Green

Er was een hele commotie aan de gang en de energieke en blije bol dat Driftingkit moest voorstellen had meteen besloten dat hij wel degelijk nu naar buiten moest gaan! Want tja, de queens leken niet echt op te letten. Kort stak hij zijn tongetje naar een vloekende poes die hem nog probeerde te grijpen en blij dartelde hij onhandig de den uit. Met grote ronde oogjes staarde hij echter meteen op naar de gigantische dingen die hij zag. Het zorgde er meteen voor dat hij halt hield en dat zijn bekkie open viel. "Wauw!" zei hij dan ook even met een mond vol tanden... Voordat zijn verbaasde gezicht veranderde in een brede glimlach en hij recht sprong. Dat wilde hij wel beter bekijken hoor! Met grote en wankelige passen liep de jongen naar de boom toe. Woooow!

- Open

Redpetal wandelde met een lichte glimlach om haar snuitje terug richting de nursery na een korte pauze genomen te hebben, toen ze plots een klein rood lichaampje zag wegschieten. Een lichaampje dat ze maar al te goed herkende. Haar gouden ogen werden groot en ze volgde het katertje; hoewel ze wist dat ze niet al te bezorgd mocht zijn. Hij was immers al een maan oud. Maar het was instinct. Ze wou niet nog een kitten verliezen, zelfs al was het niet eens biologisch haar kitten; maar dat was iets dat niemand hoefde te weten. "Driftingkit!", mauwde ze het katertje achterna, hem volgend met snelle passen. Ze deed haar best om de angst uit haar stem te bannen; ze wou immers niet dat de kittens ook angstig werden. Nee, ze moesten moediger zijn dan zij was. "Wat doe je?", vroeg Redpetal daarom maar, in plaats van meteen te preken dat hij voorzichtig moest zijn.

Zijn ogen glinsterden van alles dat hij zag; dit was geweldig! De verbazing in zijn gezicht veranderde in spanning, opwinding; pure waanzin! Dit was zoveel meer dan wat hij de afgelopen weken had gezien. Wel meteen schoot hij recht, onhandig en nog extreem instabiel, maar duidelijk klaar om het kamp te gaan ontdekken. "Driftingkit!", Wel meteen keek het rossige katertje op. Mama! Wel meteen trippelde hij naar haar toe met een glimlach. Waarom keek ze zo bezorgd? Hij had dan wel een regel gebroken, maar zo erg was dat toch niet? Hij was immers al een moon oud en weldra zou hij nog ouder worden en en! Weet je... regels waren er om gebroken te worden, punt andere lijn. "Wat doe je?" Wel meteen begon het jonge kereltje te trippelen ter plaatse. "Mama! Mama! Ikke kamp zie!" zei hij opgetogen tegen haar waarbij een brede glimlach op zijn gezicht kwam, hij straalde. "Mama! Mama! Kom wij kwamp zie!" Jaaaa! "Samen mama!" zei hij blij terwijl hij wat op en neer sprong, jaaa!