Watching through my fingers

Het was relatief vroeg in de ochtend, maar daar had de bruin met witte kitten niet echt een besef van. Hij vond het zeer moeilijk om in te schatten wanneer hij op moest staan en wanneer hij moest slapen. Nu leek er echter beweging te zijn aan zijn zij, waardoor hij zich ook maar uitrekte. Pythonkit geeuwde even en opende toen instinctief zijn oogjes. Sinds Bloodpaw ze open geforceerd had, bleven ze niet langer meer toeplakken en was het minder vermoeiend om ze open te doen; al had het katertje geen echt besef van hun functie. In zijn donkere wereld was er niks veranderd en voor zover hij wist was dat hoe het hoorde te zijn.

+Sheddedkit eerst

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Twee pootjes duwden zachtjes tegen hem aan, de kleine kitten wekkend uit zijn slaap. Een geeuw rolde over zijn lipjes, terwijl hij zijn nog kittenblauwe oogjes opende en om zich heen keek. Het duurde even voordat het beeld van wazig naar helder ging, maar uiteindelijk wist hij te focussen op zijn broertje. Python! Hij grinnikte zachtjes en draaide zich naar hem toe, blij dat de ander ook wakker was - maar toen deze zijn ogen opende viel zijn bekje vol verbazing open. "Woww..." Piepte hij, zijn broertje naderend. Dat had hij nog bij geen enkele andere kat gezien? Omg! Had Python speciale krachten? Super-python!

Pythonkit fronste wat verbaasd bij de verwonderde piep van zijn broertje. Huh? Wat was er? Hij draaide zijn kopje wat opzij, om Sheddedkit beter te kunnen horen. "Waa?", vroeg hij. Het katertje vroeg zich af wat er in starclansnaam zo bijzonder was dat het Sheddedkit verwonderde.

-korttt

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Met grote ogen naderde Shedded zijn broertje, denkend dat hij zo een beter idee kon krijgen van wat er nou eigenlijk aan de hand was met Python zijn ogen. Hij had nog nooit zo'n vorm gezien. Het was blauw, maar mistig.. een beetje zoals het kamp het 's ochtends wanneer er mist hing. De kitten hield zijn hoofdje wat scheef en tilde zijn pootje voorzichtig op. Misschien.. moest hij het aanraken? Hij kwam dichterbij, maar stopte in zijn beweging. Uh. Of misschien ook niet? Als het een superkracht was, dan wilde hij het zeker niet kwaad maken! "Heb jij superkrachten?" Piepte hij nieuwsgierig, zijn pootje weer rustig op de grond zettend.

Wat? Was Sheddedkit nu helemaal op zijn kop gevallen? Pythonkit knikte zijn kopje lichtjes scheef in een automatisch vragend verkeer. "Wat? Nee?", mauwde hij, volledig in de war. Klonk hij soms anders dan normaal? Of voelde zijn vacht soms sterker dan anders? In zijn wereld was er absoluut niets verandert, dus hij snapte niet zo goed waarom zijn broertje nu plots anders reageerde.

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Nee? Oh. Sheddedkit zijn uitdrukking veranderde van nieuwsgierigheid in pure verbazing. Maar wat was het dan? Hij kwam nog dichterbij, zodat hij het nog beter kon bekijken. Maar hij snapte het niet. "Jouw ogen.. anders!" Reageerde hij dan. Hij knipperde met zijn ogen. Wist zijn broertje dat dan niet? Dat zijn ogen niet leken op die van hem? Hmmm. Hij kon het toch niet laten om even.. voorzichtig en zonder nageltjes, te poken.

Huh, wat was er met zijn ogen? En hoe wist Sheddedkit dat zelfs? Hij voelde de warmte van zijn broertje voor zijn snuit - iets waar hij langzaamaan gevoeliger aan werd, en waardoor hij ook leerde anticiperen op de beweging van een ander - en plots voelde hij iets tegen zijn oog. Auw, dat deed pijn! Pythonkit trok zijn kopje naar achteren met een felle beweging en piepte boos. "Hee, af!", mauwde hij bozig, zijn snuitje vertrokken in een boze frons. Hij knipperde een paar keer, een beweging die voor hem niet veel veranderde maar die eerder uit automatisme gebeurde. Hij was zich niet zo hard bewust van zijn ogen als iemand anders misschien zou zijn.

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Zijn broertje piepte luid toen zijn poot contact maakte met het vreemde oog en voordat Shedded het wist, trok Python zijn kopje terug. Oops. Ogen mogen dus niet aangeraken worden. Duly noted. Hij trok zijn poot terug, maar er was nog steeds een soort van nieuwsgierigheid te zien in zijn kittenblauwe kijkers. Hij snapte het gewoon niet. "Zullen we een spelletje spelen?" Misschien moest hij maar even stoppen met vragen stellen, hij had tenslotte net Python's oog aangetikt, dat was niet bepaald 'lief' van hem geweest.

Sheddedkit begon meteen over iets anders, waardoor Pythonkit wat verward fronste. Huh? Starclan, hij kon zijn broer echt niet volgen. "Uhmmm", antwoordde hij daarom ook maar, half mompelend - een duidelijk niet-antwoord. Pythonkit vond het zeer moeilijk om zo snel op een andere gedachtegang te springen. Hij had aankondigingen en tijd nodig om mee te kunnen. Waarover waren ze nu bezig? En had die vraag nu nog iets te maken met zijn blijkbaar 'vreemde' ogen of niet?

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Shedded had niet gewacht op de reactie van zijn broertje, hij was al vrolijk uit het nest gesprongen en had een hoopje los mos gezocht om daar een balletje van te rollen. De verwarde uhhhh van Python had hij duidelijk niet gehoord, want de kitten draaide zich om met het idee dat Python al klaar was voor het spel. Hij sloeg tegen het mosballetje en met enige precisie vloog het richting de ander. Nu was het aan Python om hem te vangen! Nu helemaal klaar voor het spel wachtte Shedded af, terwijl de mosbal door de lucht vloog.

Sheddedkit verliet hem, en al snel kon hij zijn broertjes ruwe vacht niet meer tegen de zijne voelen. Verbaasd knipperde Pythonkit even, waarna hij naar de rand van het nest klauterde en er zijn kopje oplegde. vanaf hier kon hij goed horen wat er allemaal aan de hand was. Plots kreeg hij echter, zonder waarschuwing, iets tegen zijn snuit. "Ow!", riep het katertje geschrokken uit, waarna hij met zijn voorpootje over zijn snuit wreef. Wat the hell? Waarvoor was dat nu weer nodig?

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Het balletje vloog door de lucht en Shedded wachtte opgewonden tot het terug zijn kant op gegooid werd. Maar naarmate het balletje dichterbij Python kwam, begon het langzaam tot hem door te dringen dat Python zich helemaal niet klaar maakte om tegen het groene ding te slaan. Huh? Python! Je moet wel klaar gaan staan! Straks krijg je het tegen je ho- oof. Hij trok een pijnlijk gezicht toen de mosbal tegen de snoet van zijn broertje kwam. Oops. Dat was niet zijn bedoeling."Het is wel de bedoeling dat je vangt!" Piepte hij terug naar zijn broer. Misschien had hij dan toch geen super-ogen..

Pythonkit pruilde verontwaardigd terwijl hij met zijn voorpootje over de pijnlijke plek wreef. "Ik kan toch niet ruiken dat het aankomt!", antwoordde hij, alsof dat super vanzelfsprekend was. En voor hem was het dat ook. Wie was er nu zo dom om gewoon een mosbal naar een ander te smijten? Levensgevaarlijk was het! Dat er niet meer doden vielen op deze manier!

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Shedded snoof diep bij de opmerking van zijn broer. "Nee, gekkie! Je kan een mosbal niet ruiken als die naar je toe komt.. of misschien wel.. ik weet het niet." Reageerde hij lachend. "Je moet gewoon kijken!" Ja, oogjes openhouden broer! Dat was hoe je een mosbal kon vangen!

Pythonkit fronste niet-begrijpend maar bleef er niet op vastzitten. Hij had ondertussen wel door dat dit hele kijken en zien ding niet iets was dat hij kon doen, maar verder snapte hij er ook niet veel van. Het katertje voelde rond op de grond met zijn voorpootjes, tot hij de bal vond, waarna hij die met zijn pootje naar voren duwde, in de richting van de stem van Sheddedkit. Van alles wat hij al wist, zou de bal nu door de leegte reizen en dan hopelijk ergens in Sheddedkit's buurt terechtkomen. Hopelijk.

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Hij zat een beetje ongeduldig te wachten op zijn broertje. Waarom deed hij ook zo moeilijk! Hij moest gewoon even teruggooien en dan was het allemaal wel goed. Het maakte niets uit als zijn broertje niet goed was in dit spel, Shedded zou wel een andere manier vonden om het spel aan zijn broertje te leren. Uiteindelijk werd het balletje dan geschoten, al was het niet helemaal zijn richting op - maar dat viel niet op voor Shedded. Hij rende er vrolijk op af en zorgde met twee pootjes ervoor dat het balletje tot stilstand werd gebracht. "Oké, ik ga het nu jouw kant op rollen! Misschien helpt dat!" Shedded ging klaar staan en probeerde zo goed mogelijk te richten, om het balletje vervolgens Python's kant op te sturen. Misschien kon hij hem nu wel pakken!

Ok, dus nu zou de bal terugkomen naar hem. Dat vertelde Sheddedkit hem toch, en Pythonkit vertrouwde zijn broertje. Hij bleef staan waar hij stond, zijn oortjes gespitst. Misschien kon hij het horen aankomen als hij genoeg oplette.. Maar plots botste het tegen zijn pootje, zonder geluid om hem te waarschuwen, waardoor de bruine kitten opnieuw hard schrok en even de lucht in sprong. Pfoeh, wat vonden anderen zo leuk aan dit spel? Levensgevaarlijk was het! Desondanks leek Sheddedkit het graag te willen spelen, en hij wou zijn broer wel een pleziertje doen. Toen zijn hart weer ietsje gekalmeerd was, ging hij dus weer op zoek naar de bal. Alleen vond hij hem niet meteen omdat het de andere kant opgestuiterd was na tegen zijn poot gekomen te zijn.

Onderwerp: Re: Watching through my fingers