No Rose without a thorn [Skinny Dream]

Lilise was aan het jagen toen het gebeurde. Ze was had net een muis gevangen toen ze een glimp opving van de vacht. Die o-zo-bekende vacht. Maar het kon haar helemaal niet zijn, toch? Ze had gedacht dat die kat dood was. Anders had ze haar nooit achtergelaten. Maar toch was dit toch echt haar, in levende lijve. Behoedzaam kwam Lilise wat dichterbij. Geen twijfel aan, dit was haar. ”Rosa?!”

Ze wist niet hoe ze zich voelde. Boos, opgelucht, blij? Wat was het goede woord? Rosa had haar in de steek gelaten, had gezegd dat ze nooit weg zou gaan maar ging toen toch weg, wat Lilise geen andere keuze liet dan een loner worden. Nee, ze was totaal niet blij met Rosa, en dat zou ze laten merken ook.

- Alleen Skinny Dream

Het kind was nog steeds niet terug. De vrouwelijke twoleg zat alleen nog maar stilletjes op de bank en bewoog amper. Alleen om Skinny Dream te verzorgen of soms zelf wat te eten en drinken, maar voor de rest zat ze voor haar uit te staren. Langzaamaan begon Skinny Dream te beseffen dat ze ook niet meer terug zou komen. Net zoals de mannelijke twoleg ineens was verdwenen, maar daarbij had ze een lichte woede bij de vrouwelijke twoleg gevoeld. Nu voelde ze alleen maar verdriet en pijn. Zo veel dat het niet anders kon of de kitten van de twolegs was dood. Ze was gesteld geweest op het kind en zij was de enige geweest die haar eigenlijk gebonden had met het twolegnest. Die er voor had gezorgd dat ze steeds was terug gegaan, omdat ze om haar was gaan geven. Ondanks de ziekte die om haar heen had gehangen, misschien juist daarom. Nu vroeg ze zich af wat ze hier nog deed. Zou ze blijven voor de vrouwelijke twoleg uit medelijden? Wat had ze daaraan. Ze stond op uit haar mand en stapte naar de twoleg toe. Ze sprong bij haar op de bank en krulde zich even tegen haar aan, waardoor de vrouwelijke twoleg zachtjes begon te snikken. Ze liet haar uitsnikken, voordat ze weer opstond en het twolegnest verliet via het kattenluik. Het werd tijd om haar benen te strekken, want ze werd alleen maar somber als ze binnen was. Naar buiten gaan voelde als een bevrijding, zo ook op dat moment. Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze de tuin uit ging en begon te lopen. Verder dan dat ze vaak deed.
Ze liep langs de weilanden van de twolegs in het buitengebied toen ze plots een stem achter haar hoorde. Verrast draaide ze zich om. Het was lang geleden dat ze die stem had gehoord. Het was een ander stadium in haar leven geweest dat ze voor de kleine kitten had gezorgd. De tijd dat ze nog op straat had geleefd en nog niks over haar moeder had geweten. Voordat ze weer was gevangen door de twolegs van het asiel. Haar straatnaam was Rosa geweest, al gebruikte ze die niet meer. Ze had de naam aangenomen die haar twolegs haar hadden gegeven, de naam die haar verbond met haar moeder, Skinny Dream. “Lilise?” Ze was nog steeds wat overrompeld. Ze had gedacht de kattin nooit meer te zien, ze was gegroeid, ze was volwassen nu.

Zodra de ander omdraaide, wist ze zeker dat het haar echt was. Dit was echt Rosa, die naar manen haar weer was komen opzoeken. ”Lilise?” Zie je, ze kende haar naam! Dit moest Rosa wel zijn. ”Rosa! Je bent het echt!” blij liep Lilise op haar af, totdat ze zich haar tijd alleen herinnerde. ”Waarom ging je weg?” siste ze. De boosheid en teleurstelling nam bezit van haar lichaam, en ze draaide zich om, weg van Rosa. ”Je had beloofd dat je nooit weg zou gaan”, fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar. Dus waarom kwam ze nu terug? Ze had Rosa niet meer nodig nu, ze kon voor zichzelf zorgen. Toch moest ze haar tanden op elkaar klemmen om niet te huilen van blijdschap.

De jonge kattin gaf aan dat ze het echt was. “Mijn naam is Skinny Dream nu.” Miauwde ze kalm terwijl ze de reactie van Lilise bleef observeren. Eerst leek ze blij te zijn, maar daarna sloeg haar stemming om. Iets wat ze eigenlijk wel al had verwacht. Ze was abrupt uit het leven van de rogue voor haar verdwenen. Het was ook niet haar keuze geweest, maar soms liep het leven nu eenmaal anders dan dat je voor ogen had. Soms werden keuzes voor je gemaakt. “Omdat de twolegs mij weer gevangen hadden.” Ze ging zitten haar staart netjes rond haar achterpoten. “Soms zijn bepaalde dingen geen keuzes Lilise.” Vervolgde ze nog steeds kalm. Skinny Dream was een kalme verschijning, die een bepaalde wijsheid in haar meedroeg, door de moons dat ze al rond liep. In zulk soort situaties behield ze dus ook haar rust. Het was nu eenmaal zo gelopen, daar was niks meer aan te doen. Ze knikte met haar kop naar het dorp. “Ik woon nu in één van die twolegnesten.” Al vroeg ze zich af voor hoe lang nog. Ze wist niet of ze het verdriet van de vrouwelijk twoleg nog heel veel langer kon verdragen en het kind hield haar daar niet meer. Ze had daar niks meer waar ze waarde aan hechte.

"Mijn naam is Skinny Dream nu." Wacht, wat? Wat was dat nou weer voor stomme naam? Stug bleef ze doorlopen. Het maakte haar niet uit. Of ze nou Rosa of Skinny Dream heette, ze had Lilise verraden. En dat kon je niet zomaar goedmaken. “Omdat de twolegs mij weer gevangen hadden. Soms zijn bepaalde dingen geen keuzes Lilise." Nu werd ze boos. De kattin draaide zich om. "Je had me kunnen opzoeken", mauwde ze kalmpjes, terwijl ze probeerde haar woede in te houden. "Je had me kunnen opzoeken maar je hebt het niet gedaan." Ja, daar had ze zeker geen antwoord op, he? “Ik woon nu in één van die twolegnesten.” Rosa, of nee, Skinny Dream nu, had naar een rij nesten geknikt. Waarom zou zij dat moeten weten? Het maakte niet uit waar Rosa nu woonde, want Lilise zou haar toch niet komen opzoeken. Ze draaide zich om, nu meer verdrietig dan boos. "Dag, Rósa", fluisterde voordat ze wegrende. Het maakte niet uit wat de ander zei dat haar naam nu was, voor Lilise zou ze altijd Rosa heten.

~~topic uit en eventueel vervolgtopic?~~

Onderwerp: Re: No Rose without a thorn [Skinny Dream]