Powerless

De kattin was teruggekeerd van haar jacht met twee konijnen. Sinds het weer beter werd kwam ook de prooi terug tevoorschijn. Moonvision wiebelde ongemakkelijk met haar witte oren toen ze het kamp binnenliep, de blikken negerende die haar toegeworpen werden. Het waren simpelweg katten die haar aankeken, waarschijnlijk als gevolg van haar 'opvlieger' enkele uren geleden. Moonvision had simpelweg haar mening geuit, op een deftige manier. Als de rest dan tegen haar begon te snauwen en grommen, wat verwachten ze dan? Dat ze lief haar mond gesloten hielt en ja knikte? Dan kenden ze haar nog niet. Ze legde de prooidieren neer op de prooistapel en draaide zich om, aanstalten makende om zichzelf neer te zetten en uit te rusten. Het was al later op de avond en de kattin was niet van plan al meteen naar haar nest te gaan. De spanning was nog altijd te voelen en ze had geen zin in brandende blikken in haar pels wanneer ze haar ogen sloot. Maar blijkbaar was geluk en rust haar niet gegund. Zo bleek toen een bekende bruine kater haar richting op kwam gelopen. Ze had gehoopt dat hij simpelweg voorbij zou lopen, maar haar hoop werd ten stukken geslagen toen ook haar naam over diens lippen rolde. Semi-geïnteresseerd keek ze op, haar intussen vermoeide amberkleurige ogen op hem werpende. "Owlbate," sprak ze terug, zowel haar gelaatsuitdrukking als stem neutraal. Zijn volgende woorden maakten het moeilijk om een zucht te onderdrukken. Toch deed ze dit en bleef ze de deputy strak aankijken. Natuurlijk wist de witte warrior waarover dit ging. Ze hoopte enkel dat de kater niet dacht dat ze jaloers was, want dat was ze niet. Ze maakte zich simpelweg zorgen over de Clan. Over hun familie. Over de veiligheid en het welzijn van hun familie. Ze zou net zo gereageerd hebben op een andere kat van diens zelfde leeftijd. "Ik weet waarover dit gaat en nee, ik ga niet mijn mening veranderen door een motiverende speech die je zometeen gaat geven. Met woorden los je een oorlog niet op noch vang je er prooi mee." miauwde ze. Moonvision was nooit een kat geweest met een hand voor de mond. Ze sprak wat ze dacht en was rechtuit, zeker op vlakken als deze. Een leader hoorde goed te kunnen praten, dat gaf ze hem. Maar Owlbate zou zich moeten bewijzen. Ook al was het zogezegd een teken van Starclan.

Moonvision bleef de bruine kater aankijken met haar strakke, amberkleurige blik. Misschien dat ze een verkeerde indruk op hem had gemaakt.. Het was namelijk niet zo dat ze hem haatte of hem een slechte warrior vond. Ze vond hem simpelweg jong... té jong voor al deze verantwoordelijkheid. Niet enkel naar de Clan toe, maar ook naar hem zelf. Hij had het warriorleven nog maar amper kunnen ontdekken, kunnen van genieten.. Nu kon hij dat niet meer, vanwege alle druk en verantwoordelijkheden die op zijn schouders terecht kwamen.
Hij bekende dat hij geen speech voorbereid had, waarop een zachte 'oh' als reactie kwam. Haar witte oortjes waren zijn kant op gespitst. Ze gaf toe dat ze vond dat hij lef had haar aan te spreken. Of nouja, de moeite deed om zichzelf te bewijzen. Het werkte in ieder geval wél. Voor hetzelfde geld had hij al de verwijten genegeerd en het gelaten voor wat het was. Maar wetende dat hij op dit uur nog de moeite deed haar aan te spreken over het voorgeval, zegde haar dat hij wel zijn best deed. Zijn volgende woorden zorgden er echter voor dat ze wat twijfelachtig naar hem keek. Wat kon zij nu doen aan de positie waarin Starclan hem gezet had? Niets. Want Starclan's wil was wet, zo bleek. Moonvision zuchtte en sloeg haar dikke staart over haar poten. "Ik kan niks zeggen dan wat ik al gezegd heb. Ik vind je jong, veels te jong. Daarmee bedoel ik niet dat je een slechte warrior bent. Windclan heeft gewoon stabiliteit nodig en ik denk niet dat jij die kan geven. Maar dat is simpelweg mijn gedacht. Ik ben niet de enige die zo denkt, zoals je gemerkt hebt. Het enige wat je dus kunt doen is ons het tegendeel bewijzen." Haar laatste zin sprak ze uit op een aanmoedigende manier. Moonvision schudde haar kop en keek even naar beneden. Ze was geen slechte kattin. Misschien hadden ze gelijk, misschien moesten ze zich meer openbaren jegens elkaar. "Ik heb niks tegen jou. Ik ben gewoon bang.." Moonvision beet even op haar kaak terwijl ze terug opkeek. Als de kater het waagde haar uit te lachen, was een mep in het gezicht verzekerd. "De timing van dit hele gebeuren is gewoon slecht." voegde ze er aan toe, een greintje van ongelukkige humor in haar stem voegende.