At least you know where you belong.

Oakpaw wist niet zo goed hoe hij zich moest voelen. Aan de ene kant was hij blij dat hij nu een vaste mentor had, maar aan de andere kant nam dat het gevoel dat hij niet in deze Clan thuishoorde nog altijd niet weg. Ja, hij had een vaste mentor en ja, had hij nu meer kans om op tijd warrior te worden, maar maakte dat veel uit nu zijn moeder niet meer met hem praatte, zijn vader hem duidelijk als een zwakte zag en zijn broers in ShadowClan zaten? Hij zou ze enkel op een Gathering zien en zelfs dan was hij er niet zeker van of hij zijn ware identiteit zou laten merken. Hij was er niet eens zeker van of zijn Clan wist dat hij een half-Clanner was. Hij slikte en probeerde zich te concentreren op de taak die hij moest vervullen. Hij moest minstens één prooi vangen en terugbrengen naar de nursery. De queens hadden blijkbaar geen tijd gehad om te jagen en dit zou een goede oefening voor hem zijn. En dat zou het ook geweest zijn, ware dat hij zich kon concentreren. “Vossenstront!” snauwde hij toen de muis die hij wilde vangen tussen zijn poten door glipte. Hij had er op dat moment geen zin meer in en besloot dat hij tevreden was met de magere eekhoorn die hij eerder op de dag had gevangen. Hij nam zijn vangst terug naar het kamp en liep met een slecht humeur de nursery binnen, waar hij de prooi met een achteloze zwaai voor de slapende queens zwierde. Hij wilde zich net uit de voeten maken zodat hij geen vragen in zijn richting geslingerd zou krijgen toen een kitten hem de pad opeens blokkeerde. “Ja?” bromde hij op een geïrriteerde manier toen hun blikken elkaar ontmoetten. StarClan, waarom konden ze hem niet gewoon met rúst laten?

+ Eerste post voor Ghostkit