Mother of flowers

Aan de uitgang van het kamp hadden katten haar even aangesproken, maar met een zwiep van haar staart had ze laten weten dat ze net buiten het kamp zouden zitten, tussen het heidegras en de bloemen. Immers zagen de kittens de heide niet in de put. Ze was echter wel slim genoeg om een jonge kitten zoals Annulet niet al te ver te nemen. Ze zette enkele passen naar buiten en draaide zich een kwartslag zodat ze wat hoogte won en een uitzicht kon krijgen over de holte dat hun thuis was. Vervolgens draaide ze zich weer en zette ze de zwarte kitten neer. Aan hun ene kant was het kamp, de andere het hoogland. Bloemen waren nu vollop in de bloei... Weldra zouden ze hun blaadjes laten en sterven, al dan niet van de hitte. Het was immers best een hete greenleaf. "Ben je ooit al uit de nursery geweest?" vroeg ze hem, simpel en kort.

- Annulet only. Ze zijn net buiten het kamp aan de rand van de kampholte.

Annuletkit liet zich opnieuw makkelijk opdragen. Zijn drie pootjes wezen lusteloos naar de grond en zwaaiden lichtjes heen en weer bij elke pas van de poes. Uiteindelijk werd hij neer gezet, buiten het camp - maar niet zo ver. Elke andere kitten had nu nieuwsgierig rondgelopen en rondgekeken, opgewonden of misschien angstig. Annuletkit was niet dat type kat. Zijn blauwe oogjes gleden even over het landschap, maar de blik was ongeïnteresseerd. Het zag er ongeveer zo uit als het camp. En sowieso zou hij nooit de weide vlakte gaan ontdekken, want met zijn poot-situatie zou hij toch nooit goed genoeg zijn om apprentice te worden. Hij zou rotten als elder, steeds maar prooi afnemen van katten die het meer verdienden dan hem omdat niemand vriendelijk genoeg was om in zijn gezicht te zeggen hoe nutteloos hij was. Burnetbliss vroeg hem of hij ooit al uit de nursery geweest was, waarop hij slechts met zijn hoofdje schudde. Veel uitleg was er niet bij nodig. Hij was jong en hij had maar drie poten, wat verwachtte je?

De jongen schudde enkel zijn koppie wat... En voor even kantelde de fluffy poes haar kopje wat. Ze snapte niet volledig wat het probleem was. Hij was ergens waar anderen niet konden komen. Regels breken zat er dus niet. Kort knipperde de jonge poes. Ok, het was duidelijk dat hij voor niks echt motivatie had maar dat betekende niet dat ze niet moest proberen iets te doen. Kalm neeg de rossige poes haar kopje wat en schoof ze wat dichter naar de klaprozen toe die aan de zijkant van het kamp bloeiden. "Kijk Annulet, zijn ze niet prachtig?" probeerde ze kalm. Een begin, het moest ergens starten.

Annuletkit observeerde de lichtgekleurde kattin toen ze haar kopje neeg en dichter naar wat rode bloemen schoof. Hij observeerde - hij bestudeerde niet, hij keek enkel. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar de bloemen toen Burnetbliss vroeg of ze prachtig waren. Even gaf hij geen reactie; hij probeerde te begrijpen. Prachtig? Wat was er zo mooi of speciaal aan? Het waren planten, zoals er zo veel planten waren, en uiteindelijk zouden ze toch doodgaan; zoals alles dood zou gaan. Het zwarte katertje haalde dus enkel maar zijn schouders op, een gebaar dat hij al meer had gedaan dan wat dan ook. Zo prachtig vond hij ze niet. Ze waren maar gewoontjes.

Even knipperde ze verbaasd bij zijn actie. Het jonge katertje leek weinig interesse te tonen in wat er voor hem gebeurde, in wat er in het algemeen aan het gebeuren was. Het was ergens... Bangelijk dat hij zich zo gedroeg. Niks leek hem te interesseren. Aan zo'n jonge leeftijd al. Pessimisme op zijn fijnste. Even trilden haar snorharen waarna ze zich kalm een kwartslag draaide. "Planten, bloemen... Ze kunnen zoveel meer dan alleen mooi zijn... Ze kunnen levens redden, pijn wegnemen en zoveel meer," even slikte de kattin, ze keek even naar de kitten. "Er is meer dan alleen een mooi uiterlijk. Ze kunnen veel meer dan alleen mooi daar zitten," even keek ze op, sprong ze recht en liep ze even naar iets verderop. Ze kwam echter al snel terug met een steen, niet meteen een kiezel... maar groter dan dat. Kort legde ze het grijze ding voor de donkere kitten. "Net zoals stenen... maar dan anders..." klonk er kalm van haar af. "Ze zien er misschien nutteloos en erg... Saai uit... Maar je kan er zoveel mee doen en zoveel mee beleven," kort keek ze op, zoekende naar iets van reactie bij de ander.

De kattin leek hem heel graag te willen overtuigen dat planten wel degelijk mooi waren, maar hij vond er nog steeds niet echt veel aan. Ok, ze konden levens redden of pijn wegnemen. So what? Ze konden katten niet onsterfelijk maken, ze konden enkel het leed uitrekken. En waarom zou je dat willen? Waarom zou je er niet meteen een einde aan maken als je toch kon? Burnetbliss sprong op en liep weg, waarop Annuletkit zijn kopje op zijn poten legde en wachtte. Ze zou hem vast niet achterlaten - en zelfs als ze dat deed, wat dan nog? Dan betekende het enkel dat ze doorhad dat hij een lost cause was, dat niets hem zou veranderen, en dat hij een nutteloos lid van de clan was. Hij zou nooit zijn steentje kunnen bijdragen. De poes kwam terug met een steen, geen kleine kiezel, maar een steen ongeveer even groot als de poot die hij miste zou moeten zijn. Ze mauwde dat je er zo veel mee kon doen en beleven. Annuletkit fronste. Met dit ding? Dat daar gewoon lag, net zoals hij? In zijn ogen was het net zo nutteloos als hij zelf was, nog nuttelozer dan de "mooie" plantjes. Je kon het niet eten, het was niet zacht om op te liggen, het was niet eens interessant. De kater strekte zijn voorpootje uit en tikte even tegen de steen. Het maakte een zacht geluidje, maar dat was het dan ook. Volstrekt nutteloos. De kitten snoof even ongelovig en draaide zijn blik weg. Het was het niet eens waard om naar te kijken.