Those who fight alone [Mazikeen]

Stilletjes zat hij verstopt tussen het hoge gras. Het was een bloedhete zomerdag. Een waarop de meeste ShadowClanners zich waarschijnlijk terug trokken in de koele dennenbossen. Bleaktail moest er echter niet aan denken. Naarmate de tijd verstreek voelde hij zich al minder op zijn gemak in het gebied dat ooit zijn thuis zou moeten zijn geweest. Nu was het niet langer een oncomfortabel gevoel dat voortkwam uit persoonlijke voorkeur, hij voelde zich steeds minder veilig. Ooit moest hij de sprong wagen en het leek er op dat de deuren achter hem op het punt stonden te zullen gaan sluiten. Bleaktail had haast. Hij zou grip nodig moeten hebben. Meer duidelijkheid en vertrouwen. Hij wilde daar best ver voor gaan. Als het betekende dat hij ShadowClan zou moeten verraden, zijn oude clangenoten pijn zou moeten doen of zelfs zijn leven zou moeten wagen in een gevecht: wat hem betrof was het dat waard. Mits er maar een plaats binnen de Elite voor hem garant zou staan. Een thuis waar hij heen kon nadat hij eindelijk zou zijn vrij gebroken. Maar dat was nog niet het geval. En ondertussen werd de tijd al dringender. En dus moest Bleaktail op zoek. Vertrouwen winnen binnen de Elite. Vrienden maken waar het maar kon. Hij had al wel eerder BloodClan sporen gevolgd, om zo ‘toevallig’ iemand tegen het lijf te lopen. En vandaag zou dat opnieuw op zijn agenda staan. Er hing een vers geurspoor rond in het gebied. Hij was eigenlijk al bijna op de plaats van bestemming. Maar had een pauze ingelast om onder een rij bomen in het gras te gaan liggen. Hij moest toch zo nu en dan enigszins kunnen ontsnappen aan de zon. Hier had hij een klein tijdje liggen denken over zijn situatie. Maar nu was het toch echt tijd om verder te gaan. Het betrof een zeer vers geurspoor. Het zou nu niet ver meer kunnen zijn. Het landschap hier was enigszins heuvelachtig. En de grond zeer droog door het aanhoudende warme weer. Uiteindelijk kon Bleaktail de Bloodclanner zien zitten. Onderaan een heuveltje. Een bruine tabby. Zo te zien nog jong. Een apprentice wellicht? Met grote passen liep hij op de Elite kat af. Haast zelfverzekerd. En zo verscheen hij ook bovenaan de heuvel. Zelfverzekerd, met zijn borst vooruit. Een grote grijns sierde zijn snuit terwijl hij op de ander neer keek. “Hey daa-” Plotseling voelde hij de grond onder zijn poten in elkaar brokkelen. En kreeg hij van de zwaartekracht een vol stuk aarde in zijn gezicht geduwd. En dat herhaalde zich zo’n tien keer. Aangezien hij met een noodvaart de heuvel af kop rolde. Blijkbaar was het stukje grond waar Bleaktail op was gaan staan zo verdroogd dat het onder zijn gewicht was afgebrokkeld. Het was zeker een manier om beneden te komen. Maar of het een sterke eerste impressie was…  

Mazikeen had weer eens de regels genegeert. Ze moesten toch echt zeker niet van haar gaan verwachten dat ze in het kamp bleef heel de dag puur omdat ze geen mentor had. Dus was ze het kamp uitgeglipt en zich er ver weg van gewaagd, het Rogue territorium in. Er was eens een tijd geweest, toen ze jong was, dat ze dit thuis had genoemd. Voor hoeverre het toen een thuis was dan. Ze was een kitten geweest die ronddwaalde door de territoria van oudere, gevaarlijke katten en ze was vaak genoeg weggejaagd. Maar toen was ze een lid van de Elite tegengekomen, die haar beloftes had gedaan dat ze ze ooit allemaal aan zou kunnen na manen harde training. En dat was ze nog steeds van plan. Maar nu zat er een fout in dat plan dat ze nog steeds geen mentor had en het was dus geen wonder dat ze haar irritatie aan het afreageren was op anderen en de regels. Ze was nu al redelijk diep het Rogue territorium ingewandeld en ze was vrijwel zeker dat ze hier niet snel gevonden zou worden. Niet snel door iemand uit de Elite in iedergeval en als ze een Rogue tegen zou komen zou ze wel een onschuldig, hulpeloos katje spelen. Als ze een redelijk goedgezinde kat voor haar had zouden ze haar dan niets aandoen. En dus wilde ze net een rustpauze gaan nemen, want ze had immers nog een hele dag voordat ze terug moest gaan, toen ze de geur van een andere kat oppikte. Het was geen rogue, nee, het was Shadowclan. Ugh, nu moest ze ook nog eens met clankatten gaan dealen. Kon ze dan nergens van katten die in haar nek hijgden afkomen? Een zucht ontsnapte haar bekje toen ze een oudere kater boven op een heuvel zach verschijnen. Wat moest die warrior nou weer van haar? Toch, haar irritatie was snel verdwenen toen de heuvel onder zijn poten afbrokkelde en hij van de heuvel afrolde. Ze deed dan ook geen moeite om haar gelach in te houden. De kater was immers zelf nog net zo arrogant en zelfverzekerd geweest dat ze er wel om mocht lachen. "Oh hallo," sprak ze nadat ze eindelijk uitgelachen was. "Dat had je je vast heel anders ingebeeld, hm. Vast niet gedacht dat je jezelf zo zou vernederen." Ach, een Shadowclanner kunnen treiteren zou haar dag een stuk interessanter maken. Nu maar eens horen wat hij nou eigenlijk van haar had gewild.

Het was allemaal zo snel gegaan. Het ene moment stond hij boven, zelfverzekerd en klaar om de Elite kat te begroetten. Het volgende moment lag hij beneden, met zijn snuit in de grond en zijn wereld die nog na tolde van dit ongelukje. Op de achtergrond hoorde hij de Elite kat lachen. Terecht, dacht hij. Het zou er behoorlijk dom moeten hebben uitgezien. Wat dacht hij ook? Het leven die hem liet wegkomen met een elegante en zelfverzekerde entre? Nooit. Langzaam kwam Bleaktail weer overeind. Voor zover hij wist had hij er niets ernstigs aan over gehouden. "Oh hallo," Bleaktail draaide zijn kop richting de Elite kat. Hm, op z’n minst was er een iemand hier geamuseerd. "Dat had je je vast heel anders ingebeeld, hm. Vast niet gedacht dat je jezelf zo zou vernederen." Zei ze. Bleaktail kon het niet helpen wat schaapachtig te grijnzen. Ergens kon hij de humor van zijn eigen pech wel inzien. “Nee, niet bepaald nee.” Zei hij. Niet bepaald heel geamuseerd, maar toch ook niet echt vijandig. “Ik kreeg wat ik verdiende voor die entre.” Vervolgde hij zuchtend. Hij had het ook niet moeten proberen. Zich meer confident voor doen dan hij was. Het leek duidelijk wat het universum daarover dacht… “Ongeacht mijn entre, zou ik vooralsnog graag willen vragen wat je hier doet.” Het hard eerder nieuwsgierig geklonken dan vijandig. En zo was het ook bedoeld. Aangezien zijn oorspronkelijke intenties ook uit niets anders dan nieuwsgierigheid was voortgekomen.

.:Sorry:.: