Shit happens [Brittlekit]

Met lome passen liep de grijs gestreepte kater door de Pinewoods. Ondanks dat zijn tempo het niet deed vermoeden, was hij enigszins gespannen. Na het gesprek met Settledpaw voelde hij zich niet meer op zijn gemak in de Clan. Bleaktail had het idee dat hij in de gaten werd gehouden. Hij zou er bij kunnen zweren dat sinds zijn blunder in Linwood park had plaatsgevonden, bepaalde katten hem zo nu en dan volgde. Een keer had hij een groepje katten horen stilvallen toen hij passeerde. Het was zorgwekkend. De tijd begon te dringen. Hij zou process moeten maken en snel ook. Het was letterlijk benauwend. Naarmate de tijd verstreek kreeg hij steeds meer het gevoel te zullen verstikken in het Clan leven met hun regels, roddelende katten, zwakke positie en hoge verwachtingen. Plotseling poste hij tegen iets zachts en pluizigs op. Blijkbaar was hij zo in gedachten verzonken geweest dat hij niet eens opletten waar hij liep. En helaas voor Bleaktail was zijn onbewust uit geplande route dwars over een andere kitten heen. Die toevallig net nu op zijn pad was gekomen. De botsing was niet iets extreems maar toch, het hielp zijn reputatie beslist niet. Hij keek dan ook eerder verbaasd dan geschokt naar de kitten, die hij in zijn haastige looppas ongeveer een kleine meter opzij had geschoven. “Sorry. Ik was zo in gedachten verzonken, ik heb je over het hoofd gezien.” Zei hij snel. Niet bepaald een goed excuus, maar het was de waarheid. “Gaat het? Heb ik je pijn gedaan?” Vroeg hij, hij probeerde bezorgd te klinken. Hopelijk kon hij deze kitten overtuigen dat het een ongeluk was geweest. En wellicht als ze samen  iets leuks zou gaan doen dat de kitten  het dan niet zou vertellen? Want zo’n verhaal verspreidt zich natuurlijk als een lopend vuurtje. En dat moesten ze echt niet hebben. Wat was de naam van deze pluizebol ook al weer? Brittlekit..? Hij moest het er maar gewoon op gokken. Vragen was ook zo ongemakkelijk.

De kleine man had het weer ongelofelijk moeilijk. Echt niet normaal moeilijk om eerlijk te zijn. De pijn in zijn borst liet hem weer beven en trillen, het beverige ademhalen maakte hem paniekerig. Hij voelde zijn hartje tekeer gaan. Waren de andere katten weer naar hem aan het kijken? Tranen prikten even in zijn ogen bij dat besef. Hij voelde immers zo hard de druk op zijn schouders, de druk die hun blikken op hem hadden. Hij hield niet van de open plek of de nursery... En het was ook redelijk druk in de medicine cats den momenteel. Brittlekit hield gewoon niet van drukke plekken, het maakte hem bang en nogal onzeker. En nu ook, was hij dat, maar er was een extra iets die erbij kwam. De kleine man was weer wakker geworden met een ondragelijke pijn in zijn rug en borstkas. Elke keer als hij adem haalde voelde hij de stekken... Steek... Steek... Opnieuw en opnieuw. Even snikte het kleintje en schudde hij zij kopje, om vervolgens zijn pootje over zijn oren te plaatsen. Hij wilde hier niet zijn. Hij haatte dit. Waarom was er zoveel geluid? Zoveel bewegingen? Waarom was er zoveel aan de hand? Er was teveel druk, teveel geluid, teveel, teveel, teveel...
En voor hij het wist was hij tussen wat takken gewurmd en was hij het kamp weer es huilend uitgerend. Zijn adem was gehaast en zorgde ervoor dat zijn manier van ademhalen onbeheerst was. Het greep zijn longen vast en brak het in een duizend stukjes, elke keer opnieuw als hij probeerde te ademen. Het kom hem niks schelen of hij gestraft zou worden. Hij wilde er weg, weg, weg, weg, weg- Een stomp in zijn zij zorgde ervoor dat hij tot een halt kwam. Voor even zorgde de doffe klap dat al de lucht uit zijn fragiele longetjes werd gemept. Geschrokken probeerde hij iets van lucht binnen te werken, maar zijn lichaam werkte niet mee. Bevend en huilend kwam hij dan ook tot stilstand. Zijn borstkasje rees sneller dan normaal was, zijn kleine, fragiele nageltjes klauwden hopeloos naar de zachte aarde onder hem. Hij was in pijn, hij kon geen adem meer halen. Hij verstikte zichzelf.

Bleaktail was zo stom geweest om een van de kittens omver te lopen. Uiteraard niet met opzet, maar alsnog. Niet bepaald een actie die goed was voor zijn reputatie. Eerst wist hij niet precies waarom hij de naam  Brittlekit precies had onthouden. Hij gaf helemaal niet om kittens. Wie ze waren en hoe ze heten kon hem niets schelen. Echter kwam Bleak er al snel genoeg achter… “Gaat het? Heb ik je pijn gedaan?” Vroeg hij, na zich eerst snel te hebben verontschuldigd. Maar de kitten reageerde niet. De arme pluizenbol huilde en beefde slechts. En al snel kreeg de grijze tabby door waarom. Een vlaag van paniek overviel hem. Brittlekit stikte! Maar natuurlijk! Deze kitten had long problemen. Daarom had hij diens naam weten te onthouden. Aan StarClan nog aan toe, waarom moest hij dan ook uit alle mogelijke kittens Brittlekit omver lopen?! Bleaktail schudde zijn kop. Genoeg, hij kon niet langer staan stressen. Hij moest nu iets doen. Hij heugde zich een les over wat mogelijk te doen in het geval van een stikkende kitten. Over de rug likken, Queens deden dat immers ook bij pasgeboren kittens om de longen te stimuleren. Of het zou werken, hij wist het niet. Maar hij had ook geen tijd om daar nog over na te denken. Bleaktail stapte op de kitten af en liet zijn tong over de rug van het bevende pluizenbolletje gaan. Hij kon alleen maar hopen dat het zou werken. Al nam die hoop al zijn gedachten in beslag. Want de dood van een kitten op zijn geweten hebben, dat was wel het laatste wat hij wilde.