Echo.

Een kleine grijns gleed om zijn lippen terwijl hij samen met zijn mentor het kamp binnenrende. Zijn straf was eindelijk afgelopen en zijn mentor had hem weer meegenomen op jacht. Gelukkig voor hem hadden ze ook nog een paar vechtoefeningen gedaan, anders liepen ze dadelijk echt wel achter met zijn training. Zijn mentor leek zich dat ook te beseffen; hij had flink wat uitdagende moves voor Viperpaw bedacht, maar Viperpaw had, net zoals hij dat in verbale communicatie ook had, overal een antwoord op gehad. Zijn mentor leek onder de indruk van hem te zijn en hoewel Viperpaw tegenover zijn mentor net deed alsof hij dat niet meer dan normaal vond, kon hij toch die glans van trots niet onderdrukken telkens als zijn mentor hem prees. Ook nu liep hij met zijn staart trots en hoog in de lucht geheven langs de apprentices den, de apprentices die buiten zaten even een arrogante grijns gunnend. Hij werd vrijgesproken van zijn training met het advies dat hij deze keer niet meer de grot van het moeras in mocht gaan. Viperpaw gaf snel een knikje, draaide zich om en rende vervolgens het territorium weer terug in. Zijn mentor riep hem nog na dat hij voor zonsondergang terug moest zijn en Viperpaw onderdrukte een zucht. Dat zou hem maar een klein uurtje geven om buiten te spenderen; de training had vrij veel tijd in beslag genomen omdat Viperpaw het één en ander gemist had tijdens zijn 3-daagse straf. 3 volledige dagen medicine cats jobs uitvoeren, naar de queens en de elders hun behoeften kijken en ook nog eens verplicht naar andere trainingen kijken terwijl hij zelf niet mocht deelnemen waren echt een hel geweest. En zou het ook maar iets van indruk hebben achtergelaten? Tuurlijk niet! Als Viperpaw een reden zag voor rebels te zijn, dan was hij het ook. Met een grijns liep hij het gedeelte van the Tallpines in en kuchte. Hij bewoog met zijn oortjes toen dat leek te echoën en met een brede grijns riep hij: “Gegroet, mijn slaven! Hier spreekt jullie leader, Viperstar!” Viperstar. Dat klonk eigenlijk nog best wel oké.

En opeens was daar Pepperpaw, de half-Clanner die ShadowClan als kitten zijnde in hun Clan verwelkomd had. Viperpaw had al veel uiteenlopende meningen over haar gehoord, maar hij zat er niet zo mee in dat hij half-Clan was. Als hij daar boos op moest zijn, dan kon hij beter naar zichzelf kijken. Hij had immers RiverClanbloed door zijn aderen stromen. Dus nee, hij had geen probleem met haar en hij vond haar ook niet zwakker dan anderen. En dus keek hij haar met een grijns aan toen ze naar hem toekwam, maar die grijns verflauwde een tikkeltje toen ze haar woorden sprak, vooral toen hij haar teleurgestelde blik zag. Oeps. Daar had hij eerlijk gezegd geen rekening mee gehouden. “Geen zorgen, Pepperpaw,” zei hij op een optimistische toon. “We vinden wel weer genoeg prooi. Ik als leader zijnde en jij als mijn trouwe deputy zullen de Clan van veel voedsel voorzien!” Hij was nu natuurlijk maar een grapje aan het maken, maar het lag weldegelijk in zijn streefdoel om hoger te gaan dan een warriorrang. Maar goed, dat was allemaal nog zo ver weg. Als hij zijn mentors dreigementen moest geloven, dan zou het langer duren dan de rest van de apprentices dat hij warrior zou worden. Tsk. De tom had gewoon echt geen humor, als je het Viperpaw vroeg. “Ik zal heel stil zijn vanaf nu,” beloofde Viperpaw. “Dan mag jij de eerste prooi vangen.” Zo. Nu had hij het wel goedgemaakt, toch? Ja, vast wel.

“Deputy, ja,” zei hij met een bevestigend knikje. Maar dan moesten ze wel een goede naam voor haar verzinnen en Viperpaw had niet zo snel een suffix voor haar in gedachten. Jeetje, hij wist niet eens hoe hij zelf wilde gaan heten! Gelukkig mocht Tallstar dat allemaal uit gaan zoeken, hoewel hij niet zeker was of hij de tom wel volledig vertrouwde om hem een fatsoenlijke naam te geven. Tot nu toe hadden de namen van de nieuwe warriors die hij had benoemd nog wel redelijk oké geklonken, maar het kon natuurlijk altijd tegenvallen. Toch had Viperpaw niet echt het idee dat je met zijn naam veel verkeerde suffixen kon pakken. Zelfs Viperheart, een achtervoegsel dat hij meer iets vond voor een she-cat, zou nog wel redelijk oké klinken. Of Viperfang. Oeh, dat zou hij vet vinden! Een kleine grijns speelde zich om zijn lippen en een tikkeltje dromerig staarde hij voor zich uit, totdat hij zich besefte dat Pepperpaw nog altijd op zijn antwoord aan het wachten was. Eh… oh ja! “Je zult van me versteld doen staan,” zei hij vol zelfvertrouwen tegen haar. Daarna keek hij om zich heen. Hmm, ja, hier konden ze wel goed jagen. Maar natuurlijk ging hij niet al het werk voor haar doen. Als deputy zijnde moest zij maar aan hém bewijzen dat ze goed haar best kon doen. “Dus… laat eens wat zien,” zei hij met een grijns tegen haar.

Viperpaw kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen toen Pepperpaw haar woorden sprak. Ja, ja. Hij wist dat hij beloofd had om stil te zijn, maar mocht hij haar ook niet wat tips geven? Een kleine grijns gleed om zijn lippen toen ze het vervolgens leek af te wimpelen om te gaan jagen, om hem iets te laten zien. Wat was dit nu weer? Naar zijn idee kwam het over alsof ze een excuus verzon zodat ze niet moest jagen. Hij had alleen geen idee waarom ze dat zou doen. Nu ze apprentice was en Acorndust haar had geleerd hoe ze moest jagen, zou ze toch juist trots moeten zijn om hem dat te laten zien? Bovendien zou hij als de nieuwe leader zijnde nu niet terug deizen om haar een final assesment te laten doen, ook al was ze dan zijn deputy. “Nonsens! Een goede deputy laat haar kopje nooit zo snel hangen!” sprak hij op een optimistische toon, een vrolijke glans in zijn ogen hebbend. Hoe zou het toch zijn als hij leader zou worden? Hij wist wel wat hij met al die katten zou doen die zijn borders zouden overtreden. Hij zou veel strenger optreden dan Tallstar. Hij zou geen vrienden hebben buiten zijn Clan en hij zou aan iedereen laten weten wie de sterkste Clan was. Geen enkele rogue, kittypet, BloodClanner of kat van een andere Clan zou het aandurven om de borders van ShadowClan te negeren als hij leader was! Hij schudde zijn kopje. Hij moest nu wel eerst even bij de les blijven, anders zouden ze sowieso geen prooi vangen vandaag. “Maar misschien heb ik onze kansen hier al aardig verpest, ja. Laten we anders een beetje verderop gaan kijken of er iets te vinden is.” En hij wees met zijn staart in de richting van waar hij dacht dat ze wel iets konden vinden.

Viperpaw voelde zijn hart zwellen van trots toen ze hem Viperstar noemde. Oké, oké, hij had de naam nog lang niet verdiend en het was maar een spelletje, maar een tom mocht dromen, toch? Zij leek zelf niet echt bezig zijn met de rank die hij haar had gegeven, maar dat gaf niks. Niet iedereen zijn dromen waren op die leeftijd hetzelfde. Eén ding was echter wel duidelijk: als Pepperpaw ooit Pepperstar zou worden, dan was dat van ShadowClan en niet van WindClan. WindClan had haar vrijwillig aan hun gegeven, dus ze moesten nu niet zielig gaan doen als ze zagen wat voor geweldige warrior ze eigenlijk opgegeven hadden. Viperpaw kon het niet helpen dat hij een beetje smaalde bij het idee dat WindClan oprecht spijt zou krijgen van de gegeven toestemming. Hij vond het altijd wel leuk als ShadowClan de beste Clan was van de vier. Hij hoopte dat Pepperpaw er ook zo over dacht. Oké, Pepper…” Hij twijfelde kort. “Peppermint.” Ja, dat klonk best leutig. “Ruik jij al een prooi in de buurt?” Hij opende zelf zijn bek zodat hij de verschillende geuren van hun territorium kon indrinken, maar hij rook niks. Hij hoorde echter wél iets. Het was echter aan Pepperpaw om erachter te komen waar de muis zich bevond. Zij was immers jonger dan hem en dus had zij de ervaring meer nodig dan hijzelf.

Viperpaw kon het niet laten om ook even breed te grijnzen toen hij de grijns op het gezicht van Pepperpaw zag nadat hij haar de naam had gegeven die hij in gedachten had. Peppermint. Hij vond het eerlijk gezegd niet slecht. Misschien zou hij het zelfs gaan voorstellen aan Tallstar, al dacht hij niet dat hun leader Pepperpaw ook effectief die naam zou geven. Maar het was het proberen waard. En als hij de bruine tabby aan het beïnvloeden was voor de naam van de flame point, kon hij zelf natuurlijk ook proberen om zijn naam een beetje te regelen. Hij zag het Tallstar echt nog wel in zijn hoofd halen om hem Viperrose of iets ander vrouwelijks te noemen. Viperpaw rilde al bij het idee. Hij richtte zijn aandacht echter weer op de flame point toen deze aangaf niks te ruiken, wat niet vreemd was aangezien de wind niet in hun richting blies waardoor ze de muis onmogelijk kon ruiken. “Welke zintuigen heb je naast je neus nog om prooi te lokaliseren?” spoorde hij haar met een glimlach aan. Misschien werd het zo iets duidelijker wat hij bedoelde.