Why have you forsaken me? [Oceankit]

Dwarfpaw wandelde door het kamp. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend en zijn training was dan ook nog niet begonnen. Hij liep een beetje doelloos rond aangezien hij nog niets te doen had. Verveling kwam bij Dwarfpaw ook eigenlijk al snel opdagen. Hij was redelijk creatief. Echter, de lat voor vermaak lag hoog. Het moest hem een kick geven om voldoenend te zijn. Anders was het het wat hem betrof niet waard. Hij zocht dan ook vaak de grenzen op. Of dat nu binnen of buiten de training was. Niet iedereen kon hem daarvoor waarderen. Maar dat kon Dwarfpaw niets schelen. Er waren maar zeer weinig katten wiens oordeel tot hem binnen drong. De afgelopen nacht had hij liggen tobben over waarom het jagen hem nou nog steeds niet lukte. En of hij niet toch iets meer naar Moonvision zou moeten luisteren. Met als vanzelfsprekend gevolg dat hij niet al te veel geslapen had. Dit ochtendwandelingetje stelde dan ook niet veel voor. Dwarfpaw slenterde maar wat rond, nauwelijks iets van de omgeving in zich op nemende. Toen hij plotseling iets voor de voeten liep. Verschrikt keek hij op. Voor hem lag een klein wit balletje kitten. En niet zomaar een kitten. Oceankit, de kitten van Oceanstar… Enkele seconde kon hij niet anders dan staren naar de witte pluizenbol die voor hem op de grond lag. Zo perplex als hij was bij zijn actie. En omdat hij zich geen houding noch stemming wist aan te houden over zijn eigen stommiteit, begon hij te lachen. Een ongemakkelijk gegrinnik. Dwarfpaw vond het dan ook helemaal niet grappig. Hij wist echter gewoon niet hoe te reageren, en blijkbaar was lachen over hoe schandalig zijn actie wel niet was geweest nu zijn eerste response. “S-sorry.” Grinnikte hij. Hij hoopte maar dat hij de kitten geen pijn gedaan had. Want dan zou hij natuurlijk op z’n kop krijgen. En daar zat hij niet op te wachten.

-Eerste post voor Oceankit en tweede voor Abysshowl.

hear me sing

with the voices of the sea

The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.

Een van de Queens had de nog blinde kitten naar buiten gebracht om haar kort bloot te stellen aan de zachte zon die in de ochtend scheen. Oceankit had er nogal een probleem van gemaakt zonder de bron van voeding te zitten waardoor de jonge moeder had besloten de kitten met zich mee te nemen en kort achter te laten om een prooi van de groeiende prooihoop mee te nemen. Hierdoor lag de jonge kitten een tikkeltje miserabel opgekruld te wachtten tot de Queen haar richting weer op kwam gestapt. Dit duurde echter even aangezien het vinden van een goed prooi duidelijk een lastige keuze was voor een Queen die kittens moest onderhouden met haar moedermelk. Dit betekende dan ook dat het jonge bolletje witte vacht zacht en klagelijk piepte toen er een onbekende kat tegen haar aan botste. Dat deed zeer! De kitten kon natuurlijk nog geen pijn omschrijven waardoor enkel een geschrokken gekrijs haar kleine nog tandloze mond verliet. Een gekrijs dat ongetwijfeld door andere katten in het kamp werd gehoord. Angstig en geschrokken bleef ze alarm slaan, hopende dat er een bekend ruikende kat tot haar redding zou komen. Een ding was zeker als de nog onervaren Queen er achter kwam dat haar acties dit konden veroorzaken, zou ze later wel twee keer nadenken voordat ze een jonge kitten de Nursery uit bracht. Zelfs met het zachte weer. Het jonge dier had niet eens door dat de ander lachtte om zijn acties. Immers was ze te druk bezig een veilige haven te vinden. Een waar ze tot rust kon komen, een met de geur van moedermelk.

NOTES:none
TAGS:Dwarfpaw & Abysshowl

FL*

Why have you forsaken me? [Oceankit] MwMYm1d