He grabbed me by my hands and said he was afraid to die

Met onrustige passen liep de zwarte kater langs onbekende gebieden. Hij was op zijn hoede bij elk geluidje en begon sneller te lopen of zelfs te rennen als hij een sterke kattengeur oppikte. Hartsfield zag er slecht uit, en zijn oplettende blik en vreemde manier van doen maakten het niet beter. Hij was erg mager en zag eruit alsof hij in geen dagen iets binnen had gekregen. Hij kon niet jagen, want elke keer als hij zich focuste op geuren rook hij andere katten. En hoe ver die sporen ook weg waren, het was genoeg om hem weg te krijgen. Het was niet eens uit angst voor de katten: Als het echt tot een confrontatie kwam zou hij niet terugdeinzen en zou hij zich met alles dat hij had verdedigen. Hartsfield was niet bepaald voor iemand bang: maar hij was bang om te sterven. En hij kon nog goed genoeg nadenken om te weten dat hij het van een groep of zelfs van één goed gevoede kat niet zou winnen.
Plotseling schrok hij op van een bekende geur, eentje die hij sinds zijn terugkeer al meerdere keren had opgepikt: Bloodclan.
[Rascal eerst]

Rascal struinde steeds vaker door het roguegebied. Door onbekende wouden en open graslanden. Het boeide hem niet meer of hij gezien werd. Hij was niet bang meer, hij ging confrontatie niet meer uit de weg. Hij voelde zich constant kwaad en hij wilde graag zijn nagels in iets zetten. De verwarring had zich eerst iets onrust getoond, in onbegrip en zoekend naar een doel. Maar nu hoe langer hij op dat punt in niemandland bevond, hoe kwader hij werd. Hij wilde weg uit deze situatie, en hij zag geen oplossing. En je wist wat ze zeiden over katten in het nauw…
Rascal keek ongeïnteresseerd op toen een geur van een kat zijn richting op blies. Eén zonder die met een clan eraan hangend, enkel een loner, een rogue. Een niemand. Hij had niets aan niemand. Rascal fronste en priemde zijn blik op een kat die op zijn netvlies kwam. Een zwart, mager geval. Was dat de moeite waard? Hij keek de kleine kat aan. Rascal voelde zich met zijn grootte duidelijk in het voordeel en hij snoof eens fel naar de kater. ‘Wat moet je?’

Degene die hij had opgemerkt was een kater die ongeveer net zo uit was als Hartsfield zelf. Hoewel hij qua lengte niet klein was, het weinige eten dat hij had binnengekregen zorgde ervoor dat de zwarte kater er waarschijnlijk kwetsbaar uitzag. Hij richtte zijn blauwe ogen op de ander en stond slechts een meter van de bloodclan kat verwijdert stil, zonder ook maar een teken van angst te vertonen. Hij gaf geen antwoord op de vraag van de kater en bleef hem met zijn rusteloze ogen aanstaren. "Zou ik er langs mogen?" Miauwde hij met een lage stem die duidelijk niet al te veel gebruikt was. Als het tot een confrontatie kwam zou het misschien zijn dood betekenen, dat wist hij wel. Maar plotseling was Hartsfield daar helemaal niet bang meer voor, hij zou doen wat hij kon om te winnen... Als het echt zo ver kwam in ieder geval.

Rascal had net zo goed tegen een boom kunnen praten. Hij reageerde niet, had geen zin om ook maar iets van een reactie te tonen. Niet dat Rascal wilde dat iedereen met een boog om hem heen zou gaan, nou ja, misschien een beetje. Maar hij hoefde dit ook niet. Rascal fronste toen de kat uiteindelijk gewoon vroeg of hij erlangs mocht. Rascal keek om zich heen, waarna hij weer naar de kat voor zich keek. Dit was niemandland, maar een blijkbaar had hij nu claim op dit land als hij vroeg of hij erlangs mocht gaan. Prima, dan gingen ze het zo spelen. ‘Nee.’ Simpel antwoord op een simpele vraag. Rascal plofte resoluut neer en keek de uitgemergelde kater aan. De bruin-witte kater dacht dat hij met een poot op z’n rug hem nog wel aan zou kunnen. Dus als hij wou knokken, kon ie het krijgen.

Was hij in Bloodclangebied? Hartsfield dacht van niet, maar het zou natuurlijk altijd kunnen. Hij wist niet al te veel van de groep, behalve dat zij niet als een 'officiële' clan werden gezien. Zij waren zo ongeveer het tegenovergestelde van de clans in het woud. Hoe dan ook: de Bloodclankater die hem had geconfronteerd besloot niet te wijken, hij ging er zelfs bij zitten. En aangezien Hartsfield er weinig vertrouwen in had dat hij heelhuids zou wegkomen als hij er gewoon omheen ging, besloot hij hetzelfde te doen. Natuurlijk had hij zich gewoon kunnen omdraaien en zijn gevlucht, maar daar was de kater niet echt van gediend. Hij ving de blik van de ander op en grijnsde een beetje, hoewel zijn blauwe ogen strak op de ander gericht bleven. Het was een vreemd tafereel: de twee katten die naar elkaar staarde met de een, uitgemergeld en redelijk verdwaald, grijnzend om niks.

Verdomme. Wat een irritant ventje. Hij ging voor hem zitten. Zo makkelijk zou Rascal dus niet van hem afkomen, als een vlo op zijn pels. Die irritante grijns op zijn bek stond Rascal niet aan. Maar de bruin-wit gestreepte kater zou zich inhouden. Hij dwong zijn gezicht in een plooi en zat als een standbeeld. Maar het duurde niet lang voordat het puntje van zijn staart begon te bewegen, zijn bovenlip begon te trillen en zijn klauwen uit zijn hulzen kwamen. Hij vernauwde zijn ogen en bleef de zwarte kater strak aanstaren. Totdat hij het niet meer aankon, zijn geduld opraakte. Hij schoot zo snel als hij kon vooruit en sloeg een klauw naar het gezicht van de zwarte kater. Niet zozeer om hem te raken, maar als een waarschuwing: Rot op met je stomme hoofd.

Het duurde nog even voordat hij de ander zo ver kreeg dat hij toesloeg. Het was geen echte aanval: het was een manier om te laten zien dat de Bloodclankater niet met zich liet sollen. De klauwen krasten langs de rechterwang van Hartsfields en resulteerden in een aantal ondiepe krassen. Zijn grijns verslapte van de plotselinge pijnstoot en zijn blik werd donker. Terwijl er langzaam een druppel bloed over zijn gezicht op de grond drupte schuifelde hij een klein stukje naar achteren. Hopelijk dacht de cyperse kater dat hij terugschrok door de aanval. Opeens spande de Rogue zijn spieren aan en maakte een krachtige sprong naar voren, nog steeds in complete stilte, met zijn bek open en gericht op de keel van de andere kater. Als hij zijn doel zou bereiken zou hij ernstige schade kunnen aanrichten.

Rascal voelde zijn klauwen zijn huid bereiken. Meteen trok Rascal zijn klauw terug en zag het karmozijnrode bloed op zijn nagels zitten. Kort werd hij teruggeslagen naar de realiteit. Wat in hemelsnaam was hij mee bezig? Hij hoorde geduldig te kunnen zijn. Hij moest niet zomaar uit het niets iemand aanvallen omdat diegene hem niet aanstond. Hij moest niet dat worden dat hij het meest haatte. Zijn ogen werd groter toen hij de zwarte kat weer aankeek en een druppel bloed de toch van zijn vang naar de grond zag gaan. Bevroren keek Rascal de zwarte kat aan, zijn mond strak en zijn oren achter in zijn nek gedrukt. Hij zag de kat naar achteren schuifelen. Meteen werd Rascal overspoeld door schuldgevoel. ‘Sor-’ Hij kapte meteen zijn woorden af toen hij de kater met opengesperde bek op hem af zag duiken. Totaal niet klaar voor de aanval was het enige wat de grote kater kon doen zijn gewicht naar zijn rechterkant te verplaatsen. Maar hij was niet snel genoeg, natuurlijk niet. Tanden boorden zich onder zijn hals, vlak langs zijn schouderblad. Meteen kleurde witte vacht rood en Rascal krijste luid, wat veranderde naar een brul die oerkracht deed opwekken. Rascal wist dat hij klappen kon incasseren. Maar dit was meteen een grote. Rascal sloeg zijn klauwen woest naar de zwarte kat, schoot met zijn tanden naar zijn oren. Alles om hem van zich af te krijgen.

Toen hij toe wist te happen proefde Hartsfield meteen bloed, Hij voelde hoe de rode substantie over zijn kin naar beneden droop. het duurde uiteraard niet lang voordat hij een antwoord op zijn aanval kreeg: Nagels krasten woest over zijn onbeschermde rug en hij kreunde van de scherpe pijn die daarmee gepaard ging. Door die pijn beet hij nog harder toe, alvorens los te laten en achteruit te springen, weg uit het bereik van de messcherpe klauwen. Hevig ademend keek hij de Bloodclankater woedend aan. Zijn eerste aanval was een succes geweest, maar dat kwam vooral door het verrassingselement. Misschien was de kater verzwakt genoeg door de diepe wonden aan zijn hals om niet door te willen vechten. Hij spuwde het bloed van de ander op de grond en hield hem goed in de gaten "Moet er iemand sterven... Of blijft het hierbij?" Gromde Hartsfield, de pijn aan zijn rug onderdrukkend.

Het leek te helpen, totdat de zwarte kat nog harder door beet. Rascal wilde vloeken, schreeuwen, krijsen. Die achterlijke, hondsdolle rogue moest hem loslaten. En uiteindelijk gebeurde het. Rascal schoot meteen struikelend achteruit, waarna hij eerst een korte blik wierp op zijn wond. ‘Jij kleine-’ gromde hij naar de zwarte kat. Maar zijn spieren aanspannen om een nieuwe aanval in te zetten liet al een steek door zijn hele rechterzijde schieten. Meteen hapte de grote kater naar adem, waarna hij een woeste blik ontmoette. Hij ontblootte zijn tanden toen de kater spuwde en hij probeerde zichzelf weer groter te maken. Als het moest kon hij door, en dan zou het dat scharminkel wel leren. Maar de kater leek een compromis te willen sluiten. Iemand ging dood, of ze liepen beide een andere kant op. Keuze twee, altijd keuze twee. Zeker op dit moment, maar Rascal had geen zin om zich gewonnen te geven. Zijn staart zwiepte wild heen en weer. ‘Denk maar niet dat je gewonnen hebt,’ gromde hij kwaad. Maar de wond in zijn hals sprak zijn woorden tegen.

Hij zou een gevecht tot de dood waarschijnlijk hebben verloren.  En wat had hij dan?  Dan was hij weg en was de ander zo zwaar gewond dat hij misschien ook nog zou sterven... Het zou compleet nutteloos zijn. Hartsfield luisterde naar wat hem op een woedende toon verteld werd.  En door de pijn heen wist hij even te grijnzen,  misschien  onderbewust om de kater te stangen "Dat weet ik... Ik neem voor nu genoegen met mijn eigen leven. " wist hij op een bijna volledig normale manier uit te brengen.  "Maar ik dacht...  Bleven jullie Bloodclankatten niet altijd doorgaan in een gevecht?  Was dat niet jullie dingetje...  Dat je vermoorde of vermoord werd.. " Hartsfield had geen idee waarom hij verder praatte,  dit zou alleen maar nog een aanval kunnen uitlokken...

Hijgend staarde hij de zwarte kater aan, waarbij zijn gezicht vertrok bij elke beweging die hij maakte. Verdomme, het scharminkel had hem goed te pakken gehad. Maar één neuslengte dichter naar zijn hals en het had fataal kunnen zijn. Toch leek de kater iets onder de indruk te zijn, want hij verkoos zijn eigen leventje. Rascal snoof schamper, terwijl hij weer een blik op zijn borst wierp, die steeds roder kleurde. Daarna begon hij te bazelen over BloodClan. Rascals ogen schoten vuur. ‘Doe niet alsof je iets van BloodClan weet,’ gromde hij kwaad. BloodClan was niet zijn thuis. Rascal was nooit een vechter geweest, en toch werd hij zelfs nu hij ouder werd steeds meer gekneed naar hun klauwen. En karma had meteen teruggeslagen. Hij had nooit mogen aanvallen. Dan was dit niet gebeurd. Rascal keek weg van de kater. ‘Maar wanneer rot je nou eens een keer op?’ snauwde hij vervolgens. Hij had écht geen zin meer in hem.

Hij bleef op een ruime afstand van de cyperse kater, want hij had geen zin om zelf met een aanval verrast te worden. Natuurlijk moest hij weer zijn bek houden en oprotten, daar was Hartsfield wel aan gewend, maar hij bleef staan. Zijn gezicht werd langzaam weer neutraal, hoewel zijn wang nu onder het opgedroogde bloed zat "Ik weet er inderdaad niks van... Maar ik dacht dat je wel gemerkt had... dat ik mij niet laat commanderen. Ik heb, in tegenstelling tot jullie, geen meerderen." Miauwde hij rustig terwijl hij wat meer ontspannen ging staan "Ik ben trouwens Hartsfield, voor als je ooit nog anderen achter me aan wilde sturen om je werkje af te maken" Grinnikte hij

Kleine, irritante, misselijkmakend misbaksel! Rascal gromde toen hij weer sprak, net iets te vol van zichzelf. Niet laten commanderen, geen meerderen. Pffft. Hij deed net alsof hij kon gaan en staan waar hij wilde, dat de regels niet op hem van toepassing waren. Maar ook Rascal luisterde niet naar Cobra of Thora. Of wie dan ook in de elite. Hij was er tot nu toe mee weggekomen, door uit de buurt te blijven. Maar alsnog irriteerde het hem mateloos dat vreemdelingen áltijd dezelfde vooroordelen over hem hadden. Enkel omdat hij stonk naar het zooitje ongeregeld. ‘Je weet niets van mij.’ Rascal wilde graag weer zijn klauwen in zijn zwarte pels zetten, maar hij had nu al snel afgeleerd dat dat geen slimme zet was. Helemaal niet met zijn kersverse wond. Dat hij zich ooit schuldig had gevoeld! En toen stelde hij zich ook nog voor. Rascal rolde zijn ogen en keek weg. ‘Boeit me niet,’ gromde hij meteen. Nee, hij wilde liever dit allemaal vergeten.

Hij grinnikte een beetje van de boze reacties die hij bleef krijgen. Hij had op zich niks tegen de kater voor hem, als die zei dat ze vrienden konden zijn, dan kon dat. Maar het was vermakelijk hoe boos hem had kunnen maken met een paar zinnetjes, bijna net zo boos als met een beet in de keel leek het wel. "Inderdaad, en jij wist ook niks van mij... daardoor onderschatte je wat er zou gebeuren als je me probeerde weg te jagen." Miauwde hij kalm, maar met een boze ondertoon. Hartsfield hield zijn diepblauwe ogen strak op de Bloodclankat gericht. De ander was er duidelijk klaar mee, en dat was hij zelf ook. "Zou je nu aan de kant kunnen stappen, zodat ik verder kan gaan? Ik moet ergens zijn" vervolgde hij koeltjes

Hou. Je. Smoel. Rascal had helemaal geen zin meer in dit gekwetter. Hij moest gewoon oprotten. Zijn gezicht stond nog steeds verbeten van de pijn, en ergens ging zijn aandacht meer naar de wond dan naar dat onbenullige gelul. Want één: Rascal zou nooit toegeven, en twee: hij jaagde hem niet weg, hij blokkeerde gewoon. Maar toen het scharminkel ook nog eens het léf had om hem te vragen of hij erlangs mocht gaan, schoten zijn ogen vuur. ‘Nee,’ gromde hij vervolgens. Na al deze moeite wilde hij er ook nog eens doodleuk voorbij gaan? Nu-uh. ‘Je neemt maar de toeristische route,’ gromde hij kwaad. En met die woorden plofte Rascal resoluut neer in het gras en boog zijn nek om zijn wond op zijn hals te likken. De houding was nogal ongelukkig en het gaf een zeurende pijn, maar als hij één ding wist was dat hij zijn wond schoon moest houden.

Oke, hij was nu wel klaar met praten. Hij had de kater genoeg geirriteerd en zat niet te wachten op nog meer wonden. Hartsfield keek even naar de verwonding die hijzelf had veroorzaakt en vroeg zich af of dat een litteken zou worden. Maar blijkbaar mocht er nog steeds niet langs. De donkere kater knikte en draaide zich naar rechts, alvorens te beginnen met lopen. Toen hij een behoorlijk eind van de Bloodclankat verwijderd was keek hij nog even om. Diep van binnen hoopte hij dat die niets zou overhouden aan de wond en gewoon verder zou kunnen gaan. Verder was het erg duidelijk voor Hartsfield dat deze hele confrontatie nutteloos was geweest. En met de nasmaak van bloed nog in zijn bek vervolgde hij zijn lange tocht

Topic uit

Wonder boven wonder knikte de zwarte kater en hij ging ervandoor. Rascal kon niets anders doen dan opgelucht zuchten. Hij wist niet of hij nog een gevecht aan had gekund. Pfft. Toen de kater ver genoeg uit bereik was liet hij zich met een kreun op zijn zij vallen. Ondanks dat het een kort gevecht was geweest, was het intens en had hij een flinke jaap ervan overgehouden. Rascal was echter wel overtuigd dat hij het zou overleven. Maar nu was hij eerst moe. En hij liet zich midden in het gras liggen. Hij zou zijn ogen even een seconde dichtdoen. Hij moest even op adem komen.

Topic uit