat was vlak nadat hij Claw had verloren. Het gemis brandde nu nog heviger door hem heen nu hij daar zo zat. Claw was gestorven door dapper voor zijn katten te vechten, maar Shark had een gevecht verloren die hij eigenlijk had moeten winnen. En het feit dat hij verzwakt was omdat hij Chawl de dag ervoor had gered, was geen geldig excuus meer. Hij had sterker moeten zijn. Hij had aan zijn Elite moeten bewijzen dat hij het kon, maar zelfs dat was hem niet gelukt. En nu moest hij de prijs betalen, moest hij elke keer weer naar die halsband kijken van zichzelf en zich beseffen wat hij miste. En dat was iets wat hij niet langer kon. Het kwam daarom ook wel als een opluchting aan toen Brat niet totaal onverwachts naast hem kwam zitten en haar flank bijna tegen de zijne duwde, vragend of zij de halsband mocht hebben. Toen hij zeker wist dat de tranen teruggedrongen waren, draaide hij zijn kop zodat hij haar aan kon kijken. De halsband aan haar geven, voelde aan als het weer opnieuw in de steek laten van zijn verantwoordelijkheden. Alleen was de waarheid dat hij nu geen verantwoordelijkheden meer had. Die waren weggegaan toen hij de Elite achter zich had gelaten. Hij slikte en gaf daarna een kort knikje. “Als iemand hem van de Elite mag hebben, dan ben jij het,” antwoordde hij iets te kalm. “Ik zou je zelfs de hondentanden willen schenken die eraan hangen, maar ik denk dat je dan een probleem hebt met Cobra.” Als hij niet meer terug kon komen naar de Elite, dan kon hij Cobra in elk geval een hak zetten door ze aan Brat te geven. Maar dat zou haar dood worden. “Maar ik denk dat je de overige drie wel zelf kunt verdienen. Je was altijd al één van de betere members in de Elite. Ik had je meer verantwoordelijkheden moeten geven toen ik leader was. Ik…” Hij twijfelde kort over het volgende wat hij ging zeggen, want hij wist niet of Claw het ermee eens was geweest. But then again, hij wist ook niet of Claw het eens was geweest met zijn huidige keuze. “Ik wilde soms dat ik een andere keuze had gemaakt toen ik mijn commander benoemde.” En de blik waarmee hij haar aankeek, zei hopelijk genoeg.

De blik die Brat hem schonk, toonde aan dat ze precies begreep wat hij bedoelde. Een tevreden gevoel ontstond in zijn binnenste. Mocht hij hier ooit onverwachts sterven, dan zou ze in elk geval weten wat hij over haar dacht. Als ze dan niet voor het rogueleven zou kiezen, zou ze in elk geval met een goed gevoel in de Elite kunnen blijven. Wat hem betrof, tenminste. Hij had geen idee hoe het regime van Cobra er momenteel heerste en welke veranderingen er doorgevoerd waren. Hij dacht wel dat Cobra minder tolerantie had voor bepaalde zaken dan hijzelf. Het was geen geheim geweest dat Shark meer kon tolereren dan Claw en dat er dan ook minder sancties aan vasthingen als bepaalde regels gebroken werden, vooral als zijn eigen kittens daarin waren betrokken. Hij zou zijn kittens of die van een ander ook nooit openlijk vernederen, tenzij ze echt iets ergs hadden gedaan. Hij was er niet zo zeker van of Cobra dat ook niet zou doen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Brat en een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Hij had opgemerkt dat hij na zijn verbanning niet behoorlijk kwaad was geweest op Thora. Ja, ze had hem verraden, maar hij wist goed genoeg hoe het leven er aan toeging in de Elite. Hij was er alleen niet zeker van of hij Claw zo had kunnen verraden als zij nog met hun tweeën waren geweest en iemand had Claw proberen te vermoorden. Zijn beste vriend zou zich waarschijnlijk wel verdedigd kunnen hebben. Alhoewel… De manier waarop hij zijn strot door had laten bijten door de ThunderClan warrior toonde aan dat hij ook niet altijd alles onder controle had. Dus misschien was het nog niet zo’n schande dat Cobra hem had kunnen verslaan. Als Claw niet onoverwinnelijk was, kon hij van zichzelf ook niet verwachten dat hij dat wél was, wel dan? Hij slikte en richtte zijn aandacht weer op Brat. “Ik weet niet of ik het bij Claw zou hebben gedaan, maar als het iemand zou zijn met wie mijn band niet zo goed was geweest, dan had ik me er waarschijnlijk ook tegen gekeerd. Katten doen veel om aan de macht te komen, Brat. En Thora is dan nog eens extra een uitzondering omdat ze van ThunderClan afkomstig is en zich extra hard moet bewijzen. Als Thora zich tegen me zou hebben gekeerd en we hadden het gevecht verloren, dan zou ze haar rank verloren hebben.” Maar wat hield haar verraad nu voor haar in? Hij had geen idee. Hij wist niet hoe populair hij was geweest bij de anderen, maar blijkbaar populair genoeg om opgezocht te worden door Brat. En dan te bedenken dat hun band eerst niet zo goed was geweest. “Als je in de Elite blijft, raad ik je aan om een band met haar op te bouwen. Hoe je het ook wendt of keert, Thora zal Cobra’s opvolger zijn als hij sterft. Misschien maak je wel kans om de volgende commander te worden. En als je dat wordt, dan weet je wat je moet doen.” De Elite groot maken, Thora van de troon stoten op de één of andere manier. Ze kende het allemaal wel.