Calm night.

Het was al de zoveelste nacht waarop hij de slaap niet te pakken had kunnen krijgen. Meestal ging hij dan voor een ommetje door het territorium. Hoewel zijn nieuwsgierigheid hem regelmatig over de grenzen van het gebied heen dreef, liet hij het de afgelopen weken achterwege. Met name 'S nachts. Zijn favoriete tijden om buiten het gebied rond te zwerven was met zonsop- en ondergang. Tijdens schemer werd hij minder snel gespot maar zou hij niet geheel in het donker gehuld zijn. Echter was het nu laat in de nacht en voelde Bleaktail er niet voor zich buiten de grenzen te wagen. Nu de meesten van zijn clangenoten sliepen en het gebied min of meer tot rust kwam kon hij het ook meer appreciëren. ‘S Nachts leek het gebied nog killer en donkerder. Iets waar de katten uit de andere clans van huiverde, mocht hij de verhalen willen geloven. Zelf meende hij dat het op z'n minst overdreven moest zijn. Misschien dat jonge apprentice dit soort praatjes nog aannamen en het aan elkaar door vertelde om zo elkaar op te kunnen hitsen. Maar volwassen warriors? Nee, dat kon hij zich niet voorstellen. Daarbij vond hij het best wel mee vallen. Zo verscholen tussen het dichte dennenwoud voelde hij zich juist geborgen. Bleaktail zuchtte en schudde zijn kop. Hij kon er van alles van vinden. Maar recht van spreken had hij niet. Hij kon de dingen immers alleen maar vanuit zijn blikveld benaderen, vanuit zijn eigen clan. Voor hetzelfde geld waren alle verhalen over hoe de andere clans hen zouden zien net zo inaccuraat als wat zij over de andere clans te van elkaar te horen kregen. Bleaktail vertraagde zijn pas. Hij was zo in gedachten verzonken geweest dat hij niet eens door had gehad richting ‘bezet gebied’ te zijn gelopen. De geur van een andere clan kat was hem komen aanwaaien. Hij kwam binnen een paar passen tot stilstand. Enigszins verbaasd over het feit dat hij blijkbaar niet de enige nachtbraker was hier. Nog meer zo over het feit dat hij het niet eerder opgemerkt had. Gewoonlijk wist hij zijn clangenoten wel te ontwijken als hij daar echt zijn best voor deed. Ietwat ongemakkelijk bleef hij staan waar hij stond. De kans was groot dat de andere clan kat hem ook al geroken had. Toch, ze hadden elkaar nog niet gespot. Maar om een andere kant uit te lopen zou wellicht wat cru zijn… Bleaktail zuchtte maar kwam uiteindelijk dan toch weer in beweging, zijn weg vervolgende, dezelfde kant uit. Het dennenwoud was hier iets opener. Je kon de bomen makkelijk van elkaar onderscheiden. Niet veel later kwam hij uit op een semi open plaats. Met in het midden daarvan een opvallende dennenboom. Aan de voet van die boom lag een zwarte kattin. Breezespring was haar naam. Hij had wel eens een kort praatje met haar gehouden. Maar meer dan dat ook niet. Toch was hij verbaasd haar hier te zien. Hij vond haar nou niet bepaald het type om ‘S nachts alleen rond te zwerven. Maar wellicht had hij het mis. Misschien was er iets wat Breezespring zo bezighield dat het haar van de slaap had beroofd. Met trage passen liep hij haar richting uit, om op een klein afstandje te gaan zitten. “Goedenavond Breezespring.” begroette hij haar. Hij sprak kalm en wellicht ietwat zacht. “Ik had niet verwacht jou hier nog zo laat te treffen.” voegde hij eraan toe. Een kleine grijns sierde zijn snuit. Doorgaans vermeed hij gesprekken zo veel als mogelijk. Maar nu was hij nieuwsgierig. Het plezier dat hij had in rondneuzen, of dat nu letterlijk in andermans gebied was of in iemands motivaties, zou het altijd winnen van zijn lak aan natuurlijk charisma.

“Ik had het zelf ook niet verwacht,” Antwoordde de kattin op zijn uitspraak. Haar woorden deden hem zachtjes grinniken. Ze had geen ongelijk. Het was wellicht net zo ongebruikelijk voor haar om hem hier tegen te komen als andersom. Hij had zich betrapt gevoeld zonder daar echt reden toe te hebben gehad. Zo ging dat nu eenmaal met bijna elke ongeplande ontmoeting. Hij had constant het idee zich ergens te bevinden waar hij eigen maar beter niet zou kunnen zijn. Echter werd hij snel rusteloos wanneer hij zich wel aan de regels bleef houden. Maar Breezespring straalde op een of andere manier een soort rust uit. Alles was oké, het was maar een simpele ontmoeting als ieder ander. “Maar soms zijn je gedachten zo overheersend dat je niet rustig in je nest kunt blijven liggen. Zo te zien heb jij daar ook last van.” Zei Breezespring. Hij vroeg zich af wat haar zo laat nog bezig hield. Echter kon het vanalles zijn. Er was immers zo veel gaande de laatste tijd. Bleaktail knikte. “Dat kun je wel zeggen ja. Aan nadenk materiaal geen te kort in ieder geval.” Zei hij. Te opgewekt om er echt medeleven uit op te kunnen maken, te serieus om humoristische waarden te bevatten. Ja, aan nadenk materiaal genoeg… Echter dacht hij waarschijnlijk over compleet andere dingen na dan zij. Hij zocht een manier of weg te kunnen gaan uit de Clan. En oh, niet zomaar. Hij wilde een stabiel en waardig thuis ergens anders. Op een manier dat de Shadowclan hem nooit zou kunnen vergeten. En Breezespring, zij dacht waarschijnlijk na over de problemen waar deze en verschillende andere Clans in verkeerde. Bleaktail had haar altijd gekend als een stille en regelgebonden zwarte kattin. Vandaar dat zijn nieuwsgierigheid hem voorlopig ook nog niet los zou laten. Wat precies hield haar zo bezig dat ze er het nest er over verliet? “Waar dacht je aan dan, dat het je zo uit je slaap houd?” Vroeg hij haar. Dit keer met een stuk vriendelijkere toon. Terwijl een klein glimlachje zijn snuit sierde.

Hij had zijn blik op de grond gericht waar hij onrustig een klein dennentakje tussen zijn tenen heen en weer bewoog. Op zijn ‘grapje’ reageerde Breezespring slechts met een ‘hmm-hmm’. Wellicht was dat ook maar beter zo. Het was een gewaagd grapje om zo maar tegenin te gaan noch om over mee te lachen. Het spel wat hij speelde was zeker niet zonder risico’s. Hij moest het voor elkaar zien te krijgen antwoorden uit Breezespring te halen zonder zelf echt antwoord te geven op die zelfde vragen. Maar zijn Clangenoten waren niet dom, dat wist hij zelf ook wel. En dus zou het een uitdaging blijven. “De toekomst,” Was slechts het antwoord op zijn  vraag over wat haar uit haar slaap hield. Het was een vlak maar logisch antwoord. Het waren onrustige tijden, en dat niet alleen voor hun eigen Clan. Al had hij zo’n vermoeden dat het er ook niet beter op zou worden. En dus gaf hij haar wel gelijk dat het iets was wat menig kat uit zijn of haar slaap kon houden. “Een paar vragen waar ik zelf nog geen antwoord op heb en hoe ik bepaalde zaken het beste kan aanpakken. Ik denk dat dat wel zo het gemiddelde is wat een kat uit zijn slaap houdt.” Vervolgde Breezespring. Bleaktail keek op. Hij had niet verwacht dat ze het nader uit zou leggen. Maar hey, het was een leuk extraatje. Wie wist had ze ook wel zo haar eigen mening over hoe dingen er aan toe gingen binnen de Clan. Daar zou hij dan graag wel iets meer van af willen weten. Echter wierp de kattin hem nu een vragende blik toe. En was het zijn beurt om aan haar uit te leggen wat hem wakker hield. Ondanks dat het zeer zeker in dezelfde bewoording omschreven zou kunnen worden was Bleaktail ervan overtuigd dat ze compleet verschillende dingen bedoelde. Hij had ook nog een paar vragen openstaan over hoe hij bepaalde dingen het beste zou kunnen aanpakken. Echter waren deze zaken eerder tegen de Clan. “Daar denk ik ook overna. Ik probeer mijn weg te vinden binnen de Clan. Soms dwaal je wel eens een beetje af en dan is het zaak je opnieuw op je moralen te focussen. Ik denk dat ik niet de enige ben die daar wel eens last van heeft.” Zei hij luchtig. Jezelf nader uitleggen en semi Tallstar bekritiseren in een zin, dat kon vast niet iedereen al van hun bucketlist afhalen.

Zijn laatste woorden leken haar te verbazen. En dat niet perse in positieve zin. “Afdwalen?” Vroeg ze, haar kopje scheef houdende. Bleaktail vervloekte zichzelf in eigen gedachten. Hij had ook niet moeten proberen om conversatie te maken over een onderwerp waar hij eigenlijk ver vandaan zou moeten blijven. Waarom had hij gedacht het wel geheel smooth van zich af te kunnen praten zonder zichzelf daarbij weg te geven. “In welke zin bedoel je dat?” Vervolgde Breezespring. Even bleef hij stil. Denkend over de juiste woorden. Tja… hoe bedoelde hij dat? Naar zijn mening was de Clan veels te zachtaardig geworden. En bovendien was hun leider niet bepaald een krachtig voorbeeld. Zo waren er nog wel meer dingen die er voor zorgde dat Bleaktail zich hier alles behalve thuis voelde. De grijze tabby haalde zijn schouders op. “Niet iedereen binnen de Clan is even standvast. Ik heb het idee dat sommigen katten hun ziel wat verzachten over de jaren heen.” Zijn woorden hadden luchtig geklonken. Alles behalve verwijtend in ieder geval. Want uit die hoek zou hij ver weg moeten blijven. “Al sprak ik meer over de Clan in het algemeen. Mijn excuses als het persoonlijk gericht overkwam.” Vervolgde hij. Nee, Breezespring was niet een van de katten waar hij het zojuist over had gehad. Van wat hij van haar wist was ze juist wel stabiel in haar standpunten en hield ze zich aan de regels van de Clan. Verder sprak hij haar niet vaak. Ze leek een achtergrond leven te lijden. Net als hij. Echter, was zij de betere versie. Een die trouw zou blijven aan de Clan. “Jij komt juist wel steevast over.” Zei hij dan ook. En glimlachte een beetje. Hoe dan ook, hij wilde het niet hierbij laten. Om nu heel ongemakkelijk weg te moeten schuifelen zag hij niet zitten. En dus zou hij met een voorstel moeten komen. Of iets in die trant. “Lijkt je het wat om samen te gaan jagen?” Stelde hij voor.“Dan kunnen we ons beide even focussen op andere dingen.” Waar Breezespring precies mee zat wist hij niet. En dat hoefde hij ook eigenlijk helemaal niet te weten. Maar als een nachtelijke jacht sessie hun beide zou kunnen helpen, wie was hij dan om zo’n voorstel niet te geven?

 

Breezespring had zijn woorden iets anders opgevat dan hij zelf bedoeld had. Of nou ja, dan hoe hij ze zelf had willen laten overkomen. Maar toen hij zich zelf nader uitlegde scheen ze door te hebben waar hij op doelde. “Je hebt het over Tallstar,” Zei ze. Bleaktail knikte. Hij had zich tegenover haar inderdaad uitgesproken over Tallstar. En enkele andere katten in de Clan die naar zijn mening te zachtaardig waren geworden of simpelweg de regels van Starclan negeerde. Het was dus geen persoonlijke aanval geweest op Breezespring zelf. En ook nog niet eens zo zeer op Tallstar alleen. Het was een combinatie van factoren die ervoor zorgde dat Bleaktail was gaan twijfelen. “Het beleid van Tallstar is natuurlijk heel anders dan dat van Innerstar,” Zei de zwarte kattin. Haar stem klonk rustig, haast vriendelijk. En toch had hij het gevoel haar niet langer overtuigd te hebben van zijn onschuld. En dus zou hij daar iets aan moeten doen.“En als ik heel eerlijk ben, vraag ik mij soms ook af waar hij allemaal mee bezig is. Aan de andere kant is hij niet met zijn staart tussen zijn poten weggerend toen Innerstar plotseling stierf en alles op zijn schouders terechtkwam. En ik weet zeker dat als hij een beetje hulp krijgt van Acorndust dat ShadowClan wel weer op zijn pootjes terecht zal komen.” Ergens was het een grote opluchting om te horen dat hij niet de enige was die zo nu en dan twijfelde bij Tallstars plannen. Acorndust… mocht hij de bruine kater? Eerlijk gezegd wist Bleaktail het niet zo goed. De kater was een stuk siriseuser, traditioneler. Meer zo als wat hij zelf zou verwachten van een leider. Anderzijds moest hij zijn pad niet kruisen. Aangezien Bleaktail andere plannen had. En Acorndust was beslist niet dom. Hij deed een voorstel om samen te zullen jagen. Dan zouden ze hun gedachten kunnen verzetten en hopelijk dit gesprek allebei kunnen vergeten. “Ik geloof dat we allebei de afleiding wel kunnen gebruiken,” Zei Breezespring. En daarmee was zijn verzoek gelukkig geaccepteerd. Bleaktail knikte even. “Ik denk inderdaad dat het uiteindelijk wel goed komt zolang Acorndust maar in de buurt blijft.” Zei hij. En dat meende hij ook. Echter had hij geen geduld meer om de tijd uit te zitten totdat Acorndust wellicht Acornstar zou worden. “Ttja laten we dat maar doen dan.” Zei hij. Het had bevestigend geklonken. Ze waren het er beide over eens dan hun gesprek over Tallstar hier tot een einde was gekomen. Toen Breezespring richting een mogelijke jacht plaats begon te wandelen stond hij op en volgde haar voorbeeld. Ze leidde hen naar  the Burnt Sycamore. Een door de bliksem omgelegde oude eik. Eenmaal daar aangekomen hield hij halt. “Dus, wat is het plan? Jagen we ieder apart op kleine dieren of zoeken we samen iets groters uit?” Voeg hij en keek nieuwsgierig haar kant op. Ergens had hij wel zin in de jacht. Wie wist kon het nog wat goed maken.