Giving peace to the weary [Routnose]

De afgelopen dagen had de jonge Leader voornamelijk zwijgend toegekeken hoe Routnose steeds verder aftakelde. De jonge Medicine Cat van Windclan had al dagen niet geslapen, de dood van Oceanstar en haar broer hakte er enorm op in. In de tussentijd had ze een leven aan Stallionstar gegeven alsmede haar best gedaan een oog op haar Clan te houden en haar kittens te bewonderen. Ook al kon ze niet meer tijd fysiek met hen doorbrengen, deed het haar goed om samen met haar moeder Icecloud, halfbroer Whitelion en Mousewish tussen de sterren te zijn. Haar vacht sprankelde met hernieuwde kracht en het fonkelde van de sterren waarmee het ingebed leek te zijn. Haar blauwe ogen droegen dezelfde warme blik als ze ook in haar leven gekend had, alleen dan vele malen sterker. De glans bijna onnatuurlijk. In de tussentijd was haar vroegere Apprentice Owlbate tot Deputy benoemd, en had een deel van de Clan het teken van Starclan niet willen aannemen. Haar goede vriendin had zo haar best gedaan, alleen had ze de kracht niet kunnen vinden om over de pijn heen te komen van het zware verlies. Ze kon haar niet langer laten lijden, waardoor ze had gewacht tot op het moment dat de uitgeputte kattin, in een gespannen slaap terecht kwam. Ze was te moe om haar lichaam wakker te houden en in deze staat kon ze haar Clan niet dienen.

Voorzichtig stapte ze met kalme en evenwichtige passen naar haar goede vriendin in het mosbed toe, waarna ze haar neus tegen diens voorhoofd aan drukte. Kalm wachtte ze totdat het bekende gedaante van de Medicine Cat voor haar verscheen, de kleine prachtige kattin verdiende immers haar volle aandacht. Helderblauwe ogen richtten zich op de groene, terwijl ze haar kop voorzichtig op de schouder van de ander legde. "Routnose," murmelde ze warm en zacht, alsof haar aanwezigheid een balsem kon zijn op de mentale en emotionele wonden.

Expres had ze voor een bekend gebied gekozen, alleen dan vele malen groener en schitterend met de sterren die hier te vinden waren. De Outlook Rock, een rots waarop ze de rest van het territorium konden bekijken. Al was het in dit geval niet de levende, fysieke wereld. Voorzichtig baande ze een weg door het hoge gras, welke meedeinde in de fikse bries die zich hierop had gevestigd. "Kom," Gebood ze de ander op een zachte maar krachtige toon. Op dezelfde manier als ze haar Clan altijd had toegesproken. Haar staart zwiepte ze kort heen en weer voordat ze de rots op sprong en plaats nam, haar blik richtte ze op de rustige hemel, die fonkelde met duizenden sterren in verscheidene tinten van paars, blauw, groen en zelfs roze. Alsof er een zon onderging. "Routnose," Begon ze op een zachte toon, terwijl ze haar goede vriendin aan keek. "Ben je vergeten dat ik er nog steeds ben? Ook al sta ik niet meer met vier poten voor je in de fysieke wereld." Mauwde ze terwijl ze haar vriendin van vele manen en vertrouwelinge voorzichtig tegen zich aan drukte.

Het was niet de eerste keer, noch zou het de laatste keer zijn dat Routnose tragedies mee zou maken. Echter was dit waarschijnlijk een van de heftigere, zeker nadat ze zo'n heftig gevecht met Riverclan hadden gehad wat de Clan letterlijk had verscheurd met pijn. Bijna elke kat had wel iemand verloren die ze lief hadden gehad. Waardoor het lastig werd om hoop te houden, de mooie momenten te zien in het donker, en een zachte, warme kattin zoals Routnose zou dit breken. Dat was een ding dat zeker was waardoor ze haar niet langer kon laten lijden. De Leader kon zich nauwelijks de dagen herinneren dat ze nog niet bevriend was geweest met de jongere cyperse kattin. Ze droeg een zachtaardig hart, een die bijna ongekend was waardoor ze haar respecteerde. Routnose zou een geweldige Medicine Cat voor Windclan kunnen zijn, echter was ze haar pad niet meer zo zeker. Ze vertrouwde zichzelf niet meer en ze hoopte in heel haar hart dat de ander het niet op zou geven, het gemis zou altijd blijven maar ze zou haar wederzien. Oceanstar had haar levens wellicht voor anderen gegeven, maar zou nog steeds met hen leven in Starclan. In het gras, in de sterren, overal waar haar Clan was, zou ze zijn. Levend, maar dan niet tussen hen of onder hen, toch zou ze hen zien in de sterren. Ze hoopte dat haar hart verder gedragen zou worden door de generaties onder haar, dat er goede verhalen zouden komen over de Leader die ze ooit was geweest, maar ook dat ze van haar fouten zouden leren. Beide waren belangrijk, ze was geen honderd procent goede Leader geweest, maar zeker ook geen slechte. Er waren dingen die ze nooit had kunnen leren omdat het niet in haar karakter had gezeten, maar er waren ook slechte dingen die ze nooit zou kunnen doen. De Warrior Code had ze altijd diep in haar hart gedragen, net zoals de moederlijke gevoelens. Ze was nog steeds dezelfde kattin tussen de sterren al liep ze hetzelfde pad niet meer. Stallionstar zou het in haar ogen goed doen. Al hield ze haar hart vast met zijn Deputy keuze, de kater was fel, wellicht te fel. Ze hoopte dat hij geen angst zou berokkenen, immers moest een Deputy ten alle tijden ook respect houden voor anderen. Respect verkreeg men enkel door respect te tonen, angst zorgde ervoor dat een kat zich niet goed in kon zetten voor de Clan. Niet alleen had Routnose haar verloren, ze zou ook weer met een kater om moeten gaan die alles behalve warm leek. Wellicht dat diep in zijn hart hij nog uit zou groeien tot een geweldige Deputy en misschien zelfs Leader maar ze zou dat niet kunnen voorspellen. Hij zou een kans krijgen en ze hoopte dat hij niet zoals Whitelion zou zijn; ook al hield ze zielsveel van haar halfbroer. De tijd zou het tonen.

Starclan bleef voor buitenstaanders een vreemde plek, het voelde nooit als een thuis. Ergens was het wel verwelkomend, maar de katten zouden zich een vreemdeling voelen tussen de sterren. Dit omdat ze nog een leven te leven hadden en deze plaats niet voor hen bestemd was; nog niet. Toch waren Medicine Cats en Leaders een uitzondering, ze zouden hen mogen bezoeken. De meeste bezoeken gingen samen met een waarschuwing, maar deze was puur en alleen om de jonge Medicine Cat steun te bieden. Ze zou Windclan niet vergeten, maar kon niet langer hen besturen. Routnose haar vroegere mentor, voordat ze een Medicine Cat Apprentice was geworden, had nu haar taak. Ze wist dat Stallionstar een oogje op haar zou houden maar hij zou haar niet kunnen helen, enkel steunen. Verbaasd knipperde de jonge kattin met haar ogen, waarschijnlijk had ze de Outlook Rock niet verwacht in dit gebied. Oceanstar wist dan ook dat Starclan zich meestal niet op deze manier zou tonen, echter zou ze bergen verplaatsen om haar vriendin te bereiken. Koppig als een ezel dat ze af en toe kon zijn. zeker voor haar Clan en vrienden. Ze verscheen helderder en duidelijker dan ze voor haar vroegere Deputy had gedaan, immers wilde ze zich niet voor hem verbergen. Haar vacht schitterde bijna onnatuurlijk en ze zag er krachtig uit, eiste wellicht met haar sterke houding bijna een soort respect. Dat kon ook niet anders, Starclan gaf iets onnatuurlijks mee. De groene blik van de Medicine Cat stond vol pijn waardoor een rilling kort over de rug van de Starclanner trok. De pijn had ze het liefste bespaard, echter had ze haar keuze gemaakt waardoor ze hier nu was. Een keuze waar ze geen spijt voor zou kunnen voelen, de kittens verdienden een leven. De Clan verdiende een Leader die niet vol rouw zat en hen niet meer op de eerste plek kon zetten. Ze was uitgeleefd geweest, haar ziel was niet zo sterk meer geweest en haar beste Moons had ze al gehad. Ondanks haar leeftijd, ze had teveel gezien en was toe aan de rust die Starclan haar zou bieden met het feit dat haar kittens, haar nalatenschap waren. Hopelijk zouden ze net zo leven zoals haar, en zou Abysshowl haar ooit vergeven. "Ocean..." Murmelde Routnose zachtjes, waarschijnlijk had ze haar niet verwacht. Starclan mengde zich zelden in dit soort zaken maar Windclan had altijd een sterke band met de Clan van de doden gehad. Tranen rolden over de wangen van de ander, tranen die ze haar niet had kunnen besparen, tranen door haar keuze en de dood van haar broer. Het was teveel geweest, zonder twijfel. Ze wist dat Routnose het als falen zag, maar ze had niet gefaald. Het waren haar keuzes geweest en Riverclan's aanval op hen. Net zoals zijzelf had gedaan, sprong de Medicine Cat nu op de Outlook Rock, waarop ze uitkeken over het onnatuurlijke landschap. De ondergang van een niet bestaande zon was te zien en ze hoopte dat deze vredige scene de pijn van haar bevalling zou overschaduwen. Ze sprak haar vriendin toe, met begrip maar ook met een vraag. Ze was hopelijk niet vergeten dat haar voorouders er altijd zouden zijn en ze in haar pootstappen zouden volgen zolang ze de Warrior Code hoog hield. Inmiddels had ze de jonge Medicine Cat tegen zich aangedrukt, wat Routnose toe liet. Ze had niet anders verwacht, soms had iemand gewoon een warm lichaam nodig, ook al ademde ze niet meer in dezelfde wereld, ze kon haar nog steeds haar schouder bieden. "Ik weet dat je hier verder leeft, dat Panthersoul hier verder leeft," murmelde ze zachtjes. "Maar ook dat ik jullie beneden voor altijd zal moeten missen," Er was wellicht troost in het feit dat ze haar Leader en vriendin kon zien, maar dat betekende niet dat het gemis minder werd. Nooit meer zou ze haar in haar nest kunnen vinden of haar stem kunnen horen tenzij ze hier kwam. Starclan sprak niet vaak, en als ze spraken was het vaker met een waarschuwing of een bericht. "Ik mis jullie, Ocean, ik mis jou, ik mis Panther, en-" Haar stem stokte even terwijl haar tranen over haar wangen rolden. "en ik zie het nut niet meer, Ocean. Ik ben er om te helen, om mijn vrienden te redden, om mijn leader te redden. In beide ben ik gefaald... Wat bén ik voor Medicine cat als ik niet eens mijn vrienden kan redden?" Moeizaam slikte Oceanstar een brok in haar keel weg terwijl ze teder de tranen van de Medicine Cat weg likte. Zacht trok ze met haar snorharen voordat de prachtige Leader sprak. Wijsheid was duidelijk aanwezig in haar stem en houding. "Routnose, ik had mijn keuze al gemaakt. Als mijn kittens dood ter wereld waren gekomen, wist ik vanaf het begin al dat ik mijn levens aan hen zou geven. Het was niet impulsief, het was omdat ik wist dat ik de Clan niet meer goed kon leiden, ik zou mijn hart niet meer met hen kunnen delen en het was tijd voor een nieuw begin. Een waarin Windclan weer kan groeien, ik zou een vreselijke kattin zijn geweest als ik dat aan niemand gegund had. Dat gezegd hebbende zou ik jouw en mijn vrienden en familie nooit deze pijn hebben willen geven. Maar ik ben nooit ver weg, ik leef in Oceankit, leer haar wat ik haar geleerd zou hebben. Leer mijn kittens dat mijn fouten niet herhaald mogen worden maar leer ze ook de liefde die gevoeld mag worden. Leer ze wat jij belangrijk vind want je bent de meest geweldige Medicine Cat die ik ooit heb mogen kennen. Je leeft met je hart en dat zorgt voor heftigere pijn, maar ook mooiere herinneringen. Elke pootstap die je zal zetten, zal ik naast je staan. Ik zou bergen verplaatsen om nog een moment met je door te kunnen brengen en heb dat gedaan om je hier te kunnen krijgen. Meestal laat Starclan jullie het leven leiden, het is aan jullie de Warrior Code hoog te houden en de Clans sterk. Routnose, als er een kat is waarvoor ik alles zou willen veranderen, ben jij dit. Niet elke kat kan gered worden, soms is het tijd voor Starclan om hen te roepen. Om hen rust en vrede te gunnen nadat ze voor de Clan hebben gevochten en gejaagd, of in het geval van gehandicapte katten, ons hebben gesteund met verhalen en kennis die ergens anders vandaan komt dan het praktische jagen en vechten. Ik wist dat er een nieuwe dageraad moet komen met Stallionstar aan de leiding, ik zou mijn rang nooit zou goed hebben kunnen dragen als jij een Medicine Cat bent. Ik was de moeder van Windclan meer dan dat ik de Leader was, en jij Routnose bent Windclan. Als jij er niet bent, zal niemand er zijn. Windclan is minder dan een grasspriet zonder jouw en Lizardpath. Wees zelfverzekerd, want ik zal er zijn wanneer je mij nodig hebt. In je hart, in je ziel, en in de sterren. Elke keer dat je aan mij denkt zal ik mijn kop tegen je aan drukken, mijn schouder geven om op te leunen en je dromen proberen te bezoeken. Als ik je niet kan bezoeken, als je het alleen moet doen weet dan dat je het fantastisch zal doen en mij niet nodig hebt, omdat wij al zien dat je de juiste keuzes zal maken." Mauwde ze haar stem krachtig, warm en sterk. Ze zou Routnose elke nacht bezoeken als dat nodig was, zelfs als ze met heel Starclan zou moeten vechten omdat ze normaal gesproken de katten zelf hun paden lieten kiezen. Routnose's pad was duidelijk, ze kon enkel verder met wie ze was en waarin ze geloofde. Starclan zou haar niet verlaten. Oceanstar zou haar niet verlaten.

Oceanstar wist dat enkel de tijd wellicht de wonden zouden helen, maar de vraag was of ze deze tijd hadden. Windclan zou niet stil blijven staan in haar afwezigheid, onder de leiding van Stallionstar zou de Clan weer hopelijk in de volle glorie opgebouwd worden. Het leven van een Clankat was niet makkelijk, dat was een ding dat zeker was én ook een deel van de reden waarom ze had besloten haar eigen leven op te offeren. Er was maar zoveel dat een kat kon doen voordat het levensmoe werd en niet meer met het beste pootje voor kon staan. Ze had anders wellicht in de komende Moons haar rang ook op moeten zeggen en dat was iets dat ondragelijk was voor de jonge Leader. Ze had altijd zichzelf willen bewijzen en niet zoals Evergreen het op moeten geven omdat WindClan verloren leek. Verloren in de pijn van het oude, daarom was het nieuwe nodig en zijzelf had niet alles kunnen brengen daarin. Iets dat ze tot de dag van vandaag nog spijtig vond. Het zou niet makkelijk worden voor Stallionstar, maar ze wist dat de kater een goed hoofd en hart bezat, en wellicht niet zo snel de emotionele fouten zou maken als zijzelf al die tijd had gedaan. Een van die fouten had haar impulsief in de bosjes met Tigergaze doen belanden, en een nest van zes kittens op de wereld doen zetten. Een nest, dat ze nooit voor haar fouten zou inruilen, maar wel pijnlijk duidelijk maakte hoeveel moeite ze had gehad met haar leven in de laatste Moons. Ze was geen foutloze kattin, en hoewel ze zich niet schaamde deed het diep van binnen haar enorm veel pijn. Abysshowl en Routnose waren maar twee van de vele katten die ze beter had willen behandelen terwijl ze nog tussen hen had rondgelopen. Echter kon ze dit niet meer veranderen, ze zou het vanuit Starclan moeten doen.

Haar goede vriendin en de Medicine Cat van WindClan leek haar woorden tot zich te nemen, toch nam het niet in het geheel de pijn en onzekerheid weg. Routnose was altijd onzeker geweest, iets dat ze haar niet kwalijk nam. Een rang als die van een Medicine Cat zorgde voor veel verantwoordelijkheid en dat kon zwaar zijn, zeker als de Clan zoveel door had gemaakt de afgelopen Moons. Ze waren in zekere zin nog herstellende van de reis, de lange reis die zoveel levens had gekost om daarna terug te komen en nog meer katten te verliezen. Niet eens aan Bloodclan maar voornamelijk aan vossen en honden, aan RiverClan. Ze had de woede en onrust in Starclan meegekregen toen dat laatste gevecht bezig was geweest en hoewel ze WindClan hadden vergeven, zorgde het er wel voor dat ze het slechtste van de Clan had gezien, maar ze kon het beste van haar clan ook niet vergeten. De kracht die in elke Warrior en kitten huisde, daardoor had ze ook hoop. Ze wist dat het goed zou komen, uiteindelijk. Haar blauwe ogen gleden naar Routnose terwijl ze voorzichtig een lik over haar wang gaf, de warmte van haar lichaam was bijna voelbaar, ondanks het feit dat ze een Starclanner was. De gevlekte cyperse kattin zuchtte huiverig voordat ze alle feiten op een rijtje leek te zetten. De feiten die pijnlijk maar ook helend konden zijn. "...Bedankt Oceanstar, ik zal over Oceankit en al je andere kinderen waken, dat beloof ik, " kwam er zachtjes van haar af, een ietwat geforceerde en waterige glimlach op haar lippen. "Ik weet dat je gelijk hebt, ik weet dat ik sterker moet zijn en dat er nu eenmaal dingen zijn die... Niet te veranderen zijn," ze zuchtte. "E-e-en er is geen groter compliment dan wat jij me net hebt gegeven, ik zou alles geven voor Windclan, maar-" haar adem stokte en haar gepijnigde blik dwaalde van de velden naar de blauwe, met sterren bezaaide ogen van Oceanstar. "Denk je echt dat ik er sterk genoeg voor ben?" Met een waterige en warme glimlach op haar gezicht knikte de jong gestorven Leader. "Routnose, ik ken de pijn die je in je draagt. Ik heb het altijd alleen proberen te dragen en dat is mijn grootste fout geweest. Ik zocht troost in de verkeerde dingen. Echter heb ik jouw altijd als een voorbeeld gezien, jouw zwakte is tevens je kracht. Vertrouw erop dat je WindClan goed kan dienen en mocht dit in jouw ogen niet meer je plek zijn, leid dan een ander op en leer hen jouw inzichten en wijsheden. Lizardpath heeft je voortreffelijk opgeleid, ik kan niet anders dan trots op jullie zijn." Mauwde ze op een warme toon voordat ze zacht snorde en haar kop tegen de schouder van de Medicine Cat duwde.