Rematch

Whitekit was ouder, wijzer, groter, beter, sinds dat hij haar voor het laatste had gezien! Toen waren ze nog klein geweest, nu was hij groot en eng. Behalve dan dat hij nog steeds een mager scharminkel was maar dat deed er niet toe want hij bleef ouder. Hij had haar de afgelopen tijd opzettelijk vermeden maar nu werd het tijd om de confrontatie weer is aan te gaan. Dus stapte hij naar het stomme nest van Slatefur toe, die gekke blinde poes, en ging daar liefjes bij het nest zitten. "Komt Littlekit spelen?" vroeg hij met een grote glimlach.
- Littlekit

Na een tijd die net iets langer was dan het had moeten zijn, was Wittlekit dan toch eindelijk Littlekit geworden en kon ze alle woorden, nouja, behalve het woord überhaupt, helemaal goed uitspreken! Haar leventje was helemaal prima en ze genoot met volle teugen van haar vriendinnetjes, haar mama en het leven. Maar als er een ding was waar ze niet van kon genieten, was het wanneer haar schoonheidsslaapje werd verstoord door katten zoals hem. Bij zijn vraag keek Littlekit wat slaperig op, waarna ze haar arch enemy herkende. Bah! Littlekit rekte zich overdreven sierlijk uit en likte achteloos haar wollige vachtje plat. "Hmpf! Ik wil niet met jou spelen," sprak ze kattig en stak haar tong naar hem uit. Dat zal je leren!

Verrukt keek hij toe hoe Littlekit wakker werd dankzij hem. Mooi zo! Lekker voor d'r. Hij grijnsde toen de andere kitten hem herkende, en haar uitdrukking gelijk wat verzuurde. Hij vond het veel te grappig om te zien! En helemaal niet erg dat ze hem niet mocht, hoor. Stomme katten als zij gaf hij niks om! Hij liet zijn oortjes zielig zakken toen Littlekit zei dat ze niet wou spelen. "Ohhh, maar waarom niet? Vind je mij niet lief?" vroeg hij met grote ogen, waarna hij kort even naar Slatefur keek. Hehe, hopelijk durfde Littlekit dat niet voor de neus van haar moeder te zeggen!

Nu deed hij opeens zo lief, ja ja, vast omdat haar mama er was. Nou lekker puh, Slatefur stond gewoon aan haar kant. Vast. "Ohhh, maar waarom niet? Vind je mij niet lief?" oh wat deed hij zielig! Neppert dat hij was! Ze had hem wel door, hoe hij nu lief en zielig deed bij haar mama, en buiten ging hij weer haar veren slopen zeker. Hmpf! "Nee, ik vind jou stom," zei ze dood leuk. Littlekit zette haar vacht wat op, draaide zich van hem weg en maakt het zichzelf heerlijk gemakkelijk bij haar mama. Stiekem keek ze nog met één oog over haar rug heen naar achteren om de reactie van Whitekit te zien. Dat zou hem leren!

Nou, nu wist hij echt niet wat hij moest doen. Want Littlekit was tegen de veilige vacht van haar mama aangekropen nadat ze hem stom genoemd had, en nu kon hij er niet meer bij! Whitekit was niet een persoon die van opgeven hield en was daarom ook zeker niet van plan om het hierbij te laten zitten. Daarom zette hij hele, hele grote ogen op en duwde hij zijn oortjes heel diep zijn nek in. "Ik dacht dat wij beste vriendjes waren," speelde hij verdrietig waarbij hij traantjes uit zijn ogen perste. Ja, White was totaal niet bang om een beetje toneel te gebruiken voor zijn doeleinden! Hij snoof hard met zijn neus. Terwijl hij Slatefur goed in de gaten hield..

Wat een nepperd! Wat een liegenaar! Beste vriendjes? Hij plaagde haar altijd en daagde haar uit! Littlekit liet een hooghartig hm! geluidje horen en weigerde ze zich naar hem om te draaien. Nu mocht hij niet lelijk doen want haar mama was erbij, lekker puh. Eigen schuld, dikke bult. "Nou, dan ben je gewoon dom," piepte ze. "Ga weg, stommerik," best friends.