And all the people you miss

Shark zag dat ze over zijn woorden nadacht, maar ze leek het er vervolgens niet mee eens te zijn. Hij trok kort met zijn oortje toen ze een negatief antwoord gaf. Hij dacht juist dat het wél zou willen om commander te worden. Maar misschien wilde ze gewoon niet samen heersen met Thora. Misschien wilde ze wachten tot een beter moment, totdat ze met iemand kon heersen wie haar beter lag. Maar wie kon dat zijn? Shark wist genoeg van Brat om te weten dat ze het niet zo goed met de meesten kon vinden omdat hun idealen ander lagen dan die van haar. Het had tussen hun dan ook een tijdje geduurd eer dat ze elkaar begonnen te respecteren. Hij dacht dat het pas echt was begonnen vlak nadat Claw was gestorven. Eerder was ze al aardiger tegen hem gaan doen toen hij had bewezen dat hij ook commander kon zijn na Zira’s dood, maar de affectie – als hij het al zo kon noemen met de rare band die ze hadden – was er pas echt van beide kanten gekomen na Claw’s dood, nadat ze hem had proberen te steunen. En toch, tóch had hij toen voor Thora gekozen. Op dat moment had het een goede keuze geleken, maar nu hij zich begon te beseffen dat Brat zich wellicht niet tegen hem had gekeerd, wist hij het niet meer. Er was te veel gebeurd en hij had te veel van zijn “vrienden” zien veranderen. Hij zuchtte. “Waarom niet?” Hij keek Brat kil aan, wachtend op antwoord.

“En dus laat je je kop maar hangen?” snauwde hij. “Je accepteert dat het niet voor je weggelegd is en je doet geen moeite om de rank te veroveren?” Hij deed een stap dichterbij terwijl hij zijn groengele ogen op haar liet hangen. “Je pakt het ook niet goed aan, Brat. Je neemt afstand of stelt je defensief op tegenover de katten die het er juist om doen. Hoe denk je dat ik aan de macht ben gekomen? Claw en ik waren in het begin heus niet zo’n goede vrienden als vlak voordat ik zijn commander werd.” Het klopte dat zijn eerste intentie was geweest om dichter tot Claw te groeien om die rank als commander te krijgen nadat Zira zou sterven, maar aan de andere kant had hij Claw oprecht gemogen en hadden ze een oprechte vriendschap gekregen. Shark had Claw op zijn zwakste momenten gezien, had hem bijna in huilen zien uitbarsten toen Chawl ontvoerd was geweest door Twolegs. En het waren die herinneringen die door zijn hoofd bleven spoken als hij ’s nachts ging slapen. Dan sloeg het besef dat hij was verbannen hem bijna van zijn poten, zorgde er haast voor dat hij geen zuurstof meer in kon ademen. Het gaf hem weer dat gevoel dat hij zijn beste vriend gefaald had; hetzelfde gevoel vlak nadat hij Claw zijn strot doorbeten had zien worden op die open plek in Fourtrees. “Je zal merken dat als je een band schept met Thora of met Cobra het je dan opeens wél gegund wordt. Maar je zal er moeite voor moeten doen, ja.” Hij keek haar haast woest aan. “En dat gaat niet als je je kop om elke kleine tegenslag laat hangen, verdomme."

Shark zwiepte met zijn staart, was al klaar om een boze reactie terug te geven. En toen… toen besefte hij zich dat ze gelijk had. Want waar had zijn manier naar geleid? Ja, hij had een goede band gekregen met Claw, maar Claw was nu dood. En de Elite had zo erg op Claw gebouwd dat ze het maar nauwelijks konden verkroppen dat hij het over had genomen. Daarna had hij Thora aangesteld als commander, een keuze die absoluut niet goed viel bij de groep. Hij had een paar behoorlijke fouten gemaakt, fouten die Claw nooit zou hebben gemaakt. Aan de andere kant was Claw op de één of andere manier zijn draad verloren in het gevecht en had dat hem zijn leven gekost. Claw, die zo onoverwinnelijk had geleken. En Shark had zich ook onoverwinnelijk gevoeld toen hij leader werd en merkte dat de anderen hem ook steeds meer als leader begonnen te zien. Ze keerden hun koppen naar hem als er beslissingen gemaakt moesten worden en leken voor één keer in zijn leven achter hem te staan. Toen kwam dat stomme gedoe met die hond en was alles opeens in één klap weggevaagd. Maar Chawl was geen stomme beslissing. Hij zou zichzelf elke dag weer opnieuw uitsloven om hem te redden. Chawl was het evenbeeld van Claw, ook al besefte hij dat zelf nog niet. Misschien zou hij zelfs wel op één dag de troon in zijn poten krijgen. En dan wel op een fatsoenlijke manier, zoals Claw dat had gedaan. Zoals hijzelf dat had gedaan. Hij richtte zijn kop weer naar Brat. “Maybe I made some mistakes,” siste hij op een zachte toon naar haar toe. “But at least I made them with my whole heart. Your decisions are based on your fears, not on what you truly want. You can lie to yourself by believing you’re doing what you feel like doing, but you can’t fool me.”

Shark zwiepte geërgerd met zijn staart. Dit was niet de Brat die hij kende. But then again, hij herkende zichzelf en zijn eigen acties van de afgelopen tijd ook niet meer terug. De oude Shark zou zich nooit zo op zijn kop hebben laten zitten door zo’n jonkie als Cobra. De oude Shark zou met man en macht teruggevochten hebben, ook al was hij verzwakt en gewond geraakt door andere gevechten. Hij herinnerde zich nog een periode dat hij tegen veel rogues vocht en ondertussen zijn best deed om alle hondentanden te verzamelen, de tijd voor hij deputy werd. Waarom kon hij dat niet terughalen? Waarom kon hij heel zijn verbanning niet ongedaan maken? Of nee, als hij dan toch terug mocht reizen in de tijd, dan was hij naar Claw gerend om te voorkomend dat die ThunderClanner hem kon doden, zou hem gewaarschuwd hebben. Maar Claw zou Claw niet zijn geweest als hij niet voor de trofee zou zijn gegaan en Shark zou Shark niet zijn geweest als hij, na Claw’s dood, er niet alles aan had gedaan om het met zijn kinderen goed te treffen. Alleen was dat bij Cobra blijkbaar volledig mislukt, maar had hij dat niet meteen door. Hij slikte en keek terug naar Brat. “Fine,” zuchtte hij zachtjes. “Then what do you wish to discuss, Brat? I assume you didn’t come for a nice talk. If you want to ask or tell me something, just do it.”