Sanctuary

Het den was volledig verlaten en het nest dat er nog steeds lag was oud en uitgedroogd. Argent liep langzaam naar binnen, en het werd hem bijna teveel. Hier had hij altijd met fsithfur afgesproken. En uiteindelijk hadden de twee hier een tijde gewoont. Zij had hem verteld dat zijn zoon ondertussen zes moons was en binnenkort apprentice zou worden. Dat was vele seizoenen geleden, en sinds zij vertrokken was had hij de plek niet meer bezocht. Nu liep hij er naar binnen met zijn dochter van een andere poes. Amare en hij hadden na een lange tijd elkaar niet gezien te hebben eindelijk weer samen ergens te verblijven. En de beste plek was, volgens Argent, hier. Ze zaten in de buurt van het woud, dus daar moesten ze voor uitkijken, maar dat betekende ook dat er hier goed gejaagd kon worden. "Nou.. Dit is het.. Dat is lang geleden" hij keek Amare aan, wat zou ze ervan vinden?

De aankomst bij de den was overweldigend. Hier was haar vader "vreemdgegaan". Ze zag dat het hem ook stak, wat ook wel logisch was. Haar gefaalde relatie met Draco deed haar nog pijn en met hem had ze niet eens een nestje verwekt. Hoe moest het wel niet zijn om verantwoordelijk te zijn voor het uit elkaar vallen van twee gezinnen? Haar vader keek haar aan en ze besefte dat ze er iets van moest vinden. Ondanks de geschiedenis van deze plek was het perfect. Als ze de muren wat zouden versterken en isoleren met mos en takken, dan was het 's winters prima te doen. Bovendien was ze dichter bij haar broer dan ooit. "Je hebt een goede plek uitgekozen." mauwde ze diplomatiek. Er moest ook wat gebeuren. "Zullen we het hier opknappen?" vroeg ze waarna ze de den verder instapte en met haar staart naar twee uitgedroogde bedden wenkte. Ze ging dus echt niet het nest van zijn fling wegruimen. "Ik kan de gaten aan de zijkanten wel opvullen."

Ze stelde voor dat ze het den zouden gaan opknappen. En dat was wel een goed idee, aangezien er hier in geen tijden iets aan gedaan was. Argent voelde geen sterk schuldgevoel bij deze plek zoals hij bij Amare had gevoeld. Dat was omdat Faithfur zélf had besloten hun zoon in de clan te houden om er daarna zelf vandoor te gaan zonder ooit meer echt iets van zich te laten horen. Amare ging de zijkanten opknappen, uiteraard wilde zei niet degene zijn de de oude bedden weghaalde. "Dankjewel" mompelde hij terug terwijl de kater begon met het oude mos naar buiten te vervoeren. Alle geur was verdwenen uit de bedden en er was dus geen sentimentele waarde. Toen hij klaar was keek hij naar het dichte bos dat slechts een klein veld van hen vandaan lag. Daar was Amberhunt nu... Hopelijk.

Met een kort knikje naar de kater gaf ze aan dat ze zijn bedankje had gehoord. Vervolgens stapte ze de den uit en keek ze om zich heen. De gaten in de wanden van de den waren niet groot, slechts weggespoeld door de regen en wind. Ze zou beginnen met deze opvullen met takjes. Daarna zou ze ze bedekken met mos en was de den zo goed als regenbestendig. Even later kwam ze weer binnen met een mondvol takjes, klein, maar stevig. Ze liet ze op de grond neerploffen. "Het is alsof ik je opnieuw leer kennen." mauwde ze zonder haar vader aan te kijken. Ze pakte één van de takjes op en zette deze vast tussen de zijkanten van een gat. "We zijn allebei zo enorm veel veranderd, dat kan haast niet anders." geconcentreerd ging ze door met het gat opvullen. "Vertel me eens iets, iets wat je ooit hebt meegemaakt." bij die laatste woorden zocht ze oogcontact met hem. Alles was nog zo vreemd, zo nieuw. Ze wisten helemaal niks van elkaar. Ze wilde closer met hem worden. Deze ongemakkelijke gesprekken waren iets waar ze doorheen moesten bijten.

Terwijl hij weer naar binnen liep zag Argent dat zijn dochter al hard bezig was om de wanden te versterken. Ze maakte een correcte opmerking toen ze zei dat de twee elkaar eigenlijk opnieuw aan het leren kennen waren. Argent, die nooit meer zijn dan hij hoefde, knikte alleen maar en begon haar te helpen. Toen vroeg Amare hem om iets te vertellen, iets dat hij had meegemaakt. "Nou... Ik heb de zee gezien. Van heel ver weg op een heuvel... Maar ik heb hem gezien" glimlachte hij. Het was volledig per ongeluk geweest, maar het was prachtig.

"De zee?" sprak ze verontwaardigd. Ze had er verhalen over gehoord. Over zijn schoonheid, maar ook over zijn kracht en woestheid. De zee was allesbehalve een veilige plek. De kleinste stroming kon een volgroeide kat al laten verdrinken. Maar toch had het iets moois. "Dat lijkt me geweldig." zei ze met een glimlach. Haar ogen probeerden de zijne te ontmoetten en ze wendde ze weer af. "Ik heb dit litteken al eerder genoemd." zei ze, waarna ze naar haar schouder wenkte. "Ik had een pittig gevecht met de BloodClanner Shark. Hij had me kunnen doden, maar Amberhunt heeft me gered en me naar zijn medicine cat gebracht." Misschien vond hij het leuk om te horen hoe heldhaftig zijn zoon was. Ze was haar broer nog steeds erg dankbaar. Het was in ieder geval een open deur naar meer gespreksonderwerpen, hoopte ze.