Sweet smell of freedom

Het was de eerste volledige dag dat ze weer warrior was. Vannacht had ze heerlijk geslapen in de warriorden, zonder de wriemelende lichaampjes van kittens aan haar buik of het gepiep van de anderen hun kittens. En ze miste het gevoel helemaal niet, nope - not at all. Er was niks heerlijker dan de vrijheid en de stilte, van omringd te zijn door leeftijdsgenoten in plaats van de geur van melk die nog steeds aan haar vacht plakte. Amberstorm zette een stap uit het camp en ademde diep in, waarna ze een sprintje trok. Voor nu mocht ze nog even genieten van de vrijheid voor ze "apprentice" van Stallionstar zou worden. Daar keek ze nu niet bepaald naar uit, al was het fijn dat ze niet meer de benauwde tunnels in moest. Ze was er al eens teruggeweest, toen ze nog queen was, en de muren om haar heen voelden benauwder dan ooit tevoren. Nee, ze hield van de open vlakte, van de wind in haar vacht, van het licht en de geur van de oppervlakte. Tunneler Amberstorm was dood; vanaf nu was ze Moorrunner Amberstorm.

+Routnose eerst

De dood woog nog zwaar op haar schouders, maar het kamp dreef haar tot waanzin. Hoewel verdriet nog tussen ieder hing, ging het leven gewoon weer door. Alsof het slechts de pijnlijke wond was van waar ooit een doorn had gezeten, maar de echte doorn was allang weggegooid en langzaamaan zou het toch wel weer helen. Katten lachten, aten, joegen, vochten,,, En zij stond hier te huilen terwijl ze een wanhopige poging deed om kruiden bijeen te zoeken. Ze deed haar best om weer mee te draaien met alle anderen, ze hadden niets in haar wanneer ze slechts in haar nest lag maar het was zo verdomde lastig. De poes was nooit goed geweest in het omgaan met haar emoties, al helemaal niet wanneer ze zo rouw en pijnlijk waren. Toen ze echter de sterkte geur van een ander rook, deed ze een poging snel haar tranen te drogen. Ze wreef ze weg en keek op in de ogen van Amberstorm. Vrije, blije Amberstorm. "O-oh, hey Amber," deed ze een poging opgetogen te klinken, maar haar stem was nog dik en haar ogen nog rood van de tranen.

Amberstorm kwam langzaamaan tot stilte. Toen ze stilstond, leek het alsof de hele wereld met haar stilstond - het geruis van de wind die door haar vacht streek was weg en er was geen enkel ander geluid te horen. De bruine tabby haalde diep, beverig adem en trok even met haar oortje. Alles was goed. Ze was blijer nu. Zolang ze zichzelf dat bleef vertellen, zou het uiteindelijk waar zijn. Fake it 'till you make it. De poes schrok toen ze plots oog in oog stond met de kleinere gestalte van de medicine cat. Routnose zag er ook niet zo goed uit. Haar ogen waren rood en haar stem klonk dik. Amberstorm moest even slikken, maar de blik in haar groene ogen verhardde en de zonet nog zichtbare kwetsbare blik verdween. "Routnose.", antwoordde ze met zachte stem, waarna ze haar blik wegscheurde en een beetje ongemakkelijk met haar staart zwaaide. Emotie maakte haar ongemakkelijk - vooral een emotie zo sterk als verdriet. Ze wist niet wat ermee te doen, kon er niet mee omgaan, en had meestal de neiging om hem om te zetten in woede. Op Routnose kon ze echter niet kwaad zijn; zeker niet als ze er zo slecht uitzag.

Oh wat een bar slechte poging, Amberstorm zag er dwars doorheen. Routnose vervloekte haar eigen zwakte en wenste dat ze diep onder de grond lag, of in een nest afgesloten van de rest van de wereld. Ze wilde niet gezien of gesproken worden, noch door de levenden noch door de doden. Alleen kon ze haar kop niet in het zand steken, ze was helaas geen struisvogel. "Routnose." begroette de ander haar wat koud, maar de kwetsbaarheid die eerder in haar ogen te lezen was geweest was de scherpe Routnose niet ontgaan. Ze voelde zich schuldig dat ze de situatie zonder woorden alweer ongemakkelijk had gemaakt. Way to go. "Ah, haha, soms komen de pollen in je ogen, weet je wel," deed ze een poging om haar tranen een reden te geven. Natuurlijk was het onzin en liegen had ze nooit gekund, maar wat moest ze anders? Starclan schonk haar echter een kans om het gesprek een andere richting op te sturen. Haar scherpe neus pikte de geur van konijn op, veel dichterbij dan een konijn zou moeten komen. Wat verrast trok ze met haar oor en gunde Amberstorm een blik. Zelf zou ze niet jagen, tot haar schaamte besefte ze dat het alweer erg lang geleden was sinds ze iets had gevangen behalve planten. Zo heel gek was dat ook niet, na alle drama van de laatste tijd.