Eggsitting

Soms, als ze heel erg haar best deed, kon ze bedenken dat ze vaag wuivende velden om haar heen een onwerkelijke kleur hadden. Dat ze wanneer ze door het gras heen danste, haar sprongen langer duurden dan naar werkelijkheid kon en de sterren van haar vacht af sprongen bij iedere beweging. Op goede dagen kon ze zelfs de sterren helder aan de hemel indenken, ookal scheen de zon nog zo helder. Vandaag was een goede dag, vandaag kon ze de wereld schapen naar haar eigen fantasie, en deed het feit dat niets ervan werkelijkheid was haar minder pijn dan normaal. Ergens trok er nog wel iets aan haar, wetend dat ze zo helemaal geen betekenis had voor de clan. Haar dromen zouden geen magen voeden, hoe sterk haar droomwereld ook stond, geen enkel prooidier zou ze naar de werkelijkheid kunnen brengen. Maar dit was haar manier van vluchten. Vluchten voor haar eigen angsten, vluchten voor de drukkende verplichtingen. Ze was niet iemand die confrontaties aan ging, Mistpaw was een lafaard die zich in haar eigen wereldje terug trok wanneer dingen in de echter wereld te lastig waren om onder ogen te komen. Iedere keer dat ze uit haar schulp had proberen te komen, werd ze slechts harder de grond in geslagen. In haar eigen fantasie was ze veilig.

Zo verzonken in onbelangrijke gedachtes had ze niet eens door gehad dat de velden plaats hadden gemaakt voor een open vlakte, waarbij ze de onheilspellend donkere boom-figuren van Shadowclan aan de horizon kon zien. Ze was bij de grens aangekomen, een plek waar ze absoluut niets te zoeken had. De poes trok wat ongemakkelijk met haar oortjes en wilde net rechtsomkeer maken naar haar veilige haven toen uit het niets plots een vrij grote kater op kwam duiken. Wat geschrokken verstarde Mistpaw toen hij dichterbij kwam en ze herkende zijn bijzonder gekleurde vacht; het was Bloodpaw, de medicine cat apprentice van Shadowclan. Dat stelde haar slechts een klein, klein beetje gerust. Meestal waren Medicine cats wel redelijk zachtaardig, dat merkte ze al vanaf Routnose en Lizadpath hun kant. Toch vond ze hen soms moeilijk, vooral Routnose. Ze hield er niet van hoe die haar altijd moed en positiviteit in probeerde te spreken, terwijl de medicine cat zelf ongelukkig leek. Hypocriet. "O-o-h," stamelde ze onzeker, haar ogen schoten nerveus heen en weer en keken hem niet aan. "D-dag Bloodpaw," haar stem was zacht en onzeker en ze vervloekte zichzelf ervoor. Ze wilde hem vragen wat hij hier deed, een gesprek startten, zich verontschuldigen en weer terug gaan. Enkel was haar stem broos en neep haar keel dicht, ze liep vast. Haar slechte ogen vielen echter op iets wazigs dat Bloodpaw leek vast te houden. Een kleine, vragende blik kwam in haar ogen. Was dat... Een ei?