Painful experience.

Het was voor de eerste keer in tijden eens rustig in de nursery. De meeste kittens leken op hetzelfde ogenblik te gaan slapen; het leek net alsof het zo afgesproken was. Ook haar zusje leek ervoor te hebben gekozen om te gaan slapen, maar Emberkit was nog helemaal niet moe. En dat vond ze prima, want nu had ze eindelijk eens de gelegenheid om de gezichten van de anderen in zich op te nemen. Tijdens de dag durfde ze niet iedereen uitgebreid te gaan bekijken omdat ze bang was dat ze dan commentaar ging krijgen. Het was nog niet vaak voorgevallen dat iemand haar benaderde, iets wat ze wel jammer vond. Ze wist dat het vooral aan haar lag omdat ze nu niet bepaald de eerste stap zette, maar ze wilde dat anderen konden raden dat het voor haar niet makkelijk was omwille van haar karakter om dat te doen. Ze was niet zoals de meeste kittens. Ze was niet speels van aard of kon niet goed initiatief nemen. Om die reden had ze ook nog niet bijzonder veel vriendjes gemaakt en hoe meer ze in de buurt begon te komen van haar apprenticeleeftijd, hoe meer dat stak. Het leek steeds vaker voor te komen dat ze door ongemakkelijke situaties die zij veroorzaakte andere katten leek te leren kennen en dat was niet het beeld dat ze wilde geven naar haar Clanmates. Ze onderdrukte een zachte zucht. Waarom kon het leven soms zo moeilijk zijn? Emberkit liet haar blik kort hangen op een jongere kitten, nog jonger dan zijzelf. Plotseling ontmoetten hun blikken elkaar en voelde Emberkit de huid onder haar vacht al warm worden. Oh nee. Zou hij haar raar vinden omdat ze naar hem keek? Zou hij er iets van zeggen? Ze richtte haar blik op haar poten. Ze wist dat ze in principe niets te vrezen had van iemand jonger dan haar, maar toch vond ze het moeilijk.

Emberkit schrok zich een ongeluk toen er opeens een hoop geritsel klonk, gevolgd door het doffe geroffel van pootstappen die haar richting opkwamen. Even was ze bang dat de kitten haar aan zou vallen en dook ze onwillekeurig ineen, maar opeens werd ze aangetikt en hoorde ze de kitten vrolijk tegen haar kirren. Ze bestrafte zichzelf omwille van haar gedachten. Had ze nu werkelijk verwacht dat een kitten die nog maar een paar weken oud was haar aan zou vallen? Waar zat ze toch met haar gedachten? Ze was nog nooit aangevallen geweest door iemand in de nursery, enkel gepest. Dat pesten was niet leuk, maar het was beter dan dat ze tot fysieke handelingen over zouden gaan. Gelukkig waren er queens die dat zouden kunnen voorkomen. Emberkit schudde haar bezorgde gedachten weg en kwam langzaam overeind. Opeens drong de uitdaging tot haar door en sloeg de vrolijkheid van de kitten ook deels over op haarzelf. “Wedden van wel?” riep ze de kitten achterna, waarna ze overeind kwam en snel achter Bramblekit aanrende. Ze hield haar pas expres echter een beetje in zodat ze de kitten een voorsprong kon geven.

Emberkit kon het niet helpen; ze voelde de adrenaline door haar aderen gieren toen ze achter Bramblekit aanrende. Haar hart klopte sneller en een blij gevoel ging door haar heen. Was dit het om iemand te hebben waar ze mee kon spelen? Ze had Pumpkinkit natuurlijk, maar zij waren iets rustiger als ze bij elkaar waren. Ze had nog niet meegemaakt dat ze zo speels kon doen met een andere kitten, maar ergens was het wel bevrijdend. Het voelde goed aan en Emberkit wilde dat dit moment niet voorbij zou gaan. Toen stopte Bramblekit met rennen waardoor Emberkit bijna tegen haar botste en deed zich voor als Thornstar. Emberkit begon te lachen en liet zich al plagerig door haar pootjes zakken. “Ik ben je deputy, Eveningglow, en zo zou je niet tegen mij mogen spreken, Thornstar.” Plagerig stak ze haar pootje naar voren zodat ze Bramblekit een por kon geven. Daarna liet ze zich bij Bramblekit op de grond zakken en blies haar adem uit. “Misschien word jij ooit wel leader en ik je deputy,” zei ze vervolgens plagerig tegen de kitten, maar eerlijk gezegd had ze daar niet veel hoop in. Ze geloofde wel dat Bramblekit leader kon worden, maar ze dacht niet dat zij ooit uitgekozen zou worden voor zo’n verantwoordelijkheid. Dan moest ze eerst sociaal en streng worden en ze dacht niet dat ze dat kon.

Emberkit kon zich de laatste keer dat ze zich zo op haar gemak had gevoeld bij een kitten die niet haar zusje was niet meer herinneren. Meestal hielden ze haar op afstand of plaagden ze haar, maar dan op een veel minder leuke manier dan Bramblekit nu deed. Wat Bramblekit deed was gewoon plagen, maar die andere kittens deden echt pesten. Misschien moest ze daar iets van zeggen, als ze dat durfde. Voor nu was het goed zo. Ze had lol en ze kon de pesterijen even uit haar hoofd duwen. Ze knikte plechtig toen Bramblekit haar excuses aanbood, alsof ze werkelijk haar deputy was. Ze grinnikte toen Bramblekit vervolgens haar voorstel deed. “Ja, ik vind van wel,” zei ze uiteindelijk. “Ze hebben hun rang meer dan verdiend.” Ze probeerde weer serieus te kijken, al faalde ze hier wel een beetje in. “Ik vind ook dat ze vervroegd warrior moeten worden. Wat dacht je van… drie manen training, Thornstar?”

Emberkit snorde toen ze hoorde dat Bramblekit het een goed idee vond. Misschien was het maar een stom spelletje, maar voor Emberkit was het heel even vrijheid van de realiteit. In haar fantasie kon ze zich voordoen als een onbevreesde, sterke warrior. Dat stond ver van hoe haar karakter écht was. Ze was verlegen aangelegd en ze wist niet of ze zich zomaar in gevaarlijke situaties kon storten, al zeker niet met de kennis die ze nu nog maar had. Ze wilde eerst voldoende vechttechnieken leren voordat ze zich zomaar in een gevecht ging storten, hoor. En dan was ze ook nog eens bang om te falen, bang dat ze haar mentor teleur zou stellen en Thornstar de kans niet meer groot achtte om haar warrior te maken. Ze slikte haar bezorgdheden weg en keek Bramblekit opnieuw aan met een voorzichtige glimlach. “Dan moeten we ook goed over hun namen gaan denken, Thornstar,” viel ze weer terug in haar rol van dappere deputy Eveningglow. “Ik denk dat Embersky wel een goede naam zou zijn voor Emberkit. En… Brambleblossom voor Bramblekit. Wat denk jij, Thornstar?"

Opnieuw stemde Bramblekit, die de rol van Thornstar wel erg goed speelde ondanks dat ze de woorden nog niet goed kon uitspreken, met haar in en Emberkit snorde. Ze vond het natuurlijk wel leuk om dit spelletje te spelen, maar Bramblekit hoefde niet altijd met haar in te stemmen. Ergens dacht ze wel dat haar nieuwe potentiële vriendin het wel kon zeggen als ze het ergens niet mee eens was, in tegenstelling tot Emberkit zelf. De rode tabby had daar veel moeite mee en beet nog liever haar tong door dan dat ze de blikken van haar Clanmates moest trotseren als ze ergens tegenin zou gaan. Soms zag ze hoe apprentices tegen warriors in durfden te gaan door bijvoorbeeld een ander taakvoorstel te doen of te protesteren tegen wat ze als taak hadden gekregen en voelde ze de schaamte al in hun plaats. “Denk je dat ik ooit net zo dapper als Eveningglow zal zijn, Bramblekit?” vroeg ze zachtjes aan de kitten. Misschien met Bramblekit aan haar zijde wel. Emberkit keek de kitten aan. Hopelijk zouden ze zelfs nadat Emberkit de nursery zou verlaten nog vrienden blijven!

Oh nee! Ze had haar zorgen gedeeld! Ze had haar onzekerheden voor Bramblekit’s pootjes neergelegd alsof ze dacht dat dat ook maar iets zou oplossen. Als Bramblekit zou willen, zou ze nu heel hard kunnen lachen en dan weg kunnen gaan. Maar dat gebeurde niet. Emberkit richtte haar honingkleurige oogjes op de kitten toen deze aan haar vroeg waarom ze haar vraag stelde en ze voelde de huid onder haar pels gloeien toen ze merkte dat de kitten haar met een warme blik aankeek. Geen enkel greintje spot, geen enkel lachje was om haar lippen te bespeuren. Ze meende het serieus. Emberkit voelde haar spieren ontspannen en liet haar adem, die ze onbewust had ingehouden, zachtjes ontsnappen. “Omdat ik daar soms aan twijfel,” gaf ze eerlijk toe. “Ik weet niet altijd hoe ik me moet gedragen bij andere kittens en ik voel me vaak onzeker.” Ze trok met haar oortje. “Maar met jou heb ik het oprecht leuk, Bramblekit.” Ze glimlachte. “Ik… Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven, zelfs als ik apprentice ben.” Het leeftijdsverschil tussen hun was natuurlijk wel vrij groot, maar dat deerde Emberkit niet. Als Bramblekit wilde, zou Emberkit haar net zo lang opzoeken in de nursery tot ze zelf apprentice zou worden!