Delicate

Het was duidelijk dat haar jagen roestig was toen ze voor de zoveelste keer vandaag het konijn nét niet kon vangen voor het in zijn hol sprong. Of misschien was het gewoon omdat het jagen in de tunnels zo anders was dan hier boven op de oppervlakte. Een gefrustreerde zucht verliet haar lippen terwijl ze met haar schouders zich een weg baande door het hoge gras. Plots zag ze een bekende gestalte spinnend op zijn rug liggen. De bruine kattin vernauwde haar ogen en dook neer in een sluiphouding. Had hij haar al gezien? Anders was dit ene perfect leermoment. Wees je altijd bewust van je omgeving, zelfs als je aan het luilakken was - iets wat ze nu niet echt apprecieerde en waar Falconpaw hoe dan ook een preek over zou krijgen. Hoe lang die preek was, hing vooral af van zijn oplettendheid. Ze had geen nietsnutten op deze aarde gezet.

Het leek zo'n heerlijkte tijd om te liggen, tot hij geluid hoorde. Hij had zijn oortjes gespitst, maar dacht er niet veel van. Tenminste, tot hij niks meer hoorde. Langzaam kwam hij overeind, ietwat op zijn hoede. Wie weet was het één of ander gevaarlijk beest die zijn kant op was gekomen! Langzaam keek hij om zich heen, zijn staart licht zwiepend omdat hij niet zeker was van zijn zaak. Misschien was hij wel gewoon paranoia en was er helemaal niks aan de hand. "Hallo? Is iemand daar?" vroeg hij voorzichtig. Hij wilde ook niet de aandacht trekken van één of ander raar beest... Dus hij moest oppassen met wat hij ging zeggen. Hij hoopte maar dat het een andere kat was.

Een goedkeurende blik verscheen in haar groene ogen, al liet ze die snel weer verdwijnen voor hij het per ongeluk zag. Even bleef ze stokstijf staan, haar blik licht vernauwd terwijl ze nadacht. Het was duidelijk dat hij aandacht had voor zijn omgeving - maar aan de andere kant was de manier waarop hij ermee omging niet de meest elegante manier. Zou ze hem zo ver krijgen dat hij aanviel, denkend dat zij één of andere indringer of gevaarlijk beest was? Of zou hij eerder het wegloop type zijn? Zolang Falconpaw maar niet dom genoeg was om gewoon een gesprek te beginnen met iets of iemand dat je aan het besluipen was. Amberstorm besloot het op de proef te stellen. Bewust liet ze haar staart lichtjes tegen wat grassprietjes komen, zodat die zachtjes heen en weer zwiepten.

Geen reactie. Twijfelend draaide hij met zijn oortjes. Had hij het misschien verkeerd gehoord? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij het verkeerd had gehoord en dat de wind het was geweest. Maar hij was er toch echt overtuigd van dat hij iets gehoord had, nog meer dan anders. Dit was echt niet de wind geweest. Echt niet. Dat kon niet anders. Toen hij wat gras hoorde bewegen schoten zijn oren richting het geluid. "Wie het ook is, dit is niet grappig! Kom tevoorschijn!" riep hij richting het geluid. Hij wist niet zo goed wat te doen, als het een vijandige kat was dan kon hij er niks tegen doen. Want hij kon nog niet vechten. Niets anders dan het stoeien dat hij in de nursery had gedaan, want hij was nog niet getraind op vechten.