Dovefeather lag in haar nest met haar lange zachte krullige staart over haar snuitje heen. Ze voelde zich wat misselijk en had besloten om vandaag een dagje rustig aan te doen. Na een korte jacht in de vroege ochtend was ze niet lekker geworden en toen maar terug naar haar mosnest gekeerd. Daar lag ze nu met haar oortjes naar achter en haar ogen dicht. Ze probeerde zich niet te concentreren op haar misselijkheid en kort te gaan slapen maar de wereld om haar heen voelde als een draaikolk. Wellicht had ze iets verkeerd gegeten, immers was er de laatste paar Moons weinig te eten geweest in Riverclan, wat ervoor zorgde dat de vissen die langzaam terug kwamen, zwaar op haar maag vielen. Ze was er aan gewend geraakt minder voedsel op te nemen, haar lichaam was echter niet verder vermagerd. Iets dat haar toch een tikkeltje verrast had in het begin, zeker met het feit dat elke maaltijd een gevecht was. Toch moest ze eten, anders zou ze bijzonder weinig voor de Clan kunnen doen. Het was rustig in de den, immers waren haar Clangenoten nog op pad. Moeizaam slikte de pluizige kattin voordat ze zich langzaam overeind hees; het stil liggen hielp niet. Het voelde alsof ze te veel gegeten had, te veel in haar maag zat. Iets dat natuurlijk niet kon, waardoor ze kort fronsde; voordat ze de den met langzame passen verliet. Wellicht zou een korte wandeling haar nog goed doen, de pijn en het ongemak wat doen verminderen.

My love for you is like the raging sea,

De she-cat kneep haar hemels gekleurde oogjes toe toen ze haar kopje weer uit de warriors den stak en het kamp rondkeek. Het was stil zoals verwacht, maar toch had ze kort gehoopt op een bekende clangenoot die mogelijk zin had om haar te vergezellen op haar wandeling. Misschien was afleiding van een gezellige praatje wel iets wat zou helpen voor haar draaiende hoofd maar er was weinig leven te spotten in het kamp. De calico stapte verder de open plek op en genoot kort van de heldere zonlicht die op haar krullige pels scheen. Mogelijk zou ze straks anders bij een riviertje kunnen rusten en genieten van de schijnende zon, eventueel zou het geluid van het razende water, wat haar normalite altijd kalmeerde, haar hoofd afleiden van haar grieperige gevoel. Het zachte licht van de zon scheen op haar opvallende pels terwijl ze in de richting van de uitgang stapte; met een ruime boog om de prooihoop heen.

So powerful and deep it will forever be.

Het was een eenzame tocht, ook al leek de omgeving met het smelten van de sneeuw verder tot leven te komen. Het zou niet lang meer duren voordat ze bij de Fourtrees de vogels zou horen fluiten. Haar blauwe ogen gleden langs de horizon terwijl ze haar lichaam verder dwong. Misschien zou ze aan de overkant van de rivier nog een bekende Thunderclanner treffen. Gezelschap zou vast haar gedachten van de ongemakken en pijn in haar lichaam afhalen. De she-cat liep veder met haar staart zwiepend in de blauw kleurige lucht, ondanks dat de zon vandaag warm scheen voelde haar pootjes koud aan. Het meeste sneeuw was al van het gebied weggesmolten of begonnen nu nog met laatste kleinere stukjes te verdwijnen. Ze voelde zich altijd opfleuren van het idee dat straks de lente weer zou beginnen. De warme zon, de geur van verse nieuw gegroeide bloemen en het heerlijke warme water om haar heen in de rivier. Dovefeather was fan van de warmere seizoenen, ondanks haar donkere lange gevlekte pels dat vaak de hitte van de brandende zon naar haar toe trok. Het was in ieder geval beter dan de verschrikkelijke kou van leafbare. In de zomertijden kon ze verkoeling zoeken in het zwemmen maar met een hoop sneeuw rondom haar was warm worden lastig, ook met haar dikke vacht.

Through storm, wind, and heavy rain,

De poes liep veder, de misselijkheid zachtjes wegtrekkend. Misschien had ze inderdaad gister wat verkeerds gegeten en begon haar maag nu wat te herstellen. Gelukkig maar, ze had echt geen zin om ziek te worden. Om constant in haar nest te liggen, de prooi stapel leeg eten, Chivy’s kostbare kruidens verspillen en de clan tot last te zijn zat ze niet op te wachtte. Daarnaast als ze hele dagen weg moest slepen in haar bed kon ze ook niet een bepaalde kater opzoeken waar ze de laatste tijd graag mee was.Haar passen versnelden wat toen ze het water in haar ooghoeken al zag, samen met de bekende stenen die de overgang naar Thunderclan waren. Steppingstones, als het niet verboden was geweest had ze zich waarschijnlijk over de grens heen gezet, om Cedartree te kunnen zien, met hem te spreken over wat haar hart begeerde. Er was zoveel dat ze niet begreep, zoals de spanningen tussen de vier Clans. Katten leken elkaar af te kraken; iets dat de Thunderclanner niet deed. Hij liet haar in haar waarde, had zelfs geprobeerd te vissen om haar te imponeren al was dat uitgelopen tot een blooper. Toch vond ze het heel lief van de ander om zo iets te proberen van haar, je zag niet snel een andere kat van een andere clan vrijwillig zijn pootjes nat maken. Een bekende geur deed haar verrast opkijken; terwijl er een bruin gestreepte vacht verscheen. Cedartree.

It will withstand every pain.

Haar hart schoot enkele slagen omhoog en meteen kroop de bekende warme gloed over haar wangetjes heen die ze ook gehad had bij hun eerste ontmoeting. De she-cat zette zich bij de rivier neer. Precies toen ze ging zitten voelde ze een vervelende steek door haar buik heen trekken. Dovefeather schrok kort van de plotse pijn. Haar misselijkheid was dan wel wat afgezakt, het vervelende zieke gevoel was nu doorgezet naar haar maag die irritant begon te verkrampen. Nog een steek ging er door haar heen maar de calico negeerde de pijn. Haar ogen en aandacht waren gericht op de Thunderclan warrior waar opkomende vlinders voor begon te voelen.

The sound of your voice
Calling me by what I wish to be,

De calico she-cat was ondanks haar verkrampte maag vlakbij de rivier gaan zitten, waardoor haar koude pootjes enkele spatten voelde van het razende water. Normaal was het zachte water dat hier stroomde rustig maar door de wind die omdraaide en nu was heftiger begon te waaien was het water wat onrustiger dan normaal. Toch hoorde ze de stem van de kater die over de wind heen mauwde. Het klonk even warm zoals de laatste keer, en hij leek ook niet verrast door haar plotse aanwezigheid. Dat was goed toch? In ieder geval was zij blij dat de Thunderclanner toevallig hier lang gelopen was. Ze wou hem graag spreken, niet om iets ernstigs, gewoon om zijn warme stem te horen in haar oortjes. Om zijn aanwezigheid te voelen en de warme kriebels die ze kreeg van hem als hij haar aankeek. Met een zachte en warme stem mauwde ze. "Cedartree," De wind leek haar stem op te breken, net zoals de pijn die haar lichaam ineen deed krampen. Zelfs al probeerde ze rechtop te blijven zitten, in haar ogen flikkerde de pijn kort terwijl de kattin de kater aan keek. Ze hoopte maar dat de ander vanwege hun afstand niet de korte pijn in haar hemels blauwe blik zag. Ze had geen trek in om te praten over haar vervelende lichaam dat vandaag niet mee wou werken, ze wou gewoon met hem praten over de leukere dingen. Over hun misschien wel.

Ripples through the blood within me,
Causing my heart to melt,

Ze kon niet ontkennen dat ze vlinders voelde fladderen als haar hoofd al aan de ander dacht en eigenlijk hoopte ze dat de Thunderclanner zich zo ook voelde tegenover haar. Zou het? Ondanks dat ze beide van een andere clan kwamen zou hij dan durven uit te komen voor zijn gevoelens? Ze zouden één van de belangrijkste regels breken als ze ooit wat zouden krijgen en als ze eerlijk moest zijn hoe graag ze deze relatie wou zien opbloeien twijfelde ze als ze wel genoeg was voor Cedartree. Hij was een geweldige tom, spontaan, aardig, een grote hart maar ze gunde hem geen liefde die hen beide bang maakte om gesnapt te worden. Dat kon ze niet van hem vragen.  "Ik ben blij om je te zien," Sprak ze zachtjes maar hopelijk hard genoeg om boven de wind uit te klinken. Hoewel ze vandaag niet afgesproken hadden om elkaar te ontmoeten was ze toch echt blij dat vandaag hun pootstappen naar elkaar toegeleid waren. "Hoe gaat het me-met...j.." De she-cat kon haar zin niet afmaken en liet een pijnlijke kreun klinken toen ze lichtelijk in elkaar zakte. Haar buik verkrampte maar ook de rest van haar lichaam. Ze begon te hijgen van de plotse intense pijn, starclan wat was dit? De krullige Riverclan she-cat liet der zelf op de grond zakken. Haar poten trilde en deden pijn net als de rest van haar lichaam. W-wat gebeurde er? "C-cedar.. help- me.."

Leaving me with a ridiculous smile
Planted on my face.

Redpetal had haar korte vacht dik opgezet terwijl ze rustig in de buurt van de sunningrocks wandelde. Het weer was fris, met een stevig windje die ervoor zorgde dat ze moeite moest doen om op haar poten te blijven staan. Wanneer ze haar gouden blik op de horizon wierp, kon ze in de verte donkere wolken zien aankomen - het was, redelijk letterlijk zo zou ze binnenkort te weten komen, de stilte voor de storm. Redpetal zuchtte zachtjes, waarna ze ging zitten waar ze was en haar ogen sloot. Ze liet de wind door haar rosse vacht razen en wiegde stilletjes mee. Soms werd de drukte in de nursery haar iets te veel, en dan had ze nood aan wat stilte, wat tijd voor zichzelf. Ze was van nature iemand die eerder op zichzelf gesteld was, die niet zo veel nood had aan sociaal contact - en dat was alleen maar gegroeid na alle gebeurtenissen tijdens de journey. Voor ze daar echter weer over kon malen, riep een bekende stem haar toe. Haar oren schoten recht omhoog en haar gouden ogen vlogen open. De angstige ondertoon in de stem van haar zoon liet haar hart bonzen in haar keel van paniek. Ze kon nog net zijn korte bruine vacht, die zo aan zijn vader deed denken, zien verdwijnen in het struikgewas. Instinct dreef de kattin voorwaarts en zo snel als haar poten haar konden dragen beende ze hem achterna. Ook al was ze zo klein, ze was snel; en ook al had ze korte pootjes en was ze niet meer zo geoefend als vroeger, toch haalde ze haar zoon binnen de kortste keren in. Hij verklaarde de situatie, en ze moest toch even een schietgebedje sturen naar Starclan dat niemand van haar kittens in gevaar waren. Ze kon niet nog iemand verliezen, niet opnieuw. Zijn woorden deden haar echter fronsen. Een Riverclanner bij de Sunningrocks, met krampen in haar buik? Het zou de jonge queen niet verbazen als de riverclanner hoogzwanger was en nu beginnen bevallen was. Paniek rees opnieuw op. Ze was hier niet op voorzien, ze kon niet helpen - zouden ze niet beter een medicine cat erbij halen? Maar hoewel Redpetal niets liever zou doen dan vluchten, zou ze voor haar zoon alles doen; en hij leek het belangrijk te vinden dat ze deze kattin hielpen. De twee katten stopten bij de plek waar hij de kattin had neergelegd. De queen keek even met een bezorgde blik in haar ogen naar haar zoon. "Cedartree..", mauwde ze, bijna smekend, alsof ze hem vroeg haar dit niet aan te doen. Maar ze moest sterk zijn, voor deze ene keer. Redpetal haalde diep adem en boog zich over de langharige calico. Ze aarzelde even, maar duwde toen toch zachtjes haar pootje tegen de buik van de kattin - zoals ze het medicine cats al verschillende keren had zien doen, zoals ze het ooit bij haar gedaan hadden.

†

A million stars up in the sky.

De langharige calico had zichzelf overeind gehesen toen de bruine kater op haar af kwam. Over de Steppingstones naar Riverclan's kant van de rivier, haar wanhopige roep had hem naar haar toe doen komen. Normaal gesproken mocht een ander niet op het territorium van haar Clan komen, immers waren er grenzen met een reden en sprak de Warrior Code daarop tegen. Toch had hij geen andere keuze gehad, als hij haar wilde helpen. Aangezien er verder geen Riverclanners in de buurt waren, was hij haar enige hoop. De knappe, vriendelijke kater die haar zo goed had doen voelen de afgelopen tijd. Ze voelde zich zo slecht dat hij hier nu stond met een tweestrijd, de regels volgen of haar helpen. Ze hadden samen geweldige dagen gespendeerd en een magische avond met elkaar doorgebracht maar beide wisten in hun achterhoofd dat daar ooit een einde aan moest komen. Het was verboden om liefde te voelen naar een andere clankat, laat staan op vaste partners te worden. Oh wat hoopte ze nu toch dat ze Thunderclanner geweest was zodat ze zonder angst bij Cedar had kunnen zijn. Ze wou bij hem zijn, het liefst elke dag maar dat kon niet.. En ze zou hem ook nooit een keus laten maken tussen haar of zijn clan en familie. De she-cat was dankbaar om zijn hulp en warme stem die haar geruststelde. Hoe veel pijn ze nu ook voelde door hem bleef ze strijden. De tom probeerde haar af te leidden door zachtjes te snorren en de krullige mooie Riverclan warrior drukte haar kopje tegen zijn borstkas aan om zijn knorrende geluid luider te horen in haar wollige oortjes. Ondanks dat haar lichaam letterlijk verkrampte bij elke stap die ze zette moest ze waterig glimlachen. Oh wat was ze blij dat hij hier was, geen enkel andere kat zou haar op deze manier tot rust kunnen krijgen dan de Thunderclan tom.

One shines brighter - I can't deny.

Cedartree had haar zover kunnen krijgen tot de Sunningrocks maar veder had hij ook niet meer gemoeten. Ze was op haar eindpunt en met veel pijn en vermoeidheid liet ze zichzelf vallen op de warme rotsen. Een hijgend geluid met zacht gepiep gleed over haar lippen heen maar ze probeerde sterk te zijn en de pijn te negeren. Dovefeather, waar bijna de tranen in de ogen lagen, keek naar Cedartree. Ze pakte kort zijn blik op en even leek al haar zorgen te verdwijnen door enkel zijn lieve groene ogen te zien. Toch steeg de stress weer snel omhoog toen de bruine tabby tom zich scherp omdraaide en aanstalten maakte om weg te lopen. De she-cat probeerde der zelf omhoog te duwen maar daardoor schoot er extra pijn weer door haar lijf. Snel liet zichzelf weer vallen met haar poten uitgestrekt en haar kopje op de stenenondergrond. Wat in starclan gebeurde er met haar? "Ik ga hulp halen, haal diep adem, het komt goed." Dovefeather keek hoe de tom wegrende en sloot toen haar ogen. De wind dat eerst een zachte briesje geweest was veranderen snel in heuse windstoten en trokken wild aan haar krullige vlekkerige vacht. De she-cat keek kort op naar de hemel waar wolken zich dicht begonnen te trekken en steeds donkerder begonnen te kleuren. Ze klemde gespannen haar kaken op elkaar terwijl ze haar ogen dichtkneep; in de hoop te pijn te onderdrukken en mogelijke vijandige katten niet op de hoogte te stellen van haar aanwezigheid. De keuze die ze als twee jonge katten hadden gemaakt, was er een die ze niet wilde veranderen maar die grote consequenties zou hebben op de toekomst. Haar blauwe ogen traanden, terwijl ze wanhopig naar Cedartree zocht; hij kon toch niet ver weg zijn. Hijgend tussen de pijn door voelde ze haar buik samenspannen. Toch gebeurde er verder nog niets. Totdat een rode Thunderclanner en Cedartree naar haar toe kwamen gerend. Het was niet de Medicine Cat, maar duidelijk een bekende van haar Thunderclanner. "Cedartree..", Mompelde de ander op een smekende toon. Alsof ze angstig was voor de situatie waarin de kater haar had gebracht. Veel aandacht had Dovefeather er niet voor; want voordat ze kon spreken. Stapte de slanke, kleine kattin op haar af en drukte een beetje aarzelend een van haar poten in haar buik, waardoor een zachte pijnlijke grauw haar lippen verliet.

A love so precious, a love so true,
a love that comes from me to you.

Voordat de nog onbekende rode kattin een conclusie kon trekken, trok haar lichaam samen. Kronkelde ze van de pijn over de grond terwijl de geur van bloed haar neusgaten bereikte. Met een korte pers, kwam een eerste rossige kitten ter wereld. Een klein, stevig katertje. Geschrokken keek ze naar het kleine pasgeboren lichaampje. Was ze zwanger geweest? Nee, dat kon niet.. De calico keek naar de tom waarmee ze de afgelopen tijd veel tijd mee doorgebracht had, hopend dat hij iets zou zeggen wat deze situatie zou verklaren. Ze wist best dat ze op hun magische avond iets gedaan hadden, maar haar lichaam had nul symptomen weggegeven. gewoon helemaal niks.. Het was dan ook erg angstaanjagend voor de she-cat. Ze wist niet wat te doen, haar hoofd tolde van de dikke stroperige walmgeur van bloed, van de pijn en de verassing dat ze nu de kinderen van Cedartree aan het baren was. De she-cat boog zich voorover toen haar moederinstinct haar lijf begon over te nemen maar voor ze überhaupt haar zoon schoon kon krijgen begon haar lijf weer te samen te knijpen. Ze liet een zachte kreet ontsnappen en wanhopig begon ze weer rond te kronkelen. Angst was duidelijk leesbaar in haar ogen toen ze opnieuw moest persen. Het ging namelijk ook niet zo heel gemakkelijk. Haar lichaam werkte zo erg tegen dat alles stroef en pijnlijk verging en even dacht Dovefeather dat de pijn de overhand zou nemen en het zwart voor haar ogen zou worden. Toch bleef ze wakker en wierp ze haar tweede kind op de wereld.

The angels sing when you are near.
Within your arms I have nothing to fear.
You always know just what to say.

Ze moest zichzelf dwingen wakker te blijven, alert te zijn. Immers kon ze haar kittens, niet overlaten aan het lot; nu ze er aan kwamen; moest ze er voor hen zijn. Zelfs als het betekende dat ze maar met een ouder op zouden groeien; iets dat ze niet voor de kittens had gewenst. Ze had haar kittens uit een stabiele, liefdevolle relatie willen krijgen. Niet een waarbij het gezin niet samen kon zijn. Haar ogen liepen vol met tranen die over haar wangen drupten. Deze situatie was er een die haar leven op de kop zette. Ze had altijd gedacht dat iedereen een zwangerschap op zou merken. Dat ze het geluk met haar partner kon delen. Cedartree had het ook niet geweten; zelfs niet terwijl ze elkaar regelmatig bij de grenzen hadden ontmoet. Immers had ze niets door gehad; haar lichaam gedroeg zich nog zoals normaal. Ze had geen last van hormonen gehad of meer en minder honger. Geen reden gezien om bij Chivysniff langs te gaan. Moeizaam likte ze het vliesje van de neus van de tweede kitten af, een die wat weg had van een flamepoint; ook al zag ze haar eerste dochtertje niet lang door de waas van tranen en pijn heen. Haar lichaam vroeg al haar energie om een derde kitten op de wereld te kunnen brengen. Ze wist niet hoe groot het nest zou zijn, terwijl het bloedverlies opliep en haar energie wegsijpelde met het bloed en de volgende kit die geboren werd. Een bruine kater, een die op zijn vader leek. Haar adem stokte kort in haar keel, ze was tijdens de bevalling stil gebleven, niet omdat ze geen pijn voelde maar omdat ze geen geluid meer kon maken. Voorzichtig draaide ze zich naar de kitten toe en likte hem zwakjes over zijn kopje zodat hij niet zou stikken voordat ze haar kop weer neer legde. De knappe calico rilde terwijl ze hijgend bleef liggen. Ze kreeg de rest van de situatie nauwelijks meer mee, misselijk en draaierig als ze was.

Just talking to you makes my day.
I love you, honey, with all of my heart.

Met moeite en vastberadenheid werd een calico kitten geboren. Een andere dochter, een kitten die wat weg had vaan haar. Ook al leken de kleuren wat zachter, weer hees ze zichzelf overeind terwijl ze het vliesje verwijderde en haar ogen sloot. Haar stem trilde terwijl ze Cedartree probeerde te zoeken door haar halfblinde ogen heen. "Cedar...Cedartree..." Mauwde ze op haar zachte, breekbare stem. Terwijl donkere vlekken in haar gezichtsveld leken te verzamelen. "Jouw.... ze zijn.... van.... jouw.." Perste ze over haar nu droge lippen heen. Voordat ze zijn reactie kon zien, kwam voor de laatste keer een kitten te wereld. Dit keer leek het minder zwaar, wellicht ook omdat ze niet meer helder was. Een witte kattin werd geboren terwijl Dovefeather haar bewustzijn leek te verliezen. Voordat de wereld donker werd keek ze met een waterig glimlachje naar de witte kitten terwijl ze haar moeizaam over haar snuit likte. Haar lichaam was zwak maar ze moest Cedartree nog vragen om voor ze te zorgen. Hun kinderen.. "Zorg voor ze... beloof het.." Mauwde ze haar stem trilde onnatuurlijk. Nog kort kreeg ze mee hoe de tom waar ze zoveel om gegeven had de laatste tijd zijn kopje tegen de hare drukte en met haar laatste energie drukte ze een mooie glimlach op haar snoet en spinde zachtjes voordat ze haar ogen voor de laatste keer sloot en haar laatste adem uit blies.

Together forever and never to part.

De kattin grauwde van pijn toen ze haar poten in haar buik zat en dat gaf alle confirmatie die de jonge queen nodig had. Redpetal beet even op haar lip, onzeker in wat ze nu moest doen. Het logische zou natuurlijk zijn om een medicine cat erbij te halen - maar plots ging alles veel te snel. De langharige calico begon te kronkelen van de pijn, waarop Cedartree een paar passen naar haar toe zette. Het was de kleine poes nu wel duidelijk dat haar zoon geen vreemdeling was voor de Riverclanner. Ze wierp hem een bijna vragende blik al lag er geen woede of onbegrip in haar gouden ogen. Het hart wou wat het hart wou - dat wist ze als geen ander.

De geur van blood liet haar terug naar de Riverclanner aan haar poten kijken. Redpetal knielde neer bij haar lichaam. Ze wenste dat ze wist wat ze moest doen, dat ze hier ervaring mee had - maar in ieder geval had ze waarschijnlijk meer ervaring dan de twee jonge katten hier bij haar. Zij had al eens een nestje ter wereld gebracht en ze had in de nursery meer dan eens een kattin kittens zien werpen. Maar toch was het anders op dit moment, wanneer zij degene was die ervoor moest zorgen dat het tot een goed einde kwam. "Je moet persen.", mauwde ze zachtjes tegen de Riverclanner, haar stem bevend. Ze wist niet of de ander haar gehoord had, maar in ieder geval begon er beweging te komen. De poes kreunde en perste en uiteindelijk verscheen een breed gebouwde rosse kitten op de koude grond. De Riverclanner begon uit instinct haar zoon droog te likken, maar haar lichaam gaf haar geen tijd tussen de weeën. Redpetal nam het katertje van haar over, wetend dat de kitten zo snel mogelijk droog gelikt moest worden als het een kans op overleven wou hebben. Even ontmoette ze de groene blik van haar zoon, die haar met paniek en vragen in zijn ogen aankeek.

De geur van bloed begon steeds zwaarder op hen te drukken en de stenen onder de Riverclanner begonnen langzaamaan rood te kleuren. Redpetal wist dat dit niet normaal was; paniek deed haar hart kloppen in haar keel. De poes zou dit niet overleven, daar was ze nu al van overtuigd. Zoveel bloedverlies was nooit goed, zeker niet zo ver van de dichtstbijzijnde medicine cat. Maar ze kon haar nu niet alleen laten om iemand te gaan halen, niet midden in de bevalling. Starclan wist hoe bang zij toen geweest was. Een tweede kitten verscheen ten tonele, een bijna volledig wit poesje. Cedartree duwde zijn hoofd in het nekvel van de poes, wat voor Redpetal alleen maar meer bevestigde wat ze in het begin al gezien had. Dit was niet zomaar een kennis. De kleine kattin nam het poesje opnieuw over van de Riverclanner, likte haar zo goed als ze kon droog en legde haar toen naast haar broertje. Ze duwde het tweetal zo dicht tegen de Riverclanner als ze kon, hopend dat de geur en de warmte van hun moeder hen zou kalmeren.

Ondertussen hoorde ze in de verte donder ratelen, als een waarschuwing voor wat nog zou komen. De queen richtte heel even haar blik op de steeds donker wordende lucht voor een derde kitten haar aandacht opeiste. Een bruin katertje, bijna een exacte kopie van Cedartree toen die zijn grootte had. Er was geen twijfel meer mogelijk over hun vader, zoveel was zeker. Maar nu was niet het moment om dat aan te kaarten. De Riverclanner likte het vliesje van haar tweede zoon, waarna Redpetal hem opnieuw overnam om hem volledig droog te likken. De Riverclanner legde haar kop neer, was duidelijk doodop, maar een soort vastberadenheid die je alleen zag bij werpende poezen dreef haar verder.  De kattin zette opnieuw een poesje ter wereld, eentje met net zo'n calico vacht als ze zelf had - maar dan lichter. Opnieuw diezelfde routine waar de moeder het vliesje vrijmaakte, waarna Redpetal hen verder droog likte.

Toen leek de Riverclanner te beseffen dat ze het niet zou halen. De kleine tabby richtte haar gouden blik weg van het tweetal in een poging hen wat privacy te geven in dit laatste moment. Haar ogen vulden zich met tranen bij de zwakke stem van de poes. Een geliefde verliezen was zo zwaar - maar ze kon zich niet inbeelden hoe de afgelopen manen voor Cedartree geweest moesten zijn. Verliefd, zonder ooit een kans op een happy ever after. Gedoemd om hun liefde voor eeuwig geheim te houden. Het deed haar pijn dat hij zelfs haar niet had durven vertellen over zijn Riverclanpoes; had hij dan niet geweten dat ze hem altijd zou steunen, zelfs al brak het de warriorcode? Of wou hij zijn arme moeder de stress niet aandoen? Alles was beter geweest dan het op deze manier uit te vinden. Maar Redpetal zou hem altijd blijven steunen, wat er ook gebeurde. De Riverclanner verklaarde dat de kittens van Cedartree waren, iets dat voor haar al geen verrassing meer was. De hemel barstte los toen de Riverclanner haar laatste adem uitblies, waarna ze haar met tranen gevulde ogen weer op het tweetal wierp.

Cedartree hield zich sterk. Hij was sterk, haar sterke zoon, veel sterker en moediger dan ze zelf ooit geweest was. Redpetal trilde lichtjes en keek toe hoe hij één voor één de kittens bij hem nam en ze een naam gaf. De eerste, het rode katertje, Driftingkit. Vermoedelijk naar Riverclan, de clan van hun moeder, waar ze vandaan kwamen. Ergens had Redpetal het gevoel dat ze niet meer terug zouden gaan naar Riverclan.

De tweede, Evekit - naar redenen die voor haar onbekend waren. Misschien een moment dat ze gedeeld hadden? Ondertussen bleef de regen op hen inslaan. Het doorweekte hun vachten, deed hen allemaal kleiner lijken dan ze eigenlijk waren. Redpetal deed een poging de kittens droog te houden met haar lichaam, maar ze was klein en het was niet te vermijden dat ze koud en nat werden.

De derde werd Fishkit genoemd. Opnieuw een duidelijke verwijzing naar Riverclan - maar ze had het gevoel dat het iets meer betekende, dat Cedartree er nog een diepere betekenis in zag. De rosse kattin slikte moeizaam. Ze wou niets meer dan haar kopje tegen die van haar zoon te duwen, maar ze moest hem nu ruimte geven.

De vierde werd Gracekit. Vermoedelijk naar de moeder. Stilletjesaan begon het Redpetal te dagen dat dit betekende dat ze grootmoeder was - iets dat ze nog lang niet verwacht had. Plots voelde ze zich oud, bijna achtergelaten. Ze had altijd geweten dat haar kittens uiteindelijk een eigen familie zouden beginnen, of ze had dat in ieder geval toch gehoopt - maar dat was altijd verre toekomstmuziek geweest. Nu was het echter écht, in het hier en nu, en dat was overweldigend.

Blijkbaar was er nog een vijfde kitten. De rosse queen had het laatste witte poesje zelfs niet opgemerkt; het lag aan de buik van haar moeder, opgekruld en stil. Té stil. Voorzichtig neusde Redpetal in het kleine witte poesje en Cedartree deed hetzelfde. Levenloos. De tranen, die eerder slechts in haar ogen stonden, liepen nu vrij over haar wangen. "Het spijt me..", murmelde ze zachtjes, niet echt wetend of ze het zei aan Cedartree, aan de kitten of aan de moeder. Misschien aan alledrie tegelijk. Ze had gefaald - ze had willen helpen maar ze had haar emoties zo hard de bovenhand laten nemen dat ze niet eens gezien had dat er nog een kitten was, eentje die het daardoor niet overleefd had.

Cedartree doopte het laatste poesje om tot Heavenkit, waarna hij zijn vier levende kittens verzamelde en in zijn lichaamswarmte probeerde droog te houden. Redpetal nam voorzichtig het lichaampje van de vijfde kit, van Heavenkit, en likte het droog. Iets dat ze eerder had moeten doen - dan had het misschien nog geleefd. In ieder geval zou het nu bij haar moeder zijn, al wist ze niet of dat zo'n grote troost was. De queen richtte haar blik op haar zoon en haar vier kleinkits toen die haar aansprak.

Het onweer bulderde rond hun oren, waardoor ze zich goed moest concentreren om zijn woorden te verstaan. "Oh, Cedar..", mauwde ze zachtjes, waarna ze haar doorweekte vacht tegen de zijn duwde in een soort halve omhelzing. De queen boog haar kopje naar beneden en duwde Heavenkit naar de vier anderen. Ze konden nog even samenzijn. "Wat wil je dan met hen doen?" Ze konden hen niet achterlaten, niet in dit weer, niet zonder moeder of vader. Ze zouden het nooit overleven.

Normaal gezien zou geboorte een tijd zijn om te vieren, maar hier was dat niet het geval. Het was stil en koud toen hij voor het eerst adem binnen trok in zijn lijf. Het stak zijn longen en liet zijn lijfje sudderen op manieren die ongekend aan hem waren. Hij was onervaren en nog zo zwak en klein. Wat er gebeurde rondom hem was onbekend, doof en blind was hij. Maar warmte kwam hem al snel toegemoet. Niet voor lang. Hij werd zo gehouden tot op een punt dat hij zichzelf in leven kon houden en zijn bevende lijfje wat ondersteuning kon krijgen. Even piepte het jong waarna het zich in de sneeuwwitte pels drukte van zijn moeder, waarvan het leven langzaam uit haar sijpelde. Weinig besef hebbende dat hij en zijn siblings de boeman waren van dit tragedie. Hoe moest hij dat beseffen op deze leeftijd.

Het leven was niet eerlijk. Het kleine poesje had nog maar net de buik van haar moeder verlaten, een moment dat eentje van nieuw leven en nieuwe kansen had moeten zijn - maar een moment dat voor haar slechts een moment duurde. Ze had haar oogjes nooit kunnen openen om de wereld om haar heen te zien, had zelfs geen eerste hap adem kunnen halen of haar stemmetje aan de wereld kunnen laten horen. Ze spartelde slechts heel lichtjes, haar witte vacht nat en koud en plakkend aan haar kleine en magere lichaampje. Niemand zou ooit de kleur van haar ogen of de klank van haar stem kennen. Niemand zou weten wat voor karakter ze gehad zou hebben, hoe ze met haar siblings of haar ouders om gegaan had, wat ze leuk en lekker gevonden had, de dingen waarmee ze haar dagen had gevuld of de spelletjes die ze zou verzinnen om zich mee bezig te houden. In de onweersbui die haar moeders laatste momenten zou vullen klopte ook haar hartje voor de laatste keer. Ze had nog niet de kans gehad haar laatste adem uit te blazen, sinds ze nooit haar eerste adem had ingeademd. Haar geest vertrok naar Starclan slechts luttele momenten nadat ze op aarde was aangekomen. Na haar veel te vroege dood werd ze nog Heavenkit genoemd, naar de hemel waar ze haar hele bestaan zou uit'leven'.