Mykonos

Warrior zijn was geen slecht lot: natuurlijk moest je meer verantwoordelijkheid tonen en fouten werden je zwaarder afgerekend, maar de vrijheid was geweldig. Olivebranch droeg zijn nieuwe naam nu ongeveer een week en was al die tijd helemaal in zijn nopjes geweest. De jonge kat miste niks aan de apprenticetijd: hij had zich ingeperkt gevoeld doordat hij altijd naar anderen had moeten luisteren en weinig ruimte had gekregen om eigen beslissingen te maken. Desondanks was hij met een vlekkeloze final assignement gepromoveerd. En sindsdien had hij hartelijk gebruik gemaakt van de nieuwe vrijheid. Nu ook weer kwam hij terug van een paar uur alleen verkennen en grenzen controleren. Met zijn vriendelijke blik keek hij het kamp rond. Helaas zag hij geen goede vrienden en Silverpaw was ook nergens te bekennen. En dus besloot Olivebranch een muis van de stapel met prooien te halen en aan de rand van het kamp te gaan zitten. Tijdens het eten had hij het gevoel dat er iemand dichter in de buurt was dan hij in eerste instantie had gedacht. De zwarte kater keek achter zich en merkte een ietwat jongere kat op: Rabbitpaw, die blijkbaar een rustig plekje had willen vinden, alvorens gestoord te worden door de kersverse warrior. Olive glimlachte gastvrij "stoor ik?" Vroeg hij openhartig.

[Rabbitpaw eerst]

_{Samen met de clan eten was altijd een mini natuurramp voor Rabbitpaw. Toen ze kitten was bleef ze over het algemeen erg aan haar siblings geplakt, maar dezen gingen ondertussen ook steeds meer hun eigen weg en met hun eigen vrienden om. Hierdoor bleef Rabbit steeds meer alleen achter, iets wat ze verschrikkelijk vond. Vandaar dat ze altijd maar een zo rustig mogelijk plekje zocht om wat te eten. Hierbij at ze eigenlijk alleen maar als de prooistapel niet meer zo druk bezocht was. Vandaar ook dat ze nu nog geduldig aan het wachten was. Wat ze niet verwacht had was dat iemand haar op zou merken. Met geschrokken, ronde ogen keek ze omhoog naar de kersverse warrior Olivebranch. Met een lichte beving in haar pootjes schudde ze nee. "N-nee.." miauwde ze erg zachtjes, bijna fluisterend.}

Oh help, hij had iemand laten schrikken. Ookal zei Rabbitpaw dat hij niet stoorde, Olivebranch had sterk het gevoel dat ze alles gegeven zou hebben zodat hij niet op dat moment dáár was gaan zitten. Hij vroeg zich af of er iets mis was of dat ze gewoon extreem teruggetrokken was. Dat laatste was in de clan eigenlijk ook geen fantastisch handige eigenschap. "Ehm... Is er iets aan de hand? Dat je je daar verschuild bedoel ik, Of heb je gewoon even wat alleen-tijd nodig?" Vroeg hij, nog steeds op dezelfde goedgezinde toon.

_{Versteend in haar pure nervositeit keek ze kort naar de kersverse warrior, waarna ze haar ogen weer neersloeg naar haar voetjes. Oef, dit was waarschijnlijk waarom niemand haar leuk vond. Ze kon maar gewoon niet normaal doen. Rabbitpaw krulde haar dikke staart om zich heen alsof deze haar kon beschermen, maar niks was minder waar. Haar gedrag was de jonge warrior ook duidelijk opgevallen, want Olivebranch vroeg haar of er iets aan de hand is. "Nee niks!" bracht Rabbitpaw geschrokken uit, waarna ze haar kaken weer op elkaar liet klappen van schrik. Oeps, ze had helemaal niet zo hard willen praten. "N-nee er is n-niks.." voegde ze er vervolgens aan toe, stotterend en stamelend en wensend dat de aarde haar kon verzwelgen zodat deze kater haar nooit meer hoefde te zien.}

Er was niks, dus dit was gewoon hoe ze was. Natuurlijk zou zew nu gelukkiger zijn als hij gewoon verdween, maar Olivebranch kon het er niet bij laten zitten. "Waarom kom je niet hier? Kom even rustig zitten" Miauwde hij op een geruststellende toon en keek Rabbitpaw uitnodigend aan. Misschien zou ze wel een beetje openen als hij haar het eerste duwtje gaf.

_{Rabbitpaw wilde echt niet de hele clan wegjagen, maar ze had geen idee hoe ze een normale conversatie moest houden met haar clangenoten. Sterker nog, het leek alleen maar slechter te gaan met het praten met anderen. Zo ook nu. Olivebranch vroeg haar of ze niet bij hem wilde komen zitten en Rabbitpaw aarzelde voor een paar hartslagen. Haar adem stokte in haar keel, waarna ze toch maar zichzelf omhoog hees en schoorvoetend naar hem toe liep en bij hem kwam zitten, zwijgend terwijl ze hulpeloos naar woorden zocht. Hij zou haar vast verschrikkelijk vinden.}

Ze durfde in ieder geval bij hem te komen zitten, ook al duurde het even voordat die beslissing was gemaakt. Olivebranch keek naar de muis waar hij nog geen tijd voor had gehad en toen weer naar Rabbitpaw. In een poging haar gerust te stellen schoof hij de prooi in haar richting "Heb je al gegeten?" Hij deed écht zijn best om iets van een connectie met de jongere kat te maken, aangezien ze zo vervreemd leek.