Little fur balls of hope.

Het was nog niet zo lang geleden dat Breezespring was gevraagd om op de kittens te letten, maar nu was ze alweer benaderd door dezelfde queen van de vorige keer. Blijkbaar viel ze wel in de smaak bij de queens, anders zouden ze haar nu geen tweede keer vragen. Breezespring had net gejaagd en had al wat enkele prooi binnengebracht voor de Clan, dus met een knikje accepteerde ze het aanbod. Ze vond het altijd fijn om het nieuwe leven in de nursery te zien. Er was dan ook een deeltje in haar dat wenste dat zij binnenkort zelf ook kittens kon krijgen. Het moest vast heerlijk zijn om je eigen kittens op te zien groeien en te weten dat ze jouw bloed hadden. Breezespring snorde zachtjes bij het vooruitzicht, schudde toen haar kopje en liep daarna in de richting van de nursery. Ze twijfelde even kort of ze een prooi voor zichzelf zou meenemen. Ze had eigenlijk wel honger en ze had vanmorgen nauwelijks tijd gehad om echt van haar prooi te genieten. En dus besloot ze om een muis mee te pakken. Ze klemde de muis stevig tussen haar kaken en liep vervolgens de nursery binnen. Ze legde de muis op de grond neer en ging ervoor liggen, het prooidier goed tussen haar potend leggend zodat een te jonge kitten het niet van haar af kon pakken. Ze wilde niet het risico lopen dat er een kitten zou stikken, ook al zouden ze misschien nog niet genoeg kracht hebben om met hun kaken het vlees van de muis te trekken. Ze boog zich naar voren en nam een hap van de muis, waarna ze haar blik alert liet glijden over de kittens. De meesten lagen te slapen, maar haar blik viel op een kitten met een dikke, rosse vacht die met zijn gezicht naar haar gedraaid lag. Een kleine glimlach speelde om haar lippen en snel likte ze haar mond af. “Hallo, Saffronkit,” begroette ze hem op een warme toon. “Hoe gaat het met je?”

Breezespring kreeg een lichtelijk bezorgde blik in haar ogen toen de kitten nogal onhandig struikelde over een mosballetje en vervolgens in haar richting trippende alsof er niks gebeurd was. Ze wist van meerdere ervaringen dat de kitten best onhandig kon zijn, maar het was natuurlijk altijd maar de vraag of hij zich pijn had gedaan. Als dat al het geval geweest was, liet hij dat niet aan haar merken. Een kleine glimlach gleed om haar lippen toen hij zijn woorden sprak en geamuseerd zijnde trok ze met haar oortjes. Het was duidelijk dat hij niet op melk uit was, maar dat hij zin had in de prooi die ze had meegenomen. Eigenlijk had ze er naar uitgekeken om de prooi helemaal zelf op te eten, maar ze wist zelf ook wel dat ze dit had kunnen verwachten en dat als ze de prooi echt helemaal voor zichzelf had gewild, dat ze die dan maar buiten de nursery op had moeten geven. Bovendien kon ze een hongerige kitten niet negeren; desnoods zou ze later voor zichzelf wel iets vangen als ze mee ging met een patrouille. “Heb je je pijn gedaan?” was het eerste wat ze aan hem vroeg. Vervolgens scheurde ze een paar stukken van de muis af, kauwde deze zorgvuldig voor en schoof ze toen in de richting van de kitten. “En hier,” zei ze met een glimlach. “Misschien zal dit je honger wel een beetje stillen.” Ze keek hem met een geamuseerde blik aan, waarna ze zich voorover boog en begon te eten van wat resteerde van de muis die ze voor zichzelf had meegenomen.

Breezespring keek met een zachte blik in haar ogen toe hoe de kitten een paar happen nam van de stukken voorgekauwde muis die ze voor hem apart had gelegd. Ze wiebelde wat geamuseerd met haar oortjes toen hij een paar smakkende geluiden maakte, duidelijk in de ban zijnde van de smaak van muis. Hij leek groter door zijn vacht, maar ze schatte dat hij ongeveer op de helft was van de leeftijd dat hij apprentice mocht worden. Of misschien er nog net iets onder. Zijn spraak was in elk geval al goed ontwikkeld en zijn manieren ook, dus dat zou erop kunnen wijzen dat haar gok juist was. Ze snorde toen hij haar een kopje gaf en gaf hem een liefdevolle lik tussen zijn oren, net alsof zij zijn moeder was. En stiekem voelde ze zich ook wel een beetje telkens als ze hier op de kittens moest passen. Natuurlijk waren het niet haar echte kittens, maar zoals zij ze behandelde leek het er soms wel op. En misschien was dat ook wel waarom de queens zo graag wilden dat ze op hun paste. Bij Breezespring kwamen ze niets te kort. “Niet specifiek deze muis,” antwoordde ze naar waarheid. “Maar ik heb wel één van de prooien gevangen die zich op de prooistapel buiten in het kamp bevinden.” Ze rook aan de geur die afkomstig was van de muis dat het nog maar recent geleden gevangen was, maar ze kon niet aanduiden wie dat het gevangen had. Ze wist in elk geval zeker dat zij het niet was. “Elke dag wordt er door elke warrior en elke apprentice hard gewerkt om de prooistapel te vullen. Het maakt niet zo uit wie dat de prooi vangt, als er maar als een team gewerkt wordt en er genoeg voedsel voor onze elders en kittens voorzien wordt.” Ze keek hem met een zachte blik aan, maar hoopte dat deze les hem wel zou bijblijven. Een individu stond immers nooit zo sterk als heel de Clan samen.

Alle katten in de nursery, inclusief Breezespring en de kleine kitten zelf, schrokken toen Saffronkit zijn stemgeluid opeens drastisch verhoogde. De zwarte she-cat wist dat het het enthousiasme was dat Saffronkit overnam, maar toch kon ze het niet laten om hem wat lacherig te sussen. “Houd je een beetje gedeisd, Saffronkit,” sprak ze, maar niet met een al te strenge blik in haar ogen. “Er zijn hier kittens die net geboren zijn en die hun rust goed nodig hebben, evenals de queens.” Maar haar blik smolt bijna toen hij haar vertelde dat hij zijn eerste prooi met haar wilde delen. En voor de zoveelste keer vroeg ze zich af hoe het geweest zou zijn als ze nu zelf ook een nestje had gehad. Slatefur’s leeftijd toonde aan dat het ook mogelijk was om over enkele seizoenen nog moeder te worden, maar haar plan was om dat toch zo snel mogelijk te doen. Ze richtte zich weer met een glimlach op Saffronkit, haar gedachten uit haar hoofd proberend te verdrijven. “En ik beloof je bij deze dat zodra je apprentice wordt ik je een keertje meeneem om samen met mij te kunnen jagen, ongeacht of ik dan wel je mentor ben of niet.” Ze had immers geen idee of Tallstar haar bij de volgende ceremonie een apprentice ging geven, maar dat zou ze dan wel zien. In dat geval zou ze Saffronkit waarschijnlijk niet meer als apprentice erbij krijgen, maar niets weerhield warriors ervan om apprentices van andere mentors mee te nemen op gelegenheden zoals jachtpatrouilles. “Maar ik weet zeker dat je het goed gaat doen en dat je genoeg prooi zal vangen voor je Clan. Je zal een apprentice en later een warrior zijn waar ShadowClan trots op zal worden.” Ze glimlachte en drukte haar neusje kort tegen zijn oortje aan.

Breezespring smolt opnieuw toen hij alweer een schattige reactie gaf op haar woorden. Haar hart zwol van trots toen ze zijn affectievolle aanraking voelde en even was het verlangen om zelf een nestje te hebben zo groot dat het haar even beduusde. Als ze allemaal zo schattig als Saffronkit zouden zijn, dan kon het toch niet anders dan dat ze dat nestje heel graag wilde? Maar ze dacht ook wel dat ze er geduld voor zou hebben als het allemaal deugnieten zouden zijn, hoor. Ze ging sowieso van ze houden, hoe dat ze zich ook naar haar op zouden stellen. Met een goede opvoeding zou ze er vast wel komen. En natuurlijk waren er nog andere queens waar ze tips aan kon vragen, hoewel ze wel het idee had dat ze een goede job deed als anderen haar steeds vroegen om op de kittens te letten. Ze gaf hem een plagerig tikje tegen zijn oortje aan toen hij zijn vraag stelde. “Je weet best dat ik je voor je apprentice wordt niet uit het kamp mee mag nemen,” zei ze lachend tegen hem. “Maar we kunnen wel even genieten van het zonnetje buiten als je dat wilt?” De eerste stralen die door het bladerdek van de nursery drongen, toonden aan dat het weer buiten een stuk beter werd. “Maar dan moet je wel beloven dat je bij me in de buurt bent en dat je niet zomaar overal naartoe gaat rennen,” voegde ze er op een semistrenge manier aan toe, haar gele blik op hem richtend en een glimlachje spelend om haar lippen. Dan zouden de kittens in de nursery ook een klein beetje rust krijgen en kon hij zo enthousiast zijn als hij wilde.

Breezespring had het idee dat ze elk moment echt kon gaan smelten door de schattige reacties van de kitten. Ze hoopte dat als ze later een nestje zou krijgen dat haar kittens ook zo schattig zouden zijn. En als ze wat rebels gedrag vertoonden, dan zou ze het ook niet erg vinden. Ze wist dat ze vanaf het begin al verliefd op ze zou zijn. Ze grinnikte omwille van zijn enthousiaste reactie en wierp de queen die zich samen met haar nog in de nursery bevond een zacht zuchtje toe. Ze snorde toen Saffronkit terugkwam en met zijn kopje tegen haar lichaam begon te duwen om ervoor te zorgen dat ze sneller naar buiten zou gaan. “Ja, ja,” bromde ze zachtjes, waarna ze zich naar voren boog en hem een liefdevolle lik over zijn oortje gaf. Als je ze zou bij elkaar zou zien, zou je bijna denken dat Breezespring zijn moeder was. Jammer genoeg was dit nu niet het geval, maar ze konden in elk geval wel wat tijd met elkaar spenderen voordat zijn moeder terug zou komen. Hij hoefde echter niet meer gezoogd te worden, dus misschien kwam de moeder vandaag wel helemaal niet langs. In elk geval kon Breezespring de hele dag bij hem blijven als ze dat wilde. De zwarte she-cat stond op, rekte zich uit zodat de spieren in haar schouders onder haar huid rimpelden en liep daarna naar buiten. Ze snorde toen de zon op haar pels scheen en keek toen met een lichte glimlach om haar lippen naar Saffronkit. “Hé, Saffronkit,” zei ze zodat ze zijn aandacht kon trekken. “Doe mij na.” Vervolgens zakte ze in de jachthouding zoals ze die seizoenen geleden aangeleerd had gekregen, haar staart naar achteren gericht, haar poten onder haar waarbij ze haar achterpoten lichtelijk gestrekt hield en haar voorpoten zo ver mogelijk naar voren en haar blik naar opzij gericht om te zien of de kitten haar na kon doen.

Breezespring was normaal gezien erg kalm en liet zich niet snel leiden door haar emoties, maar het was gewoonweg verschrikkelijk schattig te noemen hoe de rode kitten haar eerst verbaasd aankeek, maar daarna zo goed mogelijk zijn best deed om haar houding te kopiëren. Natuurlijk was zijn houding niet perfect en was er wel nog wat werk aan, maar Breezespring vond het niet slecht voor een eerste keer. “En nu gaan we een spelletje spelen,” zei ze met een bepaalde glans in haar ogen. Dit soort dingen deden haar denken aan de tijd dat zij nog maar een kitten was. Wat leek het alweer zo lang geleden te zijn dat haar moeder haar benoemde als “Breezekit” en niet met de naam die ze nu verdiend had. Haar final assesment leek ook alweer een hele tijd geleden te zijn, al was dat nog maar iets meer dan vier seizoenen geleden. “Zie je die stenen liggen in het kamp?” Ze wees met haar staart naar een steentje dat zich in de buurt van de elders’ den bevond en vervolgens naar eentje die meer in de richting van de warriors’ den lag. “De steentjes zijn gevaarlijke katten die ons kamp aan willen vallen. We moeten de nursery zien te verdedigen door ze te besluipen en ze vervolgens weg te jagen met één klap van onze poot. Maar je moet wel héél stilletjes vooruit sluipen, want anders horen ze je en dan vallen ze jou aan.” Ze knikte naar de steen die zich het dichtste bij hun in de buurt bevond. “Zullen we samen een poging wagen?” vroeg ze met een kleine grijns om haar lippen.

Breezespring had het gevoel alsof ze aan de lopende band bleef smelten door de schattige reacties die Saffronkit haar gaf. Zijn energieke houding en zijn blijdschap zorgden ervoor dat ze des te sneller haar eigen nestje wilde hebben. Zouden haar kittens ook zo energiek zijn als Saffronkit? En zouden zij net zo veel van haar houden als zij van hun? Ze dacht kort na over wie dan de vader zou zijn, maar haar aandacht werd getrokken door Saffronkit en snel bedacht ze zich dat ze hem moest volgen. En dus bleef ze ongeveer een kleine muislengte achter hem terwijl ze hem met geamuseerde ogen volgde. Zijn sluiphouding en zijn jachthouding waren eigenlijk niet eens zo heel slecht. Natuurlijk had het wat oefening nodig, maar Breezespring was er eigenlijk vrij zeker van dat hij dat gedeelte al snel onder de poot zou krijgen. Hopelijk zou hij met het verdedigen van zijn grenzen net zo fel zijn als hij nu was om een simpel spelletje, maar ze dacht dat dat ook wel goed zou komen. Het speelse zou er tegen dan een beetje uit moeten zijn en dat was jammer, maar helaas was het warriorleven een serieus iets dat niet onderschat moest worden. Er was geen tijd voor spelletjes. Maar zo lang Saffronkit een kitten was, mocht hij van Breezespring zo speels zijn als hij wilde. Ze trok geamuseerd met haar snorharen toen hij hard riep en ze zag dat de elders om zich heen keken, om vervolgens in lachen uit te barsten toen ze Saffronkit zagen. “Zo!” zei ze bewonderend. “Die heb je ver geslagen, zeg!” Toen pas zag ze dat hij pijn had en met een bezorgde uitdrukking kwam ze snel op hem af. “Heb je je erg veel pijn gedaan?” vroeg ze bezorgd aan hem, zich naar voren buigend om hem een troostende lik over zijn oortje te geven.

Breezespring keek niet echt onder de indruk zijnde naar Saffronkit toen hij op een redelijk stoere manier probeerde te antwoorden dat het wel ging. Zijn reactie wees erop dat het juist niet ging en Breezespring onderdrukte een zachte zucht toen hij druk probeerde te zetten en vervolgens met een zacht piepje het opgaf. Ja ja, ze kon wel zien dat het ging. Niet dus. “Saffronkit,” begon ze op een strenge manier. “Als je één ding niet moet doen, dan is het je echte gevoelens opzij zetten. Je moet altijd eerlijk zijn in wat je voelt en denkt, ook al is het soms moeilijk om dat toe te geven. Jezelf verbijten en doorzetten terwijl het eigenlijk niet meer gaat, is niet hoe je een goede warrior wordt. Je zal jezelf en je Clan alleen maar in de weg staan door alsmaar de stoere jongen uit te hangen.” Ze snorde en drukte haar neusje tegen zijn oortje aan, want eigenlijk was hij best wel schattig. Plus zij was ook iemand die de pijn eerder verbeet dan dat ze echt direct naar de medicine cat’s den ging, maar dat ging ze hem nu mooi niet aan zijn neusje hangen. “Zullen we anders even langs Bloodpaw en Acefray gaan?” vroeg ze op een zachte, iets vriendelijkere toon aan hem, een glimlach spelend om haar lippen.

Breezespring voelde een schuldgevoel opkomen toen ze de oortjes van Saffronkit in zijn nek zag zakken, maar dwong zichzelf om wel streng te blijven kijken. Als ze hem met zachte woorden en een zachte blik zou aanspreken, dan zou de kitten denken dat hij zijn pijn constant moest verbijten en dat het haar niks uitmaakte of hij gewond was. Hij mocht nooit denken dat zijn pijn onbelangrijk was en dat hij het maar tegen moest houden omdat anderen dat normaal vonden. Ze hoopte dat hij zou leren om altijd eerlijk te zijn over wat hij voelde en het, zelfs onder groepsdruk, aan zou geven als hij erge pijn leed. Gelukkig leken haar woorden te helpen en kwamen zijn oortjes al snel weer overeind nadat ze hem op een liefdevolle manier had laten blijken dat ze het echt niet zo erg bedoelde. Haar hart smolt haast toen ze hem weg zag hinken en even wenste dat hij haar kitten was, wat natuurlijk een egoïstische en totaal belachelijke gedachte was. Ze liep naast Saffronkit en keek met een warme blik de medicine cat’s den binnen toen ze daar aan kwamen. Haar laatste aanvaring met Bloodpaw was niet echt vrolijk geweest, maar er was een bepaalde vriendschap tussen hun opgegroeid die ze koesterde. Ze zou geen enkele kat méér toevertrouwen dan aan hem. “We hebben een gewonde,” zei ze op een zachte toon tegen de medicine cat’s apprentice. “Saffronkit, laat je pootje maar eens zien.” Ze boog zich naar voren en gaf de kitten een geruststellende lik. Het zou allemaal wel meevallen.