Shady feathers

Heat cannot be separated from fire,
or beaty from the Eternal

De rode met witte kitten had zich dan toch buiten de nursery gewaagd, de kou in. Hij had een paar queens horen praten dat het raar was dat het nog steeds zo koud was, maar zelf snapte hij er niet heel erg veel van. Hij was dan ook pas drie manen oud en wist niet veel beter dan dat dit een koud seizoen was. En dus zette Heatkit zijn kittenvachtje op en zocht hij voor iets om te doen. Zijn groene oogjes spotte een zwarte kater, vast een warrior, die alleen was en hij hobbelde erop af. Een kinderlijke glimlach op zijn gezicht. "Hallo meneer warrior," begroette hij de kater vrolijk "Wat ben jij aan het doen?" Want waarom zou er een warrior alleen zijn in het kamp. Moesten die niet jagen en vechten en allerlei coole en geheime warrior dingen doen? Zij mochten buiten het kamp en eigenlijk wilde hij daar wel over horen.

+Shadefeather

  Shade haalde zijn tong over zijn poot, om die vervolgens over zijn kopje heen te wrijven. Dit deed hij een paar keer, tot dat er een kitten voor zijn neus stond.
  'Hallo meneer warrior,' begroette de kitten hem met een glimlach. 'Wat ben jij aan het doen?'
  Shade beantwoordde de glimlach en knikte even. 'Hallo. Ik ben mezelf aan het wassen,' mauwde hij vriendelijk. 'Even een pauze in het kamp en dan kan ik weer op pad.' Hij had namelijk besloten dat hij sommige pauzes echt in het kamp moest houden, anders zou hij hier alleen maar komen om te slapen of om de prooi te brengen die hij had gevangen. En dat was in deze tijd toch al niet zo veel. 'Wat doe jij buiten de Nursery?' vroeg hij het katertje toen.

Aan het wassen? Zelf? Wat raar. Deed zijn mama dat dan niet meer voor hem? Heakit keek hem nieuwsgierig aan, vooral toen hij over het kamp uitgaan praatte. Wow! Zou hij ook het kamp uit mogen als er een warrior bij was? Hij wilde het net gaan vragen voor meneer warrior hem onderbrak door te vragen waarom hij buiten de nursery was. Dat mocht hij toch? Hij was niet verplicht in de saaie nursery te blijven. "Ik wil niet heel de dag binnen zitten," Miauwde hij standvastig. Ja, wie zou dat nou weer willen eigenlijk. "Mag ik mee met jou?Ik beloof dat ik zal luisteren en alles!" vroeg hij opgewonden. Dat klonk zo leuk! De buitenwereld ontdekken met een warrior, dat wilde hij zeker wel. Met hoopvolle ogen keek hij de zwarte warrior aan. Hij kende hem niet, maar hij hoopte dat hij op zijn verzoek in zou gaan. Mochten kittens niet het kamp uit met een warrior erbij? Dan was het toch veilig! Warriors waren immers groot en sterk. Of waren ze echt verdoemd om zes manen in het saaie kamp door te brengen? Je kon maar zo vaak met iemand spelen en het kamp onderzoeken tot je alles had gezien.

  'Ik wil niet heel de dag binnen zitten,' miauwde de kitten standvastig. 'Mag ik mee met jou?Ik beloof dat ik zal luisteren en alles!' vroeg hij opgewonden.
  Shade keek met hernieuwde interesse naar de rood-witte kitten voor hem. Kijk, dat klonk al bekend. Wie wil er inderdaad de hele dag binnen zitten? Hij niet in ieder geval, en deze kitten ook niet. Een glimlach sierde zijn gelaat. 'Ik denk er nou net zo over,' mauwde hij. Helaas kon hij de wens van het kleine katertje niet volbrengen, wat hem stiekem wel wat teleurstelde. 'Maar, helaas kan ik je niet buiten het kamp brengen. Dat mag niet. Maar binnen het kamp is er ook wel wat te doen,' miauwde hij. Eigenlijk vond hij het binnen het kamp ook altijd wel saai, en als kitten was hij dan ook al snel uitgekeken. Hij begreep heel goed wat er in dat kopje omging. Jammer genoeg wist hij dat hij de Code niet zomaar kon breken.

Een hoopvol gevoel vulde het kleine katertje toen meneer warrior zei dat hij er net zo over dacht, maar die hoop viel al snel weer toen hij vertelde dat hij hem niet mee het kamp uit mocht nemen. Waarom niet? Heatkit snoof boos. Hij wilde gewoon zien wat er daar buiten allemaal was! Hij zou geen eens superver het kamp uit te hoeven daarvoor, gewoon een glimps van de wereld buiten het kamp. Maar nee, meneer warrior vertelde hem wat er een tijdje geleden in zijn kopje was doorgedrukt. Dat kittens het kamp niet uit mochten. Maar met een warrior was toch anders? Dan was hij veilig! Hij keek dan ook een beetje ongeloving naar de zwarte kater toen hij hem vertelde dat er genoeg te doen was binnen de kampmuren. Nou, dan mocht hij dat zeker eens gaan vertellen, want Heatkit was hier helemaal uitgekeken. "Maar meneer warrior!" riep hij opstandelijk uit, het niet eens met het antwoord dat hij niet het kamp uit kon komen. "Er is hier helemaaaaaal niets te doen!" Overdreef de rood met witte kitten. Misschien dat hij naar de Elders kon gaan en verhalen aan kon horen, maar dat was ook maar zo lang leuk. En daar zou hij nog genoeg tijd voor hebben als hij als apprentice voor ze moest gaan zorgen, toch? Hij wilde het kamp uit, en wel nu!

  'Maar meneer warrior!' riep de kitten opstandelijk uit. 'Er is hier helemaaaaaal niets te doen!'
  Shade keek hem even aan zonder te weten wat hij moest zeggen. Tja. Zo dacht hij er net zo over. Precies dat. Hij had een hekel aan opgesloten in het kamp zitten. Nee, hij moest er niets van hebben. Hij wist precies waar de kitten het over had en hij zou hem dan ook graag het leven buiten het kamp willen laten zien. Maar ja, dat mocht nu eenmaal niet. De zwarte kater zuchtte. 'Ik ben bang dat ik je echt teleur moet stellen. Maar je mag echt het kamp niet uit,' mauwde hij met spijt in zijn stem. Hij dacht even na over andere mogelijkheden. Spelen met een mosbal had hij vast al te vaak gedaan, dacht hij. En verhalen van de Elders gingen je uiteindelijk ook vervelen. Hij dacht terug aan zijn kitten tijd. Hij was meerdere keren het kamp uitgeglipt toen. Misschien, als hij die verhalen nou eens heel erg overdreef, zou de kitten het wel opgeven om het kamp uit te gaan.
  'Nu ben ik geen Elder, of zo iets,' begon Shade, 'maar ik heb wel een verhaaltje voor je dat ik kan vertellen. Het gaat over de eerste keer dat ik zelf het kamp uit ging.'

Pff, dat ging dus ook niet werken. Maar hoe kon hij dan Meneer Warrior overhalen hem mee te nemen? Hij kon zo niets bedenken. Maar toen begon de ander over verhalen van dat hij zelf de eerste keer het kamp uit ging en dat trok zeker zijn aandacht. De rood-witte kitten ging wat rechter zitten in teken van die intresse en knikte enthousiast. "Aljeblieft!" Hij wilde dolgraag horen over hoe het nou buiten het saaie, domme kamp was. Hij zou dan later wel manieren verzinnen hoe hij die wereld ook echt te zien kon krijgen. Meneer Warrior had al spijtig geklonken toen hij zei dat hij hem niet mee had kunnen nemen, dus met wat aandringen zou het vast moeten lukken, toch? "Was jij toen ook een kitten want als dat zo is moet je mij ook menemen, anders ben je Hiepo...Hypno...Hypocriet." Ja, hij klonk trots toen hij dat woordje zei hoor, ook al had hij moeite met het uitspreken er van. Hij had het iemand eens horen zeggen en om de betekenis gevraagd. Hij had het goed onthouden en kon het nu gebruiken. Hoe goed van hem was dat wel niet?

  Shade zag blij aan hoe de kitten enthousiast reageerde. Toch verdween zijn glimlach een beetje om de volgende woorden.
  'Was jij toen ook een kitten want als dat zo is moet je mij ook meenemen, anders ben je Hiepo...Hypno....Hypocriet.'
  De kater keek hem even paar seconde aan voordat een zucht zijn bekje verliet. Hij had geen ongelijk. Maar hij kon de kitten echt niet meenemen. Dat zou tegen de Code zijn en hij wilde de kitten niet onnodig in gevaar brengen. En hij wilde ook niet op de zwarte lijst van Stallionheart komen. Dadelijk moest hij zelf de nesten van de Elders gaan verschonen! Hij moest die verhalen echt heel erg gaan overdrijven. Misschien een klein leugentje voor bestwil erbij. Zelf had hij het prachtig gevonden, elke keer dat hij het kamp uitgeglipt was.
  'Luister maar gewoon,' miauwde hij kalmpjes. 'Het is daarbuiten heel anders dan je verwacht. Alles is super groot en het is heel open.' Zelf vond hij dat juist het prettigst van buiten het kamp zijn, dat alles zo open was. Maar nu moest het even klinken alsof het niet prettig was. 'En er zijn veel meer gevaren buiten het kamp dan binnenin. Zeker voor een kitten. Je kan zo gegrepen worden door een roofvogel.' Zoiets had hij zelf ook moeten aanhoren toen hij weer eens een preek kreeg nadat hij als het ware ontsnapt was.

Oh, Meneer Warrior was niet erg blij toen hij dat woordje zei. Maar hij had het toch goed gebruikt? Zijn trots om het woord heen verween dan ook weer een beetje. Zeker doen de kater begon te vertellen over zijn eigen tripjes buiten het kamp Heatkit merkte dan ook niet dat hij niet zei hoe oud hij was. Meneer Warrior zou zich vast aan de regels hebben gehouden, hij was immers een grote, sterke warrior! Hij vertelde dat de buitenwereld heel anders was, groot en open. Was dat dan niet goed? De toon waarop het gezegd werd klonk niet goed, maar als het groot en open was, was er toch ook weinig gevaar. Je kon je dan niet verstoppen. Of toch wel? "Maar-" begon Heatkit, alleen om afgekapt te worden door de warrior die nu begon te vertellen over gevaren. De ogen van de kitten werden even groot toen Meneer Warrior het woordje roofvogels zei. Daar was hij wel over gewaarschuwd. Die vogels waren gemeen en aten kittens! Misschien was het buiten dan toch niet zo leuk. "Maar met een grote en sterke warrior zo als jou ben ik dan toch veilig? Jij kan die gemene vogels zo verslaan! Dan hebben we ook een grote prooi gevangen," miauwde hij enthousiast. Het was misschien een laatste poging om het kamp nog uit te kunnen komen, want veel meer dan de kater complimenteren kon hij niet meer bedenken. Want regels breken huiverde hem toch een beetje, zeker als hij alleen was.

  'Maar met een grote en sterke warrior zo als jou ben ik dan toch veilig? Jij kan die gemene vogels zo verslaan! Dan hebben we ook een grote prooi gevangen,' miauwde de kitten enthousiast.
  Shade kon een geamuseerde grinnik niet onderdrukken. 'Tja, zo zou je het kunnen zien ja,' mauwde hij. 'Maar een grote roofvogel is heel wat anders dan die kleintjes op de prooistapel. Roofvogels hebben enorme klauwen en een scherpe snavel. Als je die zou willen aanvallen heb je wel meer nodig dan maar één Warrior,' mauwde hij. En zeker als ik dat ben, dacht Shade erachteraan, maar zonder iets te zeggen. Hij kon misschien wel goed jagen, maar hij wist dat zijn vecht skills niet zo goed waren. Natuurlijk kon hij wel de basis dingen, en hij zou zich prima kunnen redden met een simpel één op één gevecht, maar erg goed was hij niet.
  'Heus waar, het is veel veiliger in het kamp dan erbuiten. Je zal moeten wachten tot je 6 Moons bent..' Hij wilde zijn naam erachter zeggen maar besefte dat hij die niet eens wist. 'Wat is jouw naam, trouwens?' vroeg hij dan ook.

Oh, waren er dan ook hele grote roofvogels. Maar die klonken niet leuk! Bij het noemen van de grote klauwen en scherpe snavel dook Heatkit was in elkaar. Die klonken wel heel eng! Meneer Warrior vertelde hem dat zelfs niet een warrior die alleen aan kon en dat hij veel veiliger was als hij in het kamp bleef tot hij zes manen oud was. "Heatkit," bracht hij uit toen er om zijn naam werd gevraagd, maar zijn angst voor de roofvogels was daardoor nog niet weg. "M-maar kunnen die roofvogels dan ook niet in het kamp komen?" vroeg hij in een klein stemmetje. Dat het nog niet gebeurd was betekende niet dat het nog niet kon gebeuren. Als hij dan zichzelf moest vervelen om in leven te blijven zou hij het vast wel aankunnen. En te denken dat hij kort hiervoor nog helemaal overtuigd was dat verveling zijn doodsoorzaak zou worden. Nee, hij wilde zich nog bijna in de nursery gaan verstoppen, waar hij veilig zou kunnen zijn. Misschien kon hij zelfs de andere kittens waarschuwen voor de roofvogels, zodat ze ook niet in gevaar kwamen. Maar dan zou de nursery eigenlijk wel heel erg druk worden de hele dag lang, als iedereen binnen zou blijven...

  De kitten vertelde dat hij Heatkit heette. Shade glimlachte even en stelde zichzelf voor. 'Ik ben Shadefeather.'
  'M-maar kunnen die roofvogels dan ook niet in het kamp komen?' vroeg Heatkit toen met een klein stemmetje.
  Oh nee, hij wilde niet dat de kitten nu bang werd voor roofvogels en zo nooit meer buiten zou komen. Hij dacht even heel snel na, want roofvogels konden inderdaad het kamp binnenkomen om uit het niets een kitten op te pakken en dan weg te vliegen, zonder de kit ooit meer te zien. Maar daar wilde hij liever niet aan denken en hij wilde al helemaal niet dat Heatkit dat wist. 'Nee, die roofvogels zijn misschien groot maar die durven niet zomaar het kamp in hoor,' mauwde hij dus maar. 'We zijn met teveel Warriors hier. Als die vogel hier zou komen dan wordt dat zijn dood, geloof mij maar.' Hij wist immers wel dat iedereen tot het uiterste zou vechten, zeker hij.

Huh? Shadefeather? Nee hij was Meneer Warrior! Heatkit shudde daarom ook zijn kopje om aan te geven dat dat niet klopte. "Nu-uh. Jij heet Meneer Warrior," besloot hij standvastig. Niemand kon hem daar meer vanaf praten. De zwarte kater had er immers ook naar geluisterd toen hij hem zo had aangesproken, dus moest het wel zijn naam zijn. Toch, die luchthartige opmerking hielp niets aan zijn angst. Na zijn vraag over de roofvogels had er een korte stilte geweest, waardoor de kitten niet erg gerustgesteld was. Zelfs niet bij de woorden die de oudere kat hem toesprak. Hoe Meneer Warrior ze had beschreven waren ze toch zo groot dat warriors het zouden verliezen! Dus waarom zouden ze dan niet het kamp in durven. Met bange oogjes keek hij naar boven en scande de lucht geconcentreerd. Hij was voor roofvogels aan het zoeken in die grijsblauwe luch boven hen. Er dreven alleen wit en grijs gekleurde wolken voorbij, maar er was geen roofvogel te zien. Geen eens een normale vogel, eigenlijk. Dat stelde hem dan wel weer wat op zijn gemak. Toch schoot hij af en toe een bange blik naar boven, zelfs toen Meneer Warrior hem vertelde dat er te veel warriors waren voor zo'n vogel om het kamp in te vliegen. "Bescherm jij mij van de vogels?" vroeg hij in hetzelfde kleine stemmetje als voorheen. Een smekende maar toch hoopvolle blik stond in de groene oogjes van Heatkit, die voor nu weer even op de warrior voor hem waren gericht. Hij zou vast wel ja zeggen toch?

  'Nu-uh. Jij bent Meneer Warrior,' besloot de kitten standvastig. Shade was hier behoorlijk verbaasd over, maar kon een geamuseerde glimlach niet onderdrukken. Aw, hij werd Meneer Warrior genoemd. Zelf vond hij niet dat hij die naam echt verdiende, er waren veel betere en oudere Warriors die ook veel meer ervaring hadden dan hij. Maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om de kitten tegen te spreken. Het was toch ook zo aandoenlijk.
  'Bescherm jij mij van de vogels?' vroeg Heatkit toen met hetzelfde kleine stemmetje als eerst.
  Shadefeather zuchtte even en knikte. 'Ja, natuurlijk doe ik dat. Met mijn leven.' Kittens hadden immers nog een heel leven te gaan, en hoewel Shade van zijn leven genoot, hij zou nooit zonder iets te doen naar een kitten kunnen kijken die voor zijn leven zou vechten. 'Maar je hoeft echt niet bang te zijn, hoor. Die roofvogels laten zich maar heel zelden zien, zeker in het kamp.'

Heatkit voelde zich dan ook erg gerrustgesteld toen Meneer Warrior hem vertelde dat hij hem met zijn leven zou beschermen. Hij kroop dan ook wat dichter naar de zwarte kater toe. Zo zou hij wel veilig zijn, dicht bij hem. Hij zou hem immers beschermen en de kitten zou hem gelijk te werk zetten aan die belofte. Toch, hij keek zo heel soms nog even naar de lucht en dat leek Meneer Warrior te merken. "Maar je hoeft echt niet bang te zijn, hoor. Die roofvogels laten zich maar heel zelden zien, zeker in het kamp." werd hij nu verteld. Maar dat betekende niet dat ze niet zomaar naar beneden konden duiken en hem oppikken! Hij wilde nu echt niet naar buiten, zeker niet zonder Meneer Warrior, maar hij wilde wel zien hoe het er nou uit zag. Zou hij een glimps door de kampingang op kunnen vangen? Of hij kon het aan degene hier vragen die al wel buiten was geweest! "Maar hoe ziet het er buiten dan uit, naast dat het groot en open is?" vroeg hij, nog steeds niet op tot zijn volle enthousiasme, maar het leek al wel terug te komen.

  'Maar hoe ziet het er buiten dan uit, naast dat het groot en open is?' vroeg Heatkit toen. Shade glimlachte naar hem, blij dat hij nog steeds nieuwsgierig was naar de buitenwereld.
  'Nou, je hebt natuurlijk de Moorlands. Daar ben ik het meest. Ik jaag daar veel,' begon Shadefeather te vertellen. 'Het is daar heel open, met heuvels en het is bijna zeldzaam als je een boom tegen komt. Het gras is heel hoog daar. Er zitten veel konijnen. En je hebt natuurlijk ook het hele tunnelsysteem, waar de Tunnelers jagen. Maar ik ben daar nog nooit in geweest, ik hou niet van dat opgesloten gevoel,' gaf hij eerlijk toe. Nee, dat zou niets voor hem zijn. Hij vond het bos al niks. 'En je hebt er ook nog een meer, en natuurlijk de Outlook Rock. Daarvandaan kan je ver over het landschap uitkijken,' vervolgde hij zijn verhaal over het territorium. 'Ten slotte is er nog de Maze Fields. Daar ben ik nog niet zo vaak geweest. Het zijn rare soort grassen of zo, die heel hoog groeien.' Hij zei maar even niet dat daar veel vogels komen. 'Maar je moet wel oppassen, want soms zijn daar hele grote monsters, maar die kan je al van wel horen. Blijf dan maar uit de buurt.' Met een glimlach keek hij naar Heatkit.

Meneer Warrior begon allemaal dingen op te noemen waarvan het jonge katertje de helft niet van snapte. Wat precies was een tunneler? En een boom had hij nog nooit gezien. Toch, Heatkit luisterde geïntrigeerd naar de kater die zijn verhaal deed. Een opgesloten gevoel? Daar trok hij een gezicht bij. Hij had al niet in de nursery willen zitten en die was toch nog best groot. Of was hij gewoon klein? Maar hij had het gevoel dat Meneer Warrior het over een krappere plek had, die dan ook gelijk gevaarlijker was. Nee, nu hij zo hier in het kamp stond genoot Heatkit van de bries. Al wenste hij af en toe wel dat deze dan wat warmer was. Hoorde New Leaf niet warm weer, zon en nieuwe planten te zijn? Waarom was alles dan zo grijs? Oh, nu raakte hij toch van het gesprek met de warrior af! Maze fields leken minder leuk, want Meneer Warrior vertelde hem dat daar monsters zaten. Monsters waren eng. Net zo als roofvogels. Of waren roofvogels ook monsters. "Wat voor monsters zitten daar dan?" vroeg de rood met witte kitten wat zacht.

  'Wat voor monsters zitten daar dan?' vroeg de kitten zacht.
  Shade bleef even stil terwijl hij over zijn antwoord dacht. Want zelf had hij zo'n monster nog nooit van dichtbij gezien, maar hij wist wel ongeveer hoe ze eruit zagen. Er waren natuurlijk ook de kleinere monsters. 'Nou, het zijn hele grote dingen, en de tweebenen gebruiken ze daar om het hoge gras weg te halen,' vertelde hij de kitten. 'Maar je hoeft echt niet bang te zijn voor ze. Je hoort ze van verre aankomen, dus je zult nooit onverwachts verrast worden,' probeerde hij Heatkit gerust te stellen. Hij gaf dan ook nog even een geruststellende glimlach.

Monsters die twolegs gebruikten? Waren dat niet de gekke wezens die op twee poten liepen en ook katten hadden? Waarom zouden die monster willen hebben dan? Katten waren veel beter! En waarom haalden ze het gras weg? Dan kon je je toch niet meer verstoppen. Hij snapte er helemaal niets meer van, op het feit na dat de kater hem niet nog banger wilde maken. Juist in tegendeel, hij probeerde hem gerust te stellen. Heatkit moest wel toegeven dat het werkte, maar hij ging nog niet weg van zijn plekje aan Meneer Warrior's zijde. Het was lekker warm geworden en hij voelde zich veilig, dus hij had geen eens een reden om weg te willen. "Maar als het gras weg is kun je je niet meer verstoppen..." zei de kitten wat onzeker. Hoe kon je je dan van die monsters verstoppen?

  'Maar als het gras weg is kun je je niet meer verstoppen...' zei de kitten onzeker.
  'Nee, dat klopt, maar dat hoeft niet per se,' mauwde hij kalm. Hij wilde niet dat de kitten onnodig bang werd, alleen maar door zijn woorden. Hij probeerde aan iets te denken wat de kitten gerust zou stellen, maar hij kon zo snel aan niets denken. Nou, dat was handig, dacht Shade met een zucht.
  'Maar weet je wat, daar hoef jij nog niet aan te denken. En zodra je een Apprentice wordt zul je veel meer dingen leren en ben je ook veel groter en sterker. Dan kan je die dingen allemaal wel aan,' mauwde hij met een hoopvolle glimlach. Hij bad naar StarClan dat dit Heatkit wat meer moed zou geven.